Wat is geluk toch eenvoudig...
De omstandigheden zijn momenteel natuurlijk wel een beetje luxueuzer dan gemiddeld, omdat ik nog steeds in mijn vooropzegperiode zit. Dat betekent dat ik zowat elke ochtend spontaan mag ontwaken, me nog eens knus mag nestelen om de eerste belangrijke gedachte van de dag te overwegen: wat zal ik vandaag eens doen?
Ik hoef me zelfs niet eens te haasten met die beslissing, ik kan de vraag rustig meenemen onder de douche, ik kan er desnoods verder over mijmeren bij een kop gloeiendhete koffie... Nee, de meeste dagen is er geen haast of stress bij.
Nu zal dat natuurlijk niet zo lang meer duren. Ik had me voorgenomen om na de vakantie stilaan weer te gaan solliciteren, dus ben ik daar nu ook mee begonnen. Héél stilletjes nog maar, dat wel. Ik heb mijn CV eens overlopen op de VDAB-site, ik heb eens gekeken wat voor jobs er zoal in aanmerking zouden kunnen komen en dat is het wel zowat. Groot was dan ook de verrassing toen eerder deze week de telefoon ging en het Randstad bleek te zijn - waar ik me nota bene nooit heb ingeschreven wegens niet echt geïnteresseerd in interims. Ze hadden daar een vacature binnengekregen die, afgaande op mijn CV die ze op de site hadden gevonden, weleens iets voor mij zou kunnen zijn. Veel wou ze er nog niet over kwijt, omdat potentiële kandidaten eerst moeten slagen voor een taaltest. Het bedrijf is immers internationaal actief en de voertaal is 100% engels. Morgenvoormiddag ga ik dus "examen" doen... Ach, ik ben er wel gerust in.  De job zelf - of wat ik er al over hoorde - lijkt me boeiend: meetings beheren, rekening houdend met uurverschillen enz.. Niet meteen iets wat ik zelf direct zou gekozen hebben uit de lijst vacatures, maar nu het zomaar uit de lucht komt vallen, bevalt het me precies wel.  Als het nu een beetje meezit, zou het dus heel goed kunnen dat ik al gauw weer aan de slag ben zonder dat ik zelfs één sollicitatiebrief verstuurd heb. Dat zou nog eens grappig zijn!

Maar ik dwaal af; ik wil het vandaag hebben over mijn geluksgevoel. Hoewel, een toffe, boeiende job zou daar uiteraard ook toe bijdragen natuurlijk. Maar mijn geluk hangt er niet van af; ik voel me nu eigenlijk al heel lekker in mijn vel.
Er is begin dit jaar heel veel gebeurd en ik had met momenten echt wel het gevoel dat ik op een rollercoaster zat. Het was dan ook geen klein bier: eerst er de brui aan gegeven op mijn werk, vervolgens het leuke appartement hier gevonden op internet en dus verhuisd. Dan midden in de verhuis de auto total loss gereden met alle gevolgen vandien: het was totaal niet praktisch om voor de opkuis en de laatste karweitjes heen en weer te pendelen naar zo'n hol van Pluto als waar het vorige huis stond! Het is ook niet leuk om afhankelijk te zijn van anderen om dingen gedaan te krijgen. En dan tenslotte, als absolute kers op de taart raakte ik mijn soulmate kwijt. Een broos evenwicht raakte verstoord, een complexe situatie ontplofte.. en dan niks meer. Niks dan verdriet, gemis, leegte... Een onwerkelijk gevoel, zo moeilijk te accepteren. Dat het niet kon blijven duren viel te voorzien, maar een mens voelt zich soms beter met de kop in 't zand. Toen ik 4 jaar geleden tot de - bijna schokkende - ontdekking kwam dat die joviale, maar heel erg getrouwde man die ik via internet leerde kennen mijn wederhelft was, kon ik al weten dat 't ooit zou mislopen. En begin dit jaar explodeerde de boel inderdaad: de echtgenote ging door 't lint en eiste dat alle contact verbroken werd. Anders was 't huwelijk afgelopen. Nou, dat is natuurlijk een prijs die te hoog is, het was ontzettend tof om samen op te trekken, zoveel te delen met elkaar, zowel plezier als verdriet, maar... het mag geen huwelijk kosten natuurlijk.
