2 februari 2015 .De vooravond van een nieuwe opname in een ontwenningsziekenhuis. Ik kan de slaap niet vatten.. enerzijds rijzen er vragen door mijn hoofd, gezonde vragen, ik voel een gezonde, begrijpelijke spanning. Anderzijds zakt de moed mij in de schoenen als ik bedenk hoeveel pogingen ik al ondernomen heb om "afscheid" te nemen van mijn leven onder invloed, om mijn vertrouwde roes te doorbreken. Tientallen opnamen verder sta ik nog altijd even ver als toen ik de eerste keer in behandeling ging. Ik voel mij nog steeds aan de rand van de maatschappij staan, alsof ik er niet (meer) bijhoor. Mijn capaciteiten, talenten verborgen, Ver van de ondernemende, ambitieuse persoon die ik ooit was...
De gedachten aan hoe saai alles wel niet gaat zijn als ik niet meer drink, de ontspanning die ik voel na het drinken van mijn eerste pintje wanneer ik een emotionele uitbarsting of stress moment heb, de roes die ik niet meer ga voelen wanneer ik even wil stoppen met denken... het maakt me angstig, onzeker, soms zelfs boos.
Gelukkig ben ik realistisch genoeg om te weten dat het mijn leven, mijn gevoel, mijn angsten, niet vooruit helpt, integendeel, het maakt mij zelfs ongelukkig, waardoor ik nog meer ga drinken en het op een bepaald moment helemaal fout zou aflopen...
Ik ben moe, mijn lichaam is moe en psychisch niet meer stabiel genoeg om op mijn eentje tot een constructieve oplossing te komen. Dus het stelt me wat meer gerust wetende dat er zich enkele uren later een nieuwe kans aanbiedt, die ik met beide handen wil grijpen, nu er nog een heel leven voor mij ligt. En hoe uitzichtloos de situatie nu ook lijkt, zolang mijn kracht, motivatie en mijn positieve ingesteldheid de bovenhand blijven nemen, kan ik mezelf alleen maar veel succes toewensen bij het terugvinden van mezelf, op zoek naar de persoon die ik was voor alcohol de controle over mijn leven grotendeels overnam.
Na ettelijke uren piekeren, val ik uiteindelijk in slaap.Om
8 uur loopt de wekker af en enthousiast spring ik onder de douche, maak me snel
klaar, check of ik alles mee heb en neem afscheid van mijn vriendin en de
hondjes want ik zou ze een tijdje niet zien.
Hoewel ik ze enorm ga missen, ben ik niet emotioneel, omdat ik weet dat
ik hen en mezelf een beter leven kan geven als ik nuchter blijf.
Materialistisch heb ik weinig te bieden, maar liefde, aandacht en genegenheid
is de grootste rijkdom die ik hen momenteel kan geven. Ik word om 10 uur in de kliniek verwacht en
zoals afgesproken staat mijn beste vriendin om 9 uur aan de deur om me op te
halen. Maar natuurlijk moet ik nog langs de bank en om sigaretten en om een
herlaadkaart... Waar haal ik het ook
maar in mijn hoofd om te denken dat zoiets
allemaal lukt in 10 minuten? Ik
panikeer omdat ik weet dat ik te laat ga komen en ik verzin een excuus om me te
verontschuldigen dat ik later zal toekomen.
Onderweg naar daar gaat er vanalles door mijn hoofd, ik word angstig,
angstig om het idee dat ik nooit geen pintje meer zou kunnen drinken eens ik de
kliniek binnenstap. Op de autosnelweg
vraag ik mijn vriendin te stoppen aan een tankstation, ik koop 2 blikjes bier om
ze vervolgens kort na elkaar uit te drinken.
Mijn laatste twee zeg ik aarzelend...
Meer dan een uur later dan voorzien kom ik eindelijk aan in
de kliniek. Ik word hartelijk onthaald
en een vriendelijke begeleidster brengt mij naar mijn kamer. Het blijkt een gesloten afdeling om de ontwenningsperiode
te overbruggen... Mijn gsm moet ik afgeven, ik stuur nog snel twee sms'n naar
de mensen die mij zouden willen bereiken.
