Laat me even de situatie schetsen: vrouw van 22 jaar, sinds 3 jaar gescheiden ouders en sindsdien lijkt het alsof alles meer downs dan ups bevat.

Ik ben nogal een gesloten persoon, en zal eerder alles opkroppen dan tegen iemand te vertellen, vandaar deze blog om alles van me af te schrijven en misschien dat het dan ook makkelijker wordt om over te praten.

Ik heb sinds 8 maanden een schat van een vriend, maar ook tegen hem kan/wil ik niet alles vertellen. Het is zelfs niet van gewoon niet te willen, het is gewoon dat ik dichtklap wanneer het over een moeilijk onderwerp gaat.

Van thuis uit heb ik (behalve een opvoeding) niets meegekregen: het was voor zover ik weet nooit vanzelfsprekend om rond te komen, niet dat wij (ik, men broer en zus) iets tekort kwamen, maar daarvoor lieten mijn ouders wel andere dingen liggen.

Zolang we (mama en ik zijn sinds de scheiding alleen gaan wonen) thuis woonden, leek het alsof papa vooral een groot aandeel had in het 'verdwenen geld', zoals ik het noem. Steeds weer als er geld was, werden er nutteloze dingen gekocht, terwijl facturen van de zaak bleven liggen...

Het was zelfs zo erg dat op den duur onze eigen spaarboekjes eraan gingen. 

Ikzelf heb echt sinds ik vakantiewerk doe, en vooral sinds de scheiding, de knop volledig omgedraaid: IK WIL NIET WORDEN ZOALS ZIJ! 

Ik hou oprecht veel van papa, m'n zus, m'n broer en inderdaad misschien zelfs ook van m'n moeder (al gaat de band met haar op en neer sinds de scheiding, en vooral sinds haar nieuwe vriend).

Ik heb mezelf beloofd dat ik hieruit moet komen, dat ik wil bewijzen dat het WEL anders kan! 

Momenteel studeer ik biomedische laboratoriumtechnieken, 2de jaar, en hoop ik dat ik na volgend schooljaar aan de slag kan in een labo. Vanaf dan hoop ik gelanceerd te zijn voor (eindelijk) een leven dat enkel bestaat uit geluk, samen met mijn vriend, en het cliché 'huisje, tuintje, boompje'.

Voorlopig moet ik ook nu weer, wonende voor mama, vechten voor elke cent die ik verdien. Ik doe naast mijn school nog een studentenjob en probeer zoveel mogelijk in weekends en vakanties te gaan werken, al is dit natuurlijk ook niet onbeperkt.

Ik heb geluk dat ik een mooie studiebeurs heb gekregen, want mijn schoolkosten betaal ik ook al volledig zelf.

Nu ben ik natuurlijk weer veel te eerlijk geweest tegen mama, en ik heb gezegd hoeveel studiebeurs ik kreeg. Ineens was ze daar met een of andere factuur die zij nog betaald moet hebben op het einde van dit jaar (sorry, maar MIJN schoolgeld is MIJN SCHOOLGELD!).

Ondertussen is madam wel bezig met vakanties boeken (1x naar frankrijk, nog geen 2 maand later wil ze een vliegvakantie) en daarbij gaat ze in de zomer zo goed als elk weekend naar zee met haar nieuwe vriend.

Ik voel me 'verwaarloosd', gewoon misbruikt, maar zeg hier gewoon niks van, omdat elke keer ik er iets van zeg, eindigt het toch alleen maar in ruzie (en geen gewone ruzie, maar deuren-slaande-huilende-van-woede-ruzie)!

Je hoort het dus al goed: ik krop veel te veel op, totdat op een keer de bom barst (en rara hoe lang dat nog zal duren)...