Vertelsel aan M. uit Waregem 

Wat denk je van jij & ik? Of van Breda?

Laat me bij voorkeur niets weten.

A.

22-10-2011 om 22:19 geschreven door Alizée  

16-10-2011 om 23:36 geschreven door Alizée  

“Dag mooi meisje”

“Dag lelijke jongen”

(verontwaardigd) “Da’s niet waar. Je hebt niet eens naar mij gekeken”

“Je innerlijk is lelijk.”

(lichtjes geïrriteerd aan het worden) “Niet waar, want ik zei dat je een mooi meisje bent ...”

“Dag hoor.”

14-10-2011 om 21:45 geschreven door Alizée  

De jongen is het type jongen dat best met een knappere versie van Brad Pitt zou kunnen concurreren, maar dat zelf niet zo goed beseft. Hij is voorzien van een stel hemelsblauwe lieve ogen en een karakterkop die door zijn onopvallendheid net opvalt. Heeft volgens papa een gewoon vriendinnetje, woont in een gewoon huisje en doet in tegenstelling tot vaders andere werknemers ook gewoon zijn werk. Geen gezeur, geen onafgewerkt werk: de perfecte arbeider.

Fietsen. Daarvan heeft hij er gisteren wel zesentachtig behandeld, zegt de jongen terwijl hij eerst mijn fietsslot eraf zwiept en dan als een dokter ijzeren naalden in mijn fietskader prikt. Modellen waarvan hij dacht dat ze enkel in dure catalogussen bestonden, plooifietsjes en mini-kinderfietsjes. Terwijl hij over zijn eerste fiets vertelt en bijna verdrinkt in de nostalgie, bedenk ik dat ik naar mijn gevoel oog in oog sta met mijn droomman. Jong, groot, intelligent, knap, … Kortom: de ideale man afgezien van het feit dat hij de onherroepelijke  ‘wc-status’ (bezet) bereikt heeft. De jongen lijkt me helaas niet het type dat zijn gewone vriendinnetje zal laten staan voor de uiterst onweerstaanbare dochter van de baas.

De naalden zijn er even later weer uit en hij lijkt me zo onderhand de ideale kerel om te interviewen. Beantwoordt elke vraag alsof zijn leven ervan afhangt en doet intussen een volledige service van mijn fiets. Ter illustratie: mijn ‘vaste’ fietsenmaker is een kerel van zestig met een naar mijn mening iets te hoog libido en in gesprekken een overdaad aan overbodige informatie. Maar het halfuurtje bij deze jongen - dat in normale omstandigheden een vijfminutenwerkje is, verzekert hij me - is veel te snel voorbij. Als ik naar huis rijd, dramt het ‘kans gemist / kans gemist / kans gemist’ als een stel kanonschoten door mijn hoofd.

Thuis aangekomen zie ik ‘vijf gemiste oproepen’. Het fietsslot. Hij komt het vanavond brengen.

13-10-2011 om 09:58 geschreven door Alizée  

11-10-2011 om 01:44 geschreven door Alizée  

06-10-2011 om 00:45 geschreven door Alizée  

Meneer woont vier huizen verder en leeft een luizenleven in die mate dat hij als een teek tewerkgaat. Flitst voorbij in de nieuwste Audi als was het zijn zoveelste containerparkfiets – meneer kent geen voorrang, niet van rechts en zeker niet van extreem links. - Elke week siert een andere plaatselijke lelijke naast hem op de bank, aldus was ik vorige week aan de beurt. Of ik een lift nodig had en zonee of ik interesse had in het gsm-nummer van zijn financieel meest gezonde zoon. Mits de kans groot was dat zoonlief met wat genetisch spel ooit op papalief zou gaan lijken, koos ik optie A. Ik rebelleerde daarmee tegen de raad van mijn broer over oude bokken en groene blaadjes en reed lang en gelukkig mee, of dat was toch de bedoeling.

