Ik voel geen haat, voor niemand. Integendeel, ik voel heel veel warmte, liefde en vriendschap voor een heleboel mensen. Wat het knagend gevoel is van binnen, is gewoon woede. Een simpele kwaadheid heerst over mij, mijn ziel & mijn lichaam. Liefst zou ik hard wegrennen, of heel hard roepen, dingen kapot gooien of ergens op slaan. Maar nee, ik hou alles in. Krop alles op & laat dingen gewoon gebeuren. Andere keren voel ik gewoon heel veel verdriet & pijn. Een immense leegte in mij. Toch wordt die dan gevuld met liefde en tederheid door de jongen van wie ik zoveel hou. Maar de pijn en leegte, woede en verdriet zijn soms sterker dan mij. En dat kan plots opkomen. Op een paar seconden tijd kan van het meisje dat straalt en gelukkig is, plots een echte hel worden. dan word het donker en kil rondom mij. Vaak door de kleinste dingen, slaat alles om. Een enkel woord of een enkele daad kan bij mij alles verpesten. Ik til te zwaar een mijn verleden & ik hou me eraan vast. Ik geloof vaak niet in de toekomst. En ja, nu een melig stukje. Door de liefde van mijn leven te leren kennen, is mijn toekomstig rooskleurig. Geloof ik er wel in & kijk ik er zelfs naar uit. Maar wat stelt het leven nog voor als je niks hebt om naar uit te kijken? Is iemand graag zien, of houden van iemand wel genoeg? Is dat het enige wat mensen willen in het leven? Geld en geliefd worden? Is dat alles wel genoeg in onze leventjes die we hier op onze planeet aan het verspillen zijn met oorlog, moord, pesten, ... ? Iedereen zijn leven is toch hetzelfde. Je wordt geboren en je gaat dood. En dan is doodgaan nog het leukste deel voor jezelf. Voor de omstaanders daarintegen. Ik was zo boos op mijn oma toen ze doodging. Ik wist dat ze er niet an kon doen, maar ik had gevoel alsof ze me in de steek liet. en dat doet na bijna 6 jaar nog altijd zoveel pijn. Het gemis gaat nooit over integendeel. Elke dag word het sterker, het went gewoon denk ik. Ma bon, iedereen gaat dood. Ook jij en ik. Waarom dan nog moeite doen? Waarom dan nog tijd verkwisten, als het toch misschien niet de moeite is? Wat bereiken we eigenlijk? Zelfs mijn 2 goudvissen hebben het beter dan de meeste mensen in de wereld. Maar, ja. Ja het is de moeite. Iedereen heeft wel eens mindere tijden, maar die gaan bij velen weer voorbij. Ik zelf ben het gelukkigst als ik omringd ben door kennissen, vrienden en sommige familieleden. Maar vooral mijn liefje maakt mij het gelukkigst. Maar bij hen kan ik ook het meest verdrietige meisje zijn. Soms vraag ik me af of alles wel goed is met mij. Misschien heb ik ook wel een psychische ziekte en heb ik net zoals mijn mama ook borderline. Maar dat wil ik niet. Ik doe zo hard mijn best om niet op haar te lijken. Ik doe mijn best om erbij te horen, om anderen gelukkig te maken, om er normaal uit te zien en me normaal te gedragen. Maar wat is normaal? Misschien doe ik te hard mijn best, want het werpt geen vruchten af. Ik doe gewoon wat me opgedragen wordt door mijn ouders, leerkrachten en de maatschappij. Ik ben nu een jaar met mijn liefje en ook al is het soms moeilijkn ik blijf bij hem, liefst vor altijd. En natuurlijk hou ik ontzettend veel van hem en maakt hij me echt gelukkig. En is het mijn wens om zo lang mogelijk samen te blijven. Hij is een deel van mijn leven geworden en dat wil ik zo houden. Ik ben al naar een psychologe geweest en heb al duizenden gesprekken gehad met het CLB, maar niets hielp. omdat ik nooit eerlijk ben over wat ik echt voel en denk. Ze weten niet alles van mij en kunnen me dus ook niet helpen. Ik ben een meisje dat net 17 is geworden en er is iets mis met mij. Ik weet niet wat. Misschien is het gewoon de leeftijd. Soms wil ik gwn slapen, heel lang. Ik heb nameliijk een super goede relatie met mijn bed.
Ik ben een sterk persoon, maar ook een heel zwak persoon. Ik heb een superlaag zelfbeeld & dat veranderd heel traag naar een iets positiever. Ook dankzij mijn allerliefste liefje natuurlijk. Ik geraak er ooit wel. En je zal zien, ik zal totaal niet op ijn mama lijken!
