Burkina Faso juli augustus 2007: ons reisverhaal!
Voor foto's die bij dit verhaal horen: terug kijken en in archieven!!!
Wat hebben jullie daar gedaan?
Deze vraag krijgen we veel te horen, daarom hier een antwoord!
We hebben tien dagen de stad bezocht. Eerst de hoofdstad Ouagadougou, daarna een iets kleinere stad Bobo-Dioulasso. Dit beviel ons niet zo! Het stadsleven is niets voor ons. Het was er enorm druk en de Burkinabezen lieten ons echt niet met rust. Zodra ze ons zagen stormden ze op ons af.
Eindelijk mochten we dan vertrekken naar Tansila! Hier hebben we een prachtige tijd gehad. Het was er heel mooi en
rustig! De mensen die je tegenkwam waren altijd vriendelijk, staken hun hand op, of zeiden goedendag! Iedereen heeft mekaar daar nodig, en iedereen was ook welkom. Buren liepen in en uit bij mekaar, zaten samen rond de tafel.
De eerste dagen hebben we het dorp een beetje verkend. We bezochten alle instanties, zoals de burgemeester, de politie, de school, de inspecteur van onderwijs, het ziekenhuis, het moederhuis, de apotheker, het oude dorp, en het weeshuis natuurlijk! In het oude dorp kon ik mijn ogen niet geloven. De prentjes vanuit mijn geschiedenisboeken flitsten door mijn hoofd. Ik kon niet geloven dat dit realiteit was. De mensen leefden er nog zoals in de nederzettingentijd! De werktuigen die ze gebruikten, de huisjes, de huishoudelijke taken, alles gewoon!
Na de verkenning begonnen we ons voor te bereiden voor ons kinderkamp. We hebben heel wat kindertjes gelukkig gemaakt in Tansila! De eerste dag bezochten 45 kinderen ons dorp, de laatste dag kwamen er meer dan 200! Ze kregen dan ook lekker eten! De eerste dagen waren zwaar. We wilden onze structuur opleggen aan de kinderen, maar dat moet je met Afrikaanse kinderen dus niet proberen! Dat hadden we na enkele dagen gelukkig door, en vanaf toen ging het heel wat beter. Op het einde mochten we de kinderen nog gelukkig maken met een T-shirt of knuffeltje! Hun geluk kon niet op!
Het doel van dit kinderkamp was om de kinderen een fijne tijd te bezorgen, maar ook de kennismaking met de school of kleuterklas was heel belangrijk. Het grootste deel van de kinderen gaat nog steeds niet naar school. Ze moeten thuis helpen, op het veld werken of op broertjes en zusjes letten. Door het kinderkamp leerden ze de school op een leuke manier kennen, en dit was goede reclame die het hele dorp rond ging. Vandaar ook de aangroei van ons aantal kinderen! We hopen dat er zo wat meer kinderen naar school zullen gaan!
We hebben ook geholpen met de huishoudelijke taken, zoals de was doen en eten maken.
Verder hebben we mogen assisteren, wat beperkt bleef tot steun bieden, bij een bevalling! Dit was een heel ontroerend moment!
We zijn ook allemaal meter geworden! Elke dag gingen we het moederhuis bezoeken om te kijken of er geen kleine spruiten geboren waren. Eén voor één kregen we een petekindje, waar we allemaal even fier op zijn! We zullen onze petekindjes financieel steunen, zodat ze naar school kunnen gaan, en medische verzorging krijgen als ze ziek zijn!
We gingen ook meehelpen op het veld. Eerst moesten we ongeveer 7 km wandelen naar het veld. Met de buffel en de ploeg werd het veld omgeploegd. Daarna werd er gezaaid met de dabba (ook een werktuig uit de geschiedenisboeken). Niet te geloven hoe de mensen daar hele akkers bewerken, en dat allemaal handmatig! We moesten gaan schuilen voor een serieuze regenbui, en de terugweg was op blote voeten, want het pad was een rivier geworden, je zag er zelfs de schildpadden in zwemmen!
Verder gingen we ook iedere week naar de kerk! Elke zondag de mooie kleren aan! De viering leek wel op een viering bij ons. Maar het koor is prachtig! Ze gebruiken allerlei muziekinstrumenten, waaronder ook djembés. Ze klappen op het ritme en zingen mooi! De laatste keer werden wij gevierd. Met de kinderen mochten we rond het altaar dansen!
Iedere avond gingen we bij mensen thuis eten. Bij de familie Sanou! Dit waren heel hartelijke en gastvrije mensen! We kregen elke dag hetzelfde eten: spaghetti, rijst en tô. De saus bij de rijst werd wel regelmatig afgewisseld, maar voor de rest was het eten heel eentonig. En dan moet je bedenken dat de meeste mensen geen rijst of spaghetti hebben, zij eten elke dag tô!
De familie had een kleine tv. Deze was aangesloten op een batterij, die via zonnepanelen opgeladen werd. Heel de buurt kwam er tv kijken. Er was geen ontvangst, dus ze keken muziekdvds, opnieuw en opnieuw en opnieuw!
Het afscheid was zwaar! En eenmaal terug hier hebben we toch wel even moeten wennen aan onze maatschappij. Maar volgend jaar gaan we terug! We zetten ons project verder, en gaan zo weer wat geld brengen voor de weesjes! (En zo kunnen we de drukte hier weer een paar weken ontvluchten!)