Meneer stak het niet onder stoelen en banken dat hij me naast knap en (eigen)wijs ook de ideale schoondochter vond. Meneers zonen hadden allebei een beursgenoteerd bedrijfje, verdienden een luttele zeventigduizend euro per maand en hadden ongeveer drie garages die heus niet met driewielers gevuld waren. De zonen hadden wat virtueel buitenlands bloed in de familie gehaald en dat meneers portefeuille daar slechter van was geworden, viel van zijn gezicht af te lezen. Maar in Belgisch bloed was hij zeker bereid te investeren … De subtiele knipoog die daarop volgde deed me besluiten mijn leven ter plekke te gaan opwaarderen. Uit pure sensatiedrang dramde ik wat feitjes op over een relatie die ik niet had, maar het leed droop er wel degelijk realistisch van af. We waren vijf levenslange jaren samen en leden aan de typische nevenverschijnselen van dat pact. Gingen met elkaar om als een bejaard koppel, maakten ruzie over het gedrag van mijn vader en als ik erover nadacht was de seks ook niet meer zo fantastisch als in het begin. Meneer had een uitdrukking op zijn gezicht die verried dat hij me echt begreep.

Hij vond me omwille van mijn levenswijsheid een meisje met klasse - eentje van de bijna uitgestorven soort - iets dat ik natuurlijk enkel maar kon beamen. Daarna begon hij helaas zijn eigen levensverhaal te vertellen. Had een meisje bezwangerd toen hij eenentwintig was en had haar uit beleefdheid voor het altaar gesleept. Mevrouw was het koninginnetje van zijn nederige stulpje geweest, moest niet wassen, strijken of kuisen want dat had haar alleen maar moe gemaakt. Vrije tijd was belangrijk in het leven; op adem komen. Naar mijn mening had ook meneer die zuurstofrijke omgeving letterlijk genomen. Predikte bij hoog en laag dat je niet rijk werd van werk uitvoeren – daar kreeg je enkel lelijke werkershanden van - maar wel van werk laten uitvoeren. Maar dat was dus allemaal verleden tijd, want recentelijk had een kanker van de onsterfelijkste soort zich meester van zijn koninginnetjes lijf gemaakt. Meneer was nu eindelijk een eigen leven begonnen, terwijl mevrouw lag te creperen in haar ex-fantastische leventje.

 Dat was het dus, je bestemming bereiken. Misschien moet ik toch maar in de meest goedkope constructie op de Maas gaan wonen met een jongen die postzegels verzamelt voor de kost. Of eentje dat huizen bouwt, wegen naar Rome legt of leeuwentemmer is. Misschien weet meneer tot op vandaag niet wat het verschil tussen liefde en verliefdheid is. Misschien weten slechts drie mensen op de wereldbol dat en misschien ben ik daar zelfs geen één van. Misschien denk ik teveel na. Ik verontschuldigde me bij meneer voor mijn afwezigheid. Voor vandaag wist ik het wel: dan maar lopen.

04-10-2011 om 11:45 geschreven door Alizée  

Vriendin S. heeft alles wat ik niet heb, te beginnen met de feeling en het geduld om mindriejarigen te entertainen. Daarnaast kan ze ook brood en cakes bakken als de beste, verjaardagscadeautjes uitkiezen als een pro en boeken doorneuzen als was ze bibliotheekmedewerker in een vorig bestaan. S. heeft een moeder die haar bestaan aaneen rijgt met figuurlijk naaien, haar man openlijk af te blaffen en als ik er ben het aantal gaten in mijn kleren te tellen. Hoewel mevrouw zelf in de meest verkleurde en minst flatterende kledij rondhost, vindt ze mijn vader omwille van mijn avontuurlijke leven het prototype van een West-Vlaamse armoezaaier.

