Beste vrienden,

In de eerste plaats wens ik alle medewerkers-vrijwilligers van het Vredeshuis te betrekken bij deze prijs.  Zonder hen had het Vredeshuis niet kunnen opstarten en had het zeker niet zijn huidige uitstraling kunnen  bereiken.

Verder dank ik het Comité ‘Werken aan de Vrede‘ voor hun bij eenstemmigheid toegekende prijs. 

Ik was verrast maar ook vereerd.

Ik dank ook Rudi De Koker die ter gelegenhied van deze prijstoekenning een gedicht over Vrede aan mij opdroeg. 

Een zeer mooi gedicht dat ik hier graag  voorlees:

VREDE

vrede is die dunne draad

als onderkast gespannen

tussen woorden van gewapend beton

en splinterletters

vrede is voortdurend moeten

ruimen van puin

op kousenvoeten

blijven dromen

maar niet zeker weten

of de angst van gisteren

nu voorgoed voorbij

dan morgen weer zal komen

vrede is geruïneerd staan staren

naar de vlucht van wilde eenden

omdat alleen de hemel

nog een uitzicht biedt

vrede is dat broze lied

op de maat van kinderogen

rudi de koker, januari 2009

VREDE

« Vrede is dat broze lied »

Allen zien we uit naar vrede, naar goede verstandhouding tussen mensen en volkeren.  We trachten er naar, maar worden telkens weer op de feiten gedrukt. 

Feiten als Bush-oorlogen in Irak en Afghanistan, slachtpartijen als in Darfour,  Oost-Congo en Gaza, met explosies van haat en onmenselijk geweld. Je begint te twijfelen  

Wordt het ooit beter, verdient de mens zijn vrede ?

Tot je nieuwe stemmen hoort. 

De krachtige stem van een Obama, die je weer moed geeft en doet geloven dat we stilaan, stap voor stap, doorheen putten en kuilen,  vooruitgaan op de zware tocht naar een menselijke, solidaire, vredelievende wereldgemeenschap.

Persoonlijk geloof ik er in. 

Ik ben ervan overtuigd dat we, niettegenstaande al wat we beleven, een gestage opgang maken naar een mensheid waarin oorlog en vijandschap uitzonderlijke, uit de hand gelopen situaties worden, en vreedzaam samenleven vanzelfsprekend is.

En neem het van mij aan dat ik geen naïeveling ben die zijn dromen voor werkelijkheid neemt. 

Ik ben altijd een realist geweest, die tracht vanuit een op weten-schappelijke basis gesteund inzicht - ‘evidence based’,  zoals men het tegenwoordig in de geneeskunde zegt – kritisch de feiten te interpreteren. 

Ik ben altijd optimist geweest.  Misschien kan het anderen tot steun zijn dat ik er rotsvast in geloof dat onze wereld traag maar zeker naar een vreedzame tijd evolueert.

Vanzelfsprekend wordt dit een moeizame ontwikkeling die zoveel mogelijk hens aan dek zal vragen.  Vandaag neemt hun aantal toe.

Het is echter een opdracht voor iedereen om er een duwtje aan te geven, elk op zijn terrein en in de eerste plaats in zijn of haar omgeving.  Zorgend voor meer begrip voor elkaar, meer openheid en samenwerking, met aandacht voor en erkenning van andere meningen; andere interpretaties en inzichten.  Wat niet alleen de vrede dient maar ook verrijkend is voor de eigen persoonlijkheid.

«Bemin je vijand» werd ons geleerd.

Een uiterst moeilijk, menselijk gesproken onmogelijke zaak. 

Een ‘mission impossible’ enkel op te lossen door een eenvoudige truuk.  Zorg ervoor dat je geen vijanden hebt, dat niemand een reden heeft om je als echte vijand te aanzien. 

Zo heb je meteen deze onmogelijke opdracht – je vijanden te beminnen - uitgevoerd. 

Jef De Loof,

25 januari 2009

28-01-2009 om 21:23 geschreven door johan  

Toespraak door Rob Librecht in naam van Priester Daensfonds

Geachte genodigden
Vriendinnen en vrienden

Er wordt al eens gezegd… dat het beter is te geven dan te krijgen.
Ik weet dat Dr Jef De Loof, dit gezegde de laatste weken ten volle beaamt en dat het met veel schroom is dat hij vredesprijs hier vandaag in ontvangst neemt.
Maar zoals je zelf opmerkte Jef er is weinig tegen in te brengen als je met unanimiteit van stemmen wordt genomineerd.
Ik kan mij indenken dat de vraag die je voorgangers zich ooit stelden “waarom ik ?” ook jou bezighoudt.
 
Ik ga proberen daar een korte aanzet tot antwoord op te geven.
Ik zeg proberen omdat ik in alle eerlijkheid moet toegeven dat ik Je  persoonlijk niet zo goed ken.
Ik moet het dus meer hebben van horen zeggen en van het persoonlijk gesprek dat ik samen met Karel Van Reeth had  bij jou  thuis.

Deze gesprekken brachten mij bij drie belangrijke redenen of  motieven.

