Het was reeds vroeg dag in Thiès. Om zes uur begon de Moskee af te gaan. Allé ja, niet dat de moskee afgaat, maar dat is een uitdrukking die ik heb overgenomen van een paar Belgen toen we in Istanbul waren. Dus, om zes uur ging de moskee om op te roepen voor het gebed. Ik werd wakker, en diep in mezelf gromde ik eens even dat ik nu reeds wakker was. Dromenland echter had me nog steeds in zijn ban, en al gauw strooide het zandmannetje opnieuw de nodige korrels in mijn ogen. Toen ik dan na een paar uur opnieuw de wereld rondom mij begroette, merkte ik dat het al gans klaar was buiten. Ook mijn kamergenote, een toubab reisgenootje, had reeds het daglicht gezien. J. was reeds uit bed gestapt om de achterdeur van de kamer open te doen, vanwaaruit het heldere daglicht binnenviel. Ik hoorde hoe zij in het kleine douchehokje met een emmer in de weer was. Ik moet nog steeds toegeven dat zo een douche in de buitenlucht echt wel werkt. Toen het mijn beurt was, ging ik reeds als een professional om met de Franse latrine en de Senegalese douche.
We stapten uit de kamer en kwamen op het erf van de grootouders van mijn Senegalese mama. Dit huis lag schuin tegenover het huis van de mama van mijn Senegalese mama. Over deze twee huizen waren de toubabs verdeeld om te slapen. Iedereen begroette ons intens: - Bonjour * Bonjour - Ca va? * Oui, ca va, merci - Ca va. Bien dormi? * Oui, merci Iedereen die we tegenkwamen, begroette ons op deze manier. We staken de straat over naar het andere huis, waar zich ons dagelijkse activiteiten zouden afspelen. Daar was het echter hetzelfde liedje. 'Bonjour'... en het bovenvermelde gesprek werd nog eens ettelijke malen herhaald. Ik dacht echter dat dit was omdat we nieuw waren en dat iedereen een babbeltje met ons wilde slaan. De volgende dagen zouden echter uitwijzen dat deze mensen gewoon iedereen op zo een uitgebreide manier begroetten.
Het ontbijt werd opgediend, wat gebeurde op een tafel op de koer. Mensen ontbijten ginds blijkbaar op dezelfde manier als ons, aan tafel. Het witte stokbrood lonkte verrukkelijk. Een goed stuk stokbrood met water deed me het water in de mond komen. En dat is blijkbaar het dagelijkse ontbijt van de gemiddelde Senegalees. Het wordt vergezeld van een tas Nescafé-oploskoffie, met oplosmelk. Na verloop van tijd begint deze koffie ook heerlijk lekker te smaken. Nadat de toubabs hadden gegeten, was het de beurt aan de familie. Nu ja, familie... Velen aten ginds het lekkere brood, ook al behoorden ze niet tot de familie...
13-02-2008 om 17:40
geschreven door Aïda
Thiès is een kleine stad op 70 km van Dakar. Het is niet groter dan Gent, en heeft nog veel van zijn authenticiteit bewaard. We reden Thiès binnen via een mooie boulevard. Ik keek mijn ogen uit. In de buitenwijken stopte de wagen voor een poort, met een boom ernaast. Het was een vermoeiende rit geweest, met veel volk op de weg, en bovendien was het vrij warm. Ik stapte uit de wagen en bleef even staan, niet beseffende dat iedereen door de poort verdween. In een spurt haaste ik me om de rest in te halen. Ik wilde immers niet verloren lopen in de onbekende, verre land. Op de koer van het huis was het rustig die avond, maar dat besefte ik nog niet aangezien ik nog geen andere avonden had meegemaakt. We trokken naar de woonkamer, waar we reeds aan een klein deeltje van de familie werden voorgesteld. Had je mij toen wijsgemaakt dat dit reeds de ganse familie was, dan had ik het reeds geloofd. Er waren zoveel mensen dat ik de ene naam na de andere vergat. In de komende dagen zouden er steeds meer mensen de revu passeren. Gelukkig dat ik dat nog niet wist, of ik zou de moed al lang opgegeven hebben.
