Wij zijn Jan en Veerle. In november 2008 zijn we begonnen aan ons adoptieavontuur. We hebben besloten om te adopteren via Het Kleine Mirakel en wachten nu op ons Kazachs kleintje!
Adoptieverloop 18-11-2008: aanmelding bij Kind & Gezin 26-11-2008: ontvangst RIA-nummer Kind & Gezin 05-12-2008: ontvangst informatiemap interlandelijke adoptie 26-01 - 23-03-2009: voorbereidingscursus Triobla Kortrijk 25-03-2009: indienen verzoekschrift jeugdrechtbank Oudenaarde 27-03-2009: ontvangst vragenlijst en opdracht schrijven levensverhaal 10-04-2009: voorkomen zaak jeugdrechtbank 06-05-2009: opsturen vragenlijst en levensverhalen naar K&G 08-05-2009: tussenvonnis jeugdrechtbank 13-05-2009: vonnis en levensverhalen doorgestuurd naar CAW Visserij te Gent 27-05-2009: brief CAW met data maatschappelijk onderzoek 12-06-2009: 1e gesprek met maatschappelijk assistente An Vandevelde 26-06-2009: 2de gesprek met psycholoog Tom Lintacker 10-07-2009: 3de gesprek met psycholoog 24-07-2009: 4de gesprek (huisbezoek) met maatschappelijk assistente 25-08-2009: ontvangst positief verslag maatschappelijk onderzoek 25-09-2009: verschijnen voor jeugdrechtbank 09-10-2009: geschiktheidsvonnis 26-04-2010: intake Het Kleine Mirakel voor Kazachstan 17-05-2010: dossier verstuurd naar Kazachstan 24-06-2010: reisvoorbereiding bij HKM - we gaan naar Karaganda!! 13-09-2010: we gaan niet naar Karaganda, het wordt Almaty!! 10-01-2011: ons meisje voor de eerste maal mogen knuffelen! 10-01 - 24-01-2011: bindingsperiode 28-02-2011: rechtbank in Almaty - officieel mama en papa van Lisa! 30-03-2011: Lisa uit het weeshuis en bij ons op appartement 20-04-2011: Lisa voor altijd thuis bij ons in Oudenaarde!
De reis naar ons broertje of zusje voor Miel en Pauline*
Adoptie van ons Kazachs prinsje of prinsesje
14-02-2011
Rechtbank!
Deze middag - op deze speciale Valentijnsdag - kregen wij een superleuk telefoontje!
Onze rechtbankdatum is gekend: op maandag 28 februari om 10.00 uur 's morgens verschijnen wij in Almaty voor de rechtbank om hopelijk officieel mama en papa te mogen worden van ons meisje!!
We zijn nu bijna twee weken terug thuis en wachten "geduldig" tot we een datum krijgen om voor de rechtbank in Almaty te verschijnen. Normaal is dat ongeveer vier weken na de thuiskomst van de eerste afreis, dus in principe nog twee weekjes te gaan...
Onze paspoorten werden weer binnengebracht bij de consul voor de visums, de documenten werden vernieuwd, nu nog de apostilles en de vertaling en we zijn helemaal klaar om weer naar het land van ons meisje te vertrekken! Dat het maar vlug zover is!
Haar kamertje is sedert vandaag ook in orde, enkel nog een bezoekje aan Ikea deze week! En haar kleerkastje begint ook stilletjes aan gevuld te geraken, zo schattig die kleine meisjesspullen...
We willen nogmaals alle mensen bedanken die al heel de tijd zo intens meeleven met onze adoptie, het doet enorm deugd! Een dikke merci voor de telefoontjes, mailtjes, sms'jes en alle luisterende oren!!
Deze morgen zijn we veilig terug geland in Zaventem, mooi op tijd zoals voorzien! Het was wel eventjes spannend, want door de bomaanslag in Moskou, was men op de luchthaven van Frankfurt in opperste staat van paraatheid aan de veiligheidscontroles! Bijna misten we onze aansluiting naar Zaventem...
