Wij zijn Jan en Veerle. In november 2008 zijn we begonnen aan ons adoptieavontuur. We hebben besloten om te adopteren via Het Kleine Mirakel en wachten nu op ons Kazachs kleintje!
Adoptieverloop 18-11-2008: aanmelding bij Kind & Gezin 26-11-2008: ontvangst RIA-nummer Kind & Gezin 05-12-2008: ontvangst informatiemap interlandelijke adoptie 26-01 - 23-03-2009: voorbereidingscursus Triobla Kortrijk 25-03-2009: indienen verzoekschrift jeugdrechtbank Oudenaarde 27-03-2009: ontvangst vragenlijst en opdracht schrijven levensverhaal 10-04-2009: voorkomen zaak jeugdrechtbank 06-05-2009: opsturen vragenlijst en levensverhalen naar K&G 08-05-2009: tussenvonnis jeugdrechtbank 13-05-2009: vonnis en levensverhalen doorgestuurd naar CAW Visserij te Gent 27-05-2009: brief CAW met data maatschappelijk onderzoek 12-06-2009: 1e gesprek met maatschappelijk assistente An Vandevelde 26-06-2009: 2de gesprek met psycholoog Tom Lintacker 10-07-2009: 3de gesprek met psycholoog 24-07-2009: 4de gesprek (huisbezoek) met maatschappelijk assistente 25-08-2009: ontvangst positief verslag maatschappelijk onderzoek 25-09-2009: verschijnen voor jeugdrechtbank 09-10-2009: geschiktheidsvonnis 26-04-2010: intake Het Kleine Mirakel voor Kazachstan 17-05-2010: dossier verstuurd naar Kazachstan 24-06-2010: reisvoorbereiding bij HKM - we gaan naar Karaganda!! 13-09-2010: we gaan niet naar Karaganda, het wordt Almaty!! 10-01-2011: ons meisje voor de eerste maal mogen knuffelen! 10-01 - 24-01-2011: bindingsperiode 28-02-2011: rechtbank in Almaty - officieel mama en papa van Lisa! 30-03-2011: Lisa uit het weeshuis en bij ons op appartement 20-04-2011: Lisa voor altijd thuis bij ons in Oudenaarde!
De reis naar ons broertje of zusje voor Miel en Pauline*
Adoptie van ons Kazachs prinsje of prinsesje
23-01-2011
Ak-Bulak
Deze morgen zijn we om 11.00 uur naar Ak-Bulak vertrokken, samen met de andere 4 koppels.In het begin was het wachten: wachten aan de skis, wachten aan de ticktets, wachten aan de eitjeslift, wachten aan de stoeltjeslift, om dan eindelijk tegen 14.30 uur boven te geraken op 2600 meter, en zalige frisse lucht.
Het was er wel berekoud, maar daar wist onze tolk Bolat wel iets op: wodka drinken en handen insmeren met wodka?! Raar maar waar, het werkte, het idee zal waarschijnlijk ook al veel gedaan hebben. Zijn autographed salad viel in de smaak!!
Tegen 17.00 uur waren we weer beneden en rond 18.00 uur belandden we in de coffee delia Hoewel, niet iedereen was nog van de partij Volgens Jan mag je als monitor 10% van de groep verliezen, daar ben je voor verzekerd
Omdat het weekend is, mogen we niet bij ons meisje vandaag en morgen. Maandag is het dan al het laatste bezoekje aan ons dochtertje, we willen er nu nog niet aan denken.
Aan de andere kant verlangen we er ongelooflijk naar om terug naar huis te gaan, EINDELIJK Miel terug kunnen vastpakken na die lange tijd!!!
In het weeshuis is onze pruts nummertje "3": ze slaapt in bedje nummer 3, op al haar kleren staat met stift nummer 3, tot zelfs haar mutsje toe...
Samen met de vier andere Belgische koppels zitten we nu in de Coffee Delia, beetje bijpraten over "adoptie" natuurlijk, hoe kan het anders...
