Zoals gezegd - met ons gat in de boter gevallen, d.w.z. als kers op de taart een zeer lekker ontbijt.
Daarna volijver begonnen aan de dag van het klimmen en klimmen en stevige klim en lange klim en sterke klim tot het zweet van ons t... armen lekten.
Langs geitepaadjes. Het was een prachtige berg.
De hel naar O'cebreiro was er niks tegen ! de Hollandse dames vonden dit ook.
Het positieve aan heel de zaak waren de mooie panorama's. Wij, Rosalinde en Marina, hadden een kleinere tred waardoor wij na ong. 8 km Betty haar eigen tocht lieten voortzetten op haar tempo zodat wij onze tocht op tijd en stond konden onderbreken omuit te puffen.
Wij hebben dan heel de dag compagnie gehad van een witte vlinder die rondom en tussen ons in fladderde.
Wij kwamen ook in enkele dorpjes kerkjes tegen maar spijtig genoeg waren deze gesloten. Boven in de bergen overtrok de hemel en rommelde er onweer.
Wij hebben dan Jacobus om hulp gevaagd en het onweer bleef uit.
Uiteindelijk heeft ieder op zijn eigen tempo gehaald.
Dikke proficiat en een ferme cerveja werd hierop gedronken.
nog 1 etappe en dan ..... Fatima (hopelijk)
De meisjes in Portugal
Boodschap voor Mannu en Linda - in Alverca is er geen overnachting (ook de Hollanders vingen bot)
Gisterenavond niet gedacht om met alle drie samen te vertrekken wegens de pijnlijke voeten maar dan toch ferm bedacht en een kleine km verder zaten wij al in de kerk van Sao Paulo. Na een bedankje aan sint Jozef en de heilige Rita zagen wij het weer volledig zitten.
Ja,ja dat hier twee kranige vrouwen bij zijn is wel zeker.
De weg was vrij zwaar maar we beten ferm op onze tanden. wat hebben die twee veteranen al in hun jong leven uitgespookt om zo een boetetocht te moeten ondergaan ...
Ik ging voorop en zocht al een slaapplaats. Dit onderkomen met zwembad tartte heel onze verbeelding. Er waren voor ons al twee Nederlandse pelgrims aangekomen waar we een leuke avond mee hadden.
Deze dames waren reeds 74 jaar en gingen door tot in Santiago.
Betty
Zoals elke morgen trekken wij een boodschapkaartje. Vandaag trok Marina "ontmoetingen".
In de kerk gaf een vrouwtje ons uitleg over de heiligen die er allemaal stonden en gaf ons allen een gebedsprentje dat ze zelf had gemaakt en vroeg voor haar te bidden in Fátima. Zijzelf zou voor ons bidden voor een goede tocht.
De volgende ontmoeting was een fruitkraam die op een kruispunt stond waar wij elk een appelsien en een appel wilden kopen ... de eigenaar wilde geen geld, hij offreerde ons dit. Juist voor Advagar stopten wij bij een cafeetje om een frisdrank en hadden wij een gesprek met vier Portugezen en een Canadees.
11,750 km / 16787 stappen - 31,800 km / 45.460 stappen
Wat Rosalinde vannacht heeft uitgezet weten wij niet maar ...... vanmorgen had ze er een grote blaar bij van 2,50 euro die gisteren nog niet te zien was.
Vandaag zou het een zware maar mooie etappe kunnen worden. We vertrokken na een stevig ontbijt richting Reguendo. dit was een stuk a la voeren. Op een bepaald stuk moesten wij ons door dichtgegroeide rietvelden banen. Natte, drassige en modderige ondergrond hebben wij getrotseerd. In Reguendo aangekomen beseften wij toch dat wij toch wel drie straffe madammen waren. De een liep met een blauwe loskomende nagel met een dikke blaar eronder,de ander met vier blaren op de voeten en de derde liep de 31 km alleen verder.
Rosalinde en Marina namen in Reguendo de bus naar Santarem en zochten een goede slaapplaats. Rond 17 u hebben wij Betty verwelkomd met een grote super bock en wij waren opgelucht dat wij haar terug zagen.
Toen Betty de kamer betrad zei ze : wij zijn weer met ons gat in de boter gevallen.
Vanavond grondige voetverzorging om hopelijk morgen samen verder te stappen.
Camino industrie of Camino autoroute mogen we deze tocht van vandaag wel noemen; wij stapten bijna de ganse dag langs gevaarlijke wegen.
Het werd een gewaagde tocht langs drukke wegen.
Nn villa nova do Rheina kwamen wij voor het eerst een kerkje tegen op onze pelgrimstocht, wij maakten hiervoor een kleine omweg en na een stevige klim bereikten wij het kerkje dat spijtig genoeg gesloten was. Een dorpsbewoonster zocht de pastoor of de koster, maar helaas.
