Lewis is naast een erg aanwezige arrogante kwal, ook nog eens het liefje van mijn zus. Soms vraag ik me af uit welke van misselijkheid doordrenkte bodemput ze hem opgevist heeft, want één blik op zijn meesterlijk fitte body –bespeur het sarcasme- doet vermoeden dat hij zo’n type is dat meer baard dan ballen heeft. Nochtans beweert Loewies bij hoog en laag dat size doet matter, zijn alle apothekers en apothekeressen in L. op de hoogte van zijn maat onder de gordel en denkt hij serieus na over een belegging bij een XLLL-condoombedrijf. Ik neem me voor hem ooit een schrijverscarrière met ‘Neuken voor maxi’s’ aan te bevelen, maar gezien hij de laatste tijd in staat is om me ter plekke neer te knallen bij het zoveelste uitlach-lachje, hou ik me nog even in.

Om zich op de eerste ontmoeting met de Vreselijke Zus (= mezelf) voor te bereiden had Loewiez zichzelf moed ingepompt door twee jointjes in te haleren. Hij vond me namelijk al bevooroordeeld irritant, fluisterde hij me toe, en was in de wandelgangen te weten gekomen dat ik hem op mijn beurt een bevooroordeelde smerige kakkerlak vond. Maar het deed allemaal niet ter zake, want slechts twee uur geleden had hij Jezus nog gesproken en Jezus had tegen Lewies gezegd dat ik als zus-van bevooroordeeld was om ook van hem te houden. Hij had zowaar mijn neefje uit de uitkijkpost van de piratenboot op het speelplein opgevangen (nadat hij mijn kleine monster eerst pushte dat ‘echte piraten tot boven klimmen’), kon naar eigen zeggen uitstekend aardbeientaart mét slagroom bakken (lees: afhalen bij de bakker) en was in een ver verleden nog Jehova-getuige geweest (ik dacht al dat ik die stomme smoel –praatjes inclusief- ergens van herkende). Andere mensen zouden het aandachtshoererij noemen, maar Lewis De Verschrikkelijke Toekomstige Schoonzoon kwam er gewoon mee weg.

Door Loewies’ schijnbaar fantastische karakter, nam ik me voor om in mijn nieuwjaarsbrief op te nemen dat ik elke dag zou proberen om een beter mens te worden. Geen smerige kakkerlakenwaanzin meer; Sartre volstond. Lewis, zei ik na welgeteld dertien seconden stilte van zijn kant, Adam kon ervoor kiezen om al dan niet van de appel te eten, maar nooit kon Adam ervoor kiezen Adam te zijn. Lewis zweeg en luisterde, mompelde af en toe ‘hmm-hmm’. Met die opmerking zaten we eindelijk ongeveer op dezelfde golflengte; Lewis slechts een paar luttele graden noorderbreedte lager. Daarna voerde hij half wezenloos een charmeoffensief op bekend terrein; hij vond me ‘cool’ maar had enkel nog wat ‘tijd nodig om me te leren waarderen’. Sindsdien neem ik ook tijd om hem te leren waarderen, wat de strijd langs beide kanten extra spannend maakt. Af en toe kan ik me echt niet meer beheersen, als ik bijvoorbeeld een onbekend boxershort tussen mijn vaders onderbroeken vind. Loewies boxertje gaat de geschiedenis integraal in als een wetenschappelijk experiment Testen hoe lang katoen overleeft onder een heet stoomstrijkijzer. Volgens mij doet hij zijn was de volgende keer en alle volgende keren daarna zelf. Terwijl hij me heimelijk nog fantastischer dan dat liefdeshersenloze zusje van me gaat vinden, wip ik hem op XLLL-gepaste wijze lekker buiten.

