inderdaad, geen Nederlandse zin als header voor dit artikel. maar wel een mooie intrede voor wat misschien de laatste echte opening is voor deze blog.
goeienavond! je bent geboren op een mooie zaterdagnacht en ligt al een uur schattig te doen in de armen van je moeder, met je vader die beloftevol op je neerkijkt. iedereen rond je vind je het mirakel ter aarde en de onschuldigheid zelf zijnde, er is niemand die je ook maar iets kwalijk kan nemen. jij bent een tabula rasa, een lege slei. klaar om beschreven te worden en de mensheid in te stappen als volwaardige persoon. ay! toch niet mi compadre. er is éen enkel motief die de mensjes rond je hebben om onbewust jou nu al iets kwalijk te nemen. en zo mooi als ik het al vermeld heb, heb jij zelf net ook de bedenking gemaakt bij de vorige paragraaf hierboven. jij BENT een tabula rasa. en dat is het enige dat jou kwalijk genomen kan worden. de fouten die anderen hebben gemaakt leid hen ertoe te geloven dat jij het beter zou kunnen doen dan hen, jij kan een volwaardige mens zijn, en hebt dus je hele leven nog voor je. de jaloezie daarvoor bestaat, en ontwikkelt zich bij elke persoon die een nieuwgeboren kind mag aanschouwen.
alhoewel dit allemaal zo beloftevol is word je vanaf de eerste dag in de "moreel aanvaarde" maatschappij gegooid. onmiddellijk word er al een mooie stempel op je geplakt. het beste voorbeeld daarvoor is zo simpel als; je bent een baby, een hele doelgroep voor commerciële activiteit. met die plakker, waaronder velen, zoals nationaliteit en origine, milieu van geboorte, (zonder dat de mensen erbij stilstaan) de ouders die je hebt... the list goes on. maar dat zijn de elementen waarmee je moet opgroeien. en door die elementen word je verwacht volgens bepaalde patronen te gaan leven. - als je 3 bent is het maar normaal dat je naar de kleuterklas gaat, natuurlijk, daar leer je alle basis om een acceptabel persoon te worden. - op je 6 jaar ga je naar de basischool. natuurlijk, je moet weten hoe je telt, praat, schrijft,... want anders kan je nooit, nooit, nooit functioneren in onze maatschappij. - hup hup, geen pauze voor je, ga maar naar de middelbare school, je bent nu 12 jaar, toch wel oud en volwassen genoeg om al half te gaan kiezen wat je wilt maken van je leven! en trouwens, waar je in de basischool nog mocht tekenen, muziek maken, op je eigen houtje spelen,... vergeet dat nu allemaal maar. alles dat min of meer creatief is moet je nu maar zelf gaan organiseren. en dat lukt zeker in de 2 tot 3 uurtjes die je hebt na dat je 8 uur op de school hebt doorbesteed, zeeën van tijd, toch? - mooi diploma dat je daar hebt! het jammere is dat je pas sinds je 16 jaar weet dat je eigenlijk helemaal geen nut hebt aan dat diploma als je net als 1/4 van de jeugd voor een specifieke richting hebt gekozen. had ik dat maar beseft toen ik 12 was! maar geen nood. je mag nog eens 4 tot 15 jaar gaan studeren op de grote school, de universiteit. (en weeral) en trouwens, alles dat nog min of meer persoonlijk was in de middelbare school, waarbij je zonder je te moeten schamen een vraag kon stellen aan de leerkracht, waarbij je af en toe kon lachen en een spelletje spelen in het klaslokaal, zeg maar mooi gedag tegen al die zaken. want hier ben je jouw eigen prachtige, unieke, en "kuch" inspiratie-volle ... nummer! wow!!! je bent nu echt een nummer!
in een zee van studenten was ik daar nummer 03508956. zo herkenden ze mijn examens en mijn groepswerken.
weeral vraag ik je om deze raar geconstrueerde teksten niet vanzelfsprekend te nemen. overal zit of duidelijk of verborgen een kleine toets van mijn ongeloof in. een hardnekkige rebellie tegen dit systeem dat aan ons opdringt deze patronen te gaan volgen.