Het ging infeite al enkele weken wat moeizamer voor de echtgenote die rode vlag op stak. Na 3 jaar een perfect evenwicht te kunnen houden tussen onze momenten samen en onze afzonderlijke levens "thuis", was ergens in zijn hoofd de gedachte ontkiemd dat wij misschien de perfecte LAT-relatie zouden kunnen hebben als hij niet getrouwd zou zijn. Dat was een schok! Akkoord, ik had een paar keer verteld dat ik ooit, als de trauma's van mijn huwelijk verwerkt waren, toch wel graag weer een echte, volwaardige partner naast me wilde, zij het dan in een LAT-relatie. Living apart together, omdat ik me op die manier veilig voel in de zekerheid dat ik een stukje eigen territorium behoud. Maar het was nooit de bedoeling geweest dat wij ooit een koppel zouden worden ten koste van zijn huwelijk! Natuurlijk fantaseerde ik er weleens over hoe het zou zijn om samen te leven met een man waar het zo onwaarschijnlijk goed mee klikt dat we elkaar zelfs in de moeilijkste momenten niet eens konden ergeren. En ja, ik heb meermaals gezegd, als ik met iemand ècht gelukkig zou kunnen samenleven, dat 't dan wel met hem zou zijn.. Maar dat waren fantasietjes. Wie heeft die niet, geef toe? Want de realiteit is toch wel even anders: ik woon hier met mijn drie kinderen die stuk voor stuk zo getraumatiseerd zijn door mijn slechte huwelijk, dat ze absoluut geen nieuwe man hier onder ons dak willen. Hoe graag ze me ook gelukkig zien, de schrik dat ze weer zouden getiranniseerd worden is groter. Enfin, de gewone tegenindicaties na erg slechte ervaringen dus. Toen ik dus hoorde dat mijn maatje en toeverlaat er ernstig over dacht om zijn gezin te verlaten om met mij verder te doen, voelde dat aan als een heftige aardbeving. Dat zijn huwelijk niet echt soepel bolde had ik altijd al geweten. Heel vaak zei hij dat het dankzij mijn aanwezigheid was dat hij nog niet gescheiden was. Zijn vrouw cocoont graag, hij is een straatdweil; hij heeft de meeste avonden wel ergens iets te doen. Is het geen repetitie met zijn band, dan is het een voordracht of een vergadering of een optreden of een gezellige drink met vrienden... een sociaal beestje in de echtste zin van het woord! Zijn vrouw deelt weinig of geen van zijn interesses en gaat dus nergens mee. Ik ving dat gemis op. Doordat ik met dezelfde dingen bezig was als hij, trokken we meestal met elkaar op. Zo verdween een groot deel van zijn frustratie omdat zijn vrouw zo "associaal" was, hetgeen toch wel behoorlijk wat spanning op hun relatie legde. En zo werd dus een scheiding vermeden...
Tot begin dit jaar dus. Ineens werd alles anders: ik voelde me in een hoek gedreven waar ik niet wilde zitten. Ik had het gevoel dat ik er misschien moest in meegaan want dat die mooie vriendschap anders misschien zou beschadigd raken. En ik hield van mijn soulmaatje, ik wou hem niet verliezen... Het waren moeilijke weken. Natuurlijk voelde zijn echtgenote de verandering in haar man. Het moet duidelijk voelbaar geweest zijn dat hij met het idee speelde om haar te verlaten. Ze heeft het correct aangevoeld en ingegrepen: er mocht geen contact meer zijn met mij of ze zou met hun zoon vertrekken. Ook zijn ouders werden ingeschakeld om hem duchtig terecht te wijzen en hem voor te houden dat een getrouwd man zijn eigen geluk niet voorop dient te stellen. Eens getrouwd, hoort het geluk van je gezin op de eerste plaats te staan, en moet je niet egoïstisch zijn door aandacht te schenken aan eigen plezier en voldoening. Die moraliserende overrompeling maakte de nodige indruk en dus moesten we op één of andere manier het onmogelijke zien klaar te spelen: van de ene dag op de andere alle contact verbreken. Alleen nog enkele korte afspraken via email om uit te maken wie in welke van de gemeenschappelijke werkgroepen actief bleef, of wie naar welk evenement zou gaan, opdat we elkaar niet tegen 't lijf zouden lopen. En daarna was er alleen nog maar stilte. En leegte. Knagend gemis. Wezenloos verdriet. Maar, onvermoed: er was ineens ook tijd. En ruimte. En zo kom ik weer bij mijn thema van deze post: gelukkig zijn. Alles wat gebeurd is, inclusief die verbroken vriendschap, bleek nuttig te zijn. Achteraf bezien was het 't beste wat me kon overkomen! Door alle veranderingen zat ik nergens meer aan vast, kon ik met nieuwe leien herbeginnen. Ook op relationeel/emotioneel vlak. Eindelijk kon ik de laatste pijnpunten van mijn huwelijk en mijn scheiding achter me laten. Na 3 jaar voelde ik me eindelijk gescheiden. Wat een bevrijding was dat! En nu ik ook op mijn maatje niet meer kon steunen, stond ik voor 't eerst ècht helemaal op eigen benen. Ik kon alles op een rijtje zetten en tot rust komen. Héérlijk!

