Wij zijn Jan en Veerle. In november 2008 zijn we begonnen aan ons adoptieavontuur. We hebben besloten om te adopteren via Het Kleine Mirakel en wachten nu op ons Kazachs kleintje!
Adoptieverloop 18-11-2008: aanmelding bij Kind & Gezin 26-11-2008: ontvangst RIA-nummer Kind & Gezin 05-12-2008: ontvangst informatiemap interlandelijke adoptie 26-01 - 23-03-2009: voorbereidingscursus Triobla Kortrijk 25-03-2009: indienen verzoekschrift jeugdrechtbank Oudenaarde 27-03-2009: ontvangst vragenlijst en opdracht schrijven levensverhaal 10-04-2009: voorkomen zaak jeugdrechtbank 06-05-2009: opsturen vragenlijst en levensverhalen naar K&G 08-05-2009: tussenvonnis jeugdrechtbank 13-05-2009: vonnis en levensverhalen doorgestuurd naar CAW Visserij te Gent 27-05-2009: brief CAW met data maatschappelijk onderzoek 12-06-2009: 1e gesprek met maatschappelijk assistente An Vandevelde 26-06-2009: 2de gesprek met psycholoog Tom Lintacker 10-07-2009: 3de gesprek met psycholoog 24-07-2009: 4de gesprek (huisbezoek) met maatschappelijk assistente 25-08-2009: ontvangst positief verslag maatschappelijk onderzoek 25-09-2009: verschijnen voor jeugdrechtbank 09-10-2009: geschiktheidsvonnis 26-04-2010: intake Het Kleine Mirakel voor Kazachstan 17-05-2010: dossier verstuurd naar Kazachstan 24-06-2010: reisvoorbereiding bij HKM - we gaan naar Karaganda!! 13-09-2010: we gaan niet naar Karaganda, het wordt Almaty!! 10-01-2011: ons meisje voor de eerste maal mogen knuffelen! 10-01 - 24-01-2011: bindingsperiode 28-02-2011: rechtbank in Almaty - officieel mama en papa van Lisa! 30-03-2011: Lisa uit het weeshuis en bij ons op appartement 20-04-2011: Lisa voor altijd thuis bij ons in Oudenaarde!
De reis naar ons broertje of zusje voor Miel en Pauline*
Adoptie van ons Kazachs prinsje of prinsesje
17-01-2011
Het leven zoals het is: Baby House 1 Almaty City!
Deze morgen hebben we er weer een super-bezoekje opzitten met onze dochter! Bijna 3 uur lang hebben we samen rustig met haar mogen spelen. Normaal komen de verzorgsters haar om 11.30 uur halen, maar omdat we om 12.45 uur nog niemand hadden gezien, is Jan toch maar eens stilletjes gaan vragen of ze niet al in haar bedje moest liggen (in gebarentaal...)??
Hilariteit alom, ze dachten dat ze al samen met de zeven andere kindjes in haar bedje lag!! Zo lachen en onze kapoen, die vond het geweldig. Mama mocht haar deze keer zelf instoppen, hoewel instoppen is er bij ons madam niet bij, in een wip waren alle dekens weer van haar af, haar benen tussen de spijlen van het bed!! De andere prutskes lagen mooi ingeduffeld te slapen!
Wat een unieke ervaring, even mogen binnenkijken waar ons meisje al haar hele leven slaapt, speelt en eet! De verzorgsters zijn schatten en zijn duidelijk trots en erg begaan met hun kindjes! Dat maakt haar achterlaten volgende week misschien toch iets draaglijker...
PAKA PAKA (zo zwaait ons meisje iedere dag "dada" naar ons!)
Zaterdag zijn we met de andere koppels naar het Panfilov-park geweest, het park waar iedereen zijn trouwfotos komt maken.De ene bruid al wat mooier dan de andere, hetgeen ook kan worden gezegd van de toekomstige echtgenoten?!We werden tegengehouden door de plaatselijke politie: controle van paspoort en visum, ze verstonden zich er niet aan: toeristen die een visum voor 3 maanden hadden gekregen?!Zeggen dat je hier een kind komt adopteren is immers not-done!
