MEER ALPINE-RUN FOTO'S EN FILMPJE
www.transalpine-run.com
GORE-TEX TRANSALPINE-RUN
TEAM NEVEREST: Sanne Augusteyns & Rudy Augusteyns 230,8KM, 13800 HOOGTEMETERS, 13000 DAALMETERS IN 8 DAGEN...
START:OBERSTDORF (D) AANKOMST:LATSCH (I)
27-09-2007
Etappe 8: Schlanders(I)-Latsch(I) Laatste start
28,62 km......een makkie!!!!!!!......ALS LAATSTE ETAPPE.
De start is een heel stuk van het basiskamp verwijderd. Het uitgebreid ontbijt mochten we buiten opeten. De sfeer was gelaten, de etappe van gisteren zat bij velen nog fris in het geheugen. En de vermoeidheid ook. 8 u START......vanaf 6 u ontbijt. Sanne ging nog zoals altijd naar het medisch team om zijn arm te laten verzorgen......zoals gewoonte stonden er steeds dezelfde personen aan te schuiven. De dokters en verplegers hadden al enkele dagen hun handen vol. Bij sanne duurde het geregeld 15 a 20 minuten voor hij startklaar was.
EN JA, WE LIETEN ONS WEER EENS SCANNEN IN BOX B....helaas zijn we niet in de A box geraakt....een uurtje teveel tijd verkwist in de eerste etappes....MOCHTEN WE NOG EEN ETAPPE LANGER IN KOERS ZIJN DAN HADDEN WE ZEKER IN A TERECHT GEKOMEN. Enkele teams zijn de dans ontsprongen en konden we net niet inhalen in het klassement. We kwamen wel in tijd steeds dichter maar we stonden soms 1u30min achter halfweg. Onze laatste etappes en vooral afdalingen lieten ons tot op minuten terugkomen en kwamen we resoluut in de ranking telkens voor hen binnen, toch slaagden we er niet in de net te grote tijdskloof te dichten.
Voor onze laatste start kreeg iedereen van Gore-tex een oranje bandana als extra cadeaux....sommigen zetten die direkt op en anderen maakte er een ludieke grootmoederskap van, enfin het hoefde voor ons niet en we hielden gewoon onze zwarte petjes op waar we onze zonnebril op hadden gezet. Er werd gefilmd -gefotografeerd en de terugkerende oppeppende HIGWAY TO HELL werd als laatste keer gespeeld. Ik stond naast sanne die van dit spektakel nog een filmpje maakte met ons kleine fototoestelletje (jammer dat we die niet op de blog kunnen afspelen). We gaven elkaar nog een hand als een symbolische laatste groet van dit geweldig gebeuren en dan......START...en iedereen vertrok richting LATSCH.
Zoals de grafiek aangeeft begon de etappe in Schlanders direkt met een hoogteverschil ,we liepen goed mee. Iets verderop was het wat vlakker maar dat was enkel de aanloop naar de voet v/d berg. We volgden de asfaltbaan zigzaggend bocht na bocht als een spiraal de hoogte in.Soms werden we stijl naar boven door een bergweide gestuurd die aansloot op een bospad dat kronkelend tussen de bomen kroop. We liepen weer in groepjes als een ketting het bos in.Zoals altijd lag de snelheid van stijgen op ong. 600 hm/u. We klommen 1817 hoogtemeters en daalden 1894 hoogtemeters op een parcour van 28,62 km.
Ik voel me veel sterker dan gisteren en ga vlot mee? Sanne die de vorm van zijn leven te pakken heeft neemt regelmatig wat afstand maar wacht dan telkens weer. Het is een zeer afwisselend parcour dat van minder steil naar steil gaat, waar de ademhaling telkens op de proef genomen wordt en het doseringsvermogen getest.In de verte is CHECKPOINT 1 in zicht. Meestal is dat vlak voor de beklimming. We nemen nog wat fruit en drank tot ons en gaan er als de bliksem vandoor zoals alle teams. DIT IS EEN WEDSTRIJD MENSEN GEEN ZACHT AANLOOPJE VOOR JE EERSTE PICKNICK.