Omdat we gisteren ons meisje niet mochten bezoeken en we dus wat meer vrije tijd hadden, kwamen we op het lumineuze idee om te gaan zoeken naar het moederhuis waar onze kapoen geboren is. We hadden een adres en raar maar waar, we hadden het teruggevonden op de kaart. Het leek ons te doen, dus wij op stap!! We gaan jullie de details besparen waar we overal gezeten hebben... Drie keer hebben we de weg gevraagd met gebaren, drie keer kregen we een ander antwoord.
De laatste man aan wie we het vroegen was supervriendelijk, zijn moeder zat mee in de auto en was lerares Duits, dus we konden ons verstaanbaar maken!! "Stap in, mijn zoon zal U brengen". Jan in zijn nopjes, wat doet hij, gewoon instappen, ik kreeg bijna een crisis... Als er iets is wat Annemie en Annick van het adoptiebureau altijd gezegd hebben is het nooit mee te gaan met vreemden... maar ja, daar zaten we, achteraan in de auto, die man maar bellen in het Russisch, maar vertrekken deden we niet. We stonden daar in één of andere achterbuurt... DOODSBANG was ik, zag mij al ontvoerd en verkracht worden, en Jan, die keek naar mij "wat is dat met jou"?
Tot die vrouw zei, het is twintig minuten rijden, Jan ook al wat minder gerust, want op onze kaart was het vlakbij... Vlug een smoes verzonnen en hup uit de auto...
We hebben dan naar onze tolk gebeld en Bolat zei ons dat er twee dezelfde straten waren, en dat degenen naar waar wij op zoek waren effectief twintig minuten rijden was.... Ik stond te trillen op mijn benen en had nood aan een dubbele wodka...
Het waren dan waarschijnlijk toch supervriendelijke eerlijke Kazachen die ons gewoon wilden helpen. Zeker zullen we het nooit weten, maar ik geef toe dat ik mij toen toch een beetje schuldig voelde...
Eind goed al goed: Bolat voert ons dit weekend zelf naar dit moederhuis, zijn dochter is er ook geboren. Zo gemakkelijk kan het dus zijn, in het vervolg denk ik dat we beter eerst naar hem bellen...
Deze morgen weer perfect op tijd vertrokken. Nu hoorden we vandaag dat de inspectie duurt tot 2 februari!!!!!!!
Normaal mochten we ons meisje maar een half uurtje zien vandaag, maar gelukkig werd het toch een uur. Ze doen wel hun best, want ik denk dat in veel andere weeshuizen we gewoon niet zouden binnenmogen. Langs een kleine achterdeur hebben we in de kamer van de logopediste gezeten.
Snikheet was het daar, en ook ons meisje was onder de indruk, al die nieuwe dingen... De logopediste blijkt een vriendelijke vrouw die een beetje Duits spreken (joehoe eindelijk een kleine conversatie zonder gebaren ), maar ook een beetje een rare madam, ineens kwam ze weer binnen, ze was haar pruik vergeten, nochtans heeft die enorm veel haar?! Ze vond het zelf grappig!
We hebben hier een hele fijne tijd, maar een kindje adopteren is toch ook - voor mij Veerle dan - een bron van heel veel zorgen en ongerustheid: "ze is toch wel gezond??", "hoort ze goed", "reageert ze goed", ... Elk tekentje, snikje en lichaamstrekje wordt met een enorm "vergrootglas" bekeken... Jan wordt bij momenten onnozel van mij: "schat, ze is perfect, neem dat nu eens aan". Ik vermoed en hoop dat vele mama's mij toch zullen begrijpen...
We hadden al van andere adoptiekoppels gehoord dat het hier vaak gebeurde en vandaag was het aan ons. Vanmorgen om 9.00 uur kregen we bericht dat we ons meisje niet mogen bezoeken vandaag, er zou grote inspectie zijn in het weeshuis.
Dat is hier niets uitzonderlijk, blijkbaar komt dat een paar keer per maand voor!