Na een bezoekje aan de plaatselijke baby-winkel (Mothercare), eerst een lekker aperitiefje in de Coffee Delia en daarna gaan eten met alle koppels in de vertrouwde Entrecote!En het mag gezegd, het was weer lekker en gezellig!
Er is nog een koppel bijgekomen hier in Almaty, B en I, die hier komen voor de rechtbankzitting over de adoptie van hun sibling.
Zoals gisteren hebben we vandaag lang geslapen en heeft Jan voor ons tweetjes een heerlijke brunch gemaakt!
Daarna zijn we richting Kok-Tobe vertrokken: met een kabelbaan word je naar ongeveer 1000 meter gebracht.Normaal bevind je je dan boven de smoglaag die Almaty bedekt, maar dat geluk hadden we helaas vandaag niet!
Maar de lekkere picknick met kaas, brood, kip en andere locale specialiteiten ;-) maakte alles goed!Als slot van deze leuke dag zijn de mannen nog eens op de rodelbaan geweest en vooral NIET remmen was de boodschap.
We hebben ook bijgeleerd dat Almaty de "stad van de appeltjes" is, dus daarom hebben we mooi geposeerd voor het appeltjesmonument!
Doodmoe terug op ons appartement, schrijven we nu dit berichtje en we zijn blij dat we morgen weer naar ons meisje kunnen!Slaapwel!
De routine begint erin te komen. Deze morgen stonden we weer mooi klaar om zoals elke dag een bezoekje te brengen aan ons meisje. De chauffeur was vroeg vandaag, al om 9.30 werden we samen met F&C opgepikt om naar het weeshuis te rijden! De hoofdverpleegster, een schat van een vrouw trouwens, liets ons binnen en dan lopen we samen naar boven naar het vertrouwde kamertje!
En toen begon het wachten op ons meisje, het werd 10.30 uur, het werd 10.45 uur en toen besloten we toch maar eens naar te tolk te bellen, we kunnen onszelf immers niet verstaanbaar maken in het Russisch?! Bolat heeft dan gebeld naar het weeshuis (waar wij al zaten) en wat bleek, ze waren ons vergeten! Tien minuutjes later werd onze prinses dan toch bij ons gebracht. Direct lachen en we zagen onmiddellijk dat ze "in form" was vandaag.
Spelen, spelen, spelen.... En we kunnen iets nieuws: optrekken aan papa zijn handen en dan op de twee voetjes blijven staan! En trots dat ze is! En wij natuurlijk ook!! Na een uurtje spelen, zeg maar gerust dollen met papa, was ze moe en werd ze naar haar bedje gebracht.
In het weekend is er geen bezoek, dus het zal tot maandag zijn voor we onze meid terug zien!
Hier een fotootje van de twee kamelen die het bezoekkamertje opvrolijken. Jan vond dat ik, Veerle, op één van de kamelen moest gaan zitten voor de foto, maar dat plezier gun ik jullie niet !
Deze morgen mochten we weer naar het weeshuis voor een leuk bezoekje aan onze pruts! Ons meisje lacht als ze wordt binnengebracht, wat een heel leuk gevoel is, ze begint ons te herkennen, en dat al bij het derde bezoekje!!
Ze had net gedronken en dus zitten we eerst nog wat rustig met haar op de zetel, maar ze wil al vlug spelen. Dus op de mat, met haar muziekje en haar rammelaar, ook het paarse nijlpaard dat Miel voor haar gekozen had, vindt ze super!
Ze is verkouden en dus is ons meisje al vlug moe, en net als gisteren valt ze dus in slaap op de arm bij mama. Zaaaaaaaaaaalig! Als ze moe is, is ze toch mamas kindje, anders is het echte papas-vriend!! Kriebelen aan haar buikje en aan haar gezichtje vindt ze super, dan begint ze steeds te lachen! Ons meisje was echt mooi gekleed vandaag: een roze kleedje met daarop een wit bollerotje! De knalgele broekkousen eronder zullen we maar vergeten in combinatie met de jongensschoentjes ! Maar dat geeft niet, de verzorgsters zijn super lief voor haar en dat is al wat telt!
