Ik zit een beetje in de knoop met mezelf...

Op de 28ste van deze maand zal ik drie maanden samen zijn met mijn liefje, en hoewel dat niet lang lijkt, betekent het toch veel voor mij. Allereerst zal het zowat mijn langste serieuze relatie zijn. en ten tweede is er al zoveel gebeurd op die tijd. de ontmoetingen met mijn ouders, broer en zus. de ontmoetingen met zijn ouders en broers. het voor de eerste keer samen naar de cinèma gaan én blijven slapen bij hem. hij is ook al twee keer bij mij blijven slapen. mijn verrassingsfeestje voor mijn achttiende verjaardag. we gaan misschien wel wat snel, en dat besef ik ook wel, maar staat er een tijd op zo'n dingen, op genieten van elkaars gezelschap? Op gewoon zalig verliefd zijn? Onze school blijft belangrijk, en ik moedig hem ook aan om te blijven werken voor school, voor zolang het nog school is. Alles gaat dus goed tussen ons.

En dan komt hij terug...

hij van wie ik meer heb gehouden dan van wie dan ook, hij die al vier jaar lang mijn hart met liefde vult, hij die na vier jaar nog altijd iedere vezel in mijn lichaam kan laten verlangen naar hem. hij die ik alles vergaf, zijn bedrog, zijn leugens, zijn geheimhouderij, zijn perverte fantasiëen, zijn vernederingen,... Vier jaar lang was hij mijn alles, de zin van mijn bestaan. hoewel ik maar al te goed weet hoe hij eruit ziet, kan ik niet naar een foto van hem kijken, zonder dat men hart terug drie slagen overslaat en ik verlang naar hem. hoewel ik nog weet hoe zijn stem klinkt, slaat men hoofd op hol als ik hem hoor. zo zacht, zo lief, ...

Maar hij had mij zwaar gekwetst, voor de zoveelste keer, en ik had er een eind aan gemaakt. ik had gezworen dat ik nooit meer van hem zou zijn, en hij voorgoed uit mijn leven zou verdwijnen.

Na een maand of twee hebben we even kort terug gesproken, en het scheelde niet veel of ik zou hem smeken om mij terug te nemen. dat heb ik niet gedaan en ik ging verder met hem uit mijn leven te bannen.

ik werd verliefd op mijn vriend van nu, en voor zeker twee maanden leek het alsof mijn duistere geliefde niet had bestaan. ik was en ben gelukkig met een jongen die mij graag ziet om wie ik ben en mij respecteert.

een paar dagen geleden stuurde ik hem.. ik had een lang, zwart, gothic kleed aan met corset dat ik voor mijn verjaardag van mijn beste vriend gekregen had. onbewust kwam ineens de gedachte in mijn hoofd dat mijn duistere geliefde dol was op korsetten. ik dacht eraan hoe leuk hij dit gevonden zou hebben. ik stuurde hem van dat hij mij nu eens zou moeten zien, en we begonnen te praten... hij was superlief. het werd een zwaar emotioneel gesprek voor mij en ik vroeg hem mij te bellen. Zodra ik zijn stem hoorde was ik verloren. hij zei dat het hem speet van wat hij mij allemaal heeft aangedaan, dat hij mij mist en hij hoopt dat we ooit terug samen kunnen zijn, want dat hij gelooft dat het zo voorbestemd is.

hoewel ik genoot van het contact met hem, voelde ik mij schuldig tegenover mijn vriend, want ik wist dat dit niet eerlijk was, maar dit gevoel, deze passie, dit verlangen, die liefde,... die was er al lang voor ik hem kende.

na dat gesprek met mijn duistere geliefde heb ik hem praktisch niet meer gehoord... en ik weet niet wat ik nu moet doen...

mijn hart en iedere andere vezel van mijn lichaam verlangt naar mijn duistere geliefde (zeker nu hij een auto heeft en de afstand dus geen probleem meer is)

maar ik kan het ook niet over mijn hart krijgen mijn vriend pijn te doen, want ik weet dat hij beter en stabieler is dan mijn duistere geliefde.

Zal ik hem ooit los kunnen laten?

13-06-2010 om 13:35 geschreven door Eleana