Na een stilte is er nu weer een moment met nood aan iets te schrijven... Ik zou willen dat het een goede zaak was, maar jammer genoeg betekent de nood om iets te schrijven vrijwel altijd iets negatiefs :(

Ben vanavond lekker gezellig bij m'n vriend geweest, alles leuk en wel, tot ik thuis kwam!

Ik kom thuis binnen, bezoek van een tante (moeders kant).

Krijg ik, zoals verwacht, natuurlijk vragen waar ik geweest ben, hoe het was, blablabla.

Dat tot daar aan toe, maar op een keer begint mama te zagen over dat ze mij mist (hallo, madam is elk weekend weg, en dan mag ik al blij zijn als ze een avond in de week thuis is om te slapen!) en of ik niet 1 avond per week zonder vriend kon regelen (ja, wij zien elkaar dagelijks, maar ik zou niet anders willen!).

Ik heb haar (op een voor mijn doen nette manier) duidelijk gemaakt dat ik ten eerste mijn vriend niet wil missen, en ten tweede dat ik het niet ben die elk weekend weg is!

Ik HAAT het als ze me zoiets vraagt he! Ze moet me gewoon niet laten kiezen tussen haar en hem! En als ik moet kiezen, weet dan aub dat je zal verliezen, want geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om hem aan de kant te schuiven! Hij is tenslotte de man waarmee ik een leven wil opbouwen, waarmee ik mijn toekomst zie, en daarvoor ga ik echt niks opgeven!

Er is verder geen woord over gezegd, maar het kwetst me gewoon dat ze zoiets durft vragen. Als ik dan kijk naar de ouders van mijn vriend, die vragen zelfs mij mee als ze iets met hun gezin willen gaan doen, daar ben ik gewoon eerder een deel van het gezin in plaats van het lastpak die hun zoon afneemt.

Ik ben het gewoon beu...dat ze eerst eens naar zichzelf kijkt (en der nieuwe stomme vriend) en dan mij bekritiseert, of niet dan?

Ik hoop voor haar dat ze er morgen niet weer over begint, want dan kon ze wel eens de wind van voren krijgen... 

Dit gezegd zijnde ga ik een poging doen om te slapen, maar mezelf kennende zal het even duren wegens een explosie aan gedachten.