Hey, hier ben ik dan weer.

Goede nacht rust gehad, en redelijk lang geslapen, en als ik wakker werd, was ik nog doodmoe.

Mijn lichaam vertelt me dat ik het vandaag best een beetje rustiger aan doe. Weet je nog wel, ik was ziek als ik vertrok, en soms denk ik dat ik genezen ben, maar word  er dan snel aan herinnerd dat dat nog lang zo niet is, maar soit, we gaan door.

Een rustig lang ontbijt genomen. De kids hadden bij de bakker lekkere koekjes zien liggen. En die hadden ze natuurlijk bij om te proeven. Mooi waren ze wel, lekker toch niet echt. Dat viel hen wat tegen.
Dan ben ik nog wat aan deze blog bezig geweest, en voor de rest buiten gezeten in de zon.

De kinderen waren al vroeg naar het zwembad vertrokken, en volgens mij hadden die het daar echt naar hun zin, want die bleven maar achter. Zo rond drie uur besloten we dan toch maar om eens  een kijkje te gaan nemen, en wie kwamen wij daar onderweg tegen, ja , onze twee waterratten.

We zijn dan maar door gewandeld naar het Nemo restaurant. Leuke naam he.

We hebben daar allemaal een maxi schnitsel met frietjes en groenten besteld en een drink er bij.

Voor mij mag je raden wat dat was. En we moesten daar omgerekend in euro’s, liefst 25 euro voor betalen. Dat is dan wel weer leuk he.

Dan hebben we een kleine wandeling gemaakt aan het meer.

We hadden al besloten van morgen  met de trein naar Ceske Budejovice te gaan. Dat zou dan zo een twee uur sporen zijn, en het openbaar vervoer is altijd spannend in zulke landen als hier.

We hadden gelezen dat je aan de receptie inlichten kon verkrijgen ivm het openbaar vervoer, dus wij daar naar toe. Daar aangekomen, een lief hollands meisje ontvangt ons, jong mooi, maaaaar blond, en dat hebben we geweten. Buiten gekreun en wat gehijg konden we van haar uitleg weinig, of zeg maar niets verder vertellen. Maar ja, wij kranige Belgen dachten het wel begrepen te hebben, dachten we.

DIT HOU JE NIET VOOR MOGELIJK. Anderhalf uur hebben wij gezocht naar een station, of hetgeen er moest voor door gaan dan. Vier keer hebben we de weg gevraagd, aan jong en oud. En vier keer kregen we een verschillende uitleg. Ze begrepen gewoon niet wat we wilden, al deed ik er mooi de gebaren bij, zo van sjoeke sjoeke tuut tuut. Dan knikten ze wel bevestigend, maar volgens mij begrepen ze er geen snars van. En dan kwam er een uitleg, zo van, links en rechts en recht door, allemaal in een internationale (lees gebaren ) taal. Helaas, maar niets klopte er van.

Uiteindelijk wees ons iemand een straat in, waar je eigenlijk niet in mocht. Aarzelend daar dan toch maar ingereden, tot ik ineens Anja hoorde roepen van, hey zie daar, ik zie een spoor. Ja spoor ja, maar euh, volgens dat ik kon zien reden daar al jaren geen treinen meer over. Dit geloof je niet, waar wij voor kwamen te staan, een station, ja iets wat er dan zou moeten voor door gaan. Gras tot net onder het raam. Onder komen, al van in de tijd van toen. Neen dit kon het toch niet zijn, wij geloofden het zelf niet. Dan maar verder zoeken. Dan zijn we iemand tegen gekomen met een vervoer middel, jongens, dit heb je nog nooit gezien. Die man had ergens een motor gevonden volgens mij, en daar dan zelf een auto van gemaakt, ik moet nog schokkend lachen als ik er aan terug denk. Jammer , ik durfde er zo dadelijk geen foto van nemen. Maar ik ga zeker nog eens terug naar die plaats, in de hoop die kerel met dat ding nog eens terug te zien, ongelofelijk.

Maar ja, daarmee hadden we het station nog niet gevonden. Dan maar aan een benzine pomp gestopt, en het nog eens proberen te vragen. Ja hoor, daar stonden Peppy en Kokky, en zij gingen het ons vertellen, want één van hen had volgens mij nog ergens een oorlog uitgevochten, althans zo zag hij er uit, en die beweerde dan dat hij wat Duits kende. Man, dat figuur sloeg daar iets uit zijn botten zeg. Hij sprak maar van dertig meter en dan links en dan nog eens links. Wil dat nu toch geen driehonderd meter zijn, en dan rechts en nog eens rechts. Ja zeg, begin er maar aan he.

En dan uiteindelijk, jaahaaaa, daar in de verte, iets dat lijkt op een station, en een spoor, maar dan, weer een verassing, er ligt maar één spoor, en tot overmaat van ramp stopt dat spoor ook daar nog. Blijkt nu dat die trein tot daar komt, ontkoppeld, achteruit rijd, van spoor wisselt en dan aan de andere kant weer uit komt. Ja hallo, wij zijn hier dan ook in Tsjechie he. Ik dacht alles al gezien en meegemaakt te hebben, maar nee hoor, het kan nog mooier, of wil ik zeggen erger.

Wist je dat wij eigenlijk morgen gewoon een kwartiertje vroeger zouden vertrekken, om zeker op tijd bij de trein te zijn. Hallo, iets in mij zei dat ik wel wat slimmer moest zijn. Al bij al, hebben we weer heel goed gelachen.

Maaaaar morgen komt het echte werk, dan gaan we met die trein mee, dat belooft. Och ja, dat is het spannende er aan he. Ik doe zo iets wel eens graag, dan heb je meestal een verhaal om verder te vertellen he.

