Eis een beter beleid tegen verkrachting in België. Teken de petitie.
Ze vragen erom
Niemand vraagt erom verkracht te worden. Toch werden er in 2013 in België 8 officiële aangiftes per dag gedaan. Hallucinant veel. En dan doet 90 % van de slachtoffers - vrouwen, kinderen én mannen - niet eens aangifte.
De recente sensibiliseringsacties van de overheid zijn een positieve stap, maar om slachtoffers beter bij te staan is er veel meer nodig. Ook ná de verkiezingen.
Hallucinante cijfers
In 2014 onderzocht Amnesty verkrachting in België:
ruim 1 op 8 (13%) vrouwen is ooit verkracht door iemand anders dan hun partner.
25% werd door hun partner tot seksuele betrekkingen gedwongen.
46% was al slachtoffer van ernstig seksueel geweld.
En daar vragen zij écht om.
Te veel slachtoffers blijven vandaag in de kou staan. Ze worden geconfronteerd met heel wat problemen - zowel bij politie, justitie als bij de medische en psychosociale opvang en begeleiding.
Bovenaan de agenda.
Amnesty International vraagt op de verschillende beleidsniveau's een doortastende, effectieve en gecoördineerde aanpak van verkrachting. De toekomstige federale en regionale overheden moeten de strijd tegen verkrachting serieus nemen.
Help ons een beter beleid af te dwingen. Teken de petitie en stop verkrachting in België.
Situatie in Oekraïne heeft ook gevolgen voor België
De situatie in Oekraïne is een ver-van-uw-bedshow? Allerminst: de nakende oorlog met Rusland heeft grote gevolgen voor de regio West-Vlaanderen. Rusland heeft immers de grens gesloten voor varkensvlees afkomstig uit Europa, waardoor onze boeren hun vlees met verlies moeten verkopen. De spanningen hebben bovendien ook hun weerslag op uw portemonnee, door de prijsstijgingen voor ruwe olie.
De varkensvleesstop startte door een geval van Afrikaanse varkenspest in Litouwen. De ziekte werd er bij één everzwijn vastgesteld, waarop Rusland besliste om alle varkensvlees uit Europa te bannen. Een absurde maatregel, zegt Luc Van Dommelen van de vereniging van varkenshouders in de Krant van West-Vlaanderen. Doordat de ziekte maar bij één dier werd vastgesteld is er volgens hem immers geen enkele reden tot paniek. Bovendien voert Litouwen geen varkens en varkensvlees uit. De maatregel is zinloos, vertelt hij.
Vlees verkopen met verlies
Zinloos of niet: Rusland weigert varkensvlees uit Europa, en dus ook uit ons land. Een groot probleem voor onze boeren, want Rusland is de grootste afnemer van Europees varkensvlees. Volgens Luc Van Dommelen wordt jaarlijks ongeveer 30.000 ton varkensvlees rechtstreeks naar het land geëxporteerd. Maar ook via andere exportlanden als Duitsland, Denemarken en Polen wordt Belgisch varkensvlees naar Rusland verscheept. Omdat ook die export wegvalt, stuikt de hele markt in elkaar.
De gevolgen laten zich raden: de prijs van varkensvlees kelderde met meer dan tien procent, zodat de boeren hun vlees nu met verlies moeten verkopen. Een varkensboer verliest 15 cent per kilo vlees, of tot twaalf euro per varken.
Crisis op de Krim grijpt in op olieprijs
De gespannen sfeer tussen het Westen en Rusland heeft ook rechtstreekse gevolgen voor onze energiemarkt. Gisteren stegen de prijs voor ruwe olie, al daalt het vandaag al weer wat. Maar veertig procent van de olie die Europa nodig heeft, komt van Rusland. De kans is dus groot dat er bij verdere spanningen opnieuw prijsstijgingen zullen komen.
âEen dienstencheque van 6,30 euro door fiscale aftrek meteen door te rekenenâ
De dienstencheque is populairder dan ooit tevoren. In één jaar tijd (2012) zijn er ruim 1.300 banen en 65.000 gebruikers bijgekomen, zo blijkt uit een rapport van IDEA Consult. Bovendien ging 4 op 10 nieuwe jobs naar leefloners of werklozen, zegt minister van Werk Monica De Coninck. sp.a wil het verder gebruik van dienstencheques aanmoedigen door te vereenvoudigen. Het systeem van de dienstencheque is de meest efficiënte lastenverlaging ooit, zegt voorzitter Bruno Tobback.
