Ze waren allemaal verdrietig. Ze wisten
niet meer wat te doen. Bonnie probeerde in contact te komen met me, maar dat
lukte haar niet. Ik mocht haar niet meer zien.
Ik kon het niet meer verdragen om de mensen van wie ik het meest hield zo te zien.
Bonnie en de anderen zagen een naakt
meisje liggen op het moeras, tussen alle natte bladeren.
Ze kwamen dichterbij, toen ze zagen wie
het was konden ze het niet geloven. Ik was het, daarboven had mij toegelaten om
weer bij mijn vrienden te zijn, om weer een normaal leven te leiden. Dat was de
gelukkigste dag van ons leven. Al onze vijanden waren dood.
