We staan voor onze laatste week Nepal en willen in de Kathmandu-vallei nog een en ander bezoeken. Dus wacht ons weer een hele lange busrit.
We vertrekken rond 8u30 in een semi-toeristenbus. Dit stadje is waarschijnlijk te ver afgelegen en te moeilijk bereikbaar (= niet-economisch) voor de betere busmaatschappijen en misschien staan er ons wel weer onverwachte gebeurtenissen te wachten.
Na enkele uren rijden laten we de vlakten achter ons en begint een lange tocht door de bergen. We rijden door smalle diepe kloven met beboste hellingen. Helemaal beneden stuwt een vrij brede rivier zijn prachtig blauw-groen water door zijn rotsachtige bedding.
De rit verloopt vrijwel vlekkeloos maar we worden de hele tijd flink dooreengeschud. De wegen in Nepal zijn erbarmelijk. Op 20 km. van Kathmandu belanden we in een file (een andere bus in panne). Het is nu kwart voor zes en we hadden al lag op onze bestemming moeten zijn. Uiteindelijk arriveren we in Kathmandu om 19u15. We zijn de bus nog niet uit of we worden belaagd door een tiental taxichauffeurs. Een eerste bod van 3.000 roepies om ons naar Bhaktapur te brengen slaan we genadeloos af. 2.500 is blijkbaar hun beste aanbieding.
Ik zeg dat we dan wel een hotel in de buurt nemen en morgen met de bus verder zullen gaan.....tenzij... voor 1.200 roepies? er gaan er enkelen akkoord en na nog een half uur taxi staan we in het historische Bhaktapur. Het is nu pikdonker en we staan hulpeloos rond te draaien op zoek naar een onderkomen. Een man neemt ons mee binnen in zijn "quiet guesthouse". Het is slechts vanaf morgenvroeg zes uur, zegt hij, dat we zullen gestoord worden door belgerinkel.........................
Bij nader toezien heeft een kamer van vijf euro zo haar specifieke ongemakken.
De bedden zijn spartaans hard (maar dat zijn we hier al gewoon), het beddengoed is redelijk walgelijk en we zitten met subtropische muggen. Onze slaapzakken (lakens) en muskietennet kwamen goed van pas en mits een toeslag van twee euro hebben we een ander onderkomen gevonden, hopelijk iets confortabeler.
Linda wou eindelijk eens uitslapen en dat was haar meer dan gegund. De wekker stond om acht uur.
Je kan echter niet alles in de hand hebben natuurlijk, zeker niet de plaatselijke bevolking, of de Indiers, of de Chinezen... Reeds voor zes uur begon hier namelijk een rochelfestijn!!... Je houdt het niet voor mogelijk en we wensen het niemand toe. Soms dachten we dat ze er gingen inblijven. Oordoppen zijn in situaties als deze van geen nut. Na 10 minuten ergernis hebben we besloten om maar het grappige van de zaak in te zien, maar leuk is anders. En uitslapen zal weer voor een andere keer moeten zijn. Geef ons in het vervolg maar hanen!
Dus zijn we op staande voet verhuisd.
En zijn we gaan zoeken of en waar we een ontbijt konden vinden. Of er uberhaubt wel ontbijt zou te vinden zijn..
We wagen het erop en zoeken een plaatsje in de eerste de beste eetstal (met klemtoon op de 2e lettergreep). Twee culturen die niets van mekaar begrijpen, maar de oude uitbater heeft al snel door dat we komen eten. Op ons bord komt een drietal soorten deegbollen in olie gebakken (dat zien we direct want die druipt er af) + enkele stukjes aardappel in een pikant sausje. Er bovenop ook nog een kopje lekkere masalathee. Gezien de infrastructuur waarmee de uitbater het moet doen -en gezien de uitbater zelf- hebben we een goed en zelfs lekker gevoel overgehouden aan dit sinistere ontbijt. Bovendien heeft het ons slechts .....80 eurocent gekost. Voor twee!!
We huren een fiets (twee eigenlijk) en gaan op verkenning. In een drukke stad of agglomeratie zouden we er niet aan beginnen maar hier kan het nog net.