En zo zijn we gekomen op 't punt waar ik me nu bevind: ik ben gelukkig! Het is over drie weken vier jaar geleden dat ik ziek geworden ben. Binnenkort is er weer een grote controle met alles erop en eraan (scan, echo, mammo, bloedworks enz), maar ik ben optimistisch. Ook mijn kinderen zijn gezond, we wonen hier alle vier graag, we leven op een gezellige, liefdevolle manier samen,... het leven is gewoon erg mooi! Ik ben tot de ontdekking gekomen dat ik niet echt een partner nodig heb om gelukkig te zijn, dat een nieuwe relatie een prettige bonus zou zijn, maar geen vereiste om me goed te kunnen voelen. Ik heb het gevoel dat ik een fantastische job ga vinden en dat ik een prachtige toekomst voor me heb liggen. Waar ik enkele maanden geleden amper een uur of twee sliep per nacht, en mijn haar massaal uitviel van de overmatige stress en 't verdriet, slaap ik nu zalig door en vertelt mijn spiegelbeeld me dat ik er ècht goed uit zie. Dat doet dan op zijn beurt weer deugd aan mijn zelfvertrouwen en ook dat straal ik uit. Ik hol rond in een zalige, positieve viscieuze cirkel als het ware!
Het is ook een lekker gevoel om dingen te doen die ik fijn vind, gewoon omdat ik er zin voor heb en zonder rekening te moeten houden met de mening van een ander. Mijn tattoo bijvoorbeeld. Hoeveel jaren heb ik met dat idee gespeeld? Sinds eind augustus staat er een prachtige freehand tekening op m'n voet en ik ben er dolblij mee. Ik grap regelmatig dat ik sinds die dag tot over m'n oren verliefd ben op m'n eigen voet en 't is nog niet eens gelogen!  Ik heb ook de schaar laten zetten in mijn haar; het viel zodanig uit dat knippen de beste oplossing was maar 't is gewoon ook veel leuker zo kort. Pittiger. Jonger. Het voelt net als al de rest gewoon goed aan.

En het wordt misschien nog beter. Straks - ik zie dat het ondertussen al na middernacht is - die taaltest en hopelijk daarna een goed sollicitatiegesprek. Of misschien bots ik op een andere, "perfecte" vacature.. ik heb er goeie moed op. 
Maar er broeit ook nog iets anders. Een paar weken geleden vond ik ineens een mail van mijn maatje in mijn inbox... Hij heeft de afgelopen maanden alles op alles gezet om zijn huwelijk weer op 't goeie spoor te krijgen en het leek er even op dat het ook zou lukken, maar na enige tijd viel alles weer in dezelfde oude plooi als voorheen. Hij heeft zich gerealiseerd dat het voor de rest van zijn leven zo zal zijn als ze samen blijven. Hij wou weten hoe ik tegenover hem sta na alles wat gebeurd is.. We hebben dus weer een minimum aan voorzichtig contact en ik moet eerlijk zijn, het doet deugd. Vorige week vrijdag zagen we elkaar voor het eerst na al die maanden weer terug op de huwelijksreceptie van Jasper. Ik denk dat het voor allebei even duidelijk was dat tijd en afstand niks veranderd hebben tussen ons. Momenteel laat ik hem nog even gerust; de bal ligt in zijn kamp. Hij heeft zijn ouders en zijn broers al op de hoogte gebracht wat er in hem omgaat. En nu is hij het geschikte moment aan 't zoeken om de knoop helemaal door te hakken.  Binnenkort heb ik mijn beste maatje, mijn wederhelft weer in mijn leven. En misschien meer. We hebben ons allebei ondertussen wel gerealiseerd hoe kostbaar het is als je je soulmate vindt. Hoeveel we kwijt waren. Dus nu sluimert bij ons allebei de vraag of er misschien toch een mogelijke relatie in zit... Hetzelfde idee dat me een half jaar geleden deed freaken, brengt nu een glimlach op m'n gezicht..
Zoals ik al begon: wat is geluk toch eenvoudig!

01-10-2009 om 00:00 geschreven door Mieke