Na een 'open' nacht, zijn de wallen onder mijn ogen wéér wat aangegroeid. De zoveelste avond van huis weg, gaan feesten uiteraard. Ik kan niet ontkennen dat ik het einde van mijn middelbare carrière uitvoerig heb gevierd. De openluchtfuif gisteren was een groot succes. Ondanks het twijfelachtige weder waren het ideale temperaturen om een danspasje te zetten. Ik vind trouwens altijd wel een goed excuus om de dansvloer te veroveren! Je gewoon laten meevoeren door het ritme van de muziek en zien waar je voeten uitkomen (al dan niet op iemand anders zijn tenen, waarvoor mijn oprechte excuses aan zij die al mochten meegenieten van mijn ongebreidelde danskunsten). En hoewel onze dessert picknick, gevolgd door onze pizzeria-verovering ons nogal zwaar bevallen waren, weerhield dit er ons niet van N**********, gewapend met onze lipgloss, aan te vallen. Tijdens de busrit was de uitdrukking als sardienen in een blik meer dan van toepassing, maar toen we door de tassencontrole waren ( we hadden toch zeker geen ontvlambare deodorant mee zeker??) lag de wereld (of beter: de weide) voor ons open. Een licht Werchter-gevoel kwam bij me op. Toen we voorzien waren van bonnetjes, drank ed. installeerden we ons uiteindelijk op een naar ons believen strategisch plekje: op het met zand bezaaide stuk terrein, tussen de palmbomen en dicht bij een drankkraampje! Alles wat we nodig hadden om ten volle van het échte Hawaï-gevoel te kunnen genieten. Vrij als een vogel waren we. De wereld lag aan ons voeten, geen zorgen, gewoon amuseren. Gewoon. Niets in de weg, doen wat je wil. Weer ben ik er eventjes niet goed van dat ons zorgeloos middelbaar leventje voorbij is. Misschien moet ik gewoon wat minder nadenken. Gewoon zijn, gewoon leven.Gewoon. Om twee uur was het feestje afgelopen voor ons. We namen de speciaal ingelaste feestbus terug naar huis. De (weliswaar korte) nacht was voor sommigen lichtjes martelend. Dit door bepaalde individuen die draaien en keren, en daarbij het deken helemaal aan zichzelf toe eigenen. De volgende ochtend: wekker om 09h. Solden, weet je wel. Ik pas. Na een helse ochtendsprint om die ene trein nog te halen, kom ik moe maar voldaan thuis.
Welkom aan mezelf! Welkom in de wereld van het bloggen, zou ik zo zeggen.
Nood hebbende aan iets om mijn herinneringen te bewaren, om de vele gebeurtenissen nog te kunnen navertellen en te plaatsen: zie hier mijn blog! Wat is een blog eigenlijk? Volgens ons werkboek zou het een "internetdagboek" zijn, "algemener en verzorgder dan een klassiek dagboek". Surplus zou het ook nog eens "een "standpunt geven tegenover de gebeurtenissen"! Tot zover onze leerstof... Onze leerstof die nu tot het verleden behoort, maar door de examens en het vele leren ons in het heden én toekomst tegelijk zal blijven achtervolgen. Zes jaar middelbaar onderwijs is nu achter de rug. Zes jaar van onbezorgd leren en leven, zes jaar van onbezorgd heen-en weergefiets naar school met m'n vaste fiets-buddy. Het besef dat dit nooit meer terugkomt en dus ook definitief tot het verleden is geklasseerd, drong gisteren bij de eindproclammatie pas door. Vrij hard kwam dit aan: weten dat de omgeving waar je tot nu toe 1/3 van je leven hebt gespendeerd, niet meer je vaste, dagelijkse stek is. Oké, ik geef toe: meermaals heb ik de vele trappen, de muffe geur en het o zo vriendelijke secretariaatspersoneel vervloekt, meermaals heb ik op ons Belgisch weder gesakkerd, maar finallement zal ik "de volwassen mensen" toch nog moeten gaan geloven: ik zal het missen! Vergeten wil ik niet, vandaar deze blog. Het laatste jaar humaniora liep over van de belevenissen: Den Avond van de Zesdes, de paasreizen, het eindejaarsbal... Natuurlijk heb ik ook nog een leven buiten school. Het jinjaar bij de scouts was wederom on-ver-ge-te-lijk. Onze fuif en andere financiele acties ten voordele van ons tweeweeks kamp naar Polen dat nu gevaarlijk dichtbij komt, zijn nog maar het topje van de grote berg die ons splitst van het stijve, serieuze en saaie leven dat nu voor de spreekwoordelijke deur staat. Een deur die binnen drie maanden voor ons zal geopend worden. Ik hoop alleen dat mijn deur nooit zal sluiten, dit zou immers betekenen dat m'n herinneringen van mezelf zouden worden gescheidden. In de strijd de deur zo open mogelijk te houden, schrijf ik deze blog. Een blog vol herinneringen, dagelijkse gebeurtenissen en hoe het leven is. Een leven zoals (g)een ander.