Lumbini is het geboortedorp van Siddharta Gautama, of Sakyamuni of kortweg en beter gekend onder de naam BOEDDHA. Hij werd dus hier geboren in een rijke familie. Op zijn 29ste ontdekt hij tijdens vier wandelingen door het dorp het leed van de wereld. Hij beslist alles op te geven en de weg naar bevrijding van alle menselijk lijden op te zoeken. Na jaren van afzondering en meditatie vindt hij uiteindelijk de verlichting die van hem de "Verlichte Boeddha" maakt. De secretaris-generaal van de UNO, de Birmaan U Thant (de oudsten onder ons kennen die man nog wel) kwam hier in 1967 op bedevaart en was geschokt door de erbarmelijke staat van Lumbini en omgeving. Hij plaatste Lumbini onder de bescherming van de Unesco met de bedoeling deze heilige plaats de eer te geven die ze verdient. Er werd een zone vrijgemaakt van ettelijke vierkante kilometers waarop verschillende landen zoals Duitsland, Oostenrijk, Japan, Korea, Vietnam, enz.. boeddhistische tempels hebben gebouwd. Uiteindelijke bedoeling is om van deze plaats de universele hoofdstad van het boeddhisme te maken. We bezoeken verschillende van deze tempels en staan in bewondering voor de verfijnde afwerking ervan (vooral van de tempels gebouwd door Europeanen). Na het tempelbezoek fietsen we door het landschap en langs de kleine gemeenschappen waar de mensen de rijst oogsten, of hun winkeltjes runnen, of waar de kinderen op de kleinere kinderen passen, of de meesten gewoon nietsdoen.... Het is hier rond de 30 graden, redelijk gevaarlijk op de weg, en we besluiten -het is al 4 p.m.-, om ons stilaan klaar te maken voor ons vertrek van morgenvroeg.
We nemen onze tijd, want Lumbini ligt op slechts 80 km hiervandaan.
De plaatselijke bussen zijn een belevenis. De toestand van de voertuigen, het rijgedrag van de chauffeurs, de vele verschillende passagiers, de kleuren en geuren, het stof en andere ongemakken......speciale charme.
In Butwal moeten we een eerste keer overstappen, en alsof het reeds is voorgeseind, voor we het goed en wel beseffen liggen onze rugzakken al op het dak van een volgende bus die richting Bhairava gaat.
De bergen liggen inmiddels achter ons en we zitten nu in de Terai. De Terai iseen grote langgerekte strook van Oost naar West en niet meer dan 40 km breed. Zij wordt in het zuiden begrensd door de Gangesvlakte in India en in het noorden door het voorgebergte van de Hoge Himalaya. Dit is het zuiden van Nepal en subtropisch laagland. Tevens de graan-, rijst- en meer algemeen de voedselschuur van Nepal. De bewoners zijn de Tharu en zoals je reeds begrepen zult hebben, vnl landbouwers. De meeste huisjes zijn in leem opgetrokken. Ondanks de rijkdom en de vruchtbaarheid van dit landsgedeelte zien we voornamelijk armoede. Misschien van het kastensysteem en de ongelijke verdeling?
Deze tijd van het jaar (het regenseizoen is voorbij) is alles stoffig en vuil en dat is niet van aard om de boel op te vrolijken. Nochtans hangt hier een "let-it-be" sfeertje. Komt waarschijnlijk omdat de meesten niets om handen hebben en maar wat rondhangen...en vriendelijk en opgewekt blijven.
We vinden een slaapplaats voor vijf euro per nacht. Deze guesthouse lijkt ons nogal geschikt...... Ons middagmaal (dal baht) kost zes euro voor ons tweeen, alle dranken inbegrepen, maar ook alle muggenbeten er bovenop. Een ontzettend onhygienische omgeving, om het zacht uit te drukken.
Trotter geeft de stad TANSEN een heel hoge score op de schaal van "historisch interessant". Tansen ligt ongeveer 110 km ten zuidwesten van Pokhara en tevens in de richting van Lumbini, nog een van onze uitgekozen bestemmingen.
De bus -het "wrak" is een betere term- doet er iets meer dan 5 uur over. Honderden stopplaatsen, voortdurend in- en uitladen (vooral overladen) en als haringen samengeperst worden. We zouden alweer een goede massage kunnen gebruiken.