Terug naar S. Ze ‘heeft’ sinds kort ook mijn ex-vriendje aan haar vishaak opgehengeld. De jongen die het met één beweging verprutste bij me door een cd van Dana Winner in de cd-speler te draaien op het einde van de avond. Naast z’n schlagerverslaving was ik ook niet zo’n fan van zijn golf- en biljartkampioenschappen. Om nog maar te zwijgen over zijn vader die er telkens in slaagde om me op het einde van de straat te klissen voor een halfuurdurend babbeltje. Net als zijn vader had hij namelijk de vreselijke gewoonte om telkens dezelfde vragen op me af te vuren, gaande van ‘alles goed?’ tot ‘lukt het wat op school?’. Allebei waren ze ervan overtuigd dat ik me kapotwerkte en dat hadden ze nog gevonden als ik werkloos was geweest en mijn dagschema bestond uit rijsttaartjes eten. De mannen hadden geen innerlijke wereldoorlogen meegemaakt, misten de ambitie en drive om ooit opperhoofd in de kalahariwoestijn te worden en deden wat mij betreft helemaal af als toekomstige schoonfamilie.

Nog eens terug naar S. Ze vindt het vriendje dus fantastisch in die mate dat ze met hem gaat biljarten en tot ver over middernacht in zijn favoriete café rondhangt met zijn mogelijk nog vreselijkere biljartvrienden. Naar eigen zeggen is ze helemaal hoteldebotel van hem en ik verdenk haar ervan in de toekomst nog meer hoteldebotel van zijn ouders te zullen worden. De dag dat ik mijn vriendin voorlopig kwijtraakte aan een opperloser van de West-Vlaamse kustwoestijn, staat sinds vandaag eeuwig in mijn geheugen gegrift. Binnenkort hoor ik haar schlagers zingen in mijn hoofd, maar gelukkig duurt dat volgens één of ander grootoudercliché niet lang.

02-10-2011 om 22:03 geschreven door Alizée  

Omalief telt vlinders in de tuin al waren het de jaren die haar nog resten. Als ze even niet kijkt, vermenigvuldig ik minstens met drie. Als we maar samen blijven tellen, blijft ze nog heel even lang bij mij, maak ik mezelf wijs. Zodra ze haar hoofd omdraait, terug richting het huis van een door haar onderhouden huishouding kijkt, danst het onkruid tussen de zandkorrels door. Een oogarts gaf oma deze week nog één volwaardig oudemensjesoog, maar blindheid kent geen triest. Grootmoeders voelen kleuren, tijd en kleerscheuren met hun ogen en daar snappen wittedokterjassenmannen niks van. Ze leven en leven maar door, wanen zich een wagonnetje van een met wijnkisten bezette goederentrein. Tegelijkertijd voelt ze het besef van tientallen miljarden seconden die er heel anders over denken en zelfs proberen haar vijfenveertig kilometer per uur wagentje in te halen.

Grootmoeder is een met klimop begroeid muurtje. Een rolgordijn dat met evenveel liefde opengaat en ook keihard naar beneden dondert. De eerste en laatste die meer aan mij wil geven dan mijn leven lief is. Ze predikt bij hoog en laag dat Hollanders een beter ras zijn dan Nederlanders, staat bij al mijn stiekeme afspraakjes heimelijk in haar serre te gluren en ziet bovenal in mij een verloren stukje van haar te vroeg afgenomen dochterskind. Ook met één, herkent ze eventuele achterdochtigheid tegenover mijn heimelijkheden in de twee van mij, of juist een wankelende weemoedigheid alsof het haar eigen oma is die dat oogje in het zeil houdt, zij in mijn schoenen staande. Het verleden dat we delen, maakt ons moeders voor het leven. Alsof niet zij, maar ik en later wij eeuwig zullen voortbestaan, totterdood en ver daarna. Dat smokkelde ik stiekem in een envelop, plaatste het zorgvuldig in haar tuin. Met een vlinder op de voorkant. Zolang wij vlinders zien, raken we elkaar immers niet kwijt.

29-09-2011 om 22:07 geschreven door Alizée  

De man op het einde van de straat heeft eindelijk gevonden wat hij zocht: een thuis, niet op deze wereldbol maar naar men zegt in een land hier o zo ver vandaan. Ik was bang voor die heer zoals ik vroeger bang was voor de boze wolf, want hij speelde schlagers in decibels die mijn oren deden toeteren.

