|
Hoi hoi! Even mijn verhaal afmaken van Windy... Ik vertelde dus dat ik toendertijd veel grondwerk deed met Windy.. Nu ja 'veel' is veel gezegd... De dagen dat ik bij bompa kwam (meestal iedere zondag) spendeerde ik wel een uurtje aan Windy. Ook ging ik af en toe een dagje naar daar met het excuus dat ik de zadels zou invetten of schoonmaken en dat ik daarna een paar uur zoet doorbracht met mijn favo vriendinnetje. Veel deed Windy niet. Ze kon toen ook niet veel met haar zere voetjes. Ze kwam weinig van plek en stond ganse dagen op datzelfde plekje in de schaduw bij haar vriend 'de ezel' in de andere weide. Of ze ging een hele namiddag liggen op dat plekje. Het heeft lang geduurd voor ik haar dartelende, zwevende gangen van weleer weer mocht bewonderen! Ik probeerde te oefenen met haar wat ik kon. Zoals ik al zei probeerde ik haar te doen bewegen. Ik wist dat dit pijn deed voor haar, maar ik gaf haar moed om toch te proberen. Ik vertelde haar dat als ze niet bewoog ze eigenlijk ten dode opgeschreven was... Ze was nog maar 12 jaar! (Voor een paard eigenlijk helemaal niet oud! De meeste zitten dan aan hun hoogdagen!). Ze deed haar best, maar je zag dat het enorm veel moeite kostte. Ook was het maar die ene dag in de week... Dat was van mij ook fout, maar je moet denken dat ik naar mijn grootouders 30 min rijdt met de auto. Een hele tijd had ik ook nog mijn rijbewijs niet! Toch... het grondwerk dat we deden, al was het maar een hele namiddag bij elkaar staan en elkaar vertrouwen schenken, respect... de klik. Haar borstelen tot ze weer mooi glansde, beloftes maken dat alles wel weer goed komt.... ik heb haar beloofd dat ooit, op een dag alles er anders zou uitzien! Ik wist toen zelf nog niet hoe, maar het moest! Dit paard had mij zoveel geleerd: tijdens die 'sessies' van grondwerk liet ze mij zien hoe mijn lichaamstaal een uitwerking had op haar. Ging ik met iets te enthousiaste houding op haar af om haar te begroeten week ze juist van me weg. Was ik daarentegen bezig met de zadels in de weide kwam ze met kousevoetjes naar me toe. Ging ik met mijn hand iets te fel naar haar hoofd vloog deze de lucht in, aaide ik haar over haar hals en schouder, zakte haar hoofd in een soezelig dromen naar omlaag. Windy leerde me alles van lichaamstaal en hoe een paard communiceert. Juist omdat er geen andere paarden meer in de buurt waren, was het enkel zij en ik. Paard en mens, paard en ruiter. A horse does not care how much you know until he knows how much you care... Windy wist dat ik het goed met haar voor had. Ik wist eigenlijk al die jaren dat ik had leren rijden weinig tot niets van het echte communiceren met paarden. Het enige dat ik had geleerd was goed te zitten en het paard te sturen met de verschillende hulpen. Niets vergeleken met wat dat paard me op zo korte tijd allemaal had bijgebracht. Ik begon boeken te lezen over het communiceren met paarden (iets wat me wel altijd al geïntrigeerd had, maar waar ik bij het rijden (zo werd verteld) niet veel mee kon doen). Ik las boeken over de Join-up van Monty Roberts en zijn Nederlandse leerling Annemarie Van der Toorn, over de "Natural horsemanship" van Klaus Ferdinand Hempfling, Emiel Voest zijn Freestyle methode, de Academische rijkunst van Bent Branderup, Alexander Nevzorov zijn speciale gave met paarden te werken en zoveel meer grootmeesters van de "Natural horsemanship". Ik verdiepte me in het leren begrijpen van mijn paard en leerde dat je inderdaad door je houding aan te passen je een paard kan uitnodigen naar je toe te komen of juist vragen/ aan te sporen weg te gaan. Ik leerde het leergedrag van paarden te begrijpen en met vooral positieve bekrachtiging te werken. Ik heb gemerkt dat dit van paard tot paard afhankelijk is. Soms moet ik ook bij Windy negatieve bekrachtiging gebruiken (opstandig trekken aan het halster zorgt voor discomfort doordat ik blijf druk zetten). Echter als ze iets doet wat goed is, wordt de druk onmiddellijk omgezet naar positieve bekrachtiging (comfort, druk weghalen). Altijd eindig ik met het positieve. En oh wee als ik dat vergat! Windy liet het me wel duidelijk merken als ik iets verkeerd deed. Indien mijn houding verkeerd was of ik mijn lichaam niet juist gebruikte voor het doel dat ik voor ogen had liet ze me dit merken door iets anders te doen of juist niets te doen! Indien ik die dag afwezig en onaangenaam was (door schooldruk of ruzie etc.) liet ze me dit zeer uitgebreid weten door zelf afstandelijk te zijn! Indien ik toegaf dat ik fout was en mijn hele houding in positiviteit veranderde, draaide ook zij de knop om en was ze weer helemaal bereid naar mijn relaas van die dag te luisteren. Ik spendeerde zo uren met Windy: praten, join -up (in de mate van het mogelijke met haar gezondheid!), minimale grondwerk en borstelen.