In 2012 waren welgeteld 151.137 mensen aan de slag dankzij de dienstencheque. Dat zijn 1.310 jobs meer dan het jaar voordien. 1 op de 5 gezinnen maakten in 2012 gebruik van het stelsel. De meest efficiënte loonlastenverlaging ooit is de invoering van dienstencheques, zegt sp.a-voorzitter Bruno Tobback. Honderdduizenden jobs hebben we daardoor gecreëerd. Jobs die er anders niet zouden zijn of verdoken zouden blijven.
Vier op de tien nieuwe jobs gingen naar leefloners of werklozen. Uiteraard kosten dienstencheques de overheid geld, maar het is wel geld dat wordt besteed aan jobcreatie. sp.a stelt voor om het gebruik van dienstencheques te vereenvoudigen. Reken de fiscale aftrek meteen door, in plaats van de mensen 2 jaar later via hun belastingen geld te laten terugkrijgen. Zo kun je dat geld gebruiken om van de prijs voor een dienstencheque (nu 9 euro) 6,30 euro te maken. Rechts vindt de lastenverlaging via dienstencheques een schande, maar wil wel werklozen inzetten om papiertjes van de straat te rapen. Ik geef die mensen veel liever de kans om echt te gaan werken. Dat helpt hén en de gezinnen die dienstencheques gebruiken. Dat noem ik welvaart creëren die ook sociaal is.
Minister van Werk Monica De Coninck: We zijn veel strenger voor werklozen en leefloners, maar dan moeten er voor hen ook jobs beschikbaar zijn. Maar liefst 96% van de mensen tewerkgesteld met dienstencheques hebben hooguit een diploma middelbaar onderwijs. En één op de drie is buitenlander. Deze cijfers tonen aan dat dienstencheques heel belangrijk zijn om kwetsbare groepen kansen te geven.
Vanaf 1 juli worden de deelstaten bevoegd voor de dienstencheques. Uit hetzelfde rapport van IDEA consult blijkt ook dat bedrijven zich zorgen over mogelijke prijsverhogingen. Reden te meer om de fiscale aftrek af te schaffen en de prijs te verlagen. 10 euro is echt een psychologische grens, treedt Monica De Coninck de bedrijven bij. Dat betekent dat er niet veel meer ruimte is om tarieven te verhogen. Eén op de tien gebruikers is ouder dan 80. Het is veel goedkoper om hen huishoudelijke hulp aan te bieden met dienstencheques dan hen te moeten onderbrengen in een rusthuis.
Vandaag heeft sp.a haar campagne voor de verkiezingen van 25 mei definitief op gang geschoten. Op het verkiezingscongres in een bomvolle Magdalenazaal in Brussel is sociale welvaart ons motto. Welvaart die niet alleen perspectief biedt aan de slimste, de beste of de rijkste, maar welvaart voor iedereen en met respect voor iedereen, zei voorzitter Bruno Tobback in zijn slottoespraak.
Op ons verkiezingscongres is het programma waarmee sp.a naar de kiezer trekt definitief goedgekeurd: sociale welvaart is de rode draad doorheen onze voorstellen. Ook de Europese lijst waarmee we op 25 mei naar de stembus trekken werd voorgelegd en goedgekeurd. De andere lijsten stonden al op punt.
Na de stemming voor de legalisering van softdrugs opende Bruno Tobback zijn toespraak met een kwinkslag. Let op als je hier vertrekt, want we houden een speekseltest aan de uitgang. Meteen daarna volgden woorden van trots. Kandidatenlijsten maken en een verkiezingsprogramma opstellen, is een boeiend deel van het democratisch proces. Als ik kijk naar de resultaten van de provinciale congressen en dit congres vandaag, dan mag ieder van u en samen met vele duizenden leden van onze partij met trots terugblikken. Meer dan ooit staan we schouder aan schouder om samen het verschil te maken.
Met haar lijsten in de verschillende provincies heeft sp.a duidelijke keuzes gemaakt. We hebben ruimte gemaakt voor een nieuwe generatie mensen, zei Bruno Tobback. Maar daar houdt het niet op. Integendeel, nu begint het pas. We hebben de verantwoordelijkheid om de komende weken en maanden iedereen te overtuigen van het nut van een stem voor sp.a. Een partij die voluit gaat voor echte welvaart, een partij die het enige alternatief vormt voor vijf jaar rechts beleid.