Tot overmaat van ramp is Tansen niet het leuke, stille en propere stadje zoals het beschreven wordt. Enkele rustige straatjes met mooie gevels niet te na gesproken, blijven we toch op onze honger zitten. We beslissen om morgen meteen door te reizen naar Lumbini.
Het was een beetje ongewild, maar we willen onze kostbare tijd ook niet zomaar te grabbel gooien. Onze planning voorziet onder andere in een sight seeing waarvoor we een taxi geregeld hebben die ons deze morgen om VIJF uur is komen oppikken. Anders zaten we toch maar met die hanen!
We rijden naar Sarangkot, een stevige bult van ongeveer 1.600 meter hoog op een half uurtje rijden van Pokhara. De zonsopgang is er prachtig en Annapurna en Machhapuchhare zijn er in al hun grootsheid te bewonderen.
Daarna nemen we een licht ontbijt (ligt wel twee uur op onze maag wegens vettig) bij een familie die er op de top een restaurantje geimproviseerd hebben. Voor 120 roepie of ongeveer een euro per persoon voor een toast-omelet moet je niet te veeleisend zijn. De mensen doen ook maar hun best.
Vandaar laten we ons naar een boeddhistisch monnikkenklooster waar juist een soort van eredienst begint. Het gaat er daarbinnen nogal rumoerig aan toe en het geheel valt ons nogal tegen. Wij hebben al beter gedaan.
Wegwezen dus richting "International Mountain Museum" waar we bijna drie uur rondslenteren. Nog nooit zo moe geweest achteraf! Hier kom je bijna alles te weten over de vier bekendste (maar niet belangrijkste) bevolkingsgroepen van Nepal, te weten:
- de Newar - de Sherpa - de Gurung - de Tharus
Deze groepen woerden nog eens onderverdeeld in vele subgroepen zodat je in totaal aan ongeveer 60 kastes komt (zo noemden onze gidsen die ondergroepjes toch, zij waren Nepali).
Vele foto's en uittreksels uit dagboeken vertellen alles over de eerste succesvolle beklimmingen van de plus 8000'ers door de recente geschiedenis. Zeer interessant, maar je moet toch een beetje goed gek zijn om er je tenen en vingers (de neuzen nog daar gelaten) bij in te schieten.
Wat niet wil zeggen dat we nu de bergen hebben afgezworen.
Wij keren rond de middag terug naar ons guesthouse om verder uit te rusten. Morgen wacht ons weer een vroege busreis, maar daar verneem je later alles over.
De wekker hebben we afgezet, maar we kunnen onze wil niet opdringen aan de talrijke hanen en honden die ons, afwisselend, reeds van voor vier uur in de morgen uit onze slaap houden. We staan dan maar weer eens veel te vroeg op.
We moeten onze voorlopig toegewezen kamer ruilen en we reorganiseren nogmaals onze rugzakken. Naast ons guesthouse is een kapper-barbier-masseur gevestigd en een twee weken lange baard wordt vakkundig verwijderd (met een angstaanjagend maar vlijmscherp scheermes). De man verzekert ons dat, na een twaalfdaagse trekking, een nekmassage zowat het minste is dat we nodig hebben. Mij moet hij niet overtuigen en Linda voelt er ook wel wat voor. Afspraak om 5 P.M.
Verder staat deze dag in het teken van wakker blijven, de blog bijwerken ( aan de reacties te merken hebben dat nog niet veel mensen opgemerkt) en plannen maken voor de resterende vakantiedagen.
En wat de nekmassage betreft: op een bepaald moment waren ze aan onze onderrug bezig, en aan onze vingers enzo en ik begon mij toch serieus af te vragen tot waar mijne nek wel komt. Linda werd zelfs gevraagd haar broek uit te doen (zonder resultaat hoor). We zagen het aan de rekening: hoe uitgebreider de nek, hoe hoger de rekening. Maar die vlieger is niet opgegaan!
We moeten zeer vroeg uit de veren, dwz om 4u40. Onder begeleiding van Sagar en in het gezelschap van enkele honderden toeristen gaan we in het pikdonker richting Poonhill, enkele honderden meters hoger (3.200 meter).
De zonsopgang is schitterend en de bergketen die we te zien krijgen is adembenemend. Annapurna I - II -III, Gangapurna, Dhaulagiri......machtige bergen liggen daar in een lange rij indruk te maken. 7.000 tot meer dan 8.000 meter hoog. Ze lijken heel dichtbij maar de afstand in vogelvlucht varieert van 60 tot 80 kilometer. We trotseren de kou om te genieten van dit prachtig spektakel.