Hier niet zo ver vandaan werkt een jongen die niet van Keen V houdt maar wel van mijn nietgemeende knipoogjes als antwoord op “Je hoest zo. Ben je allergisch aan iets misschien?” Hij is mijn hoofdstuk zeven, de titel zijn naam en de pagina’s onze nog ongevoerde gesprekken. De jongen rijdt auto met één hand, maar niet als ik erbij zit want dan krijgt hij een juffrouwenpreek op maat.  

Het o zo fantastische neefje zwiert met een foetbalsprongetje een kus op mijn wang. Misschien is dat wel het ding waar ik tegenwoordig het meest van hou: mijn geluk, plakkend op een stukje huid. Volgende maand wordt het liefste dat ik zie zes. We vangen al bijna zes jaar de walvissen uit ons bad. Hij schipper, ik reddingsboei en tussen ons in de golven van het bad die briesen en niezen want koning herfst is in het land.

(c) uit de oude doos ...

27-09-2011 om 14:18 geschreven door Alizée  

Dit stuk draag ik op aan u, beste carni- herbi- omnivoor; VLD/CDA-aanhanger; onderbroekenmodel, leeuwentemmer, supermercado; kapitalist, fundamentalist;  …  Kortom: allerliefste, meest fantastische, knapste, intelligentste, meest geniale en daarnaast ook meest bescheiden lezer. U, de mens die mij één dezer dagen graag even aan het lijntje wil houden (letterlijk) of dat daarvoor al deed (figuurlijk): ik waarschuw u. Rufe mich nicht an. Don’t call me. Ne me téléphone pas. Niet. Bellen. Oké? De kans dat u mij - door historisch toeval en wat genetisch spel van die twee ouwelui, ik herneem even, mij, beter bekend als prinses van de Kustste Vlaanders - daadwerkelijk aan de telefoon krijgt, wordt immers met de dag micro-pico-nano-bello kleiner.

Tegenwoordig schieten de telefoontjes namelijk als paddestoelen door mijn gsm. Mocht ú daarentegen ooit aan een tekort van sociale zelfbevestiging lijden, raad ik u aan om net als mij op een vroege vrijdagmorgen te besluiten dat het werkelijk genoeg is. Voor de niet zo theoretische zielen, volgen nu wat praktische tips. Parkeer je honingzeemzoeterig en semi-vandikkevrouwenhoudend lief bij het groente- fruit- en tuinafval onder het mom dat de ergste soort kleefkruid schaadt, tot in de eeuwigheid en ver daarna. Breng het Ben10-verslaafde neefje (on)bewust net iets te laat naar school, zodat jullie samen in galop naar de klas kunnen rennen en hij, daar aangekomen, toevallig net het weekoverzicht ‘Huiswerken’ gemist heeft. Of: breng hem helemaal niet naar school en lees in drie vierde van de woensdagvoormiddag het hele Muisboekjes-oeuvre voor in de tuin, vergezeld van een te hoge dosis aaaaajstié en zelfgemaakte, grotendeels mislukte ongerezen zandkoekjes.  Schrijf je in bij een Afrikaanse dansclub voor een wekelijkse les Konttraining op live en veel te hard Zuiders kattengejengel.  

Indien het bovenstaande waslijstje niet volstaat, is er nog altijd Het Interimbureau. De enige plaats van vertier waar als één van de belangrijkste aanwervingsvoorwaarden geldt dat je IQ geen hoge toppen scheert. Ondanks je IQ ben je wel een toppertje op het vlak van interimliteratuur en zeker niet te vergeten mede-auteur van: ‘Liegen: zo doet u het!’, ‘Liegen aan de telefoon: do or don’t?’, ‘Live liegen: nieuw!!’, ‘Liegen of onwaarheden vertellen: een verschil?’ Daarnaast ben je bij voorkeur een vrouwelijk wezen dat in het belang van de public relations iedere dag minstens vijf centimeter schmink op haar gezicht wrijft en voorzien is van een semi-heksenstem, geschikt voor de “we gaan je zeker bellen”-repeatfunctie. Als u een mannelijk exemplaar bent, komt u het best voor de dag met een Tommy-broek, Tommy-hemdje, Tommy-truitje en volgens insiders - don’t blame me - ook Tommy-slip. Indien u, lieve lezer, aan deze innerlijke én uiterlijke waanzinnigheden volstaat, bent u de perfecte kandidaat (m/v) en beveel ik u een carrière in de interimsector aan. Word rijk met uw leugens én vooral: BEL ME!

