Alweer lang geleden dat ik op de blog geschreven heb...
Misschien nog een gedichtje:
De wereld was grijs als haar ogen. De wind speelde door haar ravenzwarte haren. De eerste keer dat ik haar had gezien, dacht ik dat ze een droom was. Misschien wel een nachtmerrie. Maar snel besefte ik dat ze mij was. Ik, in een ander lichaam. De belichaming van mijn angsten en mijn verlangens. Sindsdien staat ze elke nacht aan het einde van mijn bed. Ze wacht op iets,of op iemand. Misschien wacht ze op mij. Maar hoe kan dat? Ben ik mijn eigen angst? Ben ik mijn eigen verlangen? Bang van mezelf, bang om lief te hebben. Het zou kunnen.
Ik apprecieer het ten zeerste mocht je een berichtje zetten in mijn gastenboek en mij laten weten als mijn gedichten goed zijn (hint hint )
)