Ons laatste bezoekje aan ons meisje was het bezoekje dat zonder twijfel op nummer 1 komt: amai, ze was in form, kraaien, roepen, rechtstaan aan Jan zijn handen en ja, opeens, begon ze te kruipen... Dat we dat nog mochten meemaken, gaf ons een geweldig gevoel! Het doet pijn om haar te moeten achterlaten, maar ze heeft ons zeker de energie gegeven om nog eventjes door te zetten! Deel 1 hebben we achter de rug, nog 2 delen te gaan, waarvan onze volgende afreis de belangrijkste is: de rechtbank! Hopelijk kennen we vlug de datum!
Thuiskomen is superfijn: Miel kreeg een dagje "verlof" van de juf en wachtte ons mee op aan het station! We hadden dit niet verwacht, dus dit was des te leuker!! De lucht is hier zo fris, de keuken ruim, een groot bad, lekker eten, ... HOME SWEET HOME!
Het had alleen nog beter geweest moest ons poppemie al bij ons zijn...
Onze laatste dag Superblij zijn we dat we terug naar Oudenaarde vertrekken om onze zoon te zien!!Aan de andere kant zien we het eigenlijk niet zitten om onze kleine meid hier weer te moeten achterlaten.Pas over drie maanden zien we haar terug
Deze morgen hebben we al opgeruimd en de valiezen gepakt, nu nog eventjes mailen en pampers kopen, en dan om 16.00 uur straks ons laatste bezoekje
Als alles goed gaat, landen we morgen rond 9.00 uur in Zaventem!
Waar kijken we naar uit??In de eerste plaats natuurlijk naar onze zoon en alle mensen die we graag hebben, Jan naar zijn eerste weeg-moment in drie weken (hoewel, hij weet niet of hij daarna nog zo blij gaat zijn), ons eigen huis en eigen bedje, en vooral niet te vergeten het lekkere Belgische eten en die frietjes van de frituur
Wat gaan we missen??In de eerste plaats natuurlijk onze fantastische dochter, het 24 uur op 24 samen-zijn, en vooral ook niet te vergeten onze geweldige vrienden die nog een paar dagen in Almaty blijven en de onvergetelijke momenten die we samen hebben mogen beleven!!
Deze morgen zijn we om 11.00 uur naar Ak-Bulak vertrokken, samen met de andere 4 koppels.In het begin was het wachten: wachten aan de skis, wachten aan de ticktets, wachten aan de eitjeslift, wachten aan de stoeltjeslift, om dan eindelijk tegen 14.30 uur boven te geraken op 2600 meter, en zalige frisse lucht.
Het was er wel berekoud, maar daar wist onze tolk Bolat wel iets op: wodka drinken en handen insmeren met wodka?! Raar maar waar, het werkte, het idee zal waarschijnlijk ook al veel gedaan hebben. Zijn autographed salad viel in de smaak!!
Tegen 17.00 uur waren we weer beneden en rond 18.00 uur belandden we in de coffee delia Hoewel, niet iedereen was nog van de partij Volgens Jan mag je als monitor 10% van de groep verliezen, daar ben je voor verzekerd
Omdat het weekend is, mogen we niet bij ons meisje vandaag en morgen. Maandag is het dan al het laatste bezoekje aan ons dochtertje, we willen er nu nog niet aan denken.
Aan de andere kant verlangen we er ongelooflijk naar om terug naar huis te gaan, EINDELIJK Miel terug kunnen vastpakken na die lange tijd!!!
In het weeshuis is onze pruts nummertje "3": ze slaapt in bedje nummer 3, op al haar kleren staat met stift nummer 3, tot zelfs haar mutsje toe...
Samen met de vier andere Belgische koppels zitten we nu in de Coffee Delia, beetje bijpraten over "adoptie" natuurlijk, hoe kan het anders...