Na het ontbijt gaan we op stap voor een lange afdaling. Dit is onze voorlaatste dag en ik opper het idee om maar in een trek door te gaan tot Pokhara, naar ons guesthouse. Omdat iedereen akkoord gaat, stappen we vandaag iets meer dan acht uur. We dalen van 3.200 tot 900 meter.
En dat voel je. We moeten langs een dorpje, genaamd Ulleri. Het is gebouwd rond en langs een zeer, zeer, zeer lange trap. We zijn blij dat we naar beneden mogen en deze kwelling niet moeten beklimmen. Zoals Chomrong zijn hier meerdere duizenden (3.000) trappen te nemen. Ontzettend lastig!! Onderweg raken we in gesprek met twee Franse dames die bezig zijn aan de klim. Een van hen komt voor de zevende keer, maar houdt het dit jaar op een kortere trekking. Ze is wel ergens rond de zeventig! Ongelooflijk!!
Ergens in wat men New Bridge noemt, wacht ons een taxi op die ons naar Pokhara moet brengen, 40 km verder. Het verkeer in Nepal is hels, onverantwoord en voor westerlingen onbegrijpbaar. Hier wordt verondersteld dat iedereen links rijdt, maar dat is nooit helemaal duidelijk. Er wordt op ongeoorloofde manier ingehaald en meerdere malen houden we ons hart vast en hopen op een goede afloop.
Onderweg worden ettelijke verkooppunten georganiseerd (of beter: geimproviseerd) om de bijeengedreven schapen en geiten aan de man te brengen. De dieren worden gekeurd en betast, vooral om het gewicht te kunnen inschatten, want alle dieren hebben dezelfde prijs. Dus hoe dikker het dier, hoe beter de prijs per kilo.
In Pokhara aangekomen voelen we onze benen niet meer. Een douche moet soelaas brengen.
Hop naar Ghorepani op 2.750 meter (iets hoger dan Tadapani) en in principe de laatste zware dag van onze trekking.
Nog voor het ontbijt worden we bij Ganga geroepen die ons meedeelt dat hij de trekking niet kan volmaken wegens te ziek en van hier naar Pokhara teruggaat om een dokter op te zoeken.
We herverdelen de rugzakken, nemen er allemaal enkele kilootjes bij en wensen onze ongelukkige gids het beste. We gaan weer op pad en krijgen een prachtige omgeving voorgeschoteld. 3/4e van de trekking loopt door een immens rododendronbos. Gisteren waren we al onder de indruk, maar vandaag krijgen we pas een idee van hoe zo'n bos er uitziet. Sommige bomen hebben een omtrek van ongeveer 4 (VIER) meter (zelf gemeten) en zijn wel 10-15 tot 20 meter hoog. Anderen zijn grillig gevormd -een beetje zoals wij onze rododendronstruiken kennen- en geven het bos een betoverende indruk. Vooral wanneer de wolken binnendringen ontsaat een mystieke sfeer! Prachtig en indrukwekkend is het. In de mist heel sfeervol!
We komem met heel veel moeite op onze bestemming en nestelen ons, na een deugddoende warme douche, achter de houtstoof in de eetkamer. Morgen POONHILL!!!
Van Chomrong over open terrein naar Tadapani dat ongeveer 500 meter hoger ligt. Het hoogteverschil zal wel juist zijn, maar het aantal meters dat we moeten dalen en/of stijgen heeft geen enkel verband met dit gegeven. Volgens het schema dat Sagar heeft meegegeven, begint onze tocht vlak (+/- een uur), dan dalen we tot ongeveer 1.200 meter om daarna constant te klimmen naar onze bestemming van vandaag.
We hebben ons goed hersteld van de inspanningen van de voorbije week en de eerste helft van de dag is het genieten. Een schitterend landschap, mooi weer, vriendelijke Nepalezen die openstaan voor een kort gesprek (via tolk) of zelfs een foto.