Daarna zijn we nog gezellig een spaghetti gaan eten, met een pivo natuurlijk. De spaghetti was dan ook weer Tsjechisch. Geen rode saus, maar een brei van vanalles.

Het was weer een drukke dag.

Zo nu ga ik slapen, want morgen moeten wij heel vroeg op, want we moeten die boemeltrein weten te halen. Gelukkig weten we nu al waar het station, euuh ik wil zeggen, waar de opstapplaats is.

Groetjes van ons allemaal, uit het leuke Tsjechie.

06-04-2009 om 23:09 geschreven door Pasen in Tsjechie  

7 april 2009

Hallo,

Vandaag zijn we vroeg opgestaan … om half 8 liep onze wekker al af!

 Iedereen direct paraat, want we gingen met de trein naar Cheske Budejovice. Drie dagen aan geoefend voor ik dit een beetje deftig kon gezegd krijgen.

Een lekker ontbijt genomen,wel een beetje sneller dan anders,  alles ingepakt, en wijle weg.

We wisten dus ondertussen al waar het station was. Wij goed op tijd vertrokken, want we moesten toch nog kaartjes kopen. Aan het station aangekomen begon het circus al. De deur van het station, gesloten. Wij keken al raar op, zo van, hoe gaan we dit dan regelen. Het werd stilaan tijd, dus wat nu? Dan toch maar op de trein gestapt, ja nu zeggen we nog , trein. Een plaatsje gezocht, want het was een dubbeldek wagon, en gaan zitten. Toen kwam de conducteur. Uit hetgeen wij uit zijn nors gemompel konden verstaan , vertaalden wij, dat hij achter kaartjes vroeg. Anja antwoordt  in het Duits, dat we geen kaartjes hadden, want dat het station gesloten was. Opnieuw vroeg hij in zijn taal, kaartjes. Terug antwoorden wij, maar dan in de internationale taal, dus met heel veel gebaren dan, dat het station gesloten was, en dat we geen kaartjes konden kopen. Ik denk dat hij begreep wat we wilden zeggen, maar ons niet geloofde. We moesten hem volgen, en pas toen we aan de deur duwden en niet binnen konden, geloofde hij ons. Hij trok een gezicht, zo van… hoe is dit nu mogelijk, maar gebaarde ons dan dat we maar in de trein moesten gaan zitten. Zo gezegd zo gedaan. Wij de trein in.

We zaten maar amper op ons plaats, of wie kwam daar aan, die zelfde conducteur, maar dan met een kassa in zijn handen om te betalen. We moesten 240 kr betalen voor 72km, dat was enkel, maar dat wisten we toen nog niet.

Zo, de trein ging aan het bollen. Jongens, nu komt het. Kijk, ik ben ooit bij het leger geweest, en ik heb daar een paar keer met een Leopard tank mogen mee rijden. En geloof mij als ik nu zeg, dat ik daar properder en comfortabeler in zat. Dit hou je niet voor mogelijk. Het was een boemeltrein die amper snelheid haalde, maar volgens mij lagen daar de rails vol met keien. Praten deden we niet, want we konden mekaar toch niet verstaan van het lawaai en gesjirp dat daar heerste. We hebben dan  zo een dertig km gespoord, en volgens mij moet die conducteur doodop geweest zijn, niet van de mensen te ontvangen, want wij waren maar alleen, maar van op zen fluit te blazen, want ik heb die dertig km lang niet anders gehoord als fluut, fluut fluut. God moge weten wat dat allemaal te betekenen had.

Dan kwam onze eerste verrassingII  De conducteur komt langs, en zegt ons, allee bromt naar ons in een onverstaanbaar  taaltje, iets van , hier stop, nu boes, boes nemen. Wij kijken vreemd op, maar hij gebaard ons hem te volgen. Jongens, staan daar twee bussen, een van voor de oorlog, en dan nog een, waar ik zeker van weet dat ze de oorlog heeft meegemaakt, want daar waren nog gaten in. Met twee gebaren ze ons van in de bus te stappen, de een zegt deze en de andere zegt die. En nu?

Uiteindelijk kiezen we voor de beste, wat dan voor ons de veiligste leek. Oef, sjans, als we een beetje aan het rijden zijn, zien we de bus voor ons links afslaan een dorp in, en de onze reed door, dus, onze frank (lees euro) viel. Wij hadden een direct, en die ander was een boemel. Gelukkig, goed gegokt. Maar die bus, ik ben onlangs nog met de kinderen naar de kermis geweest, en moest van hen mee in de botsautootjes. Geloof  mij nu als ik zeg dat ik, toen ik in die autootjes zat, meer plaats had, en minder blauwe knieën had dan nu! Enfin, niet geklaagd, we weten in wat voor een land we zitten, en daar hebben we zelf voor gekozen, terug een smile op ons gezicht, en nog maar een 50 km door gereden.

Jaaaaa, heelhuids aangekomen, dat is al iets he, als je de kranten tegenwoordig leest, en als je hier een beetje mee buiten gekeken hebt!! Moet je weten dat mijn handen dan ook nog blauw waren, ah ja, Anja zat naast mij.

Zo, voor we het station verlieten, eerst binnen op zoek naar informatie voor de terugreis straks. Ja hallo, hier gaan we weer. Hallo Duits? Nein! Engels? Nein. Wat dan? Ruska, ja hey, kennen wij niet he. Ja, iemand gevonden die Engels praat. Ja, ze kon het, maar het beperkte zich tot yes en no. En dan gokte ze nog wat ze zou antwoorden op onze vragen, want er klopte gewoon niets van. Dan toch een uur voor trein vast gekregen: 18h15.