Omdat we gisteren ons meisje niet mochten bezoeken en we dus wat meer vrije tijd hadden, kwamen we op het lumineuze idee om te gaan zoeken naar het moederhuis waar onze kapoen geboren is. We hadden een adres en raar maar waar, we hadden het teruggevonden op de kaart. Het leek ons te doen, dus wij op stap!! We gaan jullie de details besparen waar we overal gezeten hebben... Drie keer hebben we de weg gevraagd met gebaren, drie keer kregen we een ander antwoord.
De laatste man aan wie we het vroegen was supervriendelijk, zijn moeder zat mee in de auto en was lerares Duits, dus we konden ons verstaanbaar maken!! "Stap in, mijn zoon zal U brengen". Jan in zijn nopjes, wat doet hij, gewoon instappen, ik kreeg bijna een crisis... Als er iets is wat Annemie en Annick van het adoptiebureau altijd gezegd hebben is het nooit mee te gaan met vreemden... maar ja, daar zaten we, achteraan in de auto, die man maar bellen in het Russisch, maar vertrekken deden we niet. We stonden daar in één of andere achterbuurt... DOODSBANG was ik, zag mij al ontvoerd en verkracht worden, en Jan, die keek naar mij "wat is dat met jou"?
Tot die vrouw zei, het is twintig minuten rijden, Jan ook al wat minder gerust, want op onze kaart was het vlakbij... Vlug een smoes verzonnen en hup uit de auto...
We hebben dan naar onze tolk gebeld en Bolat zei ons dat er twee dezelfde straten waren, en dat degenen naar waar wij op zoek waren effectief twintig minuten rijden was.... Ik stond te trillen op mijn benen en had nood aan een dubbele wodka...
Het waren dan waarschijnlijk toch supervriendelijke eerlijke Kazachen die ons gewoon wilden helpen. Zeker zullen we het nooit weten, maar ik geef toe dat ik mij toen toch een beetje schuldig voelde...
Eind goed al goed: Bolat voert ons dit weekend zelf naar dit moederhuis, zijn dochter is er ook geboren. Zo gemakkelijk kan het dus zijn, in het vervolg denk ik dat we beter eerst naar hem bellen...
Deze morgen weer perfect op tijd vertrokken. Nu hoorden we vandaag dat de inspectie duurt tot 2 februari!!!!!!!
Normaal mochten we ons meisje maar een half uurtje zien vandaag, maar gelukkig werd het toch een uur. Ze doen wel hun best, want ik denk dat in veel andere weeshuizen we gewoon niet zouden binnenmogen. Langs een kleine achterdeur hebben we in de kamer van de logopediste gezeten.
Snikheet was het daar, en ook ons meisje was onder de indruk, al die nieuwe dingen... De logopediste blijkt een vriendelijke vrouw die een beetje Duits spreken (joehoe eindelijk een kleine conversatie zonder gebaren ), maar ook een beetje een rare madam, ineens kwam ze weer binnen, ze was haar pruik vergeten, nochtans heeft die enorm veel haar?! Ze vond het zelf grappig!
We hebben hier een hele fijne tijd, maar een kindje adopteren is toch ook - voor mij Veerle dan - een bron van heel veel zorgen en ongerustheid: "ze is toch wel gezond??", "hoort ze goed", "reageert ze goed", ... Elk tekentje, snikje en lichaamstrekje wordt met een enorm "vergrootglas" bekeken... Jan wordt bij momenten onnozel van mij: "schat, ze is perfect, neem dat nu eens aan". Ik vermoed en hoop dat vele mama's mij toch zullen begrijpen...
We hadden al van andere adoptiekoppels gehoord dat het hier vaak gebeurde en vandaag was het aan ons. Vanmorgen om 9.00 uur kregen we bericht dat we ons meisje niet mogen bezoeken vandaag, er zou grote inspectie zijn in het weeshuis.
Dat is hier niets uitzonderlijk, blijkbaar komt dat een paar keer per maand voor!
We zijn toch wel een beetje teleurgesteld, maar ja, niemand kan er iets aan doen! Morgen zien we haar hopelijk terug!
