De statige arcaden, ondersteund met massieve pijlers in pierre-de-france omringden de binnenkoer van de kazerne, die tenslotte een nonnschool bleek te zijn. De muren ademden orde en tucht, juist twee dingen waaraan ik een aangeboren hekel had. Met een honderdtal soortgenoten stonden we in rijen met ons valieske tussen de benen opgesteld, nu en dan klonk er een ingehouden gekuch maar voor de rest kon men een vlieg horen vliegen. Na een kwartier hoorden we vanuit de bovenste gaanderijen gestommel en het gebonk van laarzen op de tegelvloer. Bovenaan een imponerende monumentale trap verscheen een adjudant met een vaal aangezicht vol pukkels vergezeld van een dik ventje met een kalot op het hoofd die half scheef stond. De kepi van de onderofficier leek tweemaal te groot en daardoor konden we amper zijn ogen ontwaren wat niet belette dat ze door ons staalhard heen keken. De trap langzaam afdalend sloeg hij bij elke trede met een lederen stokje tegen zijn laars, kwestie van onze volledig aandacht naar hem toe te trekken. Drie trappen hoog bleven ze plots staan en aanschouwden zonder enige blik van emotie de aanwezige piotten. Ik kreeg zo het gevoel dat het lang verwachte avontuur stilaan aan het verzuren was. "Mannen, mijn naam is van geen belang, ik ben de chef en zo wil ik van nu af aan aangesproken worden....verstaan!" bulderde het dik ventje met de rang van sergeant. Van de anciens vernamen we later dat hij met de lapnaam "Smoet" opgescheept werd. Naar mijn bescheiden mening uiterst gepast en het dikkertje waardig. "Pisventen, broekkakkers en bleiters hebben we hier niet nodig" vervolgde hij me z'n Kortrijks accent. De rest van zijn tirade drong al niet meer tot me door, want zoals als naar gewoonte, als iemand begon te kafferen trok ik me terug in mijn ivoren toren tot de storm geluwd was. Bij het eerst volgende appel moesten we bij de naamafroeping antwoorden met een luide "present chef!" "Pieter Sluiskens", "Pieter Sluiskens",...."PIETER SLUISKENS!" gevolgd door een forse "milledju" deden me uit mijn lethargie ontwaken en stotterend antwoorde ik met een flauwe "ja Meneer". Woedend kwam het dik gewrocht op me afgestoomd en zijn stinkend speeksel in mijn oor spuwend brulde hij "Present Chef....nondedju!". Een ijzige stilte volgde, maar alras galmde mijn kordate "present Chef!" door de binnenkoer. Ingedeeld in groepen van acht werden we naar de foerierdienst geloodst om ons zo fel begeerde uniform in ontvangst te nemen. Groot was onze teleurstelling toen we bemerkten dat het uniform in het geheel niet geleek op dit van Gary Cooper in de film "The Real Glory" die ik onlangs in de cinema Vieux Bruxelles had gezien. Het spul voelde eerder ruig aan en was in menig opzicht te wijd voor mijn freel lichaam. Bij de tweede appel kreeg ik het nummer 6/13 toegewezen, nummer van mijn kamer en bedstee. In de voormelde kamer hing een muftige reuk, de muren waren doorlopen van het vocht en de verf schilferde overal af, het geheel gaf een troosteloze aanblik en stilaan kreeg ik heimwee naar mijn zolderkamer thuis. Op elk bed lag een strozak en gezien hun bol staande vorm leidde ik eruit af dat ze nog niet zolang geleden gevuld waren. Een van ons mannen sprong plots op zijn bed en begon als een gek op en neer te wippen. "'t Is voor 't stro te breken" hijgde hij ons toe al springend. 'k Vond de sul maar niettes en zonder hem nog verder een blik te gunnen begon ik mijn soldatenplunje aan een grondig onderzoek te onderwerpen, waarna alles zorgvuldig in een daartoe bestemde metalen kast belandde. Tiens, ik betrapte me erop dat dit thuis nooit het geval was geweest en dit tot het groot ongenoegen van mijn moeder. Een ongebreidelde schaterlach scheurde plots door het lokaal; een lange wap met eindeloze magere benen had er niets beter op gevonden om de geldende voorgeschreven "caleçon" bovenop zijn onderbroek aan te trekken. De broekspijpen waren merkelijk te kort en het