Zo, wij het centrum in, links had de mevrouw gezegd, het was natuurlijk rechts, maar we beginnen het gaan te begrijpen, het lijkt de omgekeerde wereld hier wel.

Mooie stad, dat wel. Even rond gewandeld, zien onze kinderen daar een MC Donalds. Daar was geen houden meer aan, natuurlijk. Ik dacht ja, een beetje ongezond leven kan geen kwaad, maar ik was er me wel van bewust dat ik zo al een paar dagen bezig was, maar je, het is maar één keer vakantie he.

Dan toch nog een informatie centrum gevonden, en ja, daar werden we goed geholpen. Daar werd vlot Duits gesproken. Een kaart gekocht, en wij op stap.

Mooie steegjes, zo middeleeuws, kleine huisjes, een park, je weet wel de hele ratapatan er bij.

Dan zijn we op een heel mooi marktplein uitgekomen, aan de black tower. Een mooie hoge toren, deze kon je bezoeken, dadelijk twee kids die naar boven wilden natuurlijk, maar het was zo heet, en ik zag dat echt niet zitten. Gelukkig was daar mijn reddende engel weer die zei  van,”blijf jij anders maar hier bij de tassen, ik ga wel met de kids naar boven”. Joepie, ik moest niet mee. Ik kreeg kronen, en mocht mij een plaatsje uit zoeken ergens op een terras daar op het plein.

Van afzetters gesproken zeg, hier heb ik mijn duurste pivo gedronken, 52 kr. Amai, nu is mijn winst van twee dagen er door dacht ik. Ik heb er dan maar van kolijre twee gedronken, zo gaat dat met gokkers ook he, als die verliezen zetten die ook alles in.

Het was daar best gezellig op dat plein, er was ook nog een optreden aan de gang van een  Tsjecheslovapoolse  groep denk ik, we konden het niet verstaan, en het geluid was naar onze normen slecht,(lees  tsjechisch).

Zo genoeg van pleintjes en pivo’s en “krijmglas”, we stappen op, richting station, ja ja station.

HET OPENBAAR VERVOER. Het ondergaan van gevloer, ja dat zal het zijn!!!

In het station aangekomen, vroegen we waar de trein zou komen. Trein? Neen hoor geen trein, boes, boes, he, ja ja, we verstonden er uit, dat er werkzaamheden waren aan het spoor en dat de treinen naar onze bestemming omgelegd werden naar bussen. Vandaar dat we vanmorgen ook met de “boes” verder vervoerd werden. Zo na veel vijven zessen kregen we een papier met daarop een plan getekend van de plaats waar de bus ons zou op pikken. Gezocht en nog eens gezocht, gevraagd en nog eens gevraagd, en ja, de plaats gevonden. Na daar even gestaan te hebben, kwam er nog een vrouw met een kind, en een jonge kerel aan, als ook nog een Amerikaans koppel dat ons vroeg of wij hen niet even konden verder helpen. Een tiental minuten moesten we nog wachten… 18h15, wat dacht je? Geen boes te zien natuurlijk. Nog maar even wachten, dat kan he. Nog 10 minuten gewacht, en ja, dit kan natuurlijk niet he. Die jonge gast was Tsjechisch en deed niets dan maar bellen. Die Amerikanen werden ook al onrustig, want die moesten naar Innsbruck. Dus nog een hele reis te gaan. Die jonge man vertrekt en spreekt Anja aan. Hij blijkt dus heel goed Engels te kennen. Hij zou even gaan informeren. Na een tijdje komt hij terug met het heuglijk nieuws, dat er om 18h15 dan toch maar een trein vertrokken is en geen boes. Waarom? Ja waarom? Een uur over gediscussieerd, maar geen uitleg voor gekregen, ze wisten en verstonden het zelf niet. Na veel gepalaver, wisten ze ons te vertellen dat er om 20H30 nog een trein zou zijn naar onze bestemming. Wij zeggen, ja goed, maar is er dan nog een trein verder door naar onze thuisbestemming, want we wisten dat we moesten overstappen. Ja ja, dat zou allemaal geen probleem zijn.  O.K. dan is het voor ons in orde, er zit dan toch niets anders op dan te wachten, we moeten toch thuis geraken.

Ondertussen nog een hele goede babbel gedaan met dat Amerikaans koppel. Bleken zij ook beide muzikanten te zijn, en organiseerden Music-camps in de States. Amerikanen zijn daar dol op. Daar we deze mensen dus al een paar keer verder geholpen hadden, met de taal, Duits dan wel, en onze telefoon in bruikleen gegeven hadden nodigden ze ons prompt uit voor een bezoek in de States. Whow, en is dit echt waar? Ja hoor. Adressen en telefoonnummers zijn al uitgewisseld. We zouden dan in een huis van hen mogen verblijven zolang we wilden. Tof, ha tof, heel tof. Maaaaar, we zijn hier nog niet weg geraakt, dus, zullen we ooit in de States (zoals hij dat altijd zo triomfantelijk zei) geraken.

Okay, toen werd het 20.30 h. Jongens dit geloof je niet. Nono, geen trein, wablief no Zug! Neje, geen trein, boes!!!! Jongens dit kan toch niet. Jawel , zij gebaren ons te volgen, en ja hoor, daar kwamen drie bussen aangereden. Drie met dezelfde bestemming (Linz), maar zij zouden allemaal een andere weg  er naar toe nemen. Hemeltje, wat was dat daar voor een chaos. Niemand wist in welke bus hij moest gaan zitten. Zelfs de 3 chauffeurs wisten niet wie welke route moest nemen!!!

