Het was even schrikken toen ik de datum van mijn eerste - en enige - bericht zag staan! Is het al zo lang geleden? Ik voel mijn haar zowat grijs worden, bij de gedachte hoe snel de tijd is gegaan!

De laatste tijd heb ik er weer vaker lopen aan denken om mijn gedachten weer eens te ordenen via wat schrijfsels. Vandaar mijn herrijzenis uit een "ver" verleden.

Er is ondertussen al heel wat gebeurd, dat is logisch. Maar alles blijft in de goeie richting gaan, dus ik kan eigenlijk wel zeggen dat ik dik tevreden ben met mijn leven zoals het is. Hoewel het de afgelopen maanden wel behoorlijk heftig is geweest: alsof er een tornado door mijn leven is geraasd en alle houvasten heeft weggesleurd. Het begon met mijn werk. Mijn job die ik met zo veel liefde deed: het onthaal/secretariaat  in een woon en zorgcentrum voor bejaarden. Ik hield van "ons mensen", van mijn collega's, had fijne contacten met bezoekende familieleden,... Er was maar één probleem: ik kon het steeds minder vinden met mijn rechtstreekse baas, de directeur. Hij had namelijk de neiging om stress (door inspecties, problemen met deadlines van de aannemers,..) een beetje uit te werken op mij. Dan kon ik niks goed doen, wat ik ook probeerde. En het ging er niet erg fraai aan toe, ik kreeg echt verwijten naar 't hoofd die op 't randje van ronduit onbeschoft waren, werd bedreigd met ontslag enz. Zodra het stressmoment achter de rug was, keerde de rust weer, kalmeerde de baas en was hij weer zijn glimlachende, charmante zelf. Geen vuiltje meer aan de lucht, en geen woord meer over wat er zo kort voordien gezegd en gebeurd was. Na enkele jaren begon dat steeds zwaarder te wegen, had ik het er steeds moeilijker mee om als boksbal te dienen en dat gewoon te accepteren zonder er iets over te kunnen/mogen zeggen. Begin dit jaar viel de druppel die de emmer deed overlopen. Er waren verscheidene inspecties aangekondigd, er waren bepaalde andere problemen onder het personeel (er bleek een dief in huis te werken) en ja hoor, ik was weer stressbal van dienst! Ik kreeg op 6 februari een taak toebedeeld die ik in mijn weekenddienst zou afwerken. Maar in dat weekend twijfelde ik wat precies de bedoeling was. Aangezien de baas pas op dinsdag 10 februari terug was, kon ik niet eerder een woordje uitleg vragen. Meteen dezelfde dag heb ik die taak in orde gebracht. 's Anderendaags, de woensdag had ik een vrije dag, en de donderdagochtend (12 februari) viel ik bijna van mijn stoel toen ik de mail las die hij me daags voordien gestuurd had: "Ik heb je eind januari een taak gegeven en ik stel vast dat je die op 17 februari nog steeds niet hebt afgewerkt. Dit is ongeoorloofd en blablabla..."  Ik heb met hem proberen praten, heb hem gevraagd hoe hij op 11 februari kan vaststellen dat ik iets nog niet gedaan heb op 17 februari enz... De enige reactie was dat hij nog meer ging goochelen met nog meer verkeerde data. Ik was 't zo beu dat ik hem vertelde dat ik het jammer vond dat ik financieel niet in de mogelijkheid was om ontslag te nemen, maar dat hij ons misschien allebei het plezier wil doen om mij te ontslaan... Daar wou hij niks van weten, voor hem was het "incident hiermee afgesloten". Jaja... voor hem wel, ja. Voor mij niet. Ik liet weten dat ik niet akkoord was, dat ik 't beu was om in zo'n omstandigheden te werken en dat ik vond dat hij dringend eens een nieuwe slogan mocht zoeken voor de instelling! "Voor warme zorg" klinkt heel mooi om  klanten te lokken, maar is hol en betekenisloos, vooral naar het personeel toe. Daar voelde hij zich in zijn eer gekrenkt en dus... heeft hij me op 16 februari toch mijn ontslag gegeven! Met veel gevoel voor drama: ik moest een document ondertekenen waarin ik verklaar dat ik geen voet meer zal zetten op enige eigendom van de vzw, dat ik geen contact mag hebben met de (ex-)collega's..  Alsof ik zou natrappen... alsof ik vertrouwelijkheden zomaar te grabbel zou gooien, of zijn vuile was zou buitenhangen.. Het maakte zo duidelijk dat hij me in de 11 jaar dat ik zo nauw met hem heb samengewerkt, nooit heeft leren kennen. Ik hou van de bewoners, van het personeel, waarom zou ik dan onrust stoken met mijn persoonlijke, slechte ervaringen? Dat komt niemand ten goede.

Enfin, ik zit nu in mijn negen maanden vooropzeg, dus ik heb het laatste grote verlof dat ik wellicht in mijn carrière nog zal hebben. Ik geniet ervan om thuis te zijn, om in de weekends bij de kinderen te kunnen zijn, of om iets te kunnen plannen zonder dat je feestdagdiensten of weekenddiensten moet ruilen.. Na de zomervakantie ga ik dan weer solliciteren, uitgerust en fit en met vers enthousiasme.

En dit was dus het begin van de zuiverende tornado die hier over mijn gezin gewerveld is. Maar meer daarover vertel ik in een volgende notitie, en ik zal er géén jaar mee wachten, beloofd!

Tot gauw!

06-05-2009 om 12:47 geschreven door Mieke