In Azambuja vonden wij een kamer bij de residentie "Flor da Primavera".
Een heel vriendelijk vrouwtje deed moeite om Vlaams te leren en ons een beetje Portugees bij te leren.
Voor de veteranen onder ons was het weer hoog tijd dat de voeten rust kregen. Onze jonge spring in het veld, Betty, had nog een etappe verder kunnen gaan.
Ocharme Betty, je zit opgescheept met 2 veteranen en wat voor een soort ! De ene heeft graag altijd het laatste woord en de ander wil het altijd beter weten. Maar voor de rest komen wij goed overeen hoor !
Na onze was en plas rustten wij uit en vanavond bij het eten drinken wij een fles wijn op de 27ste huwelijksverjaardag van Jan en Marina.
We zullen nog proberen om in de kerk van Azambuja binnen te geraken voor een stempel, een gebed en het branden van een kaarsje.
Ondanks een heel rumoerige nacht hebben we toch goed geslapen.
We zijn vertrokken in de regen richting metro "Indentente".
Gelukkig lag deze net om de hoek. (zie boodschapjes van Rozalinde )
We kwamen terug boven in Metro "Oriente" aan het nieuwe centrum Vasco de Gama, deze was indrukwekkend.
De route was heel goed bewegwijzerd zowel met gele als met blauwe pijlen. De camino leidde ons afwisselend langs industriezone en landweggetjes.
Spijtig dat er veel sluikstorten wordt gedaan. Rond 11 u trok de hemel open en kregen we hoge temperaturen te verduren
Om het uur nemen we onze druivensuiker en in Alpriate deden we ons te goed in cafe A Toca aan een frisse frisdrank.
Ons planning was vandaag te wandelen tot Alverca. We waren blij dat het station in zicht kwam ...maar toen ....nergens overnachting...de over overnachtingplaatsen volgens het boekje waren niet meer beschikbaar of bestonden niet meer !
2 knappe politieagenten namen ons onder hun hoede en belden een taxi.
Deze bracht ons naar Villa Franca de Xira waar we uiteindelijk een overnachting vonden.
En.....de eerste bleinen zijn ....binnen!!!!!...4 stuks bij Rosalinde en 2 blauwe teennagels bij Marina.
Morgenvroeg vertrekken we vanuit Villa Franca de Xira richting Azambuja.
Na een 20-tal minuten vertraging stegen wij op richting Lissabon. Wij hadden een uitstekende vlucht van 2u40. Een taxi bracht ons tot aan het hotel "DOS ANJOS" waar ons een tripple room wachtte.
Betty zag scheel van de honger, Marina was al blind en Rosalinde liep scheef van honger. De concierge beval ons een goe restaurantje aan "Santa Cruz grill" good, beautiful, nice and not expensive. Wij zaten nog niet en de tafel stond al vol met hapjes, waar wij gretig invlogen. Wij bestelden elk nog een rumsteak van 200 gr met salade en frietjes voor de prijs van 4,75 euro per persoon. Als dat hier zo blijft doorgaan, kunnen ze ons naar huis rollen.
We willen nog effe den Hugo bedanken voor de taxi, de Michel voor de vertalingen en de Jan voor het vele werk achter de coulissen.
Kristof bracht ons vanmorgen nog gelukskoekjes met een boodschap die wij zeker in acht zullen nemen. Boodschap voor Rosalinde : achter de volgende bocht wacht voorspoed. Boodschap voor Marina : de koekjes houden u in goede conditie. Boodschap voor Betty : een vreemdeling vindt je een gul persoon.
Het Latijnse woord voor zegen is benedicere. Dit woord kan gesplitst worden in bene en dicere. Bene betekent het goede. Dicere betekent spreken. Letterlijk goed spreken dus. Iemand goede woorden toespreken. Iets goeds zeggen. Het goede zeggen. Goed van iemand spreken. De ander zegenen. De ander het goede gunnen. Er is als het goed is sprake van wederkerigheid. De ander zegent jou ook. Zij/hij gunt jou ook het goede. Zo kun je elkaar tot zegen zijn. Je kunt de ander natuurlijk ook om zegen voor jezelf vragen.
Gezegend onze dagen Gezegend onze nachten Gezegend ons komen Gezegend ons gaan Gezegend ons hart, ons hoofd, onze handen en voeten Gezegend vandaag, morgen en alle dagen van ons leven Gezegend om tot zegen te zijn
Heb een goede tijd en ga met de kracht van de hemel, het licht van de zon, de jacht van de wind, de vastheid van de aarde
Ga in de kracht die je gegeven is in eenvoud in vrolijkheid in vriendelijkheid op zoek naar liefde en de Geest zal met je gaan
Nog 2 dagen en dan is het zover. Dan worden de schoenen aangesnoerd, de rugzak over de schouders gebonden en kan onze tocht beginnen.