19-09-2011 om 21:30 geschreven door Alizée  

Het buurvrouwenwijf dat me al jeugdlang terroriseert heeft een nieuwe jas. Haar adidassenpracht – waar op mij na de helft van de wereldbol mee rondloopt – heeft na vijfendertig jaar huwelijk ook haar beste tijd gehad. Waarschijnlijk krijgt ze er in een rommelwinkel nog hooguit een symbolische euro voor, blijft het jasje eeuwiglang in de stoffige rekken liggen tot het finally rechtstreeks Zimbabwe geschoten wordt. De minst empathische mens in mij ziet een scenario voor zich waarin Sabine het jasje morgen in de vuilniszak dropt en het met tranen in de ogen uitzwaait, terwijl de vuilniskar met gierende banden het hoekje om rijdt. Maar echte roddelwijven huilen niet; ze zetten hun tanden in jouw levensverhaal alsof je een stuk heerlijke ambachtelijke chocolade bent en laten pas los als hun buikje bijna vol is. En neem het van mij aan, de buurvrouw heeft een goed ontwikkelde buikspier.

Mijn haat jegens Sabine en bij uitbreiding het jasje van Sabine is een understatement van het woord terecht. Ik krijg spontaan al kotsneigingen als de grootste roddeltante van de straat langs het raam voorbijglijdt, op haar fietsje waar ze eerst haar buitenechtelijke kleinzoon en vandaag haar boodschappen op meesleurt. Hoeveel melkbrikken zouden in haar twee fietstassen passen? En is er dan nog plaats voor haar abnormale camembertverslaving? Ik heb er het raden naar, maar wat ik wel weet is dat haar thuis een mietje van een man wacht. Zo eentje die ze achteraan in de supermarkt aanbieden: één voor de prijs van een kwart man. Een kwart spoorwegenman. Als je Sabine hoort vertellen, zou je nochtans zweren dat hij vroeger minstens directeur van de nationale bank was. Professioneel boomknuffelaar is gezien het karakter van dat takkenwijf uiteraard geen optie. Als Jerry-man-van ooit het leven laat, zal men hem bij voorkeur in de meest benarde positie half in/uit/op de wasmachine vinden, naast een hemelse verzameling handboeien, slagroom en touwen. Sabine leest net als echte Belgen heus geen ‘verdriet van België’ in haar vrije tijd.

Op een buurfeest vertrouwde ze me ooit toe dat ze mijn vader wel zag zitten, waarop ze prompt op hem toestapte en vroeg of hij een kuisvrouw kon gebruiken in zijn kleine kasteel. Zo begon mijn verschrikkelijke leven met Sabine. Af en toe betrapte ik haar, tussen het ramen zemen door, op het checken van één of andere briefwisseling. Sabine wist beter dan mijn vader hoeveel hij per maand uitgaf aan elektriciteit, water en kleding voor zijn dochter. Ze probeerde me geregeld een G-star-t-shirt af te troggelen voor de dochter die ze niet had en liet daarnaast ook opmerkelijk veel fotokaders vallen, maakte veel gebruik van de Beau-fauteuil en plunderde de voorraadkast van zodra er zelfgebakken cakejes in huisden. En dat alles voor een luttele zestig, soms tachtig euro per voormiddag. Toen ik zelf de stap van mijn prinsessenleventje naar de hardewerkerswereld zette, verdiende ik nog niet eens zoveel per dag. Maar toen vond mijn vader zijn loonfiche niet meer terug en bleek dat de hele buurt plots wist dat hij vierduizenddriehonderd euro netto had verdiend in de maand augustus. Het wijf vroeg opslag. Ze vroeg opslag terwijl ze in wezen maar een fake floor manager was. Stiekem lachte ik hard, vroeg mijn vader zijn loonfiche per aangetekende brief terug en sloten wij geruisloos een haatcampagne tegen Sabine. Opdat zij niet lang zou leven in ons stulpje.

14-09-2011 om 11:47 geschreven door Alizée  

11-04-2010 om 20:59 geschreven door Alizée