21-09-2011 om 16:33 geschreven door Alizée  

Lewis is naast een erg aanwezige arrogante kwal, ook nog eens het liefje van mijn zus. Soms vraag ik me af uit welke van misselijkheid doordrenkte bodemput ze hem opgevist heeft, want één blik op zijn meesterlijk fitte body –bespeur het sarcasme- doet vermoeden dat hij zo’n type is dat meer baard dan ballen heeft. Nochtans beweert Loewies bij hoog en laag dat size doet matter, zijn alle apothekers en apothekeressen in L. op de hoogte van zijn maat onder de gordel en denkt hij serieus na over een belegging bij een XLLL-condoombedrijf. Ik neem me voor hem ooit een schrijverscarrière met ‘Neuken voor maxi’s’ aan te bevelen, maar gezien hij de laatste tijd in staat is om me ter plekke neer te knallen bij het zoveelste uitlach-lachje, hou ik me nog even in.

Om zich op de eerste ontmoeting met de Vreselijke Zus (= mezelf) voor te bereiden had Loewiez zichzelf moed ingepompt door twee jointjes in te haleren. Hij vond me namelijk al bevooroordeeld irritant, fluisterde hij me toe, en was in de wandelgangen te weten gekomen dat ik hem op mijn beurt een bevooroordeelde smerige kakkerlak vond. Maar het deed allemaal niet ter zake, want slechts twee uur geleden had hij Jezus nog gesproken en Jezus had tegen Lewies gezegd dat ik als zus-van bevooroordeeld was om ook van hem te houden. Hij had zowaar mijn neefje uit de uitkijkpost van de piratenboot op het speelplein opgevangen (nadat hij mijn kleine monster eerst pushte dat ‘echte piraten tot boven klimmen’), kon naar eigen zeggen uitstekend aardbeientaart mét slagroom bakken (lees: afhalen bij de bakker) en was in een ver verleden nog Jehova-getuige geweest (ik dacht al dat ik die stomme smoel –praatjes inclusief- ergens van herkende). Andere mensen zouden het aandachtshoererij noemen, maar Lewis De Verschrikkelijke Toekomstige Schoonzoon kwam er gewoon mee weg.

Door Loewies’ schijnbaar fantastische karakter, nam ik me voor om in mijn nieuwjaarsbrief op te nemen dat ik elke dag zou proberen om een beter mens te worden. Geen smerige kakkerlakenwaanzin meer; Sartre volstond. Lewis, zei ik na welgeteld dertien seconden stilte van zijn kant, Adam kon ervoor kiezen om al dan niet van de appel te eten, maar nooit kon Adam ervoor kiezen Adam te zijn. Lewis zweeg en luisterde, mompelde af en toe ‘hmm-hmm’. Met die opmerking zaten we eindelijk ongeveer op dezelfde golflengte; Lewis slechts een paar luttele graden noorderbreedte lager. Daarna voerde hij half wezenloos een charmeoffensief op bekend terrein; hij vond me ‘cool’ maar had enkel nog wat ‘tijd nodig om me te leren waarderen’. Sindsdien neem ik ook tijd om hem te leren waarderen, wat de strijd langs beide kanten extra spannend maakt. Af en toe kan ik me echt niet meer beheersen, als ik bijvoorbeeld een onbekend boxershort tussen mijn vaders onderbroeken vind. Loewies boxertje gaat de geschiedenis integraal in als een wetenschappelijk experiment Testen hoe lang katoen overleeft onder een heet stoomstrijkijzer. Volgens mij doet hij zijn was de volgende keer en alle volgende keren daarna zelf. Terwijl hij me heimelijk nog fantastischer dan dat liefdeshersenloze zusje van me gaat vinden, wip ik hem op XLLL-gepaste wijze lekker buiten.