Maar na de afdaling begint opnieuw een lijdensweg. Ieder zoekt zijn optimale tempo om boven te raken. Tot overmaat van ramp wordt het alleen maar slechter met de gezondheid van onze gids Ganga. De jongen heeft al enkele dagen last (hoesten en hoofdpijn) en vandaag kan hij slechts met veel moeite volgen. Het laatste gedeelte van de trekking loopt door een oud bos van rododendron. ONGEZIEN !! Dit komt nog ter sprake!
In Tadapani krijgen we een piepklein kamertje toegewezen. Ook ongezien! Twee klapdeurtjes van +/- 40 cm breedte klappen tot tegen de bedrand en geven, nadat je ze terug hebt laten dichtvallen, toegang tot de "kamer". Er blijft een zeer smal gangetje over om onze rugzakken weg te zetten en dat is het. EN OOK NOG KOUD.
Weeral vroeg uit de veren voor een zware tocht terug naar Chomrong. We staan nu in Dovan op 2.600meter terwijl Chomrong 2.170meter boven de zeespiegel ligt. Dit lijkt eenvoudig maar we staan voor lange afdalingen en dito klimpartijen.
We zijn nu aan onze achtste dag en de vermoeidheid laat zich gevoelen. Ondanks het feit dat het begin van de wandeling naar het dal leidt, doet alles pijn. Het pad is overwegend ruw en hobbelig en de volgende steen of geschikte landingsplaats ligt meestal 40 tot 50 cm lager. Vooral (weeral) voor de knieen is dit nefast. Eenmaal de rivier bereikt, staan we voor een lange, ononderbroken klim naar Chomrong. Er staan ons maar liefst 2.800 treden van ongelijke hoogte op te wachten. Even het verstand op NUL....en start!! Dit is gewoon SM en weer rijst de vraag: "Waarom????"
Maar eenmaal boven hebben onze gidsen voor een leuke lodge gezorgd waar we zelfs een warme douche kunnen nemen. Het leven is nog zo slecht niet.
Eigenlijk hebben we nu nood aan een vrije dag zodat we wat zouden kunnen recupereren. Maar dat is spijtig genoeg niet in de planning voorzien. We kunnen ons enkel verheugen in een lekker stukje chocoladecake en op dit niveau is dat niet te versmaden.
We focussen nu nog enkel op de dag die voor ons ligt en rekenen op een goede lange nachtrust. Morgen wacht alweer -dixit onze gidsen- een zeer zware dag: van 2.170 meter naar 2.630 meter over zeer steile, ruwe paden. Zij noemen dit "Buffalo Road".
Rond zes uur staan we op. We verwachten een stralende zonsopgang, die echter nog even op zich laat wachten. We staan op een plateau en worden omringd door indrukwekkende bergtoppen: Annapurna-South (7.219m.) Annapurna II en III (ook 7.000 'ers), Himalchuli (7.864m) en Machhapuchhare (6.997m). Enkele wolkenvelden verstoren het zicht, maar wanneer de zon dan toch boven de bergtoppen komt gluren, krijgen we de beloning waar we op gewacht hebben: door de opkomende zon krijgen de bergtoppen een gouden glans, een zachte gloed die langzaam wegschuift naarmate de zon hoger stijgt. Na enkele minuten zijn de bergtoppen weer sneeuwwit.
Weeral verkleumd -het heeft lichtjes gesneeuwd deze nacht- besluiten we op onze stappen terug te keren. ABC was ons eerste doel en van hieruit gaan we naar Poonhill, een ander fameus punt van waaruit we een zicht zullen krijgen op de Nepaleze bergreuzen.
Eerste halte wordt Dovan op ongeveer 2.600 meter hoogte. We dalen bijna constant en realiseren ons nu pas hoe zwaar de weg naar boven is geweest. Sommige van onze "tegenliggers" zien er hopeloos vermoeid uit en we vragen ons af waar ze zullen stranden. Nu, dalen is ook geen sinecure, vooral niet voor de knieen die het weer zwaar te verduren krijgen. Op de koop toe is het koud en nat en is onze gids Ganga een beetje ziekjes.
We maken er het beste van, want morgen staat er een zware dag op het menu.
Vandaag staan we voor de laatste etappe naar ABC of Annapurna Base Camp. ABC ligt 4.130 meter hoog. Het pad loopt golvend omhoog met af en toe zeer steile stukken.