Welvaart waar iedereen aan meewerkt en waar iedereen ook mee in deelt. Welvaart die niet alleen op de beurs te vinden is, maar vooral in jobs voor jonge mensen die aan een leven willen bouwen. Welvaart die niet alleen bonussen oplevert maar vooral een fair loon voor al wie zich inzet en het beste van zichzelf geeft. Welvaart die een perspectief biedt aan iedereen en niet alleen aan de besten, de slimsten of de rijksten. Welvaart die gebouwd is op respect voor iederéén. Kortom, welvaart die sociaal is.
Bruno Tobback wees erop dat sp.a de voorbije jaren haar verantwoordelijkheid heeft genomen. We hebben niet geluisterd naar de profeten van afbraak en negativisme. We hebben ons niet neergelegd bij het idee dat de zaken alleen maar achteruit konden gaan. De koopkracht van de werkende mensen en gepensioneerden behouden, lasten verlagen voor ondernemers, energieprijzen doen dalen, ons spaargeld veilig maken, de discriminatie tussen arbeiders en bedienden wegwerken, de kosten van onze gezondheidszorg in toom gehouden, het zijn maar enkele verwezenlijkingen van de regering Di Rupo. Bruno Tobback: Met dank aan de socialistische partijen die niet zijn opgestapt omdat ze terugschrikken voor verantwoordelijkheid en in tijden van crisis ook moeilijke maatregelen durven te nemen.
Maar het werk is nog niet af. Bruno Tobback: Onze inzet voor de komende vijf jaar is heel duidelijk: opnieuw bouwen aan welvaart die niet alleen voor de happy few maar voor iedereen positieve vooruitzichten biedt. Een antwoord bieden op de illusie dat duurzame welvaart kan opgebouwd worden door hem van anderen af te pakken. Dat is de essentie van het programma waarmee wij naar deze verkiezingen gaan. Een programma waarin we ons streven naar sociale welvaart vertalen in concreet beleid. Op alle niveaus. Want ook voor overheden geldt dat ze het verschil alleen maar kunnen maken door samen te werken.
Dat concreet beleid betekent in de eerste plaats dat we ons niet van vijand mogen vergissen. Het is niet op de Roemeens of Bulgaarse bouwvakkers - die hier komen werken voor een schandalig laag loon en zo onze werknemers en bedrijven wegconcurreren - dat we boos moeten zijn. We moeten kwaad zijn op Europa, die sociale dumping mogelijk maakt. Het antwoord is een Europese norm voor het minimumloon, zei Bruno Tobback. Een Europa dat bouwt aan sociale welvaart in plaats van ze af te breken.
Sociale welvaart betekent ook een volwaardig, transparant en rechtvaardig pensioen na een loopbaan van 42 jaar. Sociale welvaart bouwen we evenmin door werknemers in minder lucratieve sectoren te veroordelen tot mini-jobs met mini-sociale bescherming. Of door hen allemaal door te schuiven naar het leefloon. Dat doen we door de loonkost te verlagen in sectoren waar de marges laag zijn en lonen onder druk staan. Dat doen we door jongeren aan het werk te krijgen met werkcheques en ouderen aan het werk te houden door hun ervaring voor bedrijven aantrekkelijk te maken.
Tot slot is sociale welvaart de gelijke behandeling voor ieder kind. Dat doen we door een gelijke kinderbijslag toe te kennen voor elk kind zonder onderscheid - en betaalbare opvang een recht voor elke ouder te maken, zei Bruno Tobback. Dat doen we ook door onze schouders te blijven zetten onder de onderwijshervorming. Onderwijs dat elk talent waardeert en in elk talent investeert. Als we dat doen, krijgen jongeren tenminste de kans om hun bijdrage te leveren aan de toekomstige welvaart van ons allen.
Sociale welvaart is ons model, onze strijd. Wij gaan er met volle overtuiging tegenaan, voor een hoopvolle, rechtvaardige en duurzame toekomst, besloot Bruno Tobback.
sp.a vindt dat België niet moet investeren in nieuwe gevechtsvliegtuigen. Dat staat ook in ons verkiezingsprogramma. Die 4 tot 6 miljard euro kunnen we zinvoller gebruiken, bijvoorbeeld door jobs te creëren of armoede terug te dringen, zegt sp.a-kamerlid en defensiespecialist Dirk Van Der Maelen. Met de prijs van één vliegtuig kunnen we 1.500 nieuwe sociale woningen bouwen.