Omdat we van vele mensen al de vraag hebben gekregen wanneer ons meisje nu eindelijk thuiskomt, willen we jullie toch nog eens graag vertellen hoe de procedure hier in elkaar zit!
Dit verblijf zijn we hier voor de "binding" met ons meisje: Kazachstan verplicht alle adoptieouders om gedurende 15 dagen hun kindje gedurende een paar uurtjes per dag te zien. Een echte opgave vinden we het echter niet hoor! Daarna moet je terug naar huis keren en dit zonder je kindje. Onze bindingsperiode loopt af op maandag 24 januari, waardoor bij op 25 januari terug naar huis vliegen.
Een aantal weken later vliegen we dan terug en moeten we hier voor de rechtbank verschijnen om mama en papa te mogen worden van ons meisje! En als we andere koppels die ons hier voorgingen mogen geloven is dit allerminst een formaliteit. Vaak meer dan een uur lang een spervuur aan vragen. Ook de dresscode is strikt: mannen in pak, vrouwen in rok, wel tot onder de knie en liefst stiletto's (HELP: ik verongeluk daarmee hier in de sneeuw...).
Als we een positief vonnis krijgen van de rechtbank in Almaty, gaat er een beroepsperiode in van 15 dagen en het is pas daarna dat we dan officieel de ouders mogen zijn van onze kapoen. Na de rechtbankdatum hebben allerlei administraties nog zo een zes weken nodig om haar visum in orde te maken en pas dan kunnen we met haar naar huis vliegen. Als we een beetje rekenen komen we toch al vlug uit bij half april...
Jullie zien het, nog een lange weg te gaan!! Maar we zien het volledig zitten, ze is het allemaal meer dan waard!
Ons meisje kan fantastisch alleen spelen! Voor ons is dat nieuw, dit is iets wat wij met Miel niet kenden! Rustig op de mat en alles grijpen en in de mond steken,... We hebben al wel gemerkt dat als ze bezig is, de wereld mag ontploffen, ze merkt het niet!! Opperste concentratie! Mama was al wat ongerust dat ze misschien toch niet zo goed hoorde, maar toen ze bijna in slaap was en papa haar naam riep, direct de ogen open en het hoofdje recht! Dus alles prima! Papa was er sowieso gerust in hoor !
Deze morgen hebben we er weer een super-bezoekje opzitten met onze dochter! Bijna 3 uur lang hebben we samen rustig met haar mogen spelen. Normaal komen de verzorgsters haar om 11.30 uur halen, maar omdat we om 12.45 uur nog niemand hadden gezien, is Jan toch maar eens stilletjes gaan vragen of ze niet al in haar bedje moest liggen (in gebarentaal...)??
Hilariteit alom, ze dachten dat ze al samen met de zeven andere kindjes in haar bedje lag!! Zo lachen en onze kapoen, die vond het geweldig. Mama mocht haar deze keer zelf instoppen, hoewel instoppen is er bij ons madam niet bij, in een wip waren alle dekens weer van haar af, haar benen tussen de spijlen van het bed!! De andere prutskes lagen mooi ingeduffeld te slapen!
Wat een unieke ervaring, even mogen binnenkijken waar ons meisje al haar hele leven slaapt, speelt en eet! De verzorgsters zijn schatten en zijn duidelijk trots en erg begaan met hun kindjes! Dat maakt haar achterlaten volgende week misschien toch iets draaglijker...
PAKA PAKA (zo zwaait ons meisje iedere dag "dada" naar ons!)
Zaterdag zijn we met de andere koppels naar het Panfilov-park geweest, het park waar iedereen zijn trouwfotos komt maken.De ene bruid al wat mooier dan de andere, hetgeen ook kan worden gezegd van de toekomstige echtgenoten?!We werden tegengehouden door de plaatselijke politie: controle van paspoort en visum, ze verstonden zich er niet aan: toeristen die een visum voor 3 maanden hadden gekregen?!Zeggen dat je hier een kind komt adopteren is immers not-done!
