Het opvangtehuis is bedoeld voor leerlingen in moeilijkheden in de parochieTansila. De bouw van: - 2 slaapzalen (jongens en meisjes) - Een opslagruimte - Vertrek voor de opzichter van het tehuis - Vertrek voor de opvoeder - Afsluiting (muur rond het gebouw) - Sanitair (toiletten en douche) - Keuken
Actieplan:
1e stap: slaapkamers/opslagruimte/vertrek opzichter 2e stap: sanitair/keuken/vertrek opvoeder/muur 3e stap: meubilair (bedden/studeertafels/etc)
Reeds gerealiseerd: (2006 – 2007) - de ruwbouw van 2 slaapzalen (jongens en meisjes) - de ruwbouw van de keuken + opslagplaats - de ruwbouw van het vertrek voor de opzichter - de afsluiting (muur rond het gebouw
Nog te realiseren: (2007 – 2008) - afwerking van de gebouwen - meubilair - sanitair
Nieuw project 2008 - 2009 - zonnepanelen voor het weeshuis. - schoolborden - afdak voor te studeren - bouw van huis voor verplegers in een nabijgelegen dorp.
2009 - 2010 - vernieuwing van het moederhuis in een nabijgelegen dorp. - aankoop van extra bedden voor het opvangtehuis. - ...
Eindelijk heb ik nog wat tijd gevonden om de blog aan te vullen. Het is goed geweest! Zoals elke keer weer onvergetelijk! Weer zoveel mooie ervaringen opgedaan.
Aangekomen in Ouagadougou stond er een behoorlijk welkomstcomité klaar. Ze waren speciaal vanuit Tansila en Nouna naar Ouaga gekomen om ons op te wachten. We zijn dan diezelfde nacht nog iets gaan drinken en eten, om te vieren dat we elkaar terug zagen en dat de reis goed gegaan was.
De volgende dag zijn we meteen naar Nouna vertrokken, want uit vorige jaren weten we al dat de hoofdstad echt ons ding niet is. De reis was lang, maar boeiend. En eenmaal in Nouna aangekomen werden we ontvangen door zuster Clarice, echt een schat van een nonneke! We zijn maar 1 dag in Nouna geweest, jammer, want het was daar ook wel leuk. We hebben wel nog de radio kunnen bezoeken, die te mensen vanuit Nouna, maar ook verdere dorpen, waaronder Tansila kunnen ontvangen. De radio is daar nog vooral een communicatiemiddel. Er wordt ook wel muziek gedraaid, maar de bedoeling is vooral om mensen te informeren. Elke avond wordt er een ander programma uitgezonden. Dat kan gaan over geloof, voorlichting, relaties, ... Ook belangrijke evenementen (vooral gelovige) worden aangekondigd. Het was in ieder geval de moeite waard om eens te zien. De meeste apparaten kwamen ook uit België.
We zijn dan doorgereden naar Tansila, hetgeen ik zo naar uitgekeken had! De reis was een heus avontuur op zich. Het regende zo hard dat de weg omgetoverd was in een rivier. Na een tijdje zaten we dan ook vast. Wij zaten in een jeep, maar onze voeten zaten in het water. Abbé Pierre reed maar in een gewone auto, en zij zaten tot en met hun navel in het water! Wat doe je dan? Wachten! Zoveel geduld dat ze daar toch hebben. Moest dit in België gebeuren, dan waren we al lang aan het vloeken. In Afrika lachen ze er mee en zeggen: dit is Afrika, dat is een leuk souvenier! Ok dan...
Na anderhalf uur wachten, konden we de auto van Abbé Pierre eindelijk uit het water duwen. En... hij startte! Hij is nog meegegaan tot in Tansila, maar net voor we onze bestemming bereikt hadden gaf het ding het op! Dan maar laten staan in het midden van de weg, er zijn toch geen andere auto's in het dorp! Te voet verder dan... Dankbaar waren we toen we Theofiel, onze kok, terugzagen. Hij had lekker eten voor ons klaargemaakt, en ik kreeg zijn schoenen, ik was er namelijk eentje kwijtgeraakt in het water! Ik heb ze dan enkele dagen mogen lenen, tot ik nieuwe gekocht had. Ook al hebben ze niet veel, ze helpen je met wat ze kunnen! We zijn de familie gaan bezoeken, en het ziekenhuis, en daar vertelde de verpleger, Cléophace, me al dat het niet goed gaat met mijn petekindje Hélène. Ze is twee jaar, en krijgt nog altijd borstvoeding. Ze heeft nog geen ander voedsel gehad. En aangezien de mama ook zeer arm is, eet ze niet gevarieerd genoeg. Het gevolg is dus dat mijn Hélèneke ondervoed is. Ze is heel vaak ziek, heeft geen weerstand. Dat was pijnlijk nieuws om te horen, en ik was er dan ook niet goed van. Na mijn emotionele ontlading hadden ze allemaal medelijden met me, hetgeen ik echt niet wou, omdat ik dat medelijden niet verdien, ik ben gezond! Cléophace heeft me dan beloofd om me elke maand op de hoogte te houden van het gewicht van Hélène. In augustus woog ze 6.900 kg, in september heb ik bericht gekregen dat ze 700 g was bijgekomen. Als