Dag 6: van skiën, beschadigde ligamenten tot verplichte vrije avond
Eerst en vooral even vermelden dat het typen van dit bericht lastiger is dan normaal :(, later leg ik wel uit hoe dat komt.
Twee latten, 2 stokken, 2 botten... inderdaad, eerder deze week had ik het tegendeel beweerd. Ik ben vandaag gaan skiën. Een leuk avontuur met een minder leuk gevolg achteraf. Tom nam me mee de Sorbois op. Daar leerde hij mij de basis van het skiën: - Het starten, - Het stoppen, - Het ploegen, - Het nemen van een pannenkoeklift (oja, die bestaan dus ook. Je kan ze vergelijken met een speeltuig dat je bij ons in de speeltuin vindt.) - Het nemen van bochten, - Het afkomen van een helling :s.
Ik zou nog het belangrijkste vergeten, evenwicht bewaren en de ski's aan en uit krijgen natuurlijk. Met het aan en uit krijgen van de ski's hadden we wel wat problemen. De sneeuw vulde alle mogelijke gaatjes en bleef plakken aan de klikelementen. Hierdoor klikten deze niet makkelijk vast. Uiteindelijk lukte het vrij vlot om in te klikken en weg waren we. Nuja, dat dacht ik dan. Eerst de basis onder de knie krijgen, uitproberen en daarna vertrekken. We namen de pannenkoeklift en kwamen boven op de berg uit. Hmmm, ik raakte beneden met vallen en opstaan. Geen erge gevolgen (nog niet). Nog eens naar boven. Het lukte beter. Oefening baart kunst zeggen ze. Derde keer goeie keer en zonder vallen :). Vierde keer, weer prijs... Vijfde keer, voorgoed prijs en een stevige valpartij met een gezwollen pols als gevolg. Naar het hotel dus, douche nemen en wachten op de dokter. Met als diagnose: beschadigde ligamenten.
Velen onder jullie kennen die waarschijnlijk niet. Ligamenten heb je overal in je lichaam. Het is een bindweefsel dat rond je gewrichten ligt. Ze beschermen de gewrichten in zeker zin, waardoor ze zelf makkelijk beschadigd kunnen worden bij het opvangen van grote bewegingen. Dus ik heb mijn val proberen op te vangen met mijn pols, en hierdoor mijn ligamenten beschadigd. Hopelijk morgen beter, anders voor de rest van de periode ziekteverlet.
Bij deze heb ik dus een verplichte vrije avond. Niet dat ik het leuk vind ofzo, maar rust is rust blijkbaar.
Toen ik deze morgen wakker werd wachtte er een aangename verrassing op me. Er lag een 10tal cm verse sneeuw. De bomen waren gehuld in een wit jasje, terwijl de sneeuwruimer terug zijn werk kon doen en me dus opnieuw wakker maakte. Vlug ontbijten en naar buiten. Enkele wegen die afgesloten waren terug open, waardoor ik een korte wandeling kon maken langs het water. Ijspegels langs de rotsen, stromend water, met sneeuw bedekte bomen... het kan een mens in België alleen doen wegdromen van een witte Kerst. Ik moet zeggen dat dit landschap en het geluid van stromend water wel rust brengt. Het zorgt ervoor dat je nieuwe energie krijgt en je batterijen opgeladen worden. Stilaan kwam ook de zon piepen. Nog wat extra power om aan de middagdienst te beginnen.
Natuurlijk ook de nodige energie opslaan. En dan erin vliegen.
Mensen komen stipt om 12h binnen en gaan even later al terug weg. Skiën, snowboarden en naar de clubjes gaan. Een drukke agenda om een namiddag in Zinal door te brengen. We zitten inmiddels aan de helft van de periode. Wat ook wil zeggen dat mijn treinticket om naar huis te komen gearriveerd is. Nog even wachten...
Het is natuurlijk wel zo dat ik enigszins uitkijk om terug naar huis te gaan, maar anderzijds is het hier ook wel leuk. Aangename collega's, gasten en dorpsbewoners.
Vanavond ga ik vroeg slapen... het zal eens nodig zijn na al die late uren en het zware werk.
De dag begon met een heel aangename verrassing. Ik werd gewekt door enerzijds mijn wekker, anderzijds door een leuk bericht op mijn gsm. Een andere aangename (of toch niet zo'n aangename) verrassing bleek dat ik te vroeg was opgestaan. De dienst verliep vlot, de mensen waren vriendelijk. Sommigen onder hen waren vergeten dat het Kerstmis was vandaag. Eigenlijk wel grappig, aangezien er van alles is in het restaurant, hotel dat hen eraan herinnert. Verrast waren ze dus toen we hen een Zalig Kerstfeest wensten.