Na een bezoekje aan de plaatselijke baby-winkel (Mothercare), eerst een lekker aperitiefje in de Coffee Delia en daarna gaan eten met alle koppels in de vertrouwde Entrecote!En het mag gezegd, het was weer lekker en gezellig!
Er is nog een koppel bijgekomen hier in Almaty, B en I, die hier komen voor de rechtbankzitting over de adoptie van hun sibling.
Zoals gisteren hebben we vandaag lang geslapen en heeft Jan voor ons tweetjes een heerlijke brunch gemaakt!
Daarna zijn we richting Kok-Tobe vertrokken: met een kabelbaan word je naar ongeveer 1000 meter gebracht.Normaal bevind je je dan boven de smoglaag die Almaty bedekt, maar dat geluk hadden we helaas vandaag niet!
Maar de lekkere picknick met kaas, brood, kip en andere locale specialiteiten ;-) maakte alles goed!Als slot van deze leuke dag zijn de mannen nog eens op de rodelbaan geweest en vooral NIET remmen was de boodschap.
We hebben ook bijgeleerd dat Almaty de "stad van de appeltjes" is, dus daarom hebben we mooi geposeerd voor het appeltjesmonument!
Doodmoe terug op ons appartement, schrijven we nu dit berichtje en we zijn blij dat we morgen weer naar ons meisje kunnen!Slaapwel!
De routine begint erin te komen. Deze morgen stonden we weer mooi klaar om zoals elke dag een bezoekje te brengen aan ons meisje. De chauffeur was vroeg vandaag, al om 9.30 werden we samen met F&C opgepikt om naar het weeshuis te rijden! De hoofdverpleegster, een schat van een vrouw trouwens, liets ons binnen en dan lopen we samen naar boven naar het vertrouwde kamertje!
En toen begon het wachten op ons meisje, het werd 10.30 uur, het werd 10.45 uur en toen besloten we toch maar eens naar te tolk te bellen, we kunnen onszelf immers niet verstaanbaar maken in het Russisch?! Bolat heeft dan gebeld naar het weeshuis (waar wij al zaten) en wat bleek, ze waren ons vergeten! Tien minuutjes later werd onze prinses dan toch bij ons gebracht. Direct lachen en we zagen onmiddellijk dat ze "in form" was vandaag.
Spelen, spelen, spelen.... En we kunnen iets nieuws: optrekken aan papa zijn handen en dan op de twee voetjes blijven staan! En trots dat ze is! En wij natuurlijk ook!! Na een uurtje spelen, zeg maar gerust dollen met papa, was ze moe en werd ze naar haar bedje gebracht.
In het weekend is er geen bezoek, dus het zal tot maandag zijn voor we onze meid terug zien!
Hier een fotootje van de twee kamelen die het bezoekkamertje opvrolijken. Jan vond dat ik, Veerle, op één van de kamelen moest gaan zitten voor de foto, maar dat plezier gun ik jullie niet !
Deze morgen mochten we weer naar het weeshuis voor een leuk bezoekje aan onze pruts! Ons meisje lacht als ze wordt binnengebracht, wat een heel leuk gevoel is, ze begint ons te herkennen, en dat al bij het derde bezoekje!!
Ze had net gedronken en dus zitten we eerst nog wat rustig met haar op de zetel, maar ze wil al vlug spelen. Dus op de mat, met haar muziekje en haar rammelaar, ook het paarse nijlpaard dat Miel voor haar gekozen had, vindt ze super!
Ze is verkouden en dus is ons meisje al vlug moe, en net als gisteren valt ze dus in slaap op de arm bij mama. Zaaaaaaaaaaalig! Als ze moe is, is ze toch mamas kindje, anders is het echte papas-vriend!! Kriebelen aan haar buikje en aan haar gezichtje vindt ze super, dan begint ze steeds te lachen! Ons meisje was echt mooi gekleed vandaag: een roze kleedje met daarop een wit bollerotje! De knalgele broekkousen eronder zullen we maar vergeten in combinatie met de jongensschoentjes ! Maar dat geeft niet, de verzorgsters zijn super lief voor haar en dat is al wat telt!