en vergeef me als ik je de sentimentele toer op neem, maar ik kan dit niet. dagelijks voel ik me miserabel omdat ik weet dat dit niet mijn natuur is. ik zie velen die hierin weten te functioneren, en hoe elegant als ze maar zijn erin slagen zich op te werken naar een mooiere en hogere stand. velen die, alsof geboren met die inerte programmatie, zonder enig probleem weten wat hen te doen staat. 'waarvoor studeer je?', 'wat wil je worden?', 'wat wil je later doen?'. je kan je waarschijnlijk wel inbeelden hoe vaak deze vraag telkens en telkens op nieuw naar mijn hoofd word gegooid. en telkens en telkens opnieuw verzin ik er de mooiste antwoorden op. maar desondanks mijn vluchtigheid en kordaatheid in dat antwoord. groeit er bij elke keer dat ik iemand mijn ambities vertel, dezelfde twijfel en woede in me op. want jouw antwoord komt telkens op het zelfde neer; ik wil er bij passen, zoals ieder ander persoon dat doet.
terzijde gelegd dat we geen enkele andere keus hebben dan al deze patronen te volgen. ben ik nog zo blij om voor mezelf te kunnen denken dat ik exact weet wat ik wel kan en waar ik wel goed in ben.
mens zijn.
niet meer, en helaas, ook niet minder. is het mijn fout dat ik denk dat het leven logischer klonk in een primitieveling zijn oren dan in de oren van een "nieuwe tijd" student?
wat zijn jullie bedenkingen hierover? ben ik de enige die ergens diep vanbinnen niet meer wilt doen dan te zien wat de wereld te bieden heeft op natuurlijk niveau i.p.v. ambities en commerciële wensen? of zijn er nog mensen daar buiten die deze twijfel ook hebben. of nog liever, zijn er mensen die leven zoals ik hier nu beschrijf, en kan zo een leefstijl bereikt worden.
de eindeloos tergende vraag zal waarschijnlijk blijven draaien in de tornado van gedachten dat ik mijn bewustzijn noem.
de beschrijving is een stempel! ik zou me moeten volgen aan de uitleg die ik gaf, namelijk dat ik aan de hand van de actua aan alles een eigen wending zal gaan geven. but rest assured compadres, deze week zal ik beginnen met me intensief bezig te houden om in het wereldnieuws de zaken te gaan ontleden op een manier waar voor iedereen die deze blog volgt een antwoord (misschien) zal gegeven worden op twijfels en instincten.
Mensen zijn gek! zo gestoord en geschift als maar kan zijn. We zijn in een eeuw beland waar de term onmogelijk niet meer mogelijk is. Alles dat een individu zich maar kan in beelden zal ooit wel te realiseren zijn. Er is letterlijk niets (dat binnen een serieuze en normale omgeving valt, ik bedoel geen dingen zoals, de aarde plat maken, alhoewel misschien ook dat ooit mogelijk zal kunnen zijn) dat onmogelijk is. En als je me niet gelooft, luister dan maar eens goed.
- Metaal ombuigen in een specifieke vorm en het aan 800Km/H door de lucht laten vliegen is onmogelijk! - Een kamer binnen komen en een simpele knop indrukken, en plots is de hele kamer opgelicht, dat is onmogelijk! - Wat je nu leest is onmogelijk! simpele letters die omgezet worden naar een binaire code, en vervolgens honderden kilometers verder gelezen kunnen worden.
Ja, ja, ik weet het, nu klink ik toch wel als die oude, in hun eer gekronken, senioren die het ongelooflijk vinden dat de jeugd is zoals het is, zeker? Alhoewel dat zeker mijn bedoeling niet is, schreef ik het voorgaande niet alleen met de reden om je te tonen dat we al enkele prachtige, wat vroeger "onmogelijk" was, prestaties hebben voltooit. Maar wou ik jullie eens aan het denken zetten over al die kleine systeempjes die nu oh zo normaal onze wereld bevolken. pakken we het allemaal niet een beetje te veel "for granted"?
ik weet het alvast niet, of nog niet. maar ik besef het wel al!
dit is dan toch wel een mooi voorsmaakje van hoe de blog er uit zal gaan zien. maar pin je niet vast op deze ene tekst. ik ben een enorme verstrooide professor, en zal dus weinig bij dezelfde onderwerpen blijven doordat mijn interesse veel te snel verschuift naar iets nieuws.