Het was van sommige mensen een gesleur van de ene kofferbak van de bus naar de andere. Gelukkig was er van die chauffeurs één iemand die Duits kenden, en die zou, en heeft het dan zo goed als hij kon geregeld, gelukkig. Maar nu de hamvraag. Zouden wij nog een trein hebben aan de overstapplaats? Goede vraag. Anja weer de boes uit, en maar gaan vragen. Ja ja, er zou een trein staan. Ja, geloof jij het nog, na al hetgeen we al meegemaakt hadden. Dus nog maar eens gevraagd, met deze werd er zelfs iemand van het station daar lastig, ER ZOU EEN TREIN STAAN. Ja ja, we zullen het geloven.

Wij, bollen met die bussen. We waren nog maar enkele km aan rijden, ineens remt  die bus heel hard, ik kijk buiten, zie ik daar zo een dronken zwerver met de fiets recht op de bus aan rijden. Die schrikt, draait aan zijn stuur en rolt daar rustig zo goed als de bus onder. De bus staat stil, doet de deur open, en  ineens doet die dronkenlap maar teken van, door rijden, door rijden, er was  dus niets aan de hand, gelukkig. Op naar het volgende.

De kinderen waren al de hele tijd ongerust, maar waren nu niet meer te houden. Zij waren bang en dachten dat we niet meer zouden thuis geraken, en begonnen te wenen. Ja, wat wil je. Wij nog steeds ongerust, wat zal er in Rybnik, onze volgende overstap ons nog te wachten staan.

Ongelooflijk, in Rybnik stopt de chauffeur aan het station, en brengt ons persoonlijk naar een trein. Geloof jij dit nu? Een hele, ganse, grote, trein staat daar op ons te wachten, op ons alleen, want er was niemand anders. Ons geluk kon niet meer op. We lachten er nog mee, als nu onze auto er nog staat met alles er op en er aan. Dan zou alles mooi in orde zijn.

TAADAAN, de volgende verrassing komt er aan. Wij zitten gelukkig op onze bankjes, de trein bolt, we zijn al aan het regelen, wat we eventueel nog konden eten, want het was ondertussen al 21h30 geworden. Ja, zeggen de kids, de conducteur komt er aan, fier als een gieter  haalt Anja haar ticket boven, en geeft dit aan deze brave man. Die bekijkt dit en roept “Lipno? Nie Lipno.” Hoe? Niks Lipno, zeggen wij?

Trein gaat maar tot Vissy brod. Hoe? Tot Visibrod, wij hebben een ticket tot Lipno. OK, zegt de conducteur, morgenvroeg 7h Lipno. Nu, ende Vissy brod. Neem maar een taxi tot Lipno. Ja maar zeggen wij, hoe gaan we dat regelen. Ik bel voor jullie een taxi, zegt hij. Ja goed dan maar he, teleurgesteld, maar ja, we moeten naar huis he. Goed, zegt hij, +-  200kr. OK, bel maar. Gebeld, hij komt terug, neen zegt hij, hij wil 300kr. Ja hallo, wat doe je dan? Je wordt leeggezogen waar je bij staat, maar het is nog 20km in de pikdonkere nacht, dus je kan niet anders. Ok goed. Na enkele minuten gewacht te hebben aan het station, komt er een auto aan. Jaaa de taxi, toch nog maar eens naar de prijs vragen, kwestie van seffens niet voor een verrassing komen te staan. OK, 300kr is goed. Allee wijle weg.  Anja had nog gezegd, Staf steek je fototoestel hier in mijn tas. Ik zeg, neen,  dat hoeft niet. Man, wij zijn twee km aan het rijden, begint die man daar in het Tsjechisch gaan te bellen. Ik kreeg het koud zeg, en Anja ook. Ik wist dat we naar een pikdonkere plaats moesten, waar niemand of niets, buiten onze auto dan, zou staan. Ik dacht ja, nu steken we er aan, zeg. Anja had uit voorzorg al haar geld, en bankkaarten en gsm’s al weggestoken in haar broekzakken en bh. Hahaha.  Al dadelijk gezegd tegen de kinderen dat ze onmiddellijk de auto in moesten, en dan de deur moesten sluiten. Zo gezegd zo gedaan. Maar gelukkig, onze auto stond er nog, we hebben mooi afgerekend, en dan, ja dan. Eindelijk konden we naar huis, met onze eigen auto dan nog wel.

Thuis gekomen, nog een lekkere tas soep gegeten. Tandjes gepoetst, en dan maar dadelijk gaan slapen.

Jongens, ik was moe, neen, ik zeg eigenlijk beter wij waren met zen allen gewoon doodop.

Lang verhaal, heel wat meegemaakt. Maar nu een dag later, lachen we er al weer mee.

Mvg

Kids, Anja en Staf

07-04-2009 om 00:00 geschreven door Pasen in Tsjechie  

8 april 2009

Heerlijk geslapen zeg, mag wel he, na zo een drukke dag en belevenis.

Vandaag hebben we (nog maar eens ) uitgebreid ontbeten. Anja had in de winkel iets gevonden dat leek op spek, en had dat meegebracht om eens te proberen. Viel best mee… was zelfs heel lekker.

Dan hebben we in de voormiddag maar wat geluierd in het zonnetje. De kids zijn aan het spelen geweest in het riviertje en wij hebben op ons terras gezeten. Gevolg is nu wel dat we op kreeften lijken. Gelukkig had Anja zonnecreme in de valies zitten … … hadden hem beter uit de valies gehaald.