We zijn toch wel een beetje teleurgesteld, maar ja, niemand kan er iets aan doen! Morgen zien we haar hopelijk terug!
Omdat we van vele mensen al de vraag hebben gekregen wanneer ons meisje nu eindelijk thuiskomt, willen we jullie toch nog eens graag vertellen hoe de procedure hier in elkaar zit!
Dit verblijf zijn we hier voor de "binding" met ons meisje: Kazachstan verplicht alle adoptieouders om gedurende 15 dagen hun kindje gedurende een paar uurtjes per dag te zien. Een echte opgave vinden we het echter niet hoor! Daarna moet je terug naar huis keren en dit zonder je kindje. Onze bindingsperiode loopt af op maandag 24 januari, waardoor bij op 25 januari terug naar huis vliegen.
Een aantal weken later vliegen we dan terug en moeten we hier voor de rechtbank verschijnen om mama en papa te mogen worden van ons meisje! En als we andere koppels die ons hier voorgingen mogen geloven is dit allerminst een formaliteit. Vaak meer dan een uur lang een spervuur aan vragen. Ook de dresscode is strikt: mannen in pak, vrouwen in rok, wel tot onder de knie en liefst stiletto's (HELP: ik verongeluk daarmee hier in de sneeuw...).
Als we een positief vonnis krijgen van de rechtbank in Almaty, gaat er een beroepsperiode in van 15 dagen en het is pas daarna dat we dan officieel de ouders mogen zijn van onze kapoen. Na de rechtbankdatum hebben allerlei administraties nog zo een zes weken nodig om haar visum in orde te maken en pas dan kunnen we met haar naar huis vliegen. Als we een beetje rekenen komen we toch al vlug uit bij half april...
Jullie zien het, nog een lange weg te gaan!! Maar we zien het volledig zitten, ze is het allemaal meer dan waard!
Ons meisje kan fantastisch alleen spelen! Voor ons is dat nieuw, dit is iets wat wij met Miel niet kenden! Rustig op de mat en alles grijpen en in de mond steken,... We hebben al wel gemerkt dat als ze bezig is, de wereld mag ontploffen, ze merkt het niet!! Opperste concentratie! Mama was al wat ongerust dat ze misschien toch niet zo goed hoorde, maar toen ze bijna in slaap was en papa haar naam riep, direct de ogen open en het hoofdje recht! Dus alles prima! Papa was er sowieso gerust in hoor !
Deze morgen hebben we er weer een super-bezoekje opzitten met onze dochter! Bijna 3 uur lang hebben we samen rustig met haar mogen spelen. Normaal komen de verzorgsters haar om 11.30 uur halen, maar omdat we om 12.45 uur nog niemand hadden gezien, is Jan toch maar eens stilletjes gaan vragen of ze niet al in haar bedje moest liggen (in gebarentaal...)??
Hilariteit alom, ze dachten dat ze al samen met de zeven andere kindjes in haar bedje lag!! Zo lachen en onze kapoen, die vond het geweldig. Mama mocht haar deze keer zelf instoppen, hoewel instoppen is er bij ons madam niet bij, in een wip waren alle dekens weer van haar af, haar benen tussen de spijlen van het bed!! De andere prutskes lagen mooi ingeduffeld te slapen!
Wat een unieke ervaring, even mogen binnenkijken waar ons meisje al haar hele leven slaapt, speelt en eet! De verzorgsters zijn schatten en zijn duidelijk trots en erg begaan met hun kindjes! Dat maakt haar achterlaten volgende week misschien toch iets draaglijker...
PAKA PAKA (zo zwaait ons meisje iedere dag "dada" naar ons!)
), maar ook een beetje een rare madam, ineens kwam ze weer binnen, ze was haar pruik vergeten, nochtans heeft die enorm veel haar?! Ze vond het zelf grappig!
Omdat we van vele mensen al de vraag hebben gekregen wanneer ons meisje nu eindelijk thuiskomt, willen we jullie toch nog eens graag vertellen hoe de procedure hier in elkaar zit!