Rond 3.500 meter ligt de boomgrens. De bergflanken zijn bedekt met lage struiken en ruwe grassoorten. MBC (Machhapuchhare Base Camp) is een tussenstation waar we nog iets drinken vooraleer de laatste 400 meter hoogteverschil te overwinnen. Alhoewel we geen spectaculaire hindernissen tegenkomen, zijn deze laatste twee uur zeer zwaar. De hoogte begint haar tol te eisen en het ademen wordt moeilijker. Iedere geforceerde inspanning wordt cash betaald.
Rond 13 uur lopen (struikelen) we ABC binnen.
We zijn moe en hebben geen van beiden zin in een -letterlijk- koude douche. Wolken komen aangedreven en in een mum van tijd zit alles potdicht. Samen met andere toeristen proberen we ons warm te houden in de eetzaal. Met heel veel mensen lukt dat een beetje.
Onze kamer is geen optie want daar is het hopeloos koud en vochtig. Goed gekleed, inclusief warme muts, kruipen we rond 21 uur in onze slaapzak.
We hopen morgen de vruchten van zes dagen zwoegen te mogen plukken.
Van Bamboo naar Deurali. Van 2.340m. naar3.200m. We zijn mentaal voorbereid op een zware dag. Het te belopen pad is zwaar golvend en we zijn al blij dat er weinig trappen moeten beklommen worden.
Nog niet!
We lopen al snel een immens bamboebos in. Reusachtige rododendrons van wel 8 meter hoog zorgen voor afwisseling. Het is raar vast te stellen (op deze hoogte) dat dit bos zeer tropisch aanvoelt -het is dichtbegroeid en zeer vochtig- terwijl we wat hoger de boomgrens reeds zien. Maar afstanden zijn hier moeilijk in te schatten. Terwijl wij hier op een hoogte van ongeveer 2.500 meter lopen, torent de besneeuwde top van Machhapuchhare (ook Fishtail genoemd naar de vorm van de top) boven ons uit. Hij lijkt heel dichtbij maar is ongeveer 7.000 meter hoog. Moeilijk voor te stellen dat er nog een hoogteverschil is van bijna 5 kilometer!
Het pad is ruw en gaat bijna constant in stijgende lijn. We ontmoeten herders die enkele honderden schapen en geiten voor zich uit drijven. Zij zijn op weg naar Pokhara om daar verkocht en zeer waarschijnlijk geslacht te worden. Deze maand zijn er de DASAIN feesten. Feesten en festivals ter gelegenheid van de nationale feestdag. Op de negende dag van het ongeveer 15 dagen durende feest worden geiten, schapen, bokken en eenden geslacht en geofferd (= opgegeten denken wij!!). Deze dieren zullen dus worden verkocht in Pokhara. Het moet een aartsmoeilijke opdracht zijn om zo'n kudde samen te houden op een nauwelijks begaanbaar paadje van slechts een meter breed. Hier worden we nog maar eens geconfronteerd met het keiharde leven van deze mensen. Dragers lopen af en aan met zware vrachten. We schatten de leeftijd van de jongsten op 14 jaar, zelfs jonger. Zij zijn ongeschoold (en analfabeet) en hun sombere toekomst is al vroeg bepaald. Er zijn ook vrouwelijke dragers. Zij moeten in kracht niet onderdoen voor hun mannelijke collega's. Sagar vertelt ons dat vrouwen ingezet worden als drager wanneer de armoede hoge toppen scheert. Het is slechts in noodgevallen dat vrouwen buitenshuis gaan werken. Normaal dragen zij zorg voor het huishouden en het werk op het veld.
De laatste twee uur is het ook voor ons weer afzien. Ononderbroken loopt het ruwe pad steil omhoog. Het is een grote opluchting als we plots onze lodge in Deurali zien opdoemen.
Wel, dat is hier vrij stabiel. Iedere morgen worden wij verwelkomd door een stralende zon die de temperaturen doet oplopen tot 30 graden. We lopen ons dus iedere dag lekker in het zweet. Meestal verandert alles na de middag. Donkere wolken zijn de voorbode van meestal hevige regens die tot laat in de avond aanhouden. Totnogtoe hebben we het er steeds droog vanaf gebracht.