Op Kleine-Brogel liggen 10 tot 20 Amerikaanse kernwapens opgeslagen. sp.a wil van die kernwapens af en koppelt de vervangers voor de huidige F-16's van de luchtmacht aan dit dossier. "Die kernwapens moeten vervoerd worden. Zo is er snel een excuus gevonden om de bestaande gevechtsvliegtuigen te vervangen en 4 miljard euro uit te geven aan nieuwe vliegtuigen", zei vicepremier Johan Vande Lanotte afgelopen zaterdag nog tijdens ons congres. Maar geen 4 miljard voor nieuwe vliegtuigen voor ons, we hebben heus wel andere dingen te doen.
Met gevechtsvliegtuigen bouw je geen sociale welvaart voor de mensen, treedt sp.a-kamerlid en defensiespecialist Dirk Van der MaelenJohan Vande Lanotte bij. Iedereen vraagt inspanningen en we willen de loonlasten verlagen. Die 4 tot 6 miljard euro kunnen we dus zinvoller gebruiken: jobs creëren, pensioenen betaalbaar houden, onze gezondheidszorg toegankelijk maken voor iedereen, armoede terugdringen. Om maar een voorbeeld te geven: met de prijs van één zon vliegtuig (150 miljoen euro) kunnen we 1.500 nieuwe sociale woningen bouwen of 4.500 personen met een handicap helpen. Dat en niet de aankoop van gevechtsvliegtuigen zijn de prioriteiten voor sp.a in een volgende regering.
Dirk Van der Maelen zet zijn argumenten op een rijtje: 4 à 6 miljard investeren in toestellen die we in hoofdzaak gaan gebruiken voor buitenlandse operaties - waar we op zich al vragen bij hebben - is weinig zinvol. Ten tweede is het niet verstandig om zulke beslissingen te nemen vooraleer het strategische langetermijnplan voor het Belgische leger er is. Voor sp.a moet dit strategische plan er komen in samenspraak met de andere EU-lidstaten. Door samen te werken met andere landen vermijden we overlappingen en lacunes. Alleen op die manier kan het Belgische leger zich specialiseren en écht een meerwaarde betekenen.
Tot slot zijn de opvolgers van de F16s waarin defensie wil investeren - de Joint Strike Fighters of F-35 - de allerduurste vliegtuigen die er bestaan. Het overstijgt een klein land met een klein defensiebudget. We moeten niet willen concurreren met landen met grotere defensiebudgetten. Er zal heus geen tekort aan gevechtscapaciteit zijn in Europa. We zouden beter inzetten op lacunes binnen de Europese defensie en bijvoorbeeld investeren in luchttransport.
In Brussel voeren zo'n 250 Afghanen actie. Onder hen vooral gezinnen met kinderen. Hun asielaanvraag is afgekeurd, maar ze willen niet terug naar een land in oorlog. De regels gelden natuurlijk voor iedereen. Dura lex, sed lex. De wet is hard, maar het is de wet. Maar vandaag zorgen die regels er wel voor dat we kinderen terugsturen naar oorlogsgebied. Dat we jongeren tijdens een opleiding voor een knelpuntberoep opeens terugsturen naar een land dat ze niet kennen en waarvan ze de taal niet spreken. Als dat het gevolg is van de strikte toepassing van onze regels, dan moeten we daar toch eens een ernstig debat beginnen over voeren.
We kunnen in ons land niet alle vluchtelingen opvangen. Maar ik vraag me af of het geen tijd wordt om opnieuw wat meer menselijkheid aan de dag te leggen.
De actie van de Afghanen is ook niet het eerste geval waar ik de voorbije maanden mijn wenkbrauwen heb bij gefronst. Eerder werd Parweiz Sangari uitgewezen naar Afghanistan en kreeg Scott Manyo op het nippertje een studentenvisum. En ook de scholenkoepels kwamen in actie omdat ze steeds meer geconfronteerd worden met jongeren die hier al jaren verbleven, perfect geïntegreerd zijn en goed opgeleid, maar toch uitgewezen worden.
Bovenop deze gevallen die persaandacht kregen, word ik zeer regelmatig geconfronteerd met even schrijnende verhalen die de krant niet halen. Ik ben altijd zeer terughoudend om te reageren op individuele dossiers, maar ik zie wel een rode draad die me ernstige zorgen baart. Telkens gaat het om kinderen en jongeren.