Vandaag werd voor onze deur het startschot gegeven van de Aziatische Winterspelen 2011. Die gaan dit jaar door in Almaty en Astana. Het vuur dat het startsein geeft van deze spelen werd vandaag aan het park voor ons appartement aangestoken, met een prachtig vuurwerk om de feestelijkheden af te ronden. Wel rare mensen die Kazachen, die doen een vuurwerk bij klaarlichte dag?!
Ik, Veerle, ben trouwens vandaag bijna gearresteerd in de Silk Way (supermarkt) nadat ik een foto had genomen, onmiddellijk security erbij met walky talkies, blijkbaar zag ik lijkbleek, en Jan, die bleef kalm en was nog verbaasd dat ik daar onmiddellijk weg wou! Hij zag zijn lekkernij van de Kentucky Fried Chicken dat zich in hetzelfde winkelcentrum bevindt, aan zijn neus voorbij gaan
En dan nu een heerlijk glaasje witte wijn in onze vaste stek, de Coffee Delia!! Alle drie de kindjes van de Belgische koppels hier, werden goedgekeurd, dus dat mag gevierd worden!!
Vandaag houden we het een beetje rustig na ons uitstapje van gisteren.
Lang uitgeslapen, nu heerlijk koffietje in de Coffee Delia, straks nog een beetje shoppen (jaja, de winkels zijn hier 7 dagen op 7 en 24 uur per dag open!!) en vanavond etentje op ons appartement met de andere koppels...
Morgen is het eindelijk zo ver! Lieve schat, we zijn er helemaal klaar voor!!
Nog één keer slapen...
En het blijft hier koud, de foto van onze ingeduffelde Jan toont hoe wij ons hier verplaatsen:
En dit is ons appartement, voor Kazachse normen: pure luxe!!
Vandaag zijn we op uitstap geweest naar het "Issyk-Lake", 2,5 uur later dan verwacht... Zal aan het Kazachs uur en de Kazachse gewoonte liggen zeker ??
Zalig zonnetje en eindelijk terug frisse lucht! De smog in Almaty City is immers vaak bedwelmend...
Het was een geweldig uitstapje, de foto's spreken voor zich...
Ze gingen ons hier wodka leren drinken, en ik moet zeggen we hebben ons best gedaan !
Superleuke adoptiegenootjes, heerlijke shasliks (grote brochetten) en hele kippen op een zelfgemaakt vuurtje, heerlijk!!!
Na wat we vorige keer meemaakten, vertrokken we in alle stilte terug naar Almaty... In de overtuiging dat het goed zou gaan, we hadden een goed gevoel.
En ja hoor, we kregen meer dan gelijk:
We kunnen jullie supergelukkig melden dat we de trotse ouders mogen worden van ONZE PRINSES VAN BIJNA ZEVEN MAANDEN!!!!! Een zusje dus voor Miel en Pauline*!!!!!!
Het allergrootste lotje uit de loterij, het mooiste wat er is, na al die tijd gewoon genieten!!!!!
Wanneer jullie maandagmorgen nog in jullie warme bedje liggen, mogen wij haar voor de eerste keer bewonderen en vasthouden!! We hoeven niet te zeggen hoe we hier naar uitkijken!!!
), maar ook een beetje een rare madam, ineens kwam ze weer binnen, ze was haar pruik vergeten, nochtans heeft die enorm veel haar?! Ze vond het zelf grappig!
Omdat we van vele mensen al de vraag hebben gekregen wanneer ons meisje nu eindelijk thuiskomt, willen we jullie toch nog eens graag vertellen hoe de procedure hier in elkaar zit!
De routine begint erin te komen. Deze morgen stonden we weer mooi klaar om zoals elke dag een bezoekje te brengen aan ons meisje.
!