Jef deze 21^ste vredesprijs wordt je aangeboden

1. Als waardering
2. Als aanmoediging.
3. Als bevestiging

1. Als waardering
Waardering voor je enorme inzet, voor je doorgedreven engagement.
Ik ga mij er niet aan wagen dit verder concreet te benoemen of  al je engagementen op te lijsten.

Wat ik hier wel wil onderlijnen is de lef en de moed welke je hebt om te blijven dromen van rechtvaardige en vredevolle wereld.
Het klinkt niet direct als een eretitel wanneer men je een dromer noemt.
Men denkt dan veelal aan iemand die met zijn hoofd in de wolken leeft.

Iemand die weinig oog heeft voor wat er zich in de samenleving afspeelt.
Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat kunnen dromen van een betere wereld enorme mogelijkheden geeft.
Dromen geven ons de mogelijkheid verder te kijken dan wat er zich hier en nu afspeelt.
Zij geven ons de mogelijkheid ons voor de geest te halen, ons in te denken, hoe de wereld beter, meer rechtvaardig, vredevoller kan worden.
Dromen zetten ons ook aan ze waar te maken, dromen werken inspirerend.
”Ik heb een droom” zei Martin Luther King, “ja we kunnen het” zei Barack Obama.
Zo vertelde je over  jouw droom er de mensheid te kunnen van overtuigen dat oorlog niet het onvermijdelijk kwaad is van alle tijden, maar dat het een ziekte is die kan uitgeroeid worden als we als we dat echt willen.

Daarmee kom ik bij het tweede motief de prijs als aanmoediging om uw vredesboodschap met woord en daad  blijvend uit te dragen.
Dagelijks worden wij geconfronteerd met geweld.
Wereldwijd worden gewapende conflicten uitgevochten en zijn honderdduizenden mensen op de vlucht.
In de dagen dat wij mekaar een vredevol jaar toewensten ontbrandde in het heilig land een nieuwe gruwelijke oorlog. Zaten een 1,5 miljoen mensen als ratten in een val in de Gazastrook.
De media brengt al deze ellende zelfs rechtstreeks op het scherm. Wij zijn ooggetuigen hoe geweld dood en vernieling zaait. Hoe lijken van volwassenen mannen en vrouwen, van kinderen vreselijk verminkt verspreid op de straat liggen. Veelal nemen wij er kennis van en gaan wij verder over tot de orde van de dag.

Het ergste dat ons kan overkomen is dat wij wennen aan geweld, dat wij er ons laten door ontmoedigen of erger nog dat wij er onverschillig voor worden. Zou het niet erg en hypocriet zijn dat wij alleen nog geschokt zijn als de gruwelijke feiten die zich voordoen in onze directe omgeving, zoals de moorden in het kinderdagverblijf in Sint Gillis Dendermonde ?
Zou het niet erg zijn wanneer wij onze pijn boven alle pijn van anderen verheffen. Onze pijn maximaliseren en de pijn van anderen minimaliseren of erger nog negeren.
Hoeveel eelt heeft er zich dan niet op onze ziel gevormd. 

Meer dan ooit heeft onze samenleving nood aan bezielende en inspirerende figuren. Mensen die duurzaam werken aan een vredevolle wereld.
Mensen die onverdroten blijven opkomen tegen alle vormen van geweld waar ook ter wereld.

En dit brengt mij bij het derde motief namelijk dat  deze prijs wil bevestigen dat wij bereid zijn medestanders te zijn in het streven naar een vreedzame wereld. Wat mij bijzonder opviel in ons gesprek waren de passages waarin je stelde dat :

Vrede niet zoveel te maken heeft met wensen, maar vooral een zaak is van willen.
Wensen is te vrijblijvend, dan blijven wij toeschouwer, het bindt ons niet. Of wensen al dan niet in vervulling gaan hangt niet van ons af. Wensen blijft een extern gegeven.

Vrede heeft vooral te maken met willen. Als ik vrede wil dan ben ik daar ook bij betrokken dan neem ik daarvoor verantwoordelijkheid.

Zo is er dan een hemelsbreed verschil in persoonlijke betrokkenheid, tussen de woorden ik wens jou vrede en de woorden ik wil voor jou vrede.

Jef je zegt dat Vrede niet zozeer een toestand is maar vooral een houding is.
Dat vrede niet zozeer toekijken is hoe anderen het er van afbrengen maar dat het een zaak is van dialoog en engagement.
Dat vrede eigenlijk gaat over de kunst van het samenleven.

Wij delen je overtuiging dat:
- er voor elk conflict een oplossing is als wij dat maar willen;
- dat de zorg om vreedzaam samen te leven even belangrijk is als de gezondheidszorg en dus ook evenveel middelen verdient.

Mag deze prijs dan ook de bevestiging zijn dat wij samen met jou de weg van vrede willen gaan.

 
Jef mijn droom is dat je nog in lengte van jaren niet zal rusten in vrede.

Oprecht proficiat met de vredesprijs.

Rob Librecht
Aalst 25 januari 2009
  
 
 

26-01-2009 om 08:14 geschreven door johan