Telkens zijn die kinderen al heel lang in België, meestal meer dan vijf jaar en soms zelfs langer dan tien jaar. Telkens zijn ze perfect geïntegreerd: ze hebben hier onderwijs en een opleiding gevolgd, ze spreken perfect Nederlands, ze zijn lid van jeugdbewegingen, ze zijn klaar voor een job,... En telkens moeten ze naar een land dat ze niet kennen en waarvan ze de taal niet spreken, een land waar ze vaak slechts een paar jaar hebben gewoond en soms zelfs helemaal niet. We sturen jonge meisjes terug naar een land als Afghanistan waar ze amper onderwijs zullen krijgen. Dat is niet alleen een verlies voor die jongeren, maar ook voor ons land, dat heeft geinvesteerd in hun toekomst en hun talenten en inzet goed kan gebruiken.
Ik weet heel goed: we kunnen in ons land niet alle vluchtelingen opvangen. En ik besef ook dat we niet alle kinderen van de hele wereld kunnen helpen. Helaas. Heel terecht heeft deze regering na de asielcrisis van 2007-2011 de regels strikter toegepast met een daling van de asielaanvragen tot gevolg en een stijging van het aantal terugkeerders.
Maar bij bovenstaande voorbeelden denk ik toch steeds vaker: is de slinger nu niet te ver doorgeslagen? Wordt het geen tijd om opnieuw wat meer menselijkheid aan de dag te leggen?
Menselijkheid om de procedures zo kort mogelijk te maken en zo snel mogelijk duidelijkheid te scheppen. Menselijkheid om het belang van het kind écht voorop te stellen. Menselijkheid om geen kinderen naar oorlogsgebied terug te sturen. Vandaag stel ik vast dat juridische en administratieve beslissingen al te vaak tot menselijke drama's leiden. Mijn indruk is dat bij de minste twijfel tot een uitwijzing wordt overgegaan. Vaak zijn daar goede redenen voor, maar ondertussen ken ik ook al te veel voorbeelden van uitwijzigingen die ik echt niet meer uitgelegd krijg.
Hoog tijd dus om daarover in het parlement het debat te openen. Ik zal daarom de voorzitter van de kamercommissie Binnenland aansporen om dit op de agenda te plaatsen.
In haar vijftienjarige bestaan heeft de euro al flink wat klappen te verduren gekregen. Maar al zijn de duistere voorspellingen over het einde van de euro of het uiteenvallen van de eurozone voorlopig niet uitgekomen, de redenen voor de zwartgalligheid blijven onverminderd bestaan.
15 jaar euro: 'Een muntunie zonder politieke en sociaal-economische unie is gedoemd'
Precies 15 jaar geleden, met name op 4 januari 1999, schakelden de beurzen in Europa over op de euro. De eenheidsmunt van de Unie zou drie jaar later, in 2002, in de vorm van munten en bankbiljetten ingevoerd worden in verschillende landen van de Unie. Die eurozone omvat sinds kort 18 lidstaten, nu ook Letland op 1 januari is toegetreden. In haar korte bestaan heeft de euro al flink wat klappen te verduren gekregen. De financiële en economische crisis en meer bepaald de Griekse crisis deden doemdenkers voorspellen dat het snel afgelopen zou zijn met de eenheidsmunt, anderen vreesden dan weer dat de eurozone uiteen zou vallen in een noordelijke en zuidelijke munt. Die duistere voorspellingen mogen dan, voorlopig althans, niet zijn uitgekomen, de redenen voor de zwartgalligheid blijven onverminderd bestaan.
Een muntunie zonder een politieke en sociaal-economische unie is immers gedoemd te mislukken. Het verleden leert dat alle muntunies waarvan de samenstellende delen - de lidstaten zeg maar - als politiek los zand aan elkaar hingen, over kop gingen. Dat was zo met de Scandinavische muntunie die van 1873 tot 1914 bestond en waarvan enkel de munteenheid, de kroon, overleefde. Dat gold evenzeer voor de Latijnse muntunie die tussen 1866 en 1926 bestond en waarvan, naast ons land, ook Frankrijk, Italië, Zwitserland en Griekenland lid waren. De leden hielden zich nauwelijks aan de spelregels, plaatsten hun nationale belangen voor hun gemeenschappelijke belangen, stemden hun economische en monetaire prestaties onvoldoende op elkaar af en loodsten hun unie zo naar de afgrond.