19-09-2011 om 21:30 geschreven door Alizée  

Het buurvrouwenwijf dat me al jeugdlang terroriseert heeft een nieuwe jas. Haar adidassenpracht – waar op mij na de helft van de wereldbol mee rondloopt – heeft na vijfendertig jaar huwelijk ook haar beste tijd gehad. Waarschijnlijk krijgt ze er in een rommelwinkel nog hooguit een symbolische euro voor, blijft het jasje eeuwiglang in de stoffige rekken liggen tot het finally rechtstreeks Zimbabwe geschoten wordt. De minst empathische mens in mij ziet een scenario voor zich waarin Sabine het jasje morgen in de vuilniszak dropt en het met tranen in de ogen uitzwaait, terwijl de vuilniskar met gierende banden het hoekje om rijdt. Maar echte roddelwijven huilen niet; ze zetten hun tanden in jouw levensverhaal alsof je een stuk heerlijke ambachtelijke chocolade bent en laten pas los als hun buikje bijna vol is. En neem het van mij aan, de buurvrouw heeft een goed ontwikkelde buikspier.

Mijn haat jegens Sabine en bij uitbreiding het jasje van Sabine is een understatement van het woord terecht. Ik krijg spontaan al kotsneigingen als de grootste roddeltante van de straat langs het raam voorbijglijdt, op haar fietsje waar ze eerst haar buitenechtelijke kleinzoon en vandaag haar boodschappen op meesleurt. Hoeveel melkbrikken zouden in haar twee fietstassen passen? En is er dan nog plaats voor haar abnormale camembertverslaving? Ik heb er het raden naar, maar wat ik wel weet is dat haar thuis een mietje van een man wacht. Zo eentje die ze achteraan in de supermarkt aanbieden: één voor de prijs van een kwart man. Een kwart spoorwegenman. Als je Sabine hoort vertellen, zou je nochtans zweren dat hij vroeger minstens directeur van de nationale bank was. Professioneel boomknuffelaar is gezien het karakter van dat takkenwijf uiteraard geen optie. Als Jerry-man-van ooit het leven laat, zal men hem bij voorkeur in de meest benarde positie half in/uit/op de wasmachine vinden, naast een hemelse verzameling handboeien, slagroom en touwen. Sabine leest net als echte Belgen heus geen ‘verdriet van België’ in haar vrije tijd.

Op een buurfeest vertrouwde ze me ooit toe dat ze mijn vader wel zag zitten, waarop ze prompt op hem toestapte en vroeg of hij een kuisvrouw kon gebruiken in zijn kleine kasteel. Zo begon mijn verschrikkelijke leven met Sabine. Af en toe betrapte ik haar, tussen het ramen zemen door, op het checken van één of andere briefwisseling. Sabine wist beter dan mijn vader hoeveel hij per maand uitgaf aan elektriciteit, water en kleding voor zijn dochter. Ze probeerde me geregeld een G-star-t-shirt af te troggelen voor de dochter die ze niet had en liet daarnaast ook opmerkelijk veel fotokaders vallen, maakte veel gebruik van de Beau-fauteuil en plunderde de voorraadkast van zodra er zelfgebakken cakejes in huisden. En dat alles voor een luttele zestig, soms tachtig euro per voormiddag. Toen ik zelf de stap van mijn prinsessenleventje naar de hardewerkerswereld zette, verdiende ik nog niet eens zoveel per dag. Maar toen vond mijn vader zijn loonfiche niet meer terug en bleek dat de hele buurt plots wist dat hij vierduizenddriehonderd euro netto had verdiend in de maand augustus. Het wijf vroeg opslag. Ze vroeg opslag terwijl ze in wezen maar een fake floor manager was. Stiekem lachte ik hard, vroeg mijn vader zijn loonfiche per aangetekende brief terug en sloten wij geruisloos een haatcampagne tegen Sabine. Opdat zij niet lang zou leven in ons stulpje.

14-09-2011 om 11:47 geschreven door Alizée  

11-04-2010 om 20:59 geschreven door Alizée