De diagnose 'ADHD' heeft grote gevolgen voor mijn zelfbeeld. Dit klinkt misschien vergezocht, maar toch is het zo. ADHD is meer dan alleen fysiek hyperkinetisch zijn - het ergste, het meest verlammende is de geestelijke onrust die ermee gepaard gaat. Nooit kan je mentaal even in de sofa duiken, altijd schieten die gedachten heen en weer, nooit ben je tevreden - elk moment moet renderen in die race naar... Ja, naar wat eigenlijk? Zo is het voor mij bijzonder moeilijk om me "gewoon" te amuseren. Mijn moeder heeft net hetzelfde aan de hand: ze is nog maar begonnen aan het voorgerecht of ze piekert zich al suf over het dessert. Als kind kon ik me daar dood aan ergeren, maar nu pas besef ik dat die onrust er ook bij mij ingebakken zit. Het is om - letterlijk - zot van te komen.
Die drang naar steeds nieuwe prikkels gaat nooit over. Met de jaren wordt het zelfs erger, aangezien je jezelf door begint te hebben. Elk project dat je begint, daarvan weet je dat je het nooit af zal maken (zoals deze blog, wie weet?) en toch MOET je eraan beginnen. Ziekmakend hoe je geest je voornemens telkens weer verraadt.
Ergens las ik dat mensen met ADHD ('ADHD'ers' vind ik iets te "ons kent ons") de perfecte jagers waren in een tijdperk dat daar nog vraag naar was: snel kunnen beslissen over welke prooi ze achterna gingen zitten, getraind voor de korte achtervolgingen, de horizon steeds onrustig afspeuren naar potentiële middagmalen, onberekende risico's nemen etc... Allemaal dingen die goed van pas kwamen bij de jacht. Pas toen de prehistorische mens sedentair werd, veranderden die troeven plots in handicaps. Een sedentaire maatschappij functioneert het best in een stabiel en beregelde omgeving - en laat dat nu net dingen zijn waar ADHD'ers problemen mee hebben! Geen wonder dat ADHD-eigenschappen al snel gediaboliseerd werden en het etiket "sociaal onwenselijk" meekregen, net omdat ze potentieel maatschappij-ontwrichtend zijn. Vanuit dit standpunt is het "ADHD-gen" evolutionair niet meer interessant, met als gevolg dat het zich ook minder snel voortplant. Of zoiets.
Ik weet niet of het bovenstaande waar is (er wordt zoveel beweerd), maar het maakt voor mij wel heel wat duidelijk: die eeuwige onrust diep in mij die nooit of te nimmer lijkt te stoppen.
"Het is niet en nooit genoeg," schreef Remco Campert ooit. Zou hij zijn pilletjes wel hebben geslikt?
Ja, daar sta je dan. Vertelt één of andere psycholoog je dat je waarschijnlijk ADHD hebt. En je bent verdorie 31 jaar. Je staat zelfs in het onderwijs, hebt zelf van die observatieformulieren voor je ADHD-leerlingen ingevuld en nooit NOOIT heb je ook maar iets opgemerkt. Nauwelijks een uur later neem je je eerste Rilatine - en ja, Jezus Moeder Maria ! - het wordt opeens stil in je hoofd, en dat voor het eerst in jaren. Je kan wel huilen van opluchting, maar ook van frustratie: al dat geploeter, die schuldgevoelens, die onafgewerkte projecten... Je had die allemaal kunnen voorkomen. Merde. Soit, tijd om de rommel die ik de voorbije maanden - als een bronstige olifant in een porseleinwinkel - heb aangericht wat op te ruimen. Alles op een rijtje zetten en dan weer verder. Of zoals ze het zo schoon in het West-Vlaams weten te formuleren: "Nie trunten - doredoen!"
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
De diagnose 'ADHD' heeft grote gevolgen voor mijn zelfbeeld. Dit klinkt misschien vergezocht, maar toch is het zo. ADHD is meer dan alleen fysiek hyperkinetisch zijn - het ergste, het meest verlammende is de geestelijke onrust die ermee gepaard gaat. Nooit kan je mentaal even in de sofa duiken, altijd schieten die gedachten heen en weer, nooit ben je tevreden - elk moment moet renderen in die race naar... Ja, naar wat eigenlijk? Zo is het voor mij bijzonder moeilijk om me "gewoon" te amuseren. Mijn moeder heeft net hetzelfde aan de hand: ze is nog maar begonnen aan het voorgerecht of ze piekert zich al suf over het dessert. Als kind kon ik me daar dood aan ergeren, maar nu pas besef ik dat die onrust er ook bij mij ingebakken zit. Het is om - letterlijk - zot van te komen. 