Ik voel me goed en ga met sanne in zeer goed en ook mooi gezelschap naar boven. Enkele sterke vrouwenteams die hier voor de ereplaatsen strijden gaan met ons de beklimming aan. Telkens het wat minder steil is wordt er gelopen .Voor elke meter wordt gestreden , geen cadeautjes en het gaat gemeen snel. Ik moet af en toe lossen maar kom telkens terug aansluiten en overleef het grootste deel v/d beklimming. Enkele mannen en vrouwenteams gaan iets sneller naar boven.Maar de laatste 200m zijn in zicht en ik hou de tred er wel goed in. WAT EEN VERSCHIL MET GISTEREN. Er ligt natuurlijk nog steeds sneeuw, en van een pad is niet echt sprake. Zo kronkelen we ons naar boven tot we eindelijk op de laatste top zijn aanbeland. ( de GÖFLANER SHARTE 2396 M HOOG).Geen tijd om te genieten. Iedereen rent direkt de eerste helling af . Ook enkele toeristen stonden reeds boven en riepen SUPER-SUPER. Het zonnetje scheen en het was een mooi zicht op deze berg maar jammer Sanne was er al vandoor en ik ging hem zeker tot de laatste meter volgen. Een zware 18 km lange afdaling stond ons nu te wachten en er stond op ons verlanglijstje.... TEAMS INHALEN.....VEEL TEAMS INHALEN.
EEN LANGE VERSCHRIKKELIJKE AFDALING.
Iedereen heeft moeite om de steile helling goed naar beneden te lopen. De pijn in de hamstrings ,kuiten en voeten voel je in het begin van de afdaling eens zoveel.De coördinatie + concentratie worden weer eens tot het uiterste gedreven. Het is een strijd en het gaat snel.We halen enkele teams in en voelen ons super. Maar soms komen ze stevig terug en moeten we extra vaart zetten in onze afdaling. Het doet pijn bij elke stap en het blijft oppassen dat je niet struikelt . Eens we terug afstand nemen is meestal hun weerstand gebroken en geven ze het op.Eindelijk kunnen we op een normaal daaltempo en lage hartslag naar beneden lopen.
Sanne heeft last aan de linkerknie en bij mij begint mijn rechterkuit moeilijk te doen. Soms stoot ik met mijn NORTH FACE alpineschoenen tegen mijn enkels die nu na 8 dagen helemaal op liggen. Het doet geen deugd maar ik bijt telkens door de hevige pijn om sanne te volgen. Opeens komt in volle snelheid een top 3 vrouwenteam ons voorbij gesneld.Sanne heeft teveel last v/d knie en we kunnen niet aanpikken. Het parcour draait van links naar rechts van bocht naar bocht. Wij nemen nog enkele teams voor onze rekening en lopen zo checkpoint 2 binnen. Vlug iets drinken en weg. Maar tot onze grote verbazing komt er nog een vrouwenteam ons achterna. We lopen zo de laatste kilometers op en neer van links naar rechts op een zwaar bosparcour richting 2 kasteelruines die elk op een heuvel liggen. Prachtig maar geen tijd om te genieten. Het gaat weer ontzettend snel. Elke voetstap die je zet moet tot op de milimeter juist gecorrigeerd worden door je hersencellen elke steen die je ziet liggen op het bergpad of bospad moet je ontwijken elke bocht wordt door zeer geconcentreerd af te dalen een iets makkelijker te nemen hindernis en pijnstillende stoffen die je lichaam zelf aanmaakt verbijten de pijn die anders niet te harden zou zijn.
Deze dames zijn blijkbaar in de bergen geboren en beheersen deze technieken dan ook volledig. Het zijn 3 mooie blondines van scandinavische oorsprong en we horen één van hen naar ÖLGA roepen. Waarschijnlijk heeft deze haar teampartner in een etappe moeten achterlaten met een blessure en mocht ze met haar 2 andere vriendinnen de 240km uitlopen. Het is leuker met deze meiden naar het eindpunt te lopen dan met 3 andere scandinavische heren. Wat had je wel gedacht.
Nog 3 a 4 km te gaan door de appelboomgaarden van Latsch, tijd om deze meiden achter ons te laten. Het bospad loopt hier ten einde en we komen op een bredere asfaltweg. Even versnellen ......en we laten ze achter ons.