In de namiddag, na een grote bananasplit, hebben we een wandeling gedaan. Een korte klim naar de Duivelsrots (Certova Stena). Een heel mooi en hoog uitzicht had je daar. Ik krijg dan wel meteen de bibber in mijn benen als ik de kids daarboven op die rotsen zie rondlopen. En dan zwijg ik nog van moeder kloek … die is nog een stuk erger!! Dan mogen ze letterlijk “geen poot”  verzetten.

Dan hebben we het klooster van Vissy Brod bezocht. Lag er zeer verlaten bij. Wel een heel mooie kerk en fontein, maar dat was het dan ook.

Daarna zijn we dorpje per dorpje terug richting park gereden. Terug op het park zijn we gaan eten in het restaurant aan het zwembad en dan gaan zwemmen. Lissa had mama wijsgemaakt dat er een superwarme jaccuzzi in het zwembad was. Superwarm? Dan ken je ons ma nog niet!! Ik denk dat het water zo’n 32 ° C was, maar ons ma bibberde bijna uit haar vel. Denk wel dat het ook een beetje kwam door haar verbrand zijn van de zon.

Na het zwemmen zijn we nog even in de internet ruimte bezig geweest. Kids hebben even gechat met het thuisfront, en dan ons beddeke in.

Een dagje weinig gedaan, maar na gisteren mocht dat wel.

Slaapwel.

08-04-2009 om 00:00 geschreven door Pasen in Tsjechie  

Dag  7

Zo hier zijn we weer.

Vandaag nog maar eens een vakantie-ontbijt genomen. Ik durf die andere woorden al niet meer gebruiken, zeg. We hebben weer geluk, het is weer een stralend weertje, ongelooflijk. Maar ik heb pas nog horen zeggen, je krijgt wat je verdient. Zou dat dan toch zo zijn, ha ha. Naar de bakker gaan ‘s ochtends blijft leuk, die prijzen van de broodjes, dat is echt en plezier. De kinderen zijn vandaag voor eerst alleen naar de bakker geweest, het lukt al aardig hoor. Lekkere eitjes gekookt, nog wat andere dingen er bij, en we voelden ons weer als prinsen.

Na het ontbijt vroegen de kinderen of ze nog eens in het riviertje mochten gaan spelen. Eigenlijk hadden we plannen, maar toen dachten we, ja , het is eigenlijk toch vakantie, dus waarom niet. Dan hebben wij ons ook maar weer lekker op het terras in het zonnetje genesteld. En  geloof me jongens, dat is pas vakantie en genieten. Dat zicht op dat gigantisch meer, dat is gewoon subliem.

Uiteindelijk hebben we ons dan van dat terras afgesleurd, en zijn we even het dorpje ingegaan, wat rondneuzen.

Rond 11h00 zijn we dan toch aan onze plannen begonnen, en die waren een rond rit volledig rond het meer. Dat zou zo’n  150 km worden, een mooie rit langs het meer en vele dorpjes en andere bezienswaardigheden. De rit zou ook een groot stuk door Oostenrijk komen.

Om 11h30 zijn we dan vertrokken, mijn GPS was deze keer niet Tom Tom, maar hij heette nu voor deze speciale reis  “Anja”. Met een mooi reisplan in haar hand, zonnenbril op,en wijle weg.

Ongelooflijk wat voor een situaties je hier nog tegen komt zeg. Wij rijden hier door dorpjes, waar de mensen ons aanstaren alsof ze nog nooit een andere mens gezien hebben. En dan spreek ik nog niet van die armzalige leefomstandigheden. Die huizen, dat moet je zien, en dan mogen zij, die zo één, ja laat ons zeggen  ‘huis’  hebben, nog van geluk spreken. Want we zien ook nog andere dingen staan, waarvan we de naam niet zo dadelijk durven uitspreken, maar laat ik zeggen, barakken, dat lijkt mij een mooi woord. We komen ook mooie dingen tegen hoor. Vooral kerken dan, daar is hier volgens mij, heel veel geld aan uitgegeven, eerder aan de kerk dan aan de mensen. Wat opvalt hier is, dat de mensen bijna allemaal thuis zijn, er is hier geen werk gelegenheid, dus van daar. En dan krijg je natuurlijk van die situaties, dat je bijna overal aan de post, of aan de winkel of gelijk waar, mannen ziet staan drinken, en die zijn dan natuurlijk allemaal behoorlijk dronken. Het valt ook op dat ze bij alles wat ze doen, wel een excuus vinden om te drinken. Al zie je ze maar in de tuin zitten, er staan altijd we l één of meerdere flessen drank bij, en zeker ook altijd de pivo’s.

Ik hoor ineens een gepiep in de auto. Ik schrik even… oh het is niets, het is de tank maar die zegt dat ze bijna leeg is en ook dorst heeft. Dadelijk een heel ander gespreksonderwerp in de auto … tanken, wat wie en waar, en welke prijs. Na even rond gekeken te hebben vonden we een tankstation. Ook daar stonden natuurlijk weer mannen en vrouwen te drinken, en die staarden ons zo aan, dat je er zelfs een beetje ongerust van werd, maar dat was snel voorbij. De prijs, bijna het zelfde als hier. Je vraagt je dan af, hoe doen die mensen dat hier, want dat is toch een hele hoop geld, en als je dan weet dat zij bijna niets verdienen (zegt men). Ik geloof dat niet, maar ja. Al snel wordt dan duidelijk hoe zij het doen. Op die tijd dat ik aan de tank stond om mijn tank te vullen, heb ik drie Tsjechen zien tanken en zij doen dan wel maar voor 3 of 400 kronen benzine er in. Ja, zo gaat het dan ook he. Het is voor hen dan toch maar om plaatselijk wat rond te rijden. Zo, dat weten we ook weeral.