Na de dienst had ik een reuzenhonger. Wat eten binnengespeeld en daarna vertrokken voor een korte wandeling. Ik had een weggetje gevolgd waar ik vorige zomer ook gewandeld had. Me toch enigszins vergist. Het paadje ging namelijk stijl omhoog en naar beneden. Gelukkig waren er al wandelaars die me voor waren geweest. Ik kon dus hun voetstappen volgen en ben dus veilig terug geraakt. Boven had ik wel een leuk uitzicht (foto's volgen). En de vergelijking met vorige zomer was ook wel treffend. De bloemen zijn weg, de koeien zijn nergens te vinden en alle stromende watertjes zijn ook verstopt onder een dikke laag sneeuw.
Nog even rusten en dan klaar maken om opnieuw te werken. Maar eerst Italiaanse avond, met uitstekende pasta gerechten. En als kers op de taart (en niet te missen bij Kerstmis) een buche. Ik vermoed dat die bestonden uit een soort crème au beurre en biscuit. Eigenlijk wel heel lekker (en goed besmeerd met drank had ik ook de indruk).
Tijdens de avonddienst verliep alles vlot. Het restaurant was extra gezellig door de sfeer van alle brandende kaarsjes op de tafels. Het zorgde ook voor een zekere rust bij de kinderen. En het Italiaanse eten viel ook goed in de smaak. De wijn liep vlot binnen en de mensen vertrokken snel. Ondertussen kreeg ik ook eens de kans om de taak van onze chef over te nemen (tijdens haar lunchpauze). Nu besef ik dat het niet evident is voor hen om de zaal en de buffetten op hetzelfde moment te doen. Respect voor hen.
Kerstavond is dansavond hier in Zinal. Ik heb wel niet echt zin om te dansen vandaag, een zware dag achter de rug. Dus kruip ik straks in mijn bedje.
Wat doet een mens in Zwitserland allemaal op zijn vrije dag? Nuja, er is sneeuw... zou men denken skiën of snowboarden. Probleem: ik kan geen van beiden. En het erop wagen lijkt me te riskant om het gebroken onderdelen terug naar huis te keren. Eerst een welgemeende skiles volgens alvorens de piste op te duiken, lijkt me een beter plan. Dan is er natuurlijk nog je bed. Extra slaap kan wonderen doen op werkvakantie. Hoewel ik tot 9h30 ongeveer in mijn bed lag en mijn kans op een ontbijt verkeken had, startte ik mijn dag toch heel goed. Ik had de zon gezien en wou naar buiten. Eerst nog wat internetten, want lange wandelingen zonder gegeten te hebben, is hier geen goed idee. Middagmaal verorberd, warme kleren aan, rugzak gepakt en klaar om de sneeuw in te trekken. Helaas had ik wat pecht, mijn lange winterwandeling bleek in het water te vallen (letterlijk en figuurlijk). Doordat de sneeuw aan het dooien is, is er een grote kans op lawines. De enige weg die je bijgevolg kan nemen, is de weg richting Sierre. Niet echt stuff voor een echte winterwandeling. De afgesloten paden worden trouwens heel goed bewaakt door de Zwitsers. Ze stoppen iedereen die het verboden terrein wil betreden. Carine, een collega van mij, had blijkbaar hetzelfde idee. We keerden samen terug naar het hotel en dronken nog iets aan de bar. Ik ging al snel terug naar buiten, de winkeltjes gaan hier pas open om 15h. Ik had er een leuk huskitje gezien dat wel ideaal was om in mijn auto te zetten.
In het dorp was er een fakkeltocht gepland om 16h45. Helaas vond ik het iets te koud worden om nog in het donker buiten te blijven. Een warme douche en time 'to dress me up'. Het is namelijk kerstavond. Ik moet wel toegeven dat Kerstmis vieren zonder je familie of zonder de personen die je nauw aan het hart liggen wel zwaar en raar is. Ik had voor het eerst last van heimwee. The Cheering Up Company bleek goed te werken, en algauw ging ik richting de bar. Iets drinken met collega's, wat praten... De animatieploeg had enorm zijn best gedaan om ons een leuke kerstavond te bezorgen. Er was een presentatie, live muziek en zang... Het kerstverhaal brachten ze op een andere manier dan wij het kennen.
Nu zoek ik snel de warmte van mijn bed op. Morgen terug vroeg dag.
Dag 2: van originele wekker, marathonshift tot vrije avond.
Vroege vogels onder ons hebben geen wekker nodig, ik normaal ook niet (maar had hem voor de zekerheid toch gezet). De Zwitsers denken daar natuurlijk anders over. De sneeuwruimer begon zijn werk net naast mijn slaapkamer om 6h15. Met als gevolg dat deze vroege vogel veel te vroeg was. Alhoewel ik een goede nacht gehad had en me best uitgeslapen voelde, beloofde het een lange dag te worden (lees "voormiddag"). Dit omwille van "De Marathon". Even uitleggen lijkt me hier wel nodig. We werken in het restaurant in shift (waar ik het gisteren ook al even over had), een vroege, middag of late shift. Ik had (helaas) de pech om zowel de vroege als de middagshift te hebben. Dit betekent om 7h beginnen, tot rond 10h30 (was vandaag 11h30) om daarna onmiddellijk de middagshift te beginnen, die om 14h30 gedaan was. Ik ben best wel blij om even rustig te kunnen zitten, zonder al die herrie rond mij (de helft van de 480 gasten zijn namelijk kinderen). Die kinderen zijn best wel braaf en schattig, maar kunnen ook vermoeiend zijn.