bovenste gedeelte van de achterzijde zat vastgesnoerd met veters zoals bij een damescorset, het kruis vooraan bestond uit een soort envelop met knopen. Het lachen verging ons al gauw toen de Smoet kwam binnengestoven en de wap bij zijn haren pakkend naar buiten sleurde. Wijselijk besloot ik om van de voorgeschreven onderkledij af te zien en mijn eigen spullen te bezigen. "Ontluizing...ontluizing !" galmde het plots door de gaanderijen en op bevel donderden we de trappen af naar de appelplaats waar we ons in gelid tegen de muur van de refter moesten opstellen. In het midden van de plaats stond de wap met gebogen hoofd zijn lot af te wachten. Enkele nieuwkomers die langs hem voorbij trokken bekeken met argwaan de mal uitgedoste kwast en vroegen zich af in welk zottekot ze terecht waren gekomen. Na het zoveelste appel werden we naar het gymnasium geloodst waar we eenmaal uitgekleed een grondige bestuiving met een Fleetoxtoestel ondergingen. Het ronddwarrelend poeder, de witte kazuifels van de ontluizers, de witte naakte lichamen en de wit geverfde muren en ramen gaven het geheel een Dantesk uitzicht. Het smerige goedje drong diep onze neus en mond binnen met als gevolg dat iedereen begon te hoesten en te niezen. Een kwartier later stonden we terug op de appelplaats de komende orders af te wachten. Van de gelegenheid gebruik makend begon ik mijn lotgenoten aan een grondige ontleding te onderwerpen. Van in het begin waren er twee gasten die mijn biezondere aandacht hadden weerhouden, de eerste, een beer van een vent, kwam me enigzins bekend voor en de tweede straalde, wat mijn vader zou noemen,een zeker charisma uit. Gezien ik geenszins over beide van die kwaliteiten beschikte intrigeerden ze me des te meer. Toen stak me een licht op, de beer fungeerde indertijd als keeper bij FC Nieuwpoort en was gekend als "Jos den Killer". Een meter vijf en negentig hoog en tussen kop en schouders viel er geen nek te bespeuren, een echt oermens, van het soort dat bij me een ongeëvenaarde bewondering opwekte. Zijn dikke snor en zwarte haren deed me denken aan Jan Turpijn, de grootste vlaamse kaper aller tijden, een man die mijn jeugdige nachtdromen vulde tot hij stilletjes aan de plaats moest ruimen voor enkele plaatselijke schoonheden die er toen in De Panne rondliepen. Ik was vast besloten in de kortste keren met die gabber aan te pappen, kwestie van een "betrouwbare alliantie", zoals mijn pa het zou zeggen, met hem te smeden....wie weet kon dit later altijd van pas komen. Het charismatisch ventje, wat ik later vernam, was afkomstig uit Oudenaarde en ging als notariszoontje door het leven. Hij studeerde voor veearts en had, wat me bewonderenswaardig overkwam, effenaf geweigerd om een opleiding als onderoffcier te volgen.Zijn zachte manier van spreken en zijn gemoedelijkheid waarmee hij mijn persoon te woord stond maakten felle indruk op me. God weet waarom, maar mijn instinct gebood me hem ook als een "betrouwbare alliantie" te aanzien. Ik heb het me later nooit beklaagd, nog voor de ene nog voor de andere.
Een ranzige geur van ongewassen schotelhanddoeken hing in de refter. We kregen elk een geblutst gamel, aluminium bestek en een gecapitoneerde "gourde", die naar mijn mening in de groten oorlog al hun diensten hadden bewezen. De gourde vertoonde enkele inkepingen, wat me een ongebreidelde fantasering ontlokte. Ik zag een baardige "poilu" met zijn van koude verkleumde handen al bevend een onsmakelijke uitziende smurrie naar zijn mond brengen, gevolgd door een homp zwart brood dat er al even onaantrekkelijk uitzag. Bij de tweede hap sloeg zijn hoofd plots achterover als gevolg van een granaatinslag, de gamel vloog rondtillend de lucht in en belande met een doffe smak in de drassige grond. Ook bij mij belande er met een smak een rats patattepuree in mijn gamel, met als gevolg dat ik in een oogwenk terug met beide voeten vanuit mijn droomwereld op aarde belande.
