Dag 2: van originele wekker, marathonshift tot vrije avond.
Vroege vogels onder ons hebben geen wekker nodig, ik normaal ook niet (maar had hem voor de zekerheid toch gezet). De Zwitsers denken daar natuurlijk anders over. De sneeuwruimer begon zijn werk net naast mijn slaapkamer om 6h15. Met als gevolg dat deze vroege vogel veel te vroeg was. Alhoewel ik een goede nacht gehad had en me best uitgeslapen voelde, beloofde het een lange dag te worden (lees "voormiddag"). Dit omwille van "De Marathon". Even uitleggen lijkt me hier wel nodig. We werken in het restaurant in shift (waar ik het gisteren ook al even over had), een vroege, middag of late shift. Ik had (helaas) de pech om zowel de vroege als de middagshift te hebben. Dit betekent om 7h beginnen, tot rond 10h30 (was vandaag 11h30) om daarna onmiddellijk de middagshift te beginnen, die om 14h30 gedaan was. Ik ben best wel blij om even rustig te kunnen zitten, zonder al die herrie rond mij (de helft van de 480 gasten zijn namelijk kinderen). Die kinderen zijn best wel braaf en schattig, maar kunnen ook vermoeiend zijn.
Een verkwikkende douche doet echt wonderen na zo'n voormiddag. En vooral als je je voeten even kan laten rusten nadien, kan er terug een kleine wandeling vanaf. Even richting Sierre, maar net voor zonsondergang teruggekeerd (alleen in het donker op een weg die je niet kent, leek me nogal gevaarlijk). Onderweg naar het hotel zag ik aan het 'office du tourisme' wat volk staan. Gebeten om te weten ging ik even kijken. Een vriendelijke Zwitser bood alle voorbijgangers een beker, naar kruiden geurende, gluhwein aan. Nieuwsgierig nipte ik even. Ik moet toegeven, de geur is niet echt uitstekend, maar de smaak was er wel. De beker kreeg ik niet helemaal op.
Naast het leuke vooruitzicht van een vrije dag, was er ook minder goed/leuk nieuws. Mijn kamergenote verdwijnt uit het toneel en verhuist naar het 6de verdiep (nee, geen ruzie... gelukkig maar). En door de regen van vorige nacht en de temperatuur +5° smelt de sneeuw iets te snel. :(
Gisterenavond vertrok ik onverwachts richting Zinal, Zwitserland. Een treinreis, een busreis en dan de koffer tot boven aan het hotel sleuren (en niet laten wegglijden) was toch wat zwaarder dan ik gedacht had. De busreis viel beter mee dan verwacht. Toch een paar uurtjes kunnen slapen, de benen even strekken tijdens de tussenstops en de beklimming richting het hotel. Die beklimming is mij toch wel een huzarenstukje, dat we dankzij de ervaren busschauffeurs zonder glijpartijen boven geraakt zijn. Eenmaal boven moesten we nog onze koffers naar het hotel zien te krijgen. Aangezien dat het hotel nog wat hoger ligt dan de parking, kregen we onze koffer in de hand (figuurlijk, aangezien er wieltjes onder staan :D ) om die er zelf heen te brengen. Gelukkig ook zonder glij en schuif partijen, anders zat ik hier waarschijnlijk nog niet :(.
Eenmaal die opdracht volbracht was, werden we verwelkomd door Marjolein en Lieve. We kregen onze badge opgespeld en onze kamer toegewezen. Weer kon het kofferslepen beginnen. Mijn kamer ligt namelijk in het Durand gebouw op het 4de verdiep (gelukkig niet op het 6de zoals deze zomer :) ) Wat tijd om ons (ik heb een kamergenote, Eva) te installeren, met een drukke agenda voor de boeg. 1. welkomstwoord van Lieve, de directrice van Hotel Les Diablons; 2. bedden dekken, want onze gasten hoeven dit natuurlijk niet zelf te doen (en ik gelukkig niet alleen, want ik kreeg hulp van een barman waarvan de naam mij ontsnapt); 3. welkomstwoord van onze chef, Marijke. Met een rondleiding (die sommigen wel nodig bleken te hebben, achteraf); 4. een avondshift, die tot heel laat in de avond duurde. 5. wat ontspanning voor de shift begon.
Als ontspanning trok ik het dorpje in. Ik kwam er onverwachts een collega van me tegen, Nancy. Met haar maakte ik een wandeling door het winterse landschap en zag wondermooie dingen. Veroorzaakt door sneeuw die als slagroom gedrapeerd ligt op lantaarnpalen enz., door ijspegels :). En natuurlijk kon het kind in mij het niet laten om Nancy met sneeuw te bekogelen. We gingen ook de plaatselijke souvenirwinkeltjes onveilig gaan maken :).
Rond 18h werden we in het restaurant verwacht. We brachten de klanten naar hun plaats (480 man, dat heeft wat leiding en een vaste plaats nodig om chaos te vermijden). Daarna kon de maaltijd beginnen, terwijl we bleven wachten op de laatste gasten. Deze waren met enige vertraging aan de beklimming van de berg begonnen of moesten ruim een uur wachten tot de sneeuwkettingen van de trein (?) opgelegd waren. Dus, 40 gasten kwamen om 21h aanschuiven aan het buffet. En met enige vertraging van ongeveer 30min zat de avondshift erop. Met 13 vermoeide zieltjes (zaalpersoneel) tot gevolg. Een lange avondshift na een busreis van goed 12h is niet zo evident, blijkt nog maar eens.
Nog even mails checken en dan bedje in voor een goede en verkwikkende avondrust, die heel erg nodig was.
Gisterenavond vertrok ik onverwachts richting Zinal, Zwitserland. Een treinreis, een busreis en dan de koffer tot boven aan het hotel sleuren (en niet laten wegglijden) was toch wat zwaarder dan ik gedacht had.