Een gelijkaardig fenomeen zien we in de huidige Europese Unie: verdeeldheid tussen de lidstaten en het voortrekken van nationale belangen op Europese belangen zetten niet enkel het Europese ideaal, maar ook de toekomst van de euro op het spel. Het is duidelijk dat een muntunie maar kan overleven mits een krachtig leiderschap dat eensgezind maatregelen durft te nemen als de situatie daartoe noopt. Of zo'n krachtige leiderschap de vorm moet aannemen van een Unie, dan wel een soort Verenigde Staten moet zijn, doet minder ter zake. Zolang er maar krachtig uit één mond wordt gesproken. Om dat te kunnen doen, is er een gezamenlijk politiek en sociaal-economisch beleid nodig en dat is er in Europa nog lang niet. De Unie beseft dat de lidstaten hun begrotingsbeleid beter op elkaar moeten afstemmen, beschikt over een stevige Centrale Bank en bouwt ook een echte Bankenunie uit, maar lijkt te denken dat een krachtige leiderschap uitsluitend gebouwd is op economische funderingen. Dat getuigt van een kille neoliberale logica die 'gemeenschap' enkel kan vertalen naar centen en procenten en weigert te begrijpen dat sociale factoren het economisch beleid beïnvloeden en omgekeerd.
Wie beleefd is, en dus met twee woorden spreekt, heeft het over sociaal-economisch beleid, waarbij niet toevallig het begrip sociaal eerst staat. De Unie heeft dat laatste de afgelopen jaren op een schandelijke wijze verwaarloosd. Dat wordt treffend geïllustreerd in de landen waarop de Unie de zogenaamde Trojka heeft losgelaten. Daar werd geen enkele rekening gehouden met de sociale gevolgen van louter financieel-economische maatregelen, met alle gevolgen van dien: een verdieping van de recessie, een stijging van de werkloosheid, een afbouw van de sociale zekerheid en een afkalving van de politieke en sociale stabiliteit in de betrokken lidstaten. De enge focus op financiëel-economische maatregelen heeft nagenoeg het volledige draagvlak voor de Unie bij de bevolking weggeslagen. De Unie was er immers niet voor hen, maar voor iets abstracts: de economie. Dat is de Unie niet eens ten kwade te duiden, het zijn vooral de lidstaten die weigeren een breed Europees sociaal verhaal te vertellen.
Dat verhaal is nochtans de echte basis voor een Europees gevoel van eenheid, voor een echte Europese identiteit. Wat Europa zo verschillend maakt van alle andere grootmachten op de planeet is onze erfenis van sociale rechtvaardigheid, die uitgemond is in de sociale welvaartsstaat. Nergens ter wereld is sociale bescherming zo sterk uitgebouwd dan in Europa. Dat sociaal contract houdt een belofte in: de belofte dat als je werkt, je daar in ruil een behoorlijk loon voor mag verwachten, en dat, als je bijdraagt aan de gemeenschap, je kan rekenen op een degelijk pensioen, kwaliteitsvol onderwijs, een goede en betaalbare gezondheidszorg en een stevig sociaal vangnet. Dat model heeft gezorgd voor de grootste sociale mobiliteit ter wereld. Die European dream, dat sociale Europa, dat al in verschillende varianten in de lidstaten bestaat, moet nu een echte Europese dimensie krijgen, of het zal ten onder gaan. En met het sociale Europa zal dan ook de euro verdwijnen. Dan verdwijnt er nog een symbool van onze identiteit, van de eenheid die we nastreven, de vrede en rechtvaardigheid die we samen wilden opbouwen. Bij de start van het Europese project was economische samenwerking een middel om tot een hoger doel te komen, vandaag is het een doel op zich geworden. Het gevolg daarvan is een massale sociale afbraak en een terugkeer naar Europese verdeeldheid die in het verleden weinig winnaars en veel verliezers heeft opgeleverd. Bij de verjaardag van de euro is het goed dat we dat indachtig houden. De euro is een tastbaar symbool van onze eenheid en onze identiteit, onze echte identiteit ligt elders, bij een reeks gedeelde waarden die allemaal een sociale grondslag hebben. De Unie is geen bedrijf, het is een samenleving.
Dit is dus geen multicultureel verhaaltje meer maar een kosmopolitisch verhaal dat Vlaanderen op de wereldkaart kan zetten als een open, creatieve, diverse en kosmopolitische regio.
Allez, vooruit. De statistici hebben hun werk weer gedaan. 1 op de 4 Vlamingen is van vreemde origine. In sommige steden nog veel meer. En in mijn eigen stad, Genk, zijn ze al in de meerderheid: de Genkenaren van vreemde origine. Dan vraag ik me af: hoe lang gaan ze nog vreemdeling blijven?
De Polen kwamen in de jaren 20 van de vorige eeuw in de mijn werken. Dat is 90 jaar geleden. De Italianen volgden in de jaren 40. Dat is bijna 70 jaar geleden. Daarna kwamen de Spanjaarden, Grieken, Turken en Marokkanen. 50 jaar geleden. Hun kinderen en kleinkinderen zijn dus nog steeds van vreemde origine. Hoelang nog?