Vandaag werd voor onze deur het startschot gegeven van de Aziatische Winterspelen 2011. Die gaan dit jaar door in Almaty en Astana. Het vuur dat het startsein geeft van deze spelen werd vandaag aan het park voor ons appartement aangestoken, met een prachtig vuurwerk om de feestelijkheden af te ronden. Wel rare mensen die Kazachen, die doen een vuurwerk bij klaarlichte dag?!
Ik, Veerle, ben trouwens vandaag bijna gearresteerd in de Silk Way (supermarkt) nadat ik een foto had genomen, onmiddellijk security erbij met walky talkies, blijkbaar zag ik lijkbleek, en Jan, die bleef kalm en was nog verbaasd dat ik daar onmiddellijk weg wou! Hij zag zijn lekkernij van de Kentucky Fried Chicken dat zich in hetzelfde winkelcentrum bevindt, aan zijn neus voorbij gaan
En dan nu een heerlijk glaasje witte wijn in onze vaste stek, de Coffee Delia!! Alle drie de kindjes van de Belgische koppels hier, werden goedgekeurd, dus dat mag gevierd worden!!
Vandaag houden we het een beetje rustig na ons uitstapje van gisteren.
Lang uitgeslapen, nu heerlijk koffietje in de Coffee Delia, straks nog een beetje shoppen (jaja, de winkels zijn hier 7 dagen op 7 en 24 uur per dag open!!) en vanavond etentje op ons appartement met de andere koppels...
Morgen is het eindelijk zo ver! Lieve schat, we zijn er helemaal klaar voor!!
Nog één keer slapen...
En het blijft hier koud, de foto van onze ingeduffelde Jan toont hoe wij ons hier verplaatsen:
En dit is ons appartement, voor Kazachse normen: pure luxe!!
Vandaag zijn we op uitstap geweest naar het "Issyk-Lake", 2,5 uur later dan verwacht... Zal aan het Kazachs uur en de Kazachse gewoonte liggen zeker ??
Zalig zonnetje en eindelijk terug frisse lucht! De smog in Almaty City is immers vaak bedwelmend...
Het was een geweldig uitstapje, de foto's spreken voor zich...
Ze gingen ons hier wodka leren drinken, en ik moet zeggen we hebben ons best gedaan !
Superleuke adoptiegenootjes, heerlijke shasliks (grote brochetten) en hele kippen op een zelfgemaakt vuurtje, heerlijk!!!
Na wat we vorige keer meemaakten, vertrokken we in alle stilte terug naar Almaty... In de overtuiging dat het goed zou gaan, we hadden een goed gevoel.
En ja hoor, we kregen meer dan gelijk:
We kunnen jullie supergelukkig melden dat we de trotse ouders mogen worden van ONZE PRINSES VAN BIJNA ZEVEN MAANDEN!!!!! Een zusje dus voor Miel en Pauline*!!!!!!
Het allergrootste lotje uit de loterij, het mooiste wat er is, na al die tijd gewoon genieten!!!!!
Wanneer jullie maandagmorgen nog in jullie warme bedje liggen, mogen wij haar voor de eerste keer bewonderen en vasthouden!! We hoeven niet te zeggen hoe we hier naar uitkijken!!!
Sedert gisteren zijn we terug thuis, het koude zonnige Almaty hebben we geruild voor het druilerige Oudenaarde. Maar we zijn blij dat we onze grote schat Miel terug bij ons hebben!
Het is een zeer moeilijke en zware weg, maar we hebben onze moed weer bijeen geraapt en geven nog niet op.
Hoopvol kijken we nu dus uit naar een nieuw kindvoorstel. We hopen dat het verlossende berichtje van HKM om weer te mogen afreizen niet lang meer op zich zal laten wachten om dan eindelijk dat kleine wondertje dat ons zoontje of dochtertje zal zijn, te mogen ontmoeten.
We houden jullie op de hoogte!
Iedereen een grote dankjewel voor alle lieve en bemoedigende berichtjes!! Dat is hartverwarmend en doet enorm deugd, zeker als je zo ver van huis bent!
