De volgende ochtend word ik wakker voor mijn wekker. Ik maak me klaar en ben enthousiast, maar vooral benieuwd naar wat de therapieen mij vandaag gaan bieden. We starten met een groepsgesprek in aanwezigheid van een psychologe. Alle aandacht is op mij gericht omdat ik een nieuw gezicht ben. Ik stel me kort voor en waarom ik hier ben, wat ik verwacht en mijn eventuele doelen. Zonder twijfel is alcohol mijn hoofdprobleem, dus ik kies dan ook voor de nultolerantie. De verslaving is er niet zomaar ineens gekomen, dus ik ben er mij van bewust dat er veel bijkomende punten zijn waar ik wil aan werken. Wanneer ben ik beginnen drinken, wat was de oorzaak, zijn er onderliggende factoren, hoe kan ik op een constructieve manier omgaan met drang, wat heeft alcohol met mij gedaan, hoe vind ik mezelf terug, zonder de lat te hoog te leggen... Ik ben er mij ook van bewust dat iets dat je opgebouwd hebt in 16 jaar, een gewoonte is geworden, je niet zomaar van de ene op de andere dag kan veranderen, maar ik probeer vooral af en toe is hardop te zeggen waarom ik niet meer wil drinken. Dat kunnen negatieve ervaringen zijn, maar even goed positieve dingen. Ik wil geen chaos meer, ik wil niet meer wakker worden met een black out, niet meer wetende wat ik de avond voordien heb gedaan of gezegd, ik wil mijn verantwoordelijkheden weer opnemen, maar ik wil ook dat mijn relatie stand houdt, dat ik mijn omgeving niet meer teleurstel, ik wil opnieuw gaan reizen, leren tatoeeren, gewoon opnieuw 'leven'...
In de namiddag is er normaal sport, maar dit gaat niet door. Aangezien verveling 1 van mijn grootste valkuilen is, probeer ik iets te zoeken wat ik graag doe, dus ik begeef mij opnieuw naar het ergo lokaal. Daar schilder ik op zijde, en ik vind het geweldig.
s'Avonds is er een bijeenkomst van de zelfhulpgroep AA (anonieme alcoholisten). We moeten éénmalig verplicht deelnemen. Als ik aan AA denk, denk ik onmiddelijk aan een link met godsdienst en hoewel ik katholiek ben opgevoed, geloof ik niet dat 'God' mij hierbij kan helpen anders zou hij mij niet in deze situatie gebracht hebben denk ik vaak. Tot mijn grote verbazing boeit de sessie mij. Een doodgewone man, een ex alcoholieker doet zijn verhaal en er worden vragen gesteld waar hij zo goed als mogelijk op probeert te antwoorden. Zijn verhaal geeft mij hoop... Achteraf heb ik veel drang naar alcohol, maar controleerbaar. Ik bel nog wat met mijn vriendin en de mama en sluit mijn dag met een positief gevoel af.
We zijn vandaag zondag, en ondertussen ben ik 3 weken nuchter. Zonder overmoedig te worden, ben ik trots dat ik mijn eerste uitgang heb doorgebracht zonder alcohol. Het gevoel bij het terug binnen komen zonder herval, is zoals slagen op een examen op school. Uiteraard heb ik afgelopen week nog drang gehad, het is dan ook niet niks om zomaar even je leven om te gooien en te voelen wat je al zo lang niet meer gevoeld hebt. Maar daarvoor doe ik het. Bij psycho educatie draaide het groepsgesprek rond angst en hoewel angst een natuurlijk, niet abnormaal gevoel is, was deze sessie zwaar voor mij. Angst is bij mij eerder een stoornis geworden en het is ook daardoor dat ik grotendeels ben beginnen drinken. Als ik dronk had ik dat gevoel niet, dan ging alles, tegen beter weten in, veel gemakkelijker. De onzekerheden vielen weg, ik voelde me sterker, ik was die verschrikkelijke hyperventilatie aanvallen te slim af... Nu zovele jaren later besef ik dat het zonder alcohol ook kan, maar voortdurend angst hebben was verschrikkelijk vermoeiend. Nochthans ben ik eigenlijk geen bang persoon. Ik ben niet bang van een spin of muis, ik ben niet bang van uitdagingen of van risicos. Eigenlijk ben ik altijd wat rebels geweest, net iets over mijn grenzen gaan, maar zonder gevaar op te zoeken... De angsten die ik ervaar zijn eerder psychologisch. Ik heb het zeker niet gemakkelijk gehad in het leven, ik heb vrijwel constant in angst geleefd door mijn thuissituatie, ik had alles wat ik moest hebben, behalve op emotioneel vlak had ik heel veel tekortkomingen en daardoor is onbewust angst ontstaan. Nu iki weet waar de oorzaak ligt, kan ik er aan werken op een constructieve manier, zonder alcohol, maar door alles te verwerken en een plaats te geven. Gisteren ben ik naar huis gegaan, naar mijn vriendin en de hondjes. Het was een heel leuk weerzien en voor de eerste keer sinds lang, had ik het gevoel dat ik echt thuis kwam. Mijn vriendin is vrij streng tegenover mij wat alcohol betreft. Als ik naar haar ging, was de enige voorwaarde dat ik niet dronk. Ik was dus al volledig in stress nog voor ik vertrok. Ik dronk dan snel wat pinten voor ik aankwam en stopte even terwijl ik bij haar was. Maar veel genieten was er niet echt, want het enige wat ik deed was plannen maken in mijn hoofd hoe, waar en wanneer ik mijn volgende pintje zou kunnen drinken. Ik vond op geen enkele manier innerlijke rust, en het vergde enorm veel energie. Gisteren kon ik opnieuw genieten, ik dacht ook niet aan alcohol. De strijd is zeker nog niet gestreden, maar stap voor stap begin ik weer te geloven in een toekomst... Elke dag dat ik nuchter blijf, is een stap in de goede richting.
Morgen start het echte werk. Ik begin aan een nieuwe fase in mijn behandeling. Motivatieversterking duurt ongeveer 6 weken en ik heb heel veel zin om te starten. Ik weet in grote lijnen wat deze fase inhoud en ik kan er mij zeker in vinden, ik ga er mij helemaal voor openstellen en zo eerlijk mogelijk proberen zijn, vooral naar mezelf toe.
Buiten de therapieen hou ik mij vooral bezig met alles wat met tattoos te maken heeft. De creativiteit en kunst die erachter zit wil ik ontdekken. Ik heb een tattoo kit besteld om binnenkort zelf aan de slag te gaan, maar eerst nog heel wat bijleren voor ik mijn eerste poging om zelf een tattoo te zetten onderneem. Dit zou ik bvb nooit gedaan hebben mocht ik niet nuchter zijn.