Is het je trouwens ook opgevallen dat als we het over hen hebben, het altijd lijkt alsof ze een probleem zijn? Het wordt niet met zoveel woorden gezegd, maar dat toontje is toch altijd hetzelfde: problemen met integratie, taalachterstand, cultuurverschillen Ik word daar eerlijk gezegd een beetje moe van. Al die diversiteit zou misschien wel eens een grotere kans kunnen zijn dan we denken. Laten we daar voor de verandering dus eens positief over zijn. Vlaanderen is een kleine regio, die voor haar economisch en sociaal succes afhankelijk is van haar focus op de wereld. Dan zijn we dus goed af met die brede wereldbevolking die wij hier herbergen. Mensen die hier leren, werken en ondernemen. Superdiversiteit betekent immers ook culturele vaardigheden uit heel de wereld. Kennis van talen en culturen. Openheid. Dit is dus geen multicultureel verhaaltje meer maar een kosmopolitisch verhaal dat Vlaanderen op de wereldkaart kan zetten als een open, creatieve, diverse en kosmopolitische regio. Zouden we dit niet wat beter moeten uitspelen om bedrijven uit die grote wereld aan te trekken door onze kosmopolitische troeven uit te spelen?
Maar dan moeten we dringend anders tegen onze eigen bevolking aankijken. Wat gaan we doen om van onze diverse bevolking een kans te maken in plaats van een probleem? Wat gaan we doen om deze culturele diversiteit als een opportuniteit te zien voor onze welvaart, onze economie, onze samenleving? Worden wij die open, diverse samenleving die met een weidse blik naar de wereld kijkt? Of blijven wij dat enge, gesloten, monoculturele eilandje waar onze eigen navel het centrum van de wereld is?
Wat hoor ik? Taalachterstand is een probleem. Kennis van het Nederlands is de sleutel tot de oplossing. Ja, natuurlijk. Daarom moeten al onze kinderen ook meteen naar de kleuterklas en daarvoor liefst nog naar de kinderopvang, zodat ze zo vroeg mogelijk ook het Nederlands leren. Maar ik vind dit eerlijk gezegd toch ook een beetje beledigend voor al die Antonios, Ornellas, Mustafas, Yasins en Fatimas uit mijn stad. Want zij spreken allemaal Nederlands. En daar bovenop ook nog Frans, Engels, Duits, Italiaans, Spaans, Grieks, Arabisch, Portugees en nog tientallen andere talen. En toch zitten zij nog vaak op de verkeerde schoolbanken en worden ze gediscrimineerd op de arbeidsmarkt. Want Vlaanderen is op dat terrein integratie dus de slechtste leerling van Europa. Nochtans hebben die jongeren zon rijke diverse culturele achtergrond, precies omdat hun ouders of grootouders van een andere origine zijn en thuis hun moedertaal spreken en hun culturele eigenheid bewaren. Dat is geen probleem, dat is een kans. In Zweden verlaat slechts 10% van de leerlingen van Turkse afkomst de schoolbanken zonder een diploma. Hier is dat meer dan de helft. Als dat in Zweden kan, moeten we toch eens dringend gaan kijken hoe zij dat doen. In Brussel wordt ieder jaar Déclic georganiseerd, een beurs waarop Brusselaars met een vreemde achternaam maar die het hier toch gemaakt hebben als rolmodel optreden voor jongeren uit de achterstandsbuurten. Wanneer een Déclic in Gent, Antwerpen en Genk?
Diversiteit is een kans. In Genk hebben we dat al lang begrepen omdat wij onze medeburgers niet beoordelen op de origine van hun ouders, grootouders of overgrootouders, maar op hun rol en leven als Genkenaar. We gaan hun talent en ijver nodig hebben om de uitdagingen van de toekomst aan te kunnen.
President Obama is de zoon van een Keniaan. Premier Elio Di Rupo de zoon van een Italiaanse mijnwerker. Laten we eens beginnen met te erkennen dat al die mensen onze samenleving kunnen verrijken en een kans zijn voor Vlaanderen. Begin dus met te investeren in kansen in plaats van te dweilen met problemen.
