Ik vertrouw mezelf niet meer. Als ik kijk naar alle projecten, relaties, vriendschappen etc.waar ik me ooit vol oprecht enthousiasme voor heb ingezet en die ik plots - om de één of andere reden - heb afgebroken, dan kan ik niets anders dan mezelf met een gezonde dosis wantrouwen te bekijken. Ik geloof niet meer in mezelf - hoe kan ik dan in godsnaam verwachten dat anderen nog in mij geloven? Ik de bezige ADHD-bij die van mens tot mens jobhopt tot hij hen beu is en dan weer verder gaat. Ben ik dan zo oppervlakkig? Zo snel verveeld? Of - en dat stemmetje is er ook in mijn hoofd - zijn mensen echt zo vervelend? Gewapend met mijn schamele Rilatines ga ik de wereld tegemoet. Benieuwd wat dat oplevert.
Ik ben bovendien bang voor die Rilatine - mijn dokter heeft me verzekerd dat het spul niet verslavend is, maar dat betwijfel ik. Fysiek zal alles perfect onder controle te houden zijn, maar psychisch... Ik heb altijd al een "talent" voor verslavingen gehad - gaande van zuurtjes, over chocola en cafeïne tot verliefdheden. Het vooruitzicht om me mijn hele leven onder de medicatie te steken (leve de o zo sympathieke farmaceutische sector!), schrikt me af en doet me instinctief steigeren. Als dat de enige manier is om mijn huidige leven te leiden (lijden), wat zegt dat dan over mijn leven? Of wat zegt dat over mezelf? U ziet - genoeg vragen om over na te denken.