Een verkwikkende douche doet echt wonderen na zo'n voormiddag. En vooral als je je voeten even kan laten rusten nadien, kan er terug een kleine wandeling vanaf. Even richting Sierre, maar net voor zonsondergang teruggekeerd (alleen in het donker op een weg die je niet kent, leek me nogal gevaarlijk). Onderweg naar het hotel zag ik aan het 'office du tourisme' wat volk staan. Gebeten om te weten ging ik even kijken. Een vriendelijke Zwitser bood alle voorbijgangers een beker, naar kruiden geurende, gluhwein aan. Nieuwsgierig nipte ik even. Ik moet toegeven, de geur is niet echt uitstekend, maar de smaak was er wel. De beker kreeg ik niet helemaal op.
Naast het leuke vooruitzicht van een vrije dag, was er ook minder goed/leuk nieuws. Mijn kamergenote verdwijnt uit het toneel en verhuist naar het 6de verdiep (nee, geen ruzie... gelukkig maar). En door de regen van vorige nacht en de temperatuur +5° smelt de sneeuw iets te snel. :(
Gisterenavond vertrok ik onverwachts richting Zinal, Zwitserland. Een treinreis, een busreis en dan de koffer tot boven aan het hotel sleuren (en niet laten wegglijden) was toch wat zwaarder dan ik gedacht had. De busreis viel beter mee dan verwacht. Toch een paar uurtjes kunnen slapen, de benen even strekken tijdens de tussenstops en de beklimming richting het hotel. Die beklimming is mij toch wel een huzarenstukje, dat we dankzij de ervaren busschauffeurs zonder glijpartijen boven geraakt zijn. Eenmaal boven moesten we nog onze koffers naar het hotel zien te krijgen. Aangezien dat het hotel nog wat hoger ligt dan de parking, kregen we onze koffer in de hand (figuurlijk, aangezien er wieltjes onder staan :D ) om die er zelf heen te brengen. Gelukkig ook zonder glij en schuif partijen, anders zat ik hier waarschijnlijk nog niet :(.
Eenmaal die opdracht volbracht was, werden we verwelkomd door Marjolein en Lieve. We kregen onze badge opgespeld en onze kamer toegewezen. Weer kon het kofferslepen beginnen. Mijn kamer ligt namelijk in het Durand gebouw op het 4de verdiep (gelukkig niet op het 6de zoals deze zomer :) ) Wat tijd om ons (ik heb een kamergenote, Eva) te installeren, met een drukke agenda voor de boeg. 1. welkomstwoord van Lieve, de directrice van Hotel Les Diablons; 2. bedden dekken, want onze gasten hoeven dit natuurlijk niet zelf te doen (en ik gelukkig niet alleen, want ik kreeg hulp van een barman waarvan de naam mij ontsnapt); 3. welkomstwoord van onze chef, Marijke. Met een rondleiding (die sommigen wel nodig bleken te hebben, achteraf); 4. een avondshift, die tot heel laat in de avond duurde. 5. wat ontspanning voor de shift begon.
Als ontspanning trok ik het dorpje in. Ik kwam er onverwachts een collega van me tegen, Nancy. Met haar maakte ik een wandeling door het winterse landschap en zag wondermooie dingen. Veroorzaakt door sneeuw die als slagroom gedrapeerd ligt op lantaarnpalen enz., door ijspegels :). En natuurlijk kon het kind in mij het niet laten om Nancy met sneeuw te bekogelen. We gingen ook de plaatselijke souvenirwinkeltjes onveilig gaan maken :).
Rond 18h werden we in het restaurant verwacht. We brachten de klanten naar hun plaats (480 man, dat heeft wat leiding en een vaste plaats nodig om chaos te vermijden). Daarna kon de maaltijd beginnen, terwijl we bleven wachten op de laatste gasten. Deze waren met enige vertraging aan de beklimming van de berg begonnen of moesten ruim een uur wachten tot de sneeuwkettingen van de trein (?) opgelegd waren. Dus, 40 gasten kwamen om 21h aanschuiven aan het buffet. En met enige vertraging van ongeveer 30min zat de avondshift erop. Met 13 vermoeide zieltjes (zaalpersoneel) tot gevolg. Een lange avondshift na een busreis van goed 12h is niet zo evident, blijkt nog maar eens.
Nog even mails checken en dan bedje in voor een goede en verkwikkende avondrust, die heel erg nodig was.
De dag begon met een heel aangename verrassing. Ik werd gewekt door enerzijds mijn wekker, anderzijds door een leuk bericht op mijn gsm.
Gisterenavond vertrok ik onverwachts richting Zinal, Zwitserland. Een treinreis, een busreis en dan de koffer tot boven aan het hotel sleuren (en niet laten wegglijden) was toch wat zwaarder dan ik gedacht had.
