We zochten overal maar vonden niets. Tot ik plots een briefje vond en daar stond in:

Beste Lorenzo,

Ik zat wat krap in die rugzak en wou op avontuur. Dus ben ik de wijde wereld ingetrokken.

Je Vippie.

Lorenzo barstte in tranen uit. Het lukte me niet om hem te troosten.

Lorenzo dacht dat hij Vippie voorgoed kwijt was, maar ineens stond het oranje wezentje weer voor onze neus.

“Hey, jullie dachten toch niet dat ik zonder jullie zou vertrekken? Dus, gaan jullie mee?”

We moesten niet nadenken over het antwoord. Ja !!

Samen maakten we de sprong in de roze rugzak.

Ik ontdekte er al snel nieuwe zaken.

Zo was er een giraf met witte vlekken.

En ook een blauw roodborstje.

Of ken jij een zebra met gele en bruine strepen?

En dan was er ook nog de wolf van papier.

Lorenzo zei tegen elk  van hen een goeiedag.

Ik kon nog geen woord uitbrengen. Was alleen verbaasd en verbaasder.

“Lorenzo,” vroeg ik uiteindelijk “wat is dit?”

Lorenzo trok zijn linkerwenkbrauw even op en stak toen van wal.

“Danny, het lijkt misschien waanzinnig, maar dit zijn mijn vrienden.

Elk beestje is uniek en enig in  zijn soort.

Of zag jij zoiets al eerder?”

Ik kon alleen maar ontkennen.

“Maar hoe kan dit dan?”

“Eigenlijk is het Vippie die m’n ogen opende. Hij is degene die me verder deed kijken dan m’n neus lang is.

Eerst vond ik al die dieren maar raar. Maar Vippie toonde me al hun kwaliteiten: de giraf is als een trapje naar de heerlijkste appelen in de top van een boom en dat zonder bruine vlekken; het blauwborstje zingt ’s morgens de mooiste liedjes om me wakker te maken en hoeft daarvoor helemaal niet rood te zijn; de zebra geeft me met z’n gele strepen het licht als ik het donker vind en hoeft me dus niet steeds te helpen bij het oversteken en de wolf toont zijn tanden als ik het even niet meer zie zitten om me te verdedigen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.”

Ik keek mijn ogen uit.

“Waw, wat een knappe beestenbende. Zo enig, zo uniek !” was mijn besluit.

“En ik zal je nog meer vertellen. Ook bij ons buiten deze rugzak vind je deze opmerkelijke figuren. Allen met hun eigen mooie punten. Maar het is aan ons om die te vinden en te koesteren.”

“Inderdaad.”

Ons rugzakavontuur ging nog even door…maar ik wist dat wij vanaf dan de beste vrienden waren en zouden blijven. En dat niemand dat ooit zou  kunnen stoppen.

We beleefden vanaf die reis nog de meest fantastische avonturen.