We kregen de kans tot het nemen van een verfrissende douche. Toen het mijn beurt was, zocht ik verwoed naar een kraan met bijhorende doucheknop. 'Hmmm', dacht ik, 'hoe neemt ge hier een douche als er geen douche aanwezig is?' Al gauw werd het me uitgelegd: men moest elders water kranen. Aldus, gewapend met een emmer probeerde ik het opnieuw. Ik schepte het verfrissende water gulzig uit de emmer op. Al gauw nam ik douches als een professional. Da's echt waar!
De woonkamer bracht opnieuw soelaas. Het avondmaal werd voor de toebabs en mijn Senegalese mama daar opgediend. Dat dit geen evidentie was, zou later blijken. Maar waarschijnlijk had men medelijden met ons na zo een dagje reizen. Mijn overdreven honger deed me spontaan naast de grote schaal op de grond zakken. De koude frietjes, sla, tomaten, en iets pikantere saus op basis van ajuin stroomden naar mijn maag. We aten met een vork, wat aantoonde dat we nog steeds niet losgekomen waren van het Westen. Maar ik genoot reeds, met volle teugen. Een wereldwonder had zich voltrokken.
Op de koer waren intussen een paar vrouwen vlechtjes aan het leggen in het haar van een paar kinderen. 'Dus toch...', dacht ik. Het was mooi om de rust te voelen die het huis uitstraalde. Ik voelde me thuis!
Toen de nacht overging tot het uur der criminaliteit, ging ik ook mijn kamer opzoeken. Ginds wordt 00h door sommigen het uur der criminaliteit genoemd, waarschijnlijk omdat de meeste wantoestanden midden in de nacht gebeuren. In het badkamertje dat hoorde bij mijn slaapkamer, merkte ik een Franse latrine op. 'So what', dacht ik, en hurkte neer. Met een glimlach kroop ik onder de lakens, na eerst de nodige maatregelen te hebben genomen tegen de mugjes die ginds wel eens een ziekte durven overbrengen, inderdaad tegen de malariamugjes. Ik was stilaan aan het onthechten, maar dat besefte ik nog niet goed. Ik dommelde in, en begon aan een urenlange droom...
13-02-2008 om 13:55
geschreven door Aïda
De luchthaven van Dakar ligt in de rijkere buurt van Dakar. Dat was toch wat mijn ogen opvingen. Ik keek als een bezetene door het raampje van de auto. Ik was mijn kluts kwijt. Wat een mooie villa's en wagens stonden er hier in de straten. Bovendien zagen de boetieks er heel duur uit. Maar de echtgenoot van mijn Senegalese mama, kent zijn origine bij onze Noorderburen. Dus we konden met alle gemak een conversatie opbouwen. Hij beaamde mijn gedachten, en vertelde me allerlei weetjes die ik in de komende weken wel zou nodig hebben. Ik werd ingewijd in de rijke denkwereld van de Senegalees over de blanke, de toubab. Och nee, dat is geen scheldwoord. Er zit geen enkele vorm van pejoratieve betekenis in. Nee, toebab is gewoon de benaming die aan ons gegeven wordt. En het was nodig dat ik dat woord zou kennen, want in de komende weken hoorde ik het woord ettelijke malen. Inderdaad, ze kunnen goed roddelen
We kwamen aan in één van de mooiere buurten van Dakar, de Sacré Coeur. We kregen er drinken in dit ontzettend warme land. Mijn dorst werd gelest, en mijn nieuwsgierigheid opgewekt. We bleven een klein half uur, waarna we overgebracht werden naar Thiès, een rit van 70-tal km, die toch wel een paar uur in beslag neemt. Gelukkig begon de avond reeds te vallen of het zou in die auto te erg geweest zijn. Tot de duisternis viel keek ik naar de gebeurtenissen om mee heen. Die avond leek het alsof ik alleen maar markten zag. Dat zal wel een fout beeld geweest zijn. Misschien was ik mij aan het focussen op markten, ik weet het niet. Er zijn inderdaad wel veel markten, maar het aantal dat ik er zag, was wel een beetje overdreven. Ik zag niets anders dan markten, markten en markten. En verder zag ik ook de vuilheid van Dakar. De vervuiling van deze stad begon op mijn keel te werken.
