Ik heb hem ontmoet, eindelijk gezien...

mijn duistere geliefde.

Op 23 juli, om 14:43 precies. Ik ben het hele eind naar het station gefietst, voor de eerste keer in mijn leven. Heb mijn liefje later laten afkomen, hij begreep het gelukkig. Het was super hem eindelijk, na al die jaren van verlangen te zien. Hier hadden we meer dan vier jaar naar uitgekeken. Hij is maar vijf minuten gebleven.. maar het waren de beste vijf minuten uit mijn leven. Die diepbruine ogen zien, die lach, die stem horen, ... het was alsof ik een god naast mij had lopen.

De eerste minuten was ik ongelooflijk zenuwachtig, ik stond letterlijk op mijn benen te trillen toen ik aankwam aan het station. Toen ik een sms'je kreeg voor te vragen waar ik was werd het nog erger, ik dacht dat ik een hartaanval zou krijgen. Ik antwoordde met de vraag waar hij was "de gang onder de sporen" , ik stuurde dat ik af zou komen. Ik hoorde mijn hart super luid slaan bij iedere stap die ik zette, sneller , luider, harder, ...

Zodra ik in de gang kwam zag ik hem in de verte al stappen, een half Ierse god met lange donkerbruine haren, groot (groter dan mij), cool, ongelooflijk knap,.. ik moest letterlijk naar adem happen vooraleer ik mijzelf ertoe kon brengen naar hem toe te gaan, hij draaide zich niet om, en liep verder weg van mij, maar net op de laatste twee meter (toen ik voor de vijfduizendste keer aan mijn outfit begon te wriemelen, mezelf vervloekend omdat ik was gekomen in een minirokje en diep topje) draaide hij zich ineens om, en keek nogal ongeïnteresseerd. .. mijn zenuwen werden dus nog erger.

Hij vroeg casual hoe het ging enzo, ik antwoordde hem doodleuk "buiten het feit dat ik super hard op mijn benen sta te trillen van de zenuwen -wat effectief zo was!!!- ... super" ik dacht dat ik even een glimlach op zijn gezicht zag verschijnen, maar dat kan ik mij ook ingebeeld hebben, we praatten wat, alsof het altijd zo was geweest,maar het was de laatste minuut die onvergetelijk zalig was.

Zijn trein was aangekomen, en ik werd triest, omdat ik nog niet wou dat hij door was. Hij vroeg of hij een knuffel kon krijgen, ik vroeg hem speels of hij wel kleine mensen knuffelt (omdat hij eerder had gezegd dat ik kleiner was dan hij had gedacht) "tuurlijk wel, kijk zo" en hij strekte zijn armen uit, ik kon het niet laten van eens te lachen en sloeg mijn armen om hem heen, drukte me stevig tegen zich aan, zoals hij deed, sloot men ogen een secondje en genoot gewoon, tenslotte was dit één van de dingen waar ik al jaren naar verlangde. Na de knuffel legde hij twee vingers zachtjes op mijn kin en bracht hem wat naar boven, zijn lippen raakten zacht en kort de mijne. zacht, kort, ... maar het was nog altijd geweldig. Ik besefte pas goed wast er gebeurd was, toen ik hem in al zijn pracht op de trein zag staan, kijkend naar mij, hoewel zowat ieder meisje hartstikke op hem zat te geilen.

Mijn duistere geliefde.

Daarna hebben we nog wat lieve berichten met elkaar gestuurd, over hoe geweldig het was elkaar eindelijk gezien te hebben.

Mijn duistere geliefde <3

04-08-2010 om 20:51 geschreven door Eleana