We zijn al op een paar plaatsen aan het meer, veerbootjes tegen gekomen, die zetten je dan voor een kleine prijs met je auto of fiets over het meer. Dat spaart soms heel wat km en tijd. Wij gaan het toch ook nog eens doen denk ik, morgen misschien.

Nu gaat het ineens in stijgende lijn naar boven, en of stijgend zeg.!! Dit is nu richting Oostenrijk. We zien op heel korte tijd alles van het landschap veranderen, ongelofelijk. Een beetje sneeuw, zelfs een beetje op de weg nog. En dan in één keer, niet te geloven,  zitten we in 70cm sneeuw. Het lijkt of hier in één keer zo maar de winter is ingetreden, maar die is hier nog niet weg geweest. Hier was men nog volop bezig met sneeuw ruimen. Hier kon je nog skiën en langlaufen, en sneeuwwandelingen maken. Ik wist niet dat het contrast zo fel kon zijn, enige minuten geleden stonden we nog beneden in T-shirt en nu konden we een winterjas gebruiken. Prachtig is dat. Het is nu wel uitkijken met de auto, al die bochten en afgronden en dan die sneeuw.

Het verschil van land is ook weer op een paar honderd meters heel duidelijk, Twee km terug kwamen we nog buildings tegen die kapot waren van de oorlog, zo leek het althans, en nu juist over de grens, de modernste en mooiste gebouwen die je maar denken kan. Toch maar raar he. Ik stuur enkele foto’s mee, zodat je het zelf kan zien.

Zo nu rijden we een heel pak km door Oostenrijk, weet je, ik zeg het niet graag, maar dit vinden we niet zo fijn, het is teveel zoals bij ons, het boeit ons niet meer. Wij lijken wel ramp toeristen, ha ha. Neen dat is niet waar hoor, maar die andere cultuur, dat andere leven van die mensen, dat trekt ons toch wel meer aan. En ik, ja ik hou daar vooral van, af en toe zo eens uitdaging, en dan weet je dat het al eens kan fout gaan, maar nu gaat alles goed.

We besluiten van geen terrasje te doen onderweg. Omdat je hier in Oostenrijk en Tsjechie zeker niets alcohol mag hebben. En de kids willen nog graag andere dingen gaan doen. Het wordt stilaan tijd dat we gaan aankomen, want ze beginnen onrustig gaan te worden.

We rijden terug Tsjechie in, we zien de wereld weer veranderen, weer een kleine cultuurshock.

En ja, we zien het meer weer door de bomen komen, ik hoor een zucht van opluchting op de achterbank. En mijn tijdelijk GPS laat ook al een kreetje van opluchting, ik zie het plannetje in het handschoenkastje verdwijnen, en dacht ook van: “niet laten merken, Staf, maar ik ben ook aan een pivo toe”. Het is toch zwaar zo in de sneeuw en in de bergen rijden hoor.

Nu hebben we maar een leuk restaurantje gezocht, een lekker pivo gedronken, en er weer een 28 euro doorgedraaid aan lekker eten. We hebben maar weer eens iets anders geproefd. Ik heb eens Tsjechisch varkens vlees gegeten, dat past dan ook zo een beetje bij mij he. Niet te hard lachen nu he.

De kinderen zijn gaan zwemmen, en wij hebben nog eens een stevige, neen niet waar, een fijne wandeling langs het meer gemaakt. En weet je, geen nood hoor, we kwamen regelmatig een bank tegen. En neen, die moesten we niet overvallen, we konden er zo gaan op zitten, er was toch bijna niemand.

‘s Avonds nog wat tv gekeken, en op tijd mijn bed in. Den bompa was weer moe. Ja, kan gebeuren he.

Soms denk ik, word ik nu niet wat oud om nog zulke dingen te doen? En dan denk ik maar weer. Nee toch, want je doet dit graag, volhouden en leven, jongen, dat is wat je moet doen.

Groetjes en tot morgen.

Daaag

10-04-2009 om 00:00 geschreven door Pasen in Tsjechie  

Terug naar Cesky Krumlov.

Hey, hier zijn we weer. Niet zo goed geslapen vannacht, een paar keer wakker geweest. En vannacht serieus krampen gehad. De gezondheid wil nog steeds niet mee werken, maar het komt wel weer goed.

We waren al vroeg, nou ja vroeg, wakker vandaag. De kinderen zijn weer alleen naar de bakker geweest. Ze beginnen het nu al aardig te kennen. Ze hadden weer van alle lekkere broodjes bij. Jongens, wat hou ik toch van een lekker ontbijt , zo met ons allen. Echt gezellig, we hebben vandaag zelfs gegeten met de buitendeur volledig open. Het was nog net iets te fris, allee, voor vrouw en kinderen dan, om buiten te ontbijten, jammer.

De kinderen zijn al dadelijk buiten gaan spelen. Ze hebben vriendjes nu he, weet je wel. Het zijn wel Duitsers. Maar ze lijken mij wel wat vriendelijker als die, die hier waren onder de oorlog, dus we laten het zo maar.

Wij zetten ons lekker op het terras in het zonnetje, en nemen nog snel alles even door wat er geschreven staat over Cesky Krumlov. Zondag zijn we nog daar geweest, maar toen ontdekte we dat daar veel meer te doen, en te zien dan we dachten.

De kinderen terug naar huis geroepen, netjes gemaakt, want ze zagen er alweer uit. Kan moeilijk anders he, als je zo een riviertje in je eigen tuin hebt. Ik vind dat wel niet erg hoor, want dan zit er leven in.