dat volgende keer weer zo gaat zijn, dan komt het hopelijk wel goed. Ik heb dan meteen de nodige medicijnen voor haar betaald. Ook heb ik weer wat extra geld gegeven en mijn peterschap betaald. Erg om te horen was ook dat Pierreke, het kleine ventje dat we zagen geboren worden, overleden is. Dat is in januari 09 gebeurd, toen hij anderhalf jaar was. En dit om dezelfde reden als Hélèneke nu, ondervoeding. Dokterskosten niet meer kunnen betalen... Onze centjes daar zijn dus zeker nodig! Deze keer zijn we hier echt op een harde manier mee geconfronteerd. Abbé Pierre is vorig jaar in België geweest en heeft toen bij de ouders van An, die ook voor een jaar naar Burkina is geweest, gelogeerd. Zij zijn allebei verplegers, en hebben veel verteld over onze sociale voorzieningen. Het gevolg is dat Abbé Pierre en Cléophace een soort ziekenfonds hebben opgericht. Wanneer de ouders 10 euro betalen, krijgen de kindjes de basiszorgen en medicijnen een jaar gratis. Hieronder valt ook malaria. Een zeer mooi initiatief dus! Jammer genoeg kunnen de meeste mensen dit niet betalen. Daarom hebben wij al enkele kindjes ingeschreven, en willen we starten met een actie vanuit België. Wanneer je 10 euro (mag ook meer) stort, zorg je voor de basiszorgen en medicijnen voor een kind, voor een jaar lang. Je krijgt dan ook een foto van het kind dat je steunt. Wij zullen dit zelf ook opvolgen, en de kinderen ook gaan bezoeken. Meer hierover zal je binnenkort op onze blog vinden. Wie interesse heeft, mag een mailtje sturen!
En dan nu even het minder goede nieuws achterwege laten, want er was ook goed nieuws! Het weeshuis zag er heel mooi uit. Het was alleen onbewoond. Blijkt dat we het hele opzet een beetje verkeerd begrepen hadden. Dat is wel typisch voor Afrikanen, dat ze niet concreet kunnen uitleggen wat hun plannen zijn. Er zijn het afgelopen schooljaar wel kinderen in het weeshuis geweest. De eigenlijke bedoeling is om weeskinderen zonder ouders, of met nog 1 ouder op te vangen in het weeshuis, gedurende het schooljaar, zodat ze naar school kunnen gaan. Dit is zo voor de kinderen in Tansila, maar ook voor de kinderen in de dorpjes daarrond. In de grote vakantie worden deze kinderen opgevangen door hun familie, ze kunnen dan helpen op het veld. Je kan het eigenlijk dus een beetje zien als een internaat. Het blijft een mooi initiatief, want door dit weeshuis kunnen er kinderen naar school gaan die daar anders de mogelijkheid niet toe hadden, en onderwijs is zeer belangrijk!
Vanuit Tansila zijn we dan naar Bobo gegaan, en daar stond ons nog een verassing te wachten. Abbé Pierre is bezig met een vervolg voor het project. Er stond al de nieuwbouw van nog een weeshuis. De bedoeling is om kinderen die nog verderstuderen hier te kunnen huisvesten. In Tansila kan je maar tot 15 jaar naar school gaan, wat al heel wat is in Afrika. Maar kinderen die pienter genoeg zijn en nog verder kunnen leren, mogen dan naar Bobo gaan, daar is een college. We waren heel blij dit te zien! Abbé Pierre heeft ons ook een ontroerend verhaal verteld over hoe hij op het idee was gekomen om een weeshuis op te richten. Het gaat over een jongentje waarvan de ouders gestorven waren. De inwoners van het dorp dachten aan aids, maar dit bleek niet het geval te zijn. Het jongentje werd opgevangen door familie, maar afgezonderd, en verwaarloosd omdat men dacht dat hij ook aids had. Abbé Pierre heeft de jongen gevonden, verzorgd en naar het ziekenhuis gebracht, maar hij is alsnog gestorven. Die jongen heette Laurent, vandaar de naam van het weeshuis. Het heeft ons enorm geraakt, het waren emotionele momenten. Gelukkig heeft Abbé Pierre het hart op de juiste plaats. Hij heeft zo al veel kinderen/jongeren opgevangen. Verder hebben we ook Banfora bezocht, hier is het qua natuur prachtig. Watervallen, rotsen, bergen. Prachtig om te zien. Mooie liedjes duren niet lang, en onze einddatum kwam in zicht. In Ouagadougou zijn we dan nog overvallen. Ze hebben geprobeerd de handtas van Agnes te stelen, door met een brommerke heel kort langs ons af te rijden. Agnes liet echter niet los, maar is daardoor wel gevallen, en ze heeft zich ernstig pijngedaan. Gekneusde ribben en spierpijn hield ze er aan over. Nu kunnen we er om lachen, maar op dat moment waren we toch hard verschrokken, en bang! Dit verpest echter de hele vakantie niet! Op naar volgend jaar! Meer nieuws over het ziekenfonds weldra op deze blog...
