VRIJDAGMORGEND 31/08/2007 vertrekken we om 10u met de wagen naar OBERSTDORF (Duitsland). Als zelfstandige melkleverancier heb ik door alle drukte van de laatste dagen toch nog nog enkele klanten op het programma staan die dringend hun levering verwachten voor we kunnen vertrekken.Mijn zoon Sanne Augusteyns slaapt nog lekker en is zich van geen kwaad bewust. Ik wek hem voor ik mijn ronde begin en zeg hem al onze spullen die de laatste weken in de living staan opgestapeld op tijd in onze personenwagen te laden. Een hele CHECKLIST is er aan vooraf gegaan en ik laat ik dit werkje rustig aan hem over. Hij heeft al de tijd en verkiest uitgebreid te ontbijten en te relaxen.
Mijn eerste klanten heb ik reeds gedaan en 10 u moet haalbaar zijn. Weken op voorhand, laat ons zeggen vanaf de laatste week van juli heb ik mij beginnen voorbereiden. Niet echt geweldig lang, maar het hele jaar door heb ik al mijn kilometertje gelopen. Soms trainde ik met een extra camelbag-rugzakje van 3 liter water om de nodige kracht te ontwikkelen, en zo de moeilijke bergetappes in de Alpen te weerstaan .Een mooi trainingsparcour had ik uitgestippeld in de Rupelstreek. Op zondag ging ik in het Nachtegalen en het Middelheimpark trainen te Antwerpen met een gevestigde Atletiekclub Beerschot. In Dinant heb ik de Decsente de la Lesse nog meegelopen en dat moest wel volstaan.
Mijn zoon daarentegen heeft 3 weken monitor geweest op SURFCAMP te MIMIZAN (Frankrijk) . Hij heeft ettelijke keren blootvoets in de duinen en op het strand gaan trainen. Ik hield mijn hart reeds vast als de gedachte me te boven kwam want een geweldige voorbereiding was dit niet. Maar toch was dit niet zijn grootste handicap. Begin April koerste hij nog bij de beloften , maar helaas TIJDENS DE WEDSTRIJD TE HOOGLEDE NABIJ ROESELARE had hij daar tijdens een spectaculaire val een 7 voudige elleboogbreuk opgelopen. Eind augustus moest hij nog naar de DAGKLINIEK om zijn PINNEN te laten VERWIJDEREN. Net nu maandag voor ons vertrek. De arts had ons gerustgesteld en hij kon ongetwijfeld vertrekken op alpine-run. Gelukkig wist die man niet wat deze sporttak inhield.
het was nu tijd om na mijn klantenlevering vlug huiswaarts te keren. Het was 9u45 min. Ik kreeg nog een telefoontje van sanne dat hij nog naar de APOTHEEK ging om ALGIPANECREME te gaan halen. In de veronderstelling dat alles ingeladen was in de wagen ging ik snel richting huis .Mijn gezin stond me op te wachten. Het moment van vertrek was nabij. Maar wat had je gedacht ,er was nog niks ingeladen en het werd me wat teveel. Een uitbrander aan het adres van sanne was zeker niet misplaats, ik kon wel ontploffen.
We namen afscheid van ons gezinnetje en vertrokken om 10u 30min vliegensvlug naar de A 12. We hadden nog een hele trip te gaan, maar we gingen het wel redden.
NA EEN LANGE TRIP zijn we s'avonds 18u30 aangekomen in Oberstdorf. We parkeerden onze wagen zo dicht mogelijk bij het Gore-tex camp en de inschrijvingen. Op het eerste gezicht leek het hier een heel mooi ski-oord. We volgden de bewijzering en kwamen in een mooi cultureel centrum terecht.
DE PASTA PARTY was al begonnen. We namen de trap naar boven en zagen nog een hele boel sportlui aanschuiven waar de inschrijvingen plaats vonden.
Sanne had al direkt een grote kaart van de Alpen tegen de muur ontdekt waar je de naam van je team kon opschrijven met rode viltstift.
Het was nu aan ons,we kregen elk onze identificatiekaart met foto die als vrijgeleide moest dienen tijdens de hele transalpine week ,ook onze nummers -sporttassen-en enkele gadgeds werden ons toevertrouwd. Eveneens een pet en t-shirt van Gore-tex lieten ons echt niet onberoerd, het bleken alvast meerwaarden in onze bagage.
DE EERSTE KENNINSMAKING met Utah die we tot nog toe enkel in mailvorm konden bekijken was een aangename verrassing. Het bleken gouden minuten te zijn.
Nu nog pasta en de eerste briefing. Wij alvast in onze nopjes. De zaal zat al propvol,maar pasta was er nog genoeg. We namen plaats aan een tafel tegen het podium en aten ons buikje vol.
Een half uurtje later begon de voorstelling van sponsors en medewerkers evenals de BRIEFING VAN DE EERSTE ETAPPE (Oberstdorf - Steeg 28,90km).
De eerste 1200m klimwerk, vervolgens 859 m dalen om dan terug 283 m te stijgen en dan 273 m als laatste te dalen tot de finish, leek ons een goed begin.
De beentjes waren nog fris en we gingen resoluut voor de EERSTE ETAPPE. Oostenrijk was nu al in zicht. Hoogste top 1973 m (Mädelejoch).
Het reglement werd nog eens opgefrist en het werd ook tijd om onze slaapzakken boven te halen. We gingen naar het Gore-tex camp waar we onze eerste nacht konden doorbrengen. Onze auto sliep wat verder op een parking, morgenvroeg zouden we hem nog moeten verplaatsen naar de rand van de stad (parking 2) we konden hem daar de hele week met toelating van de politie laten staan.
Morgen zaterdag 1 september 2007 begon de transalpine-race om 11u s'morgens.