Het vertrek, ja waarheen? Naar het onbekende! Wat staat ons te wachten? Kunnen we het samen aan? Waar zullen we naar toe lopen? Waar zullen we eten? Waar slapen? Vragen, vragen,vragen... Ja, vele vragen die ons bezig houden voor ons vertrek en ook nog tijdens de tocht.. Weer ons van bewust dat deze tocht zwaar zal zijn. Het is natuurlijk een grote uitdaging, je weet niet waar je onderweg voor komt te staan.
Wil je eens aan mij denken Wil je een kaarsje voor mij branden Wil je voor mij ook een gebedje doen Al deze vragen en intenties nemen we zeer graag mee in onze rugzak, hij wordt er niet zwaarder door, integendeel, we krijgen het gevoel dat hij verder gedragen wordt door zoveel oprechte hartelijkheid.
Nog een stevige handdruk, nog een innige omhelzing. Rest ons nog om iedereen die ,op welke wijze ook, ons steunen geweldig te bedanken! Het verbaasd ons echt dat er zoveel mensen ons alle goeds toewensen. BEDANKT !!
Een speciale plaats neemt de bedevaart van Fatima in.Het is een bekend bedevaartsoord in Portugal. De plaats wordt het altaar van de wereld genoemd.Maria is er op 13 mei 1917 verschenen zijn aan drie herderskinderen: Lucia, die later karmelietes werd, Francisco en Jacinta. Bij de laatste verschijning heeft het zgn. zonnewonder van Fátima plaatsgehad ten aanschouwen van de drie kinderen en een grote menigte pelgrims. Daarom gaan op de dertiende van elke maand vele pelgrims (te voet) naar Fatima. Sommigen leggen de laatste honderden meters tot aan de kerk soms zelfs kruipend op hun blote knieën af. Er is een grote witte basiliek, uit kalksteen opgetrokken, met een enorm plein. Aan weerszijden van de basiliek zijn zuilengalerijen en bijgebouwen, onder andere twee ziekenhuizen. Op de plaats van de verschijning is een Verschijningskapelgesticht.
Pelgrim, pilgrim, pellegrino, van het Latijnse peregrinus, dat betekent iemand die over de akkers loopt, een landloper, zeg maar. Daar komt het vandaan, maar wat bedoelen we er tegenwoordig mee? Iemand die onderweg is naar een bijzonder doel.
Een bedevaart of pelgrimage is een (voet)tocht naar een bedevaartsoord die een bijzondere betekenis heeft binnen een religie. Het kan een plaats van een openbaring, een verlichting of een religieus bovennatuurlijk wonder zijn.
Redenen voor het ondernemen van een gehele of gedeeltelijke bedevaart zijn om over een hogere waarheid, God of het leven na te denken; om respect te betuigen; om inspiratie te verkrijgen; om tot bezinning te komen; om een poosje afstand te nemen van een hectisch dagelijks bestaan; om 'de ervaring'; 'om er geweest te zijn'; of om andere mensen te ontmoeten
Pelgrim zijn is onderweg zijn. Pelgrimeren is zo oud als de mensheid.
Pelgrimeren is onthechten; afstand nemen; Je werk, de kring van mensen om je heen, je comfort, ja zo ongeveer alles laat je achter je. Het enige dat van nu af nog telt is jouw 'zelf'. Want je neemt je zelf mee, ook al weet je misschien niet eens wat dat precies betekent. Want wie ben je nog als je al datgene achterlaat, waaraan je doorgaans je identiteit ontleent?
Wie ben je als pelgrim?
Pelgrimeren is daarom: kwetsbaar durven te zijn. Durven mens te zijn. Durven vreemdeling te zijn in deze wereld. Je toevertrouwen aan de Voorzienigheid. Dat vraagt om moed, durf en vertrouwen. Maar vertrouwen waarin precies? Wie zou niet onzeker zijn, gezien het ongewisse van zo'n onderneming? Het is oude Wijsheid die vanouds bemoedigend zegt: 'Begin maar te gaan..., dan volgt de weg vanzelf. Maar zo gemakkelijk als het lijkt is het niet. Wijsheid en verstand staan hier op gespannen voet met elkaar.
Pelgrimeren impliceert dan ook: leren vertrouwen op eigen kracht, op de goedheid van mensen en op de goedgunstigheid van het hemelse gericht. Zo gezien is pelgrimeren ook een beeld van belofte: we mogen verwachten dat de weg ergens heenleid.
'k Vraag me af Wat ga ik zoeken Wat hoop ik te vinden?
Rust ? evenwicht? Een nieuwe uitdaging? Mijn levensweg? Een richtingaanwijzer? Waar het echt om gaat in het leven? Of iets van dit alles ?