En dan om 11h30 zijn we vertrokken naar Cesky Krumlov, een wereld erfgoed van Unesco. Het is een prachtige middeleeuwse stad, helemaal terug opgebouwd. Je gelooft echt niet wat je ziet daar. Ik post wel enkele foto’s mee.

In de stad aangekomen, hebben we net iets buiten het centrum  naar parking gezocht. Omdat we eigenlijk de parkings binnen het centrum nogal duur vonden. Wij zijn gierigaards he. En ja, we vinden gelukkig niet te ver weg, een mooie plaats langs het water. Twee of drie keer goed gekeken of we daar wel voor langere duur mochten staan, want zo een oranje wielklem, vind ik echt niet mooi staan aan onze auto.

We zijn dan rond 12h30 aangekomen, en hebben dan maar dadelijk een restaurantje gezocht, want we hadden al weer dorst en honger. Onder de oude burcht, langs het water, we hadden er zondag nog gezeten, vonden we nog een leuk plaatsje. Vriendelijke mensen, goede bediening, en vooral, goede prijs daar, vergeleken met de andere restaurants. Ieder koos wat hij graag had, ik koos voor hunderbrust met Amerikaanse patatos, en een rundssoepje. Lekker èch lekker. Lies koos voor frietjes, zo kennen we ze. Gitte verkoos om pannenkoeken met ijskrijm te eten. En  Anja koos voor pannenkoeken met fruit en ijs. Een beetje van alles door elkaar he.

Dan zijn we verder op pad gegaan, en hebben mooie, heel mooie dingen gezien. Middeleeuwse steegjes met souvenierwinkels. De burcht, die is echt de moeite. Helemaal terug opgemaakt. We hebben de toren van het kasteel bezocht. En dan een wandeling gemaakt langs de vestingsmuur. Vandaar zijn we naar het kasteelpark gewandeld, meer dan de moeite zeg, met zijn prachtige fonteinen, die een welgekome verfrissing waren. Want het was weer de moeite, zo warm, zeker 25 gr. In dat park was er ook een openluchttheater met een draaibaar auditorium. Knap gemaakt.

Dan zijn we terug de steegjes ingegaan, en zijn we gaan souvenier-shoppen, hoort er ook bij he.  Van al dat wandelen en shoppen hebben we dan weer dorst gekregen, dus maar weer een terras gezocht, en pivo besteld. Ik had al heel de week zin in een lekkere forel op grootmoeders wijze. Dat is hier in Tsjechie een delicatesse. En dat was nu het moment om er zo eentje te bestellen, dus, een lekker forel gegeten. Dan hebben de kinderen nog wat in een speeltuin gespeeld, en  zijn we maar richting huis gereden. Ik wist dat in Frymburk een veerdienst was, die je met auto en al over het meer zetten, en dat wou ik wel eens meegemaakt hebben, dus  dat werd ons volgend plan. Wij naar Frymburk, op zoek naar de veerboot. Wel leuk, er kunnen maar twee auto’s op zo een boot. En het tochtje duurt niet zo lang, maar het was weer een fijne ervaring.

Terug thuisgekomen, zijn de kinderen dadelijk terug naar het riviertje gegaan, en wij zijn nog lekker in het zonnetje aan het meer gaan zitten. ’s Avonds zijn de kinderen nog gaan zwemmen, en heeft Anja nog een lekker maaltijd klaar gemaakt. Het was wel mijn vreetdag vandaag zeg, ik hoop dat mijn dokter niet mee leest.

Nog een leuk weetje misschien? Wist je dat er in de zwembaden, in Tsjechie en Slovakije, geen kleedkamers waren…… Je komt er binnen in een klein halletje, en dan heel belangrijk, moet je je schoenen uit doen, want daar zijn ze hier heel streng op. Hoe of waar je je moet omkleden, dat is niet zo belangrijk. Die schoenen uit doen wel. Dus op een keer sta je daar rustig te douchen, en dan in één keer staan er allemaal naakte mannen om je heen. Toch maar raar hoor, zo in een zwembad. Of misschien zie ik dat wel verkeerd.

Wist je ook, dat ik dit nu aan het typen ben, met de laatste pivo uit  de ijskast in mijn hand?

En dat die laatste pivo niet het ergste is, want die kan ik bij kopen, maar dat dit wil zeggen dat dit de laatste avond van onze vakantie is. Ik zou bijna kunnen janken zeg. Dus morgenvroeg ons laatste ontbijt, en dan inpakken, en weer naar huis rijden.

Het is weer voorbij gevlogen, ik kan het amper geloven. Maar het is wel een van mijn mooiste en warmste Paasvakantie’s geweest. En weet je? Het zal zeker niet de laatste zijn hier in Tsjechië, we komen hier zeker nog terug.

Zo, nu ga ik ook maar slapen, want ik heb morgen nog een hele rit voor de boeg. Een pokke end rijden, zeggen onze Nederlandse vrienden altijd zo mooi.

Slaapwel.

Ps;  nu kan ik pas zondag terug bloggen he. En dan laat ik jullie weten hoe we thuis geraakt zijn, en hoe het  thuis is. Want dat is ook altijd wel een beetje een verrassing he.

Dekids, Anja en Staf

10-04-2009 om 00:00 geschreven door Pasen in Tsjechie  

Dag 9

Inpakken en wegwezen is de leuze vandaag.

Ja ja, het is zo ver, jammer, met lede ogen, zware benen, dikke voeten, bleit ogen. Euh, kan ik nog iets verzinnen, om te zeggen dat ik hier met tegenzin moet gaan vertrekken?

We moeten het Lipno meer achter ons gaan laten, er zit niets anders op.

