Ja ja, het is zo ver, jammer, met lede ogen, zware benen, dikke voeten, bleit ogen. Euh, kan ik nog iets verzinnen, om te zeggen dat ik hier met tegenzin moet gaan vertrekken?
We moeten het Lipno meer achter ons gaan laten, er zit niets anders op.
Het is niet goed geweest hier, maar heeeeel goed. We komen zeker terug, ik denk zelfs dit jaar nog. We denken er heel sterk aan om in de winter, tussen kerst en nieuw naar hier te komen, maar dan om te skiën, en sneeuwwandelingen te maken. Zo met die tennis raketten onder je voeten ,weet je wel, dat wil ik eens doen.
Gisterenavond toch maar goed op tijd gaan slapen, want we moeten redelijk op tijd gaan opstaan. Ja ja, uit met de pret jongens, de plicht begint stillekens gaan te roepen.
Om 7h30 zijn we opgestaan, en maar dadelijk begonnen met inpakken. Iedereen had zo wat zn eigen taak. Ik kreeg er ook een, en dat was, vooral niet onder de voeten lopen, en zeker niet beginnen zagen. Waarom? Dat weet ik ook niet.
Het was een heen en weer geloop van jewelste, jongens, dat geloof je niet wat wij met zen vieren meesleuren om een weekje op vakantie te gaan. Om het zo gezegd eens wat rustiger aan gaan te doen, en wat te rusten. Maar ja, wat moet je? Het kan elke kant uit in zo een land he. Warm, koud, regen, sneeuw, en voor alles zou je toch wat moeten bij hebben he.
Het begint al ergens op te lijken, ik word geroepen, ik mag de auto gaan voor zetten. Ha, eindelijk, nu begint mijn taak, de zwaarste, ah ja, dat neem ik mezelf voor, zo maar, dan ben ik fier, en niemand hoeft dat dan te weten.
Ik baan me dan een weg naar buiten, zo tussen de koffers, rugzakken, en een hoop lakens, weet je wel. En ja, het lukt.
Ondertussen zijn de kinderen naar de bakker geweest, en weer van alle lekkers meegebracht. Hmmm, ik heb wel zin in wat lekkers. We moeten eigenlijk verder doen, maar we nemen toch weer onze tijd om te ontbijten hoor. Als we wat later zijn? Ja, dan is dat zo maar he. Dan doen wij ook maar eens dat we ze niet verstaan. We moeten normaal om 10h30 het appartement verlaten hebben. Lukt wel hoor, geen paniek.
Ja gelukt, om 10h35 zijn we klaar. Alles ingeladen, en het appartement in orde achter gelaten.
Nu naar de receptie, het laatste nog regelen.
We besluiten van nog even gedag gaan te zeggen aan het meer. De kinderen profiteren daar van, nu kunnen ze nog even in de speeltuin spelen. Lang kunnen we niet meer blijven zitten hoor. Het kriebelt, en we horen het ook al stillekes roepen ons huis.
Raar he, je vind het ergens zo goed, en als de tijd dan gekomen is, dan wil je toch weer snel naar huis.
Ik stel voor van daar nog even te blijven, en er dan nog warm te gaan eten, en dan naar huis te vertrekken. Maar, er zijn er die het erger zitten hebben dan ik, en graag heel snel willen gaan rijden. En daar ik dan maar alleen de baas ben hier, als ik zeg dat ik de afwas wil doen, gehoorzaam ik maar snel, en we gaan dan maar rijden.
Ja, we moeten die 150 km nog door de bergen rijden daar in Oostenrijk he, weet je nog. Alleen zullen ze nu niet zo zwaar zijn, omdat we er nu fris aan beginnen.
Om 12h00 geven we het startsein. We zijn weg, de bergen in. Mooi hoor, ik geniet er nu zelf veel meer van. Omdat ik nu niet zo moe ben zeker?
Het gaat vlot, bijna geen verkeer tegen gekomen. Wanneer we op de autostrade aan komen, besluiten we van onze eerste picknick stop te houden. We zijn toch al een paar uurtjes onderweg, en het is van vanmorgen geleden dat we nog gegeten hebben.
Na de picknick weer op weg. Het gaat vlot, heel vlot. We rijden tot in Wurzburg. En daar begint het circus, wegwerken, veel verkeer, en alles moet naar twee, en dan naar één wegstrook. File jongens, file. Jammer, het ging nu zo vlot. Niets aan te doen, we moeten door. We verliezen toch snel anderhalf uur,( ons Tommeke weet dat te vertellen, makkelijk he, als je zo een Tommeke hebt die alles in het oog houd voor jou ). Eenmaal die lange file ( ik geloof dat het 15km was ), voorbij, ging het terug vlot, heel vlot.
Vanaf Koln, kwamen we in onweders terecht, deze hebben aangehouden tot we Aken passeerden. En toen werd het klaar, en hebben we mooi in één ruk verder door naar huis kunnen rijden.
Om 21Hh3O zijn we dan thuis gekomen. Dat is een goeie tijd hoor. Mooi zo, en ook niet te laat voor de kinderen.
Wat is het dan toch heerlijk om zo in je eigen huisje weer binnen te komen, hmmm. De kinderenhebben hun opgefrist en zijn dan maar dadelijk hun bedje in gegaan. Wij hebben nog wat gegeten, en nog wat nagepraat. De post even snel doorgenomen, het thuisfront op de hoogte gebracht dat we thuis waren.
En dan, ja dan, lekker in ons eigen nestje gekropen. Zalig, zo weer in je eigen nestje, heel zalig.
Zo, dat was het dan. Het was me een heel gedoe.
Ik heb er van genoten. Ik hoop dat iedereen die dit leest of altijd meegelezen heeft, ook een klein beetje mee kunnen genieten heeft. Laat dat dan maar even weten in ons gastenboek.