In de verte zien we de LONDEN BOYS die even oud zijn als sanne (21j) en het jongste team zijn van deze alpinewedstrijd . Nog 3km te gaan. Deze jongens staan een 15 min voor ons in het klassement op de 22ste plaats. Sanne loopt er gezwind naar toe maar ik moet op mijn tanden bijten om niet stil te vallen.Het lukt me dan toch met wat karakter. Deze Boys zitten door hun beste krachten en we lopen ze dan ook zonder moeite voorbij. In tijd kunnen we ze niet meer bedreigen in het klassement want onze alpinetrip van 240km zit er bijna op. We geven hen nog een schouderklopje en gaan de laatste 1,5 km in. We zitten in de laatste rechte lijn en zien de finish voor ons liggen . We horen de muziek , de presentator en ook het publiek staat ons aan te moedigen en te verwelkomen. We worden bij ons teamnaam afgeroepen ( Welcome to the NEVERESTTEAM....... WELCOME BELGIUM TEAM) We sprinten er nog alles uit en springen vol blijdschap over de FINISH.
Sticks - zonnebril en de muts van SANNE vliegen in het rond, we worden gefilmd -gefotografeerd en aangemoedigd door tal van mensen. WE DID IT - het was een ONBESCHRIJFELIJK GEVOEL EN ONZE VREUGDE WAS DAN OOK HEEL GROOT. WE WERDEN ONTHAALD ALS HELDEN EN KONDEN NU EINDELIJK VAN ONZE PRESTATIE GENIETEN.
S'avonds was het een verzorgd feest met 3 gangen menu T-SHIRT UITREIKING VAN ALLE FINISHERS en een groot bal.
OP de t-shirt staat I AM A FINISHER
GORE-TEX TRANSALPINE RUN
Nu we reed november naderen, ligt onze trailrun al eventjes in de geschiedenisemmer. We zijn dan ook zeer verheugd nog steeds nieuwe bezoekers te ontvangen op onze blog. Nog steeds in de ban van onze prestatie beschouwen we dit niet als een laatste bastion in onze extreme moments.Er zal nog wel iets uit de hemel vallen om onze drang naar zelfbevestiging te vervullen. Er zijn in het verleden 6 huttentochten met zware bepakking tot een goed einde gebracht , en misschien kunnen we daar nog enkele foto's op deze blog van laten zien.( Pyreneeën GR 10 en Corsica de befaamde GR 20).De alpine-run is wel een andere categorie van prestatie maar alles speelt zich af in een gebergte. We zijn dan ook tevreden met ons behaalde resultaat, maar de volgende editie moet beter kunnen. Sanne zal dan in de mannenranking met een nieuwe teampartner naar de top 10 dingen. Hoogtestage vooraf , en misschien mits een mooie sponsor zal deze prestatie in de mogelijkheden liggen. Het was een leuk gebeuren met 28 nationaliteiten en bedankt GORE-TEX voor de prachtige organisatie, die was echt tot in de puntjes verzorgd.
BEDANKT OOK VOOR DE GEINTERESEERDE LEZERS EN BEZOEKERS OP ONZE BLOG. Geef ons adresje www.bloggen.be/alpine gerust door aan jullie vriendenkring.En misschien tot een latere afspraak.
28,62 km......een makkie!!!!!!!......ALS LAATSTE ETAPPE.
De start is een heel stuk van het basiskamp verwijderd. Het uitgebreid ontbijt mochten we buiten opeten. De sfeer was gelaten, de etappe van gisteren zat bij velen nog fris in het geheugen. En de vermoeidheid ook. 8 u START......vanaf 6 u ontbijt. Sanne ging nog zoals altijd naar het medisch team om zijn arm te laten verzorgen......zoals gewoonte stonden er steeds dezelfde personen aan te schuiven. De dokters en verplegers hadden al enkele dagen hun handen vol. Bij sanne duurde het geregeld 15 a 20 minuten voor hij startklaar was.
EN JA, WE LIETEN ONS WEER EENS SCANNEN IN BOX B....helaas zijn we niet in de A box geraakt....een uurtje teveel tijd verkwist in de eerste etappes....MOCHTEN WE NOG EEN ETAPPE LANGER IN KOERS ZIJN DAN HADDEN WE ZEKER IN A TERECHT GEKOMEN. Enkele teams zijn de dans ontsprongen en konden we net niet inhalen in het klassement. We kwamen wel in tijd steeds dichter maar we stonden soms 1u30min achter halfweg. Onze laatste etappes en vooral afdalingen lieten ons tot op minuten terugkomen en kwamen we resoluut in de ranking telkens voor hen binnen, toch slaagden we er niet in de net te grote tijdskloof te dichten.