VRIJDAGMORGEND 31/08/2007 vertrekken we om 10u met de wagen naar OBERSTDORF (Duitsland). Als zelfstandige melkleverancier heb ik door alle drukte van de laatste dagen toch nog nog enkele klanten op het programma staan die dringend hun levering verwachten voor we kunnen vertrekken.Mijn zoon Sanne Augusteyns slaapt nog lekker en is zich van geen kwaad bewust. Ik wek hem voor ik mijn ronde begin en zeg hem al onze spullen die de laatste weken in de living staan opgestapeld op tijd in onze personenwagen te laden. Een hele CHECKLIST is er aan vooraf gegaan en ik laat ik dit werkje rustig aan hem over. Hij heeft al de tijd en verkiest uitgebreid te ontbijten en te relaxen.
Mijn eerste klanten heb ik reeds gedaan en 10 u moet haalbaar zijn. Weken op voorhand, laat ons zeggen vanaf de laatste week van juli heb ik mij beginnen voorbereiden. Niet echt geweldig lang, maar het hele jaar door heb ik al mijn kilometertje gelopen. Soms trainde ik met een extra camelbag-rugzakje van 3 liter water om de nodige kracht te ontwikkelen, en zo de moeilijke bergetappes in de Alpen te weerstaan .Een mooi trainingsparcour had ik uitgestippeld in de Rupelstreek. Op zondag ging ik in het Nachtegalen en het Middelheimpark trainen te Antwerpen met een gevestigde Atletiekclub Beerschot. In Dinant heb ik de Decsente de la Lesse nog meegelopen en dat moest wel volstaan.
Mijn zoon daarentegen heeft 3 weken monitor geweest op SURFCAMP te MIMIZAN (Frankrijk) . Hij heeft ettelijke keren blootvoets in de duinen en op het strand gaan trainen. Ik hield mijn hart reeds vast als de gedachte me te boven kwam want een geweldige voorbereiding was dit niet. Maar toch was dit niet zijn grootste handicap. Begin April koerste hij nog bij de beloften , maar helaas TIJDENS DE WEDSTRIJD TE HOOGLEDE NABIJ ROESELARE had hij daar tijdens een spectaculaire val een 7 voudige elleboogbreuk opgelopen. Eind augustus moest hij nog naar de DAGKLINIEK om zijn PINNEN te laten VERWIJDEREN. Net nu maandag voor ons vertrek. De arts had ons gerustgesteld en hij kon ongetwijfeld vertrekken op alpine-run. Gelukkig wist die man niet wat deze sporttak inhield.
het was nu tijd om na mijn klantenlevering vlug huiswaarts te keren. Het was 9u45 min. Ik kreeg nog een telefoontje van sanne dat hij nog naar de APOTHEEK ging om ALGIPANECREME te gaan halen. In de veronderstelling dat alles ingeladen was in de wagen ging ik snel richting huis .Mijn gezin stond me op te wachten. Het moment van vertrek was nabij. Maar wat had je gedacht ,er was nog niks ingeladen en het werd me wat teveel. Een uitbrander aan het adres van sanne was zeker niet misplaats, ik kon wel ontploffen.
We namen afscheid van ons gezinnetje en vertrokken om 10u 30min vliegensvlug naar de A 12. We hadden nog een hele trip te gaan, maar we gingen het wel redden.
NA EEN LANGE TRIP zijn we s'avonds 18u30 aangekomen in Oberstdorf. We parkeerden onze wagen zo dicht mogelijk bij het Gore-tex camp en de inschrijvingen. Op het eerste gezicht leek het hier een heel mooi ski-oord. We volgden de bewijzering en kwamen in een mooi cultureel centrum terecht.
DE PASTA PARTY was al begonnen. We namen de trap naar boven en zagen nog een hele boel sportlui aanschuiven waar de inschrijvingen plaats vonden.
Sanne had al direkt een grote kaart van de Alpen tegen de muur ontdekt waar je de naam van je team kon opschrijven met rode viltstift.
Het was nu aan ons,we kregen elk onze identificatiekaart met foto die als vrijgeleide moest dienen tijdens de hele transalpine week ,ook onze nummers -sporttassen-en enkele gadgeds werden ons toevertrouwd. Eveneens een pet en t-shirt van Gore-tex lieten ons echt niet onberoerd, het bleken alvast meerwaarden in onze bagage.
DE EERSTE KENNINSMAKING met Utah die we tot nog toe enkel in mailvorm konden bekijken was een aangename verrassing. Het bleken gouden minuten te zijn.
Nu nog pasta en de eerste briefing. Wij alvast in onze nopjes. De zaal zat al propvol,maar pasta was er nog genoeg. We namen plaats aan een tafel tegen het podium en aten ons buikje vol.
Een half uurtje later begon de voorstelling van sponsors en medewerkers evenals de BRIEFING VAN DE EERSTE ETAPPE (Oberstdorf - Steeg 28,90km).
De eerste 1200m klimwerk, vervolgens 859 m dalen om dan terug 283 m te stijgen en dan 273 m als laatste te dalen tot de finish, leek ons een goed begin.
De beentjes waren nog fris en we gingen resoluut voor de EERSTE ETAPPE. Oostenrijk was nu al in zicht. Hoogste top 1973 m (Mädelejoch).
Het reglement werd nog eens opgefrist en het werd ook tijd om onze slaapzakken boven te halen. We gingen naar het Gore-tex camp waar we onze eerste nacht konden doorbrengen. Onze auto sliep wat verder op een parking, morgenvroeg zouden we hem nog moeten verplaatsen naar de rand van de stad (parking 2) we konden hem daar de hele week met toelating van de politie laten staan.
Morgen zaterdag 1 september 2007 begon de transalpine-race om 11u s'morgens.