Gisteren hebben we dan een bezoek mogen brengen aan het ons voorgestelde kindje.
Ernstige medische complicaties hebben ons helaas de zeer zware beslissing doen nemen om dit kindje niet te adopteren. Uit respect voor het kindje, gaan we hier niet meer uitleg over geven, ook in de toekomst niet. We hopen dat jullie hier begrip voor hebben.
Sorry aan al de mensen die we geen persoonlijk berichtje kunnen sturen, maar we weten dat jullie dit wel begrijpen.
De Belgische procedure verbiedt dat we nu hier een nieuw kindvoorstel krijgen, dus we reizen terug naar België en hopen dat er ons binnenkort een gezond kindje wordt voorgesteld.
Deze week hebben we eindelijk bericht gekregen van HKM dat we maandag worden verwacht in Almaty!! We stijgen morgen om 9.30 uur op om - als alles goed verloopt en de weergoden ons toch een beetje goed gezind zijn - via Frankfurt 9 uur later in Almaty toe te komen.
Uiteraard zijn we superblij met dit nieuws, maar toch ook een beetje bezorgd en ongerust over wat komen gaat...
We hopen jullie in de loop van volgende week wat meer nieuws te kunnen geven.
Het thermisch ondergoed, de sneeuwbotten en de skibroeken liggen klaar! Het zal er berekoud zijn!!
Na vrijdagmiddag nog eens getelefoneerd te hebben met Annemie van HKM, hebben we toch wel goed nieuws gekregen: ons invitatienummer is toegekomen!!!!! Dit wil zeggen dat we door Kazachstan officieel uitgenodigd zijn om een procedure ter plaatste te voeren. Dit document hebben we ook nodig om ons visum aan te vragen.
Soms komt eerst het kindvoorstel en dan pas het invitatienummer ofwel zoals bij ons nu, omgekeerd. Een concreet kindvoorstel is er nog niet. Het zou er ook niet meer zijn voor november, maar wel degelijk december !!
We moeten niet vertellen dat we hier superblij mee zijn!!!! Voor Almaty regio zijn we de allereersten om nu te mogen vertrekken en ook voor Almaty stad zijn we bij de eersten... Het wordt dus spannend.
Zou het dan toch eindelijk meer worden dan die grote droom...
Ondertussen hebben we september achter ons gelaten en na de commotie van de laatste weken, is de rust toch een beetje teruggekeerd. Allé, 't is te zeggen, Jan wacht rustig af, voor mij (Veerle) is het toch wat moeilijker!!
Mijn gedachten dwalen constant af naar dat ene kleintje zoveel duizenden kilometers van ons dat straks ons zoontje of dochtertje zal zijn: hoe oud zal hij of zij zijn, is het een meisje of een jongen, is hij of zij al geboren en zo ja, wat doet hij of zij nu...
Een mailtje van HKM van vorige week spreekt toch nog altijd van een afreis dit jaar! Duimen he!
We hebben al heel wat lotgenootjes leren kennen: fijne mensen die net als wij hopen op en dromen van dat ene telefoontje... We begrijpen elkaar ! Dat is het leuke aan adoptie: je ontmoet heel veel nieuwe mensen en allemaal met dezelfde wens: een klein prutske uit een ver land!
De verjaardagsfeestjes voor Miel zijn 5de verjaardag waren een succes: feestje in de familie, feestje in de klas en als kers op de taart het feestje voor al zijn vriendjes,... Hij heeft er van genoten en dus de mama en de papa ook!!
Vandaag een leuk mailtje gekregen van HKM: ons dossier is toegekomen in Almaty, veilig in de handen van de coördinator ter plaatse, mevrouw Aygul.
Voor ons is dit een enorme opluchting, we hebben echt het gevoel dat het daar goed zit. Aygul blijkt een zeer betrouwbare, Westers denkende vrouw te zijn, dus we hopen dat ze zich ook op die manier over ons dossier zal ontfermen.
Blijkbaar moeten we rekenen op een afreis in december, in oktober vertrekken er al twee koppels en in november zouden er voorlopig geen kindjes vrijkomen voor adoptie. We zullen onze sneeuwbotten en skipakken maar niet te ver opbergen, want jaja, in Almaty kan je skieën, wel aan een temperatuur van -30°, dus dat zal wel wennen zijn !