Alles wordt grondig gecontroleerd, parfum, deo, binnen- en buitenzakken
van broeken, jassen, tassen... Maar daar maak ik me geen zorgen over, ik kom
tenslotte naar hier om een behandeling te volgen waar ik bewust voor gekozen
heb. Mijn kleding moet ik uitdoen en er wordt verwacht dat ik tijdens mijn
observatieperiode in nachtkledij rondloop.
Ik vind het vrij streng, maar krijg een duidelijke uitleg en kan snel
wennen aan het idee en de bedoeling erachter.
Op de site las ik dat de observatieperiode gemiddeld 10 dagen duurt, afhankelijk van de ontwenning die je ervaart na het plots stoppen met drinken. Kort na mijn aankomst heb ik een gesprek met mijn behandelende arts, een sympathieke man, die kort naar mijn verhaal luistert en opmerkt dat ik in een goede lichamelijke toestand ben, zonder verschijnselen van ontwenning. Na het nemen van mijn parameters (bloeddruk, hartslag, koorts en zuurstof) besluit hij dat ik de volgende morgen al uit observatie mag en kan starten in de eerste fase. Veel rusten was er dus niet voor mij, en gelukkig maar want ik ben eerder een actief persoon die er direct wil invliegen en zoveel mogelijk wil opsteken van wat ze mij aanbieden. Er volgen nog enkele korte gesprekken en er wordt me in grote lijnen uitgelegd hoe de behandeling in elkaar zit, de verschillende fasen, de werking binnen het ziekenhuis, wat zij van mij verwachten, en ik kon op mijn beurt mijn verwachtingen van hun en van de opname toelichten. Wat mij onmiddellijk op valt is het contact van de begeleiders naar de patiënten en dus ook naar mij toe. Ze komen zich spontaan voorstellen, ze zijn vriendelijk en zeggen dat je altijd langs kan gaan met om het even welke vraag. Het geeft mij op de 1 of andere manier een rustig en vertrouwd gevoel. Ik deel samen een kamer met een jonge vrouw, waarmee het onmiddellijk klikt. En hoewel ik onmiddellijk een stap hoger mag, blijf ik toch nog even met haar een kamer delen,omdat er geen plaats is op de uiteindelijke afdeling. De namiddag en avond gaan snel voorbij en zo loopt mijn eerste en onmiddellijk ook mijn laatste dag op de gesloten afdeling stilaan ten einde.
s'ochtends word ik gewekt om 7u10. Ik heb een vrij goede nacht gehad. Het ontbijt sla ik zoals gewoonlijk over waardoor we sneller aan de rondleiding kunnen beginnen. 60 patïenten, 60 namen, 60 nieuwe gezichten... ik hou me wat afzijdig, afwachtend,... maar met de nodige vriendelijkheid probeer ik mezelf te blijven. Met mijn 27 tattoos val ik iets meer op en het is altijd even afwachten hoe anderen daarop reageren. Buiten één afkeurende blik van een medepatïent, word ik hartelijk ontvangen, ze nemen mij bijna onmiddellijk op in de groep. Er valt een pak van mijn schouders. De eerste therapie is al voorbij, de tweede gaat niet door wegens de afwezigheid van een therapeute. Woensdagnamiddag is het een vrije invulling, dus ik heb tijd om nog even mijn weg te zoeken. Al snel neemt iemand mij bij de arm en neemt mij mee naar het ergo lokaal, waar ik de hele namiddag blijf en mijn creativiteit op een houten plank probeer neer te zetten. Verder hou ik me rustig bezig, kijk wat mee naar tv en ga rond middernacht mijn bedje in. Ik heb mijn eerste dag goed overleeft. Zin om te drinken had ik (nog) niet, ondanks de verschillende indrukken die op mij zijn afgekomen...