De uitspraken van Mark Demesmaeker over het Europees plan tegen homofobie (DM 6/2) baren mij zorgen. In Frankrijk verzamelde zich de afgelopen weken een bondgenootschap van extreem rechts en extreem religieus in een gemeenschappelijk protest tegen alle zieke Fransen die afweken van hun eigen seksuele en maatschappelijke normen. Wie dacht dat seksuele vrijheid en diversiteit 45 jaar na mei '68 voor altijd verworven was, wordt vandaag wakker met een kater. En, toegegeven, met enige angst.
Er worden in Europa onzichtbare muren gebouwd in de hoofden van zij die straks de toekomst van Europa moeten dragen: onze jongeren
Onzichtbare muur
Terwijl de wereld steeds kleiner wordt en steeds meer grenzen opengaan of verdwijnen, ontstaan er, vooral in de steden van Europa, steeds scherpere sociale grenzen, tussen wie kansen heeft en wie die niet heeft. En steeds scherpere ethische grenzen, tussen wie opkomt voor verworven (West-)Europese vrijheden, en diegene die die vrijheden 50 jaar willen terugschroeven. Net zoals Amerikaanse predikanten het hoofd van Oegandese kinderen volproppen met haat, worden in Europa onzichtbare muren gebouwd in de hoofden van zij die straks de toekomst van Europa moeten dragen. Onze jongeren. We lezen dat in onderzoeken over hoe ze denken, we ervaren dat aan den lijve in de straten van onze steden, we zien dat in de beelden van protestmanifestaties in Parijs. Zij lopen met ogen open in de val van wat de Fransen zo mooi een repli identitaire noemen. Of in die van het terugplooien op een perceptie van het verleden. Wat au fond hetzelfde is. Het is een fenomeen dat zichtbaarder en hoorbaarder wordt in Parijs, Athene, Londen. Het is dan ook evident dat Europa zijn eigen geschiedenis, zijn eigen gedeelde waarden van vrijheid, gelijkheid en verdraagzaamheid, zo moeizaam opgebouwd na 45, in resoluties wil verankeren. Europa herinnerde zijn lidstaten er zo de afgelopen tien jaar aan dat discriminatie van vrouwen, of van Roma's, niet thuishoorde in Europa. Dat doet Europa nu ook met discriminatie van en haat tegen homo's, lesbiennes of transgenders. Evident. Voor mij althans. Dat er Europese fracties zijn of Europese parlementsleden in sommige fracties die daar tegen stemmen of zich onthouden, bewijst dat die onzichtbare muur in het hoofd van radicaliserende groepen, ook stilaan door het Europese halfrond loopt.
Falen van Europa
Dat de financiële crisis een economische crisis zou baren, was onvermijdelijk. Dat we er niet in slagen om te vermijden dat die economische crisis ook een ongeziene sociale crisis veroorzaakt binnen en tussen lidstaten, daar kan een Europa dat niet alleen sanctioneert maar ook herverdeelt, wel iets aan doen. Dat die sociale crisis stilaan een crisis van de samenleven zelf wordt, dat wijst stilaan op het falen van Europa. Een falen, veroorzaakt door zij die twijfelen aan de redenen waarom dat Europa na 1945 opgebouwd is, steen voor steen. In 2003 werd Duitsland de zieke man van Europa genoemd. Zeven jaar later werd België door een Vlaamse partijvoorzitter in een Duits weekblad, overigens ten onrechte, de zieke man van Europa genoemd. Het ging toen over economie. De zieke man van Europa, dat is voor mij niet in de eerste plaats die lidstaat die zich niet wil of kan houden aan het budgettair-economische dwangbuis van Europa. De zieke man van Europa, dat is voor mij die state of mind die Europese solidariteit verengt tot begrotingsnormen, en vindt dat de discussie over ethische normen gevoerd moet worden op de grond van elke (deel)staat. Het is mij een raadsel hoe je dat rijmt op die grond waar 100 jaar geleden de Groote Oorlog uitgevochten werd.
Jullie visie op het programma waarmee we de volgende weken en maanden naar de kiezer trekken is van levensbelang voor onze partij. Aarzel dus niet en laat jullie horen.
Op 22 februari komen we dan ook samen voor ons programmacongres in de Magdalenazaal in Brussel, waar gedebatteerd en gestemd wordt over onze teksten. Die dag stemmen u en uw afdeling ook over de Europese lijst van sp.a.
PROGRAMMA
9u-10u: Koffieontvangst 10u-12u30u: Plenaire bijeenkomst met stemming 12u30-13u30: Broodjeslunch 13u30-16u30: Plenaire bijeenkomst met stemming 16u30-17u: Toespraak voorzitter 17u-18u: Afsluitende open bar