Wij willen iedereen bedanken voor de enorme steun en de lieve berichtjes via deze blog, telefoon, mail en sms!! Het doet enorm deugd!
Vandaag was de dag dat de coördinator van Karaganda terug in "het land" was. Omdat het daar 4 uur later is, had ik gehoopt tegen de middag meer nieuws te hebben. Omdat dat niet zo was, heb ik dan zelf een mailtje gestuurd naar HKM. Onmiddellijk kreeg ik het bericht dat ze haar nog steeds niet konden bereiken, ze hadden ook al een mail gestuurd.
We hebben dan in overleg met HKM beslist (in zoverre we hierover al zelf mee kunnen beslissen natuurlijk) niet langer te wachten op het eventueel sturen naar Karaganda van ons dossier. Ons dossier wordt dus overgenomen door de coördinator in Almaty, mevrouw Aygul. Normaal gezien zou het daar deze week nog moeten zijn. We gaan dus nu naar de meest Westerse stad in Kazachstan: ALMATY!
Wanneer we mogen afreizen is niet zeker en eerlijk gezegd wagen we ons niet meer aan pronostieken en voorspellingen. We gaan (proberen haha) het op ons te laten afkomen en hopen nog dit jaar voor de eerste maal te mogen vertrekken. Morgen proberen we onze tickets te verplaatsen van Karaganda naar Almaty.
In plaats van 2 keer af te reizen, wordt het nu 3 keer: 3 weken de eerste keer voor de binding, daarna een keer (ongeveer een week) voor de rechtbankzitting en de derde keer om ons kindje te gaan halen.
We zijn hier toch een paar dagen niet goed van geweest, maar we hebben ons herpakt! We zien het weer zitten en kijken terug enthousiast uit naar ons kleine prutske!
En Miel, die is alleen maar blij: we zijn thuis voor zijn verjaardag! "En mama, je moet niet wenen, hoor, traantjes weg, het geeft niet dat broertje of zusje wat later komt, ik ben er ook nog he!" Onze grote schat!!!!
Zoals op het vorige berichtje vermeld, zouden we vorige week meer nieuws gekregen hebben.
Omdat ik mezelf weer niet in kon houden heb ik dinsdag dan gebeld met Annemie van HKM. En wat bleek, niets was meer zeker, ze kregen tegenstrijdige berichten: men wist niet meer of het dossier al dan niet in Karaganda zat (hetgeen ons altijd was gezegd) of dat het nog steeds op het ministerie van educatie in Kazachstan was blijven liggen. Na twee helse dagen (en nachten van niet slapen), hebben we dan donderdagavond bericht gekregen dat het effectief op het ministerie was blijven liggen...
We kunnen dit niet geloven! Vanuit Kazachstan hebben ze via HKM ons maanden aan het lijntje gehouden. We snappen er niets van. Morgen, 13 september komt de coördinator van Karaganda terug en we zijn heel benieuwd wat zij daarover te zeggen gaat hebben.
Misschien gaat het dossier alsnog naar Karaganda of gaat het naar een hele andere regio, waarschijnlijk dan Almaty. Hopelijk weten we deze week meer. Zeker is al wel dat we de eerste weken nog niet weg zullen zijn... Ons geduld wordt op de proef gesteld!
Eigenlijk is er nog niets veranderd tegenover ons vorige berichtje.
We blijven wachten, een concrete afreisdatum kennen we niet. We hebben onze tickets verplaatst van 1 september naar 21 september, dit alles natuurlijk onder voorbehoud! Eigenlijk zou het wel leuk zijn om dan te vertrekken, we zijn er dan nog als onze kapoen 5 jaar wordt (op 20 september)! Volgens hemzelf "HET evenement" van het jaar , vooral dan het feestje voor al zijn vrienden in het Speelhuisje!
Volgende week zaterdag 11 september is het Kazachjesdag in Oostmalle. Alle ouders met kindjes uit Kazachstan of ouders die wachten op een kindje van Kazachstan worden uitgenodigd voor een leuke familiedag!! Wel fijn om mensen te leren kennen en om een paar vertrouwde gezichten terug te zien (Kris en Anja )!