Vandaag staan we vroeger dan gewoonlijk op (6u30) en nemen "Porridge" als ontbijt. We moeten voldoende energie opslaan voor de tocht die voor ons ligt. Chomrong (vertrekpunt 2.175m.) en Bamboo (eindbestemming 2.340m.) liggen ongeveer op dezelfde hoogte, maar het pad loopt weer naar de rivier onder in het dal. We beginnen dus met een lange, lange afdaling. 80% van de paden zijn aangelegd in trapvorm. Dit maakt afdalen bijzonder vermoeiend en pijnlijk. Iedere trede is verschillend van hoogte en/of breedte en vooral voor de knieen is het afzien. Bijna nooit is er een vlak stuk en na elke afdaling is het weer trapsgewijs omhoog. Oneindige trappen en enorm afzien. Gelukkig is er de prachtige omgeving: bamboebossen wisselen af met rododendron.
We ontmoeten schoolkinderen die een deel van dit traject dagelijks moeten afleggen. Of liever, "mogen" afleggen, want zij krijgen kans op onderwijs. Iedere dag opnieuw: twee uur op en twee uur af. Taterend en lachend huppelen zij de trappen op. Je hoort ze niet klagen!!!
Wij krijgen voldoende rustpauzes en bereiken Bamboo, na ongeveer 5 uur stappen, rond 13 uur.
Na de lunch begint het weer hevig te regenen en wij prijzen ons gelukkig weer op tijd binnengeraakt te zijn. 's Avonds eten we nog maar eens DalBaht, het lokale gerecht bij uitstek dat door Nepalezen met de "blote" handen gegeten wordt. Zo goed zijn wij nog niet aangepast.
De spieren voelen pijnlijk aan en we zoeken snel ons bed op.
Hoe hoger je klimt, hoe eenvoudiger het onderkomen wordt. We slapen nu in een soort houten barakken (een 5-tal slaapgelegenheden aaneengeplakt met "kartonnen" wanden). In de kamers staan houten constructies die bedden moeten voorstellen en af en toe is er electriciteit. Warme douches zijn zeer uitzonderlijk en de koude zijn zeeeeeeer koud. Maar in onze slaapzakken is het lekker warm en we hebben met niets problemen.
Alle menukaarten zijn dezelfde in alle lodges. Het enige verschil is de prijs die stijgt of daalt naargelang de ligging van de lodge. Hoe hoger hoe duurder. Er is keuze uit Tibetaans brood (Gurung), chapati (ook brood), enkele pasta- en rijstgerechten en de onvermijdelijke Dal-baht schotel. Maar als ontbijt kan je ook porridge of muesli kiezen. En dat zijn onze favorieten.
De tocht vandaag begint om 8 uur in dalende lijn. Een welgekomen intermezzo voor Linda die wat last heeft van stijve spieren. Het is genieten in een indrukwekkend landschap. Wij lopen eerst tussen rijstvelden, dan weer door een soort regenwoud. De bomen zijn begroeid met kleine varens die ook de rotsen bedekken Om 10u30 nemen we een theepauze. Dit vonden wij niet zo nodig maar onze gidsen wisten beter. Vanaf nu gaat de weg omhoog. Eindeloze ruwe trappen brengen ons naar Chomrong op 2.175 meter. Wij zijn vertrokken op 1.565 meter maar moesten eerst helemaal naar de rivier om daar de andere kant van de vallei te beklimmen. Het lijkt ons alsof we meer dan 1.000 meter hebben geklommen.
Ik breng het er vanaf met een open hiel die me nog wel enkele dagen zal hinderen. Linda echter is tot het uiterste moeten gaan en hoopt in orde te geraken voor de tocht van morgen. Vanaf dan wordt het drie opeenvolgende dagen menens met dagelijks minstens meer dan 1.000 meter hoogteverschil.
"De morgenstond heeft goud in de mond" zegt het oude gezegde.
Het is zeven uur. We vergapen ons aan de besneeuwde top van Annapurna-Zuid die schittert onder een blauwe hemel. Hij lijkt heel dichtbij maar het gaat ons nog dagen kosten om het basiskamp van deze reus te bereiken. Vandaag wordt schijnbaar een makkie want we gaan dalen tot 1.565 meter.