Een traan veroverde mijn oog... Oh my God, waar was ik terechtgekomen??? Hoe zou ik dit helse avontuur overleven??? Ik werd stil, en hoopte op een wereldwonder...
13-02-2008 om 10:40
geschreven door Aïda
Het feestje duurde tot wanneer Aïda moe genoeg was om te beseffen dat ze de volgende ochtend reeds om 11h30 op het vliegtuig zou zitten. Ze haaste zich naar huis, en wachtte de dageraad af. Ze voelde zich niet zeker, en ze was bang. Ze dacht aan de vele dagen die ze daar met onbekenden zou doorbrengen, en dan nog wel in het Frans. Ze voelde zich misselijk worden.
Rond 10h stond ze dan in Zaventem te wachten onder het vliegtuigje aan de inkom. Wanneer de reisgenootjes toekwamen werd mijn lot resoluut beslist. Ik werd overgeheveld in hun armen. Zo belandde ik op de vlucht, die naar Dakar ging. Het was een zes uur durende vlucht, naar een land op ongeveer 4500km van ons Belgenlandje vandaan. Ik merkte dat er een tijdsverschil was van één uur. 'Ook dat nog', dacht ik.
Het reizen per vliegtuig zorgt altijd voor de nodige nestels in mijn hersenen. Het enige dat je er immers kan doen is zitten, zitten en zitten... Dus, na verloop van tijd begin ik na te denken. En zo kwam ik uit bij het Westerse product dat ik ben. Ik zou immers vele feestjes missen. Ik zou mijn vriendjes missen. Ik zou vanalles missen. Maar voornamelijk de feestjes waar al mijn vriendjes waren. Ik hield me sterk, maar pinkte toch een traantje weg.
Rond 16h30 was het tijd voor de landing. Ik stapte vastberaden naar de douane, en ja hoor... Mijn hart stond even stil. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik meer zwarten zag dan blanken, en dat doet toch wel even raar. Allé ja, raar, het was even wennen om niet in een blank Westers land te zijn. Ik passeerde de douane zonder enig probleem. Mijn passpoort was geldig, en mijn vaccinatieboekje was in orde. Er werd mij gewoon nog eens bevestigd dat ik geen crimineel was, en het land dus binnen mocht...
En, het ging rapper dan ik dacht. Toen ik aan de valiezenband toekwam, hadden we binnen de 5 minuten al onze valiezen. En ik moet toegeven, zo evident was dat niet, want we waren geladen als een ezel. En bovendien had ik al mijn eerste huwelijksaanzoek gekregen. Hmmm, ik was al veel gewoon geweest in Istanbul. Mijn blonde lokken en blauwe ogen doen sommige mensen wel eens rare voorstellen doen, maar zoiets had ik nog niet verwacht. Nu ja, er werd de man duidelijk gemaakt dat ik getrouwd ben Oh, bloody hell.
Buiten werden we opgewacht door mijn Senegalese mama, die ik tot die moment nog steeds niet kende. Het was een mooie vrouw, met een natuurlijke elegantie. Ze gaf me drie kussen, alsook haar echtgenoot. Ik probeerde uit te vissen wie er alsnog tot de familie van 'mama' behoorde, maar kwam er niet uit. Vele Senegalezen stonden rond mij, en lieten mij niet met rust. Daar zou de auto voor dienen. Eindelijk rust!
13-02-2008 om 09:58
geschreven door Aïda
27-09-2005
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Oh, bloody hell.