Annemie van HKM heeft ons deze week gezegd dat ze hopelijk volgende week wat nieuws zal hebben voor ons... Volgende week, ik zal er maar vanuit gaan dat het vrijdag is en niet maandag zeker, kwestie van niet heel de week zenuwachtig rond te lopen ...
Vrijdag heeft Jan nog eens geïnformeerd bij HKM naar onze vertrekdatum en het zou dus wel degelijk na 13 september zijn. Wanneer precies, dat weten we nog niet.
De adoptie van een kindje uit Kazachstan houdt toch wel een aparte procedure in. In tegenstelling tot de meeste landen, dien je een aantal keer af te reizen naar Kazachstan vooraleer dat je je kindje thuis brengt. Bij andere adoptielanden reis je als adoptieouders pas af als de volledige procedure in het herkomstland rond is. Dit is in Kazachstan niet het geval.
De eerste keer zullen we afreizen voor een periode van ongeveer vijf weken. Pas als we toekomen, krijgen we van de coördinator ons kindvoorstel op papier samen met een fotootje (het kan een kindje van 0-4 jaar zijn en geslacht/ethniciteit kunnen we niet kiezen. Als Kind en Gezin in België dan de matching goedkeurt, mogen wij het kindje zien, dit kan toch een drietal dagen duren. Dan begint een periode van twee weken "hechting" waarbij we iedere dag gedurende een paar uurtjes ons prutske mogen bezoeken in het weeshuis. Na deze periode worden de papieren voorbereid en volgt dan de rechtbankzitting. In Kazachstan zeker geen formaliteit. Wij dienen hier zelf te verschijnen en ons verhaal in het Engels te doen waarbij de tolk dan vertaalt naar het Kazachs. Na deze periode komen we terug naar huis.
Er volgt dan een beroepsperiode van 15 dagen en nadien - als alles goed gaat - zal het kindje definitief ons zoontje of dochtertje zijn. Daarna mogen we opnieuw afreizen en als het visum en alle papieren in orde zijn, mogen we met ons kleintje naar huis. Hier gaan ook weer een aantal weken over.
Vandaag hebben we een mailtje gekregen van HKM dat de coördinator voor Karaganda nog tot 13 september in Canada zit. De kans dat we dus begin september mogen vertrekken wordt hierdoor wel zeer klein. Zelfs de mensen die hun kindjes begin september mochten ophalen, moeten een latere vlucht boeken.
Annemie van HKM heeft meer informatie gevraagd maar nog niet gekregen. Blijkbaar is dit "The Kazach Way", voor ons frustrerend, maar voor HKM blijkbaar dagelijkse kost. Zij zijn ook afhankelijk van hun mensen ter plaatse.
Tot nog toe blijft het nog steeds begin september dat we mogen afreizen. Een concrete datum kennen we nog niet, dat zal waarschijnlijk pas einde augustus volgen.
Onze inentingen zijn achter de rug, onze vluchten (met wijzigbare datums) geboekt, de bijkomende stukken aangevraagd en gelegaliseerd, nu moeten we daarmee nog naar Brussel voor de apostilles en dan naar de vertaler.
Ik had dat wachten toch onderschat, nu begin ik echt wel ongeduldig te worden. Ik wil zo graag weten wanneer we precies vertrekken, maar ook bij HKM kunnen ze niet meer info geven. Ik stalk hen nochtans met mailtjes !
Pas als we een concrete datum kennen, kunnen we onze visums aanvragen. We reizen samen af met een ander koppel, Annemie van HKM ging ons nu proberen met elkaar al in contact te brengen. Zou wel leuk zijn om deze mensen al te leren kennen, onze kindjes gaan immers uit hetzelfde weeshuis komen!
De routine begint erin te komen. Deze morgen stonden we weer mooi klaar om zoals elke dag een bezoekje te brengen aan ons meisje.
!
! Maar dat geeft niet, de verzorgsters zijn super lief voor haar en dat is al wat telt!
!!