Op een dag leerde ik haar aan de longe lopen. Althans, dat probeerde ik. Ik probeerde zonder zweep of andere hulpmiddelen (omdat ik geloof dat je eerst eenvoudig moet beginnen om dat eventuele hulpmiddelen aan te spreken). Ik heb uren rondjes gelopen terwijl Windy praktisch zelf stilstond. Ik heb Manuel (mijn vriend) gevraagd naast haar te lopen, met blauwe tenen als gevolg... ik heb mijn bompa achter haar laten jagen totdat ze doorhad dat ze een rondje moest rennen... Ik werd hopeloos! Hoe leerde ik haar dat ze simpelweg een rondje rondom mij moest stappen??? Ik stond altijd gewoon 'naast' haar. Ik had toen nog geen idee dat ook die plaatsbepaling cruciaal is! Bompa (oude stempel...) vertelde me dat ik de zweep moest gebruiken en ze doen luisteren! Ik wilde dit niet, maar omdat ook de mening en goedkeuring van mijn grootouders voor mij belangrijk is, nam ik de zweep ter hand. Ik wilde dat bompa zag dat ik haar kon laten bewegen! Haar kon laten genezen! Dat er hoop was voor mijn grote meid! Die dag heb ik het geweten.... Stress, opgeheven hoofd, staart in de lucht, wijd gesperde neusgaten, huilende en gefrustreerde ik, kortom: chaos! Windy keerde zich die dag van mij. Ze begreep het niet, begreep niet wat ik verlangde en vond het niet respectvol haar met een zweep achterna te hossen. (Ik heb haar nooit geraakt of het was heel lichtjes!!!) Ik was zo kwaad op mezelf dat ik de zweep in onze training had toegelaten! Ik was kwaad op bompa omdat hij me dat had laten doen! Kwaad op Windy omdat ze het niet deed! Zo moeilijk kon dat toch niet zijn!? Ik liet het die dag zijn en probeerde de volgende week opnieuw. Voor Windy was alles vergeven en vergeten, een paard is een vergevingsgezind dier. Tenzij je echt heb afgedaan en niet respectvol met ze omgaat (zo ken ik nog wel een verhaal, misschien voor een andere blog....). Ik probeerde het die week opnieuw, ik wist dat ik enkel met mijn lichaam wel kon drijven, maar om het haal volledig duidelijk te maken had ik wel die 3e hand/ arm nodig. Ik aaide haar met die zweep, ik liet haar merken dat ik haar geen pijn wilde doen. Minutenlang wreef ik met die zweep over haar rug, benen, buik, kont, hals... Nadien verplaatste ik me naar haar achterhand, wees ik met mijn linkerarm waar ze naartoe moest (in die hand had ik ook mijn longe vast) Ik maakte een 'wikkend' effect met beide armen net zoals meneer Voest me had geleerd en met mijn zweep-arm rechts liet ik een licht drijvende beweging zien (rondjes draaiend van haar weg). Ik zorgde dat ik haar altijd voor was en altijd meer naar haar achterhand toestond. Niet naar haar voorhand want dat, had ik eerder al geleerd, had een remmend effect. Ik keek haar recht in de ogen zoals ik van Monty had geleerd en ging drijvend naar haar toe. Ik maakte een 'wikkend' effect met beide armen en wees in de richting waar ze naartoe moest, net zoals meneer Voest. Stilaan kreeg ze het door en wat in het begin nog wat chaotisch verliep, ging nu als een trein. Op de ene hand liep ze nog wat beter dan op de andere maar ze stapte aan de longe!!! Ik had het voor elkaar gekregen! WIJ hadden het voor elkaar gekregen! Windy en ik! Paarden trainen is beleving, emotie, vriendschap en vrijheid! Had ik enig idee dat alles wat je in theorie leerde in praktijk vrij moeilijk om te zetten valt! Ik plukte van iedereen wat en frutselde iets in elkaar wat ik mijn eigen methode doopte: gezond boeren-paardenverstand! Vanaf die dag experimenteerde ik steeds met lichaamstaal en training met Windy als voornaamste leerkracht. Streng maar rechtvaardig! Wie respect van zijn paard verwacht, moet zijn paard eerst zelf respecteren!
Bedankt voor het lezen!!! De volgende keer meer!
|