Voor onze laatste start kreeg iedereen van Gore-tex een oranje bandana als extra cadeaux....sommigen zetten die direkt op en anderen maakte er een ludieke grootmoederskap van, enfin het hoefde voor ons niet en we hielden gewoon onze zwarte petjes op waar we onze zonnebril op hadden gezet. Er werd gefilmd -gefotografeerd en de terugkerende oppeppende HIGWAY TO HELL werd als laatste keer gespeeld. Ik stond naast sanne die van dit spektakel nog een filmpje maakte met ons kleine fototoestelletje (jammer dat we die niet op de blog kunnen afspelen). We gaven elkaar nog een hand als een symbolische laatste groet van dit geweldig gebeuren en dan......START...en iedereen vertrok richting LATSCH.
GRAFIEK 8ste stage SCHLANDERS-LANTZ
Zoals de grafiek aangeeft begon de etappe in Schlanders direkt met een hoogteverschil ,we liepen goed mee. Iets verderop was het wat vlakker maar dat was enkel de aanloop naar de voet v/d berg. We volgden de asfaltbaan zigzaggend bocht na bocht als een spiraal de hoogte in.Soms werden we stijl naar boven door een bergweide gestuurd die aansloot op een bospad dat kronkelend tussen de bomen kroop. We liepen weer in groepjes als een ketting het bos in.Zoals altijd lag de snelheid van stijgen op ong. 600 hm/u. We klommen 1817 hoogtemeters en daalden 1894 hoogtemeters op een parcour van 28,62 km.
Ik voel me veel sterker dan gisteren en ga vlot mee? Sanne die de vorm van zijn leven te pakken heeft neemt regelmatig wat afstand maar wacht dan telkens weer. Het is een zeer afwisselend parcour dat van minder steil naar steil gaat, waar de ademhaling telkens op de proef genomen wordt en het doseringsvermogen getest.In de verte is CHECKPOINT 1 in zicht. Meestal is dat vlak voor de beklimming. We nemen nog wat fruit en drank tot ons en gaan er als de bliksem vandoor zoals alle teams. DIT IS EEN WEDSTRIJD MENSEN GEEN ZACHT AANLOOPJE VOOR JE EERSTE PICKNICK.
Ik voel me goed en ga met sanne in zeer goed en ook mooi gezelschap naar boven. Enkele sterke vrouwenteams die hier voor de ereplaatsen strijden gaan met ons de beklimming aan. Telkens het wat minder steil is wordt er gelopen .Voor elke meter wordt gestreden , geen cadeautjes en het gaat gemeen snel. Ik moet af en toe lossen maar kom telkens terug aansluiten en overleef het grootste deel v/d beklimming. Enkele mannen en vrouwenteams gaan iets sneller naar boven.Maar de laatste 200m zijn in zicht en ik hou de tred er wel goed in. WAT EEN VERSCHIL MET GISTEREN. Er ligt natuurlijk nog steeds sneeuw, en van een pad is niet echt sprake. Zo kronkelen we ons naar boven tot we eindelijk op de laatste top zijn aanbeland. ( de GÖFLANER SHARTE 2396 M HOOG).Geen tijd om te genieten. Iedereen rent direkt de eerste helling af . Ook enkele toeristen stonden reeds boven en riepen SUPER-SUPER. Het zonnetje scheen en het was een mooi zicht op deze berg maar jammer Sanne was er al vandoor en ik ging hem zeker tot de laatste meter volgen. Een zware 18 km lange afdaling stond ons nu te wachten en er stond op ons verlanglijstje.... TEAMS INHALEN.....VEEL TEAMS INHALEN.
EEN LANGE VERSCHRIKKELIJKE AFDALING.