Het is niet goed geweest hier, maar heeeeel goed. We komen zeker  terug, ik denk zelfs dit jaar nog. We denken er heel sterk aan om in de winter, tussen kerst en nieuw naar hier te komen, maar dan om te skiën, en sneeuwwandelingen te maken. Zo met die tennis raketten onder je voeten ,weet je wel, dat wil ik eens doen.

Gisterenavond toch maar goed op tijd gaan slapen, want we moeten redelijk op tijd gaan opstaan. Ja ja, uit met de pret jongens, de plicht begint stillekens gaan te roepen.

Om 7h30 zijn we opgestaan, en maar dadelijk begonnen met inpakken. Iedereen had zo wat z’n eigen taak. Ik kreeg er ook een, en dat was, vooral niet onder de voeten lopen, en zeker niet beginnen zagen. Waarom? Dat weet ik ook niet.

Het was een heen en weer geloop van jewelste, jongens, dat geloof je niet wat wij met zen vieren meesleuren om een weekje op vakantie te gaan. Om het zo gezegd eens wat rustiger aan gaan te doen, en wat te rusten. Maar ja, wat moet je? Het kan elke kant uit in zo een land he. Warm, koud, regen, sneeuw, en voor alles zou je toch wat moeten bij hebben he.

Het begint al ergens op te lijken, ik word geroepen, ik mag de auto gaan voor zetten. Ha, eindelijk, nu begint mijn taak, de zwaarste, ah ja, dat neem ik mezelf voor, zo maar, dan ben ik fier, en niemand hoeft dat dan te weten.

Ik baan me dan een weg naar buiten, zo tussen de koffers, rugzakken, en een hoop lakens, weet je wel. En ja, het lukt.

Ondertussen zijn de kinderen naar de bakker geweest, en weer van alle lekkers meegebracht. Hmmm, ik heb wel zin in wat lekkers. We moeten eigenlijk verder doen, maar we nemen toch weer onze tijd om te ontbijten hoor. Als we wat later zijn? Ja, dan is dat zo maar he. Dan doen wij ook maar eens dat we ze niet verstaan. We moeten normaal om 10h30 het appartement verlaten hebben. Lukt wel hoor, geen paniek.

Ja gelukt, om 10h35 zijn we klaar. Alles ingeladen, en het appartement in orde achter gelaten.

Nu naar de receptie, het laatste nog regelen.

We besluiten van nog even gedag gaan te zeggen aan het meer. De kinderen profiteren daar van, nu kunnen ze nog even in de speeltuin spelen. Lang kunnen we niet meer blijven zitten hoor. Het kriebelt, en we horen het ook al stillekes roepen… ons huis.

Raar he, je vind het ergens zo goed, en als de tijd dan gekomen is, dan wil je toch weer snel naar huis.

Ik stel voor van daar nog even te blijven, en er dan nog warm te gaan eten, en dan naar huis te vertrekken. Maar, er zijn er die het erger zitten hebben dan ik, en graag heel snel willen gaan rijden. En daar ik dan maar alleen de baas ben hier, als ik zeg dat ik de afwas wil doen, gehoorzaam ik maar snel, en we gaan dan maar rijden.

Ja, we moeten die 150 km nog door de bergen rijden daar in Oostenrijk he, weet je nog. Alleen zullen ze nu niet zo zwaar zijn, omdat we er nu fris aan beginnen.

Om 12h00 geven we het startsein. We zijn weg, de bergen in. Mooi hoor, ik geniet er nu zelf veel meer van. Omdat ik nu niet zo moe ben zeker?

Het gaat vlot, bijna geen verkeer tegen gekomen. Wanneer we op de autostrade aan komen, besluiten we van onze eerste picknick stop te houden. We zijn toch al een paar uurtjes onderweg, en het is van vanmorgen geleden dat we nog gegeten hebben.

Na de picknick weer op weg. Het gaat vlot, heel vlot. We rijden tot in Wurzburg. En daar begint het circus, wegwerken, veel verkeer, en alles moet naar twee, en dan naar één wegstrook. File jongens, file. Jammer, het ging nu zo vlot. Niets aan te doen, we moeten door. We verliezen toch snel anderhalf uur,( ons Tommeke weet dat te vertellen, makkelijk he, als je zo een Tommeke hebt die alles in het oog houd voor jou ). Eenmaal die lange file ( ik geloof dat het 15km was ), voorbij, ging het terug vlot, heel vlot.

Vanaf Koln, kwamen we in onweders terecht, deze hebben aangehouden tot we Aken passeerden. En toen werd het klaar, en hebben we mooi in één ruk verder door naar huis kunnen rijden.

Om 21Hh3O zijn we dan thuis gekomen. Dat is een goeie tijd hoor. Mooi zo, en ook niet te laat voor de kinderen.

Wat is het dan toch heerlijk om zo in je eigen huisje weer binnen te komen, hmmm. De kinderen  hebben hun opgefrist en zijn dan maar dadelijk hun bedje in gegaan. Wij hebben nog wat gegeten, en nog wat nagepraat. De post even snel doorgenomen, het thuisfront op de hoogte gebracht dat we thuis waren.

En dan, ja dan, lekker in ons eigen nestje gekropen. Zalig, zo weer in je eigen nestje, heel zalig.

Zo, dat was het dan. Het was me een heel gedoe.

Ik heb er van genoten. Ik hoop dat iedereen die dit leest of altijd meegelezen heeft, ook een klein beetje mee kunnen genieten heeft. Laat dat dan maar even weten in ons gastenboek.

Je kan daar altijd een boodschap in achter laten.

Daaaaaaag, en tot de volgende reis.

Gitte, Lissa, Anja en Staf.

Dobry dèn.

11-04-2009 om 00:00 geschreven door Pasen in Tsjechie