En inderdaad, enkele kuitenbijters daar gelaten wordt het een aangename wandeling van ongeveer vijf uur door en langs rijstvelden en semi-tropisch woud. Op de weg liggen meerdere lodges waar trekkers zich kunnen verfrissen, iets eten of overnachten. Mensen wonen hier zeer verspreid in kleine gemeenschappen van enkele huisjes groot. Meestal zeer armtierig. De levensverwachting ligt rond zestig jaar, de kindersterfte rond 63 per duizend en ondervoeding treft 1 op de 15 kinderen. Nepal wordt gerangschikt tussen de armste landen ter wereld. Bovendien is ongeveer 50% van de bevolking analfabeet (mannen 37%, vrouwen 65%). Een gemiddeld maandloon ligt tussen 10 en 15.000 roepies. Je krijgt ongeveer 100 roepies voor een euro. Reken zelf maar (en benzine kost hier bijna zoveel als bij ons).
We houden halt in Landruk. Een kleine (zeg maar kunstmatige) nederzetting met lodges, winkeltjes en restaurantjes. Op de weg naar ABC vormt dit trekkerstoerisme een belangrijke bron van inkomsten.
Gids, drager en taxi zijn stipt op de afspraak en wij vertrekken om 8u30 uit Pokhara voor een 12-daagse voettocht naar ABC of Annapurna Base Camp. Een ritje van 30 minuten tot Banskot even buiten de stad en we staan voor onze vuurdoop. Een paadje kronkelt zich omhoog. Het is eigenlijk een hoge, lange, ruwe stenen trap die we gedurende een dik uur gaan volgen. Ontzettend zwaar vanwege het stijgingspercentage en de hoogte van iedere trap. Ikzelf heb een redelijk slapeloze nacht achter de rug en zie af bij de beesten. Linda daarentegen zit blijkbaar direct in haar ritme en huppelt (hum) als een berggeit omhoog. Wandelstokken helpen natuurlijk, evenals enkele haltes om op adem te komen.
Rond elf uur komen we aan bij de familie van Sagar, een van onze gidsen (we kregen zogezegd een drager en een gids mee, maar eigenlijk zijn zij beiden meer gids dan drager). Grootmoeder, moeder en zus ontvangen ons hartelijk bijeen heerlijke tas thee. We worden rondgeleid en krijgen uitleg over het leven van alledag. De mensen die hier in de bergen wonen proberen te voorzien in hun dagelijkse behoeften en verbouwen vooral rijst en mais. Er staan twee buffels die voor het dagelijkse rantsoen melk zorgen en finaal voor een extraatje als ze verkocht worden om geslacht te worden. Wat de eenzame geit oplevert is ons onbekend. Sagar, de zoon en onze gids, studeert Bachelor in Business Administration maar weet al zeker dat hij met dit diploma nooit iets zal kunnen aanvangen. Nepal kent een werkloosheidsgraad die de 60% overstijgt. Jonge mensen die de kans krijgen om te studeren verlaten het platteland en bij voorkeur het land om in de Arabische Emiraten (voornamelijk) of Europa hun kans te wagen. En dan maakt het hen niet uit of ze in de bouw of als straatveger aan de slag kunnen. Nepal ligt gekneld tussen de twee reuzen China en India en heeft blijkbaar niets te bieden. Geen industrie, geen know-how, geen deftig wegennet, een gebrekkige electriciteitsvoorziening en verder niets. Onze twee begeleiders, twee clevere jongens, gidsen toeristen in hun vrije tijd om hun studiekosten betaald te krijgen. Zij zullen dit (deeltijdse) werk blijven doen tot andere kansen zich aanbieden. Maar zij zien de toekomst somber in.
Wij nemen afscheid van deze familie en trekken verder de bergen in. Rond de middag eten we typische Nepalese Dal-Baht (de basis is rijst, aangevuld met een handvol groenten, een soepje en een pikant sausje). Dit zal trouwens ons basisvoedsel worden voor de rest van de trekking.
Om 15u30 komen we aan in Pothana, eindbestemming voor vandaag.
Het werd al bij al een pittige wandeling waarbij we van 900m. hoogte in Banskot zijn gestegen tot 2.080 meter in Pothana.
's Avonds begint een Nepalese drager een traditionele dans en na een kwartiertje zijn alle aanwezige Duitse, Franse en Vlaamse toeristen een grote gemeenschap op de dansvloer.