Iedereen heeft moeite om de steile helling goed naar beneden te lopen. De pijn in de hamstrings ,kuiten en voeten voel je in het begin van de afdaling eens zoveel.De coördinatie + concentratie worden weer eens tot het uiterste gedreven. Het is een strijd en het gaat snel.We halen enkele teams in en voelen ons super. Maar soms komen ze stevig terug en moeten we extra vaart zetten in onze afdaling. Het doet pijn bij elke stap en het blijft oppassen dat je niet struikelt . Eens we terug afstand nemen is meestal hun weerstand gebroken en geven ze het op.Eindelijk kunnen we op een normaal daaltempo en lage hartslag naar beneden lopen.
Sanne heeft last aan de linkerknie en bij mij begint mijn rechterkuit moeilijk te doen. Soms stoot ik met mijn NORTH FACE alpineschoenen tegen mijn enkels die nu na 8 dagen helemaal op liggen. Het doet geen deugd maar ik bijt telkens door de hevige pijn om sanne te volgen. Opeens komt in volle snelheid een top 3 vrouwenteam ons voorbij gesneld.Sanne heeft teveel last v/d knie en we kunnen niet aanpikken. Het parcour draait van links naar rechts van bocht naar bocht. Wij nemen nog enkele teams voor onze rekening en lopen zo checkpoint 2 binnen. Vlug iets drinken en weg. Maar tot onze grote verbazing komt er nog een vrouwenteam ons achterna. We lopen zo de laatste kilometers op en neer van links naar rechts op een zwaar bosparcour richting 2 kasteelruines die elk op een heuvel liggen. Prachtig maar geen tijd om te genieten. Het gaat weer ontzettend snel. Elke voetstap die je zet moet tot op de milimeter juist gecorrigeerd worden door je hersencellen elke steen die je ziet liggen op het bergpad of bospad moet je ontwijken elke bocht wordt door zeer geconcentreerd af te dalen een iets makkelijker te nemen hindernis en pijnstillende stoffen die je lichaam zelf aanmaakt verbijten de pijn die anders niet te harden zou zijn.
Deze dames zijn blijkbaar in de bergen geboren en beheersen deze technieken dan ook volledig. Het zijn 3 mooie blondines van scandinavische oorsprong en we horen één van hen naar ÖLGA roepen. Waarschijnlijk heeft deze haar teampartner in een etappe moeten achterlaten met een blessure en mocht ze met haar 2 andere vriendinnen de 240km uitlopen. Het is leuker met deze meiden naar het eindpunt te lopen dan met 3 andere scandinavische heren. Wat had je wel gedacht.
Nog 3 a 4 km te gaan door de appelboomgaarden van Latsch, tijd om deze meiden achter ons te laten. Het bospad loopt hier ten einde en we komen op een bredere asfaltweg. Even versnellen ......en we laten ze achter ons.
In de verte zien we de LONDEN BOYS die even oud zijn als sanne (21j) en het jongste team zijn van deze alpinewedstrijd . Nog 3km te gaan. Deze jongens staan een 15 min voor ons in het klassement op de 22ste plaats. Sanne loopt er gezwind naar toe maar ik moet op mijn tanden bijten om niet stil te vallen.Het lukt me dan toch met wat karakter. Deze Boys zitten door hun beste krachten en we lopen ze dan ook zonder moeite voorbij. In tijd kunnen we ze niet meer bedreigen in het klassement want onze alpinetrip van 240km zit er bijna op. We geven hen nog een schouderklopje en gaan de laatste 1,5 km in. We zitten in de laatste rechte lijn en zien de finish voor ons liggen . We horen de muziek , de presentator en ook het publiek staat ons aan te moedigen en te verwelkomen. We worden bij ons teamnaam afgeroepen ( Welcome to the NEVERESTTEAM....... WELCOME BELGIUM TEAM) We sprinten er nog alles uit en springen vol blijdschap over de FINISH.
Sticks - zonnebril en de muts van SANNE vliegen in het rond, we worden gefilmd -gefotografeerd en aangemoedigd door tal van mensen. WE DID IT - het was een ONBESCHRIJFELIJK GEVOEL EN ONZE VREUGDE WAS DAN OOK HEEL GROOT. WE WERDEN ONTHAALD ALS HELDEN EN KONDEN NU EINDELIJK VAN ONZE PRESTATIE GENIETEN.
S'avonds was het een verzorgd feest met 3 gangen menu T-SHIRT UITREIKING VAN ALLE FINISHERS en een groot bal.
OP de t-shirt staat I AM A FINISHER
GORE-TEX TRANSALPINE RUN
