<FONT color=#FFFF00>Kunstige Giliok

Beste mensen, Het zal onvermijdelijk alweer een tijdje geleden zijn dat jullie nog iets van mij gehoord hebben. Ik heb daarvoor het excuus dat de werkdruk de laatste weken zéér hoog ligt. Wij komen lang niet aan voldoende slaap, de werkschema's zijn overvol en de warmte is bij momenten ondragelijk geworden. Maar dat is natuurlijk geen excuus om mijn familie en vrienden niet op de hoogte te houden, dat weet ik. Hier volgt er dus een verhaaltje van één van de taken uit onze dagelijkse werking. En ik heb dit verhaal niet zomaar uitgekozen. Ik wil het namelijk opdragen aan onze collega van het Franse leger die vorige week tijdens het ontmantelen van een mijn spijtig genoeg om het leven is gekomen... Elke job heeft zijn verantwoordelijkheden maar sommige hebben nu eenmaal grotere gevolgen dan andere en ik heb dan ook het grootste respect voor de moed dat deze mensen toch telkens weer kunnen opbrengen om aan de slag te gaan. Begrijp me niet verkeerd! Het is niet zo dat deze mensen met hangende schouders ten velde trekken. Integendeel zelfs, ze doen hun job hoe dan ook graag en met een zekere trots die hen siert als geen ander. Het is allemaal begonnen met een aanvraag om een gat in de weg te komen dichten in een dorp ten westen van Tibnine op zo'n 10 km van de kust. Dit gat scheen te komen van een bom die op een paar meter van de weg in een veld was ingeslagen en pas tot ontploffing kwam wanneer ze al diep ondergronds was. De voortgebrachte druk heeft zo een gat in het asfalt geslagen. Toen ze bezig waren met het werk is iemand van een huis daar in de buurt komen vertellen dat ze net zo'n gat als in het veld in hun tuin hadden gevonden en of dat ze even wilden komen bekijken. Na een grondige check-up bleek er inderdaad op een paar meter van het huis een inslag van een bom te zijn maar ze was gelukkig niet ontploft. Het was aangeraden deze op te graven en dat zouden de mannen dan ook maar al te graag voor die mensen doen. Nu is dit niet zo vanzelfsprekend. Het vergt namelijk een hoop kennis en behendigheid om zo'n gevaarlijk ding bloot te leggen en aan de oppervlakte te brengen. Een bom dringt namelijk al gemakkelijk 4 meter diep de grond in en het kan net als een kogel van baan veranderen omdat het ergens tegenaf ketst. Het zoeken van dit explosief gevaar neemt dus veel tijd en geduld in beslag. De grond wordt met een kraan laag per laag afgeschraapt. Af en toe wordt er even halt gehouden om in de put te kruipen en met behulp van elektronische apperatuur ongeveer de richting van de bom te detecteren. Een secuur werkske daar hoef ik natuurlijk geen tekening bij te maken. Het graven heeft dan ook vier dagen(!) in beslag genomen toen er eindelijk een bom, met een naar schatting 250 kg tellende inhoud TNT, werd blootgelegd. Nu moesten we ons op een nog grotere en veilige afstand van de graafplaats zetten omdat de bom omhoog gehaald zou worden om ze vervolgens te ontmantelen. Ongetwijfeld een zenuwslopend werkske waar enkel (en nu zeg ik het weer) koele kikkers toe in staat zijn. Toen alles achter de rug was gingen we allemaal gretig naar onze troffee kijken. Een inposant ding dat je doet huiveren bij de gedachte welk leed het kan veroorzaken. Eind goed al goed durfde ik hier wel even te denken. Zo'n hulp aan de plaatselijke bevolking wordt erg gewaardeerd en ons vertrek uit het dorp leek dan ook een ware triomftocht. Van overal kwamen ze naar buiten om ons toe te wuiven en een dankbare glimlach te tonen. Dit is zeker niet mijn eerste zending en geloof me vrij, wij Belgen zijn een graag gezien volk in de gebieden waar we oppereren. Wij zijn altijd vriendelijk en zijn er steeds als de kippen bij als we iemand kunnen helpen. Hier beginnen ze het ook langzaam te zien dat wij er enkel zijn om ze te helpen. We worden niet meer bekogeld met stenen en een vriendelijke lach gaat er ook al eens vanaf. Ze beginnen zelfs met hun kinderen naar buiten te komen als we voorbij rijden zodat ze naar ons kunnen wuiven! Als dat geen blijk van vertrouwen is dan weet ik het ook niet meer. Zo mensen, nu is er toch weer een stukje van deze grote puzzel voor jullie zichtbaar. Ik wens jullie het beste toe en eindelijk een het begin van een goeie zomer. Vriendelijke groeten Franky

11 augustus was de grote dag