Hallo, hier ben ik weer met een verslagje! 
Foto's volgen nog, ik heb ze nog niet ge-up-loaded...

Afgelopen tijd is er best veel gebeurd. Ik zal proberen het chronologisch te beschrijven.  

Na mijn reis met AFS Bolivia, was ik een dikke week thuis, voordat ik weer vertrok. Ja het leven kan zwaar zijn, ik weet het!! Daarna vertrok ik op eindejaars-reis met mijn school. We zouden maandag vertrekken, maar het werd dinsdag. We zouden om 9 of om 11u vertrekken, of ’s nachts, enfin, we vertrokken.  

Tijdens mijn reis zou mijn gastgezin trouwens ook op reis gaan, en zij kwamen pas 6 dagen later dan mij terug. Voor diegenen die niet wisten waar ik naartoe ging na de reis (de achterban, thuis in België), werd het dus best wel spannend. Er was nl niets geregeld om naartoe te gaan…
Enfin, AFS werd verwittigd, maar er gebeurde niet echt iets. Ik zou wel per sms verwittigd worden waar naartoe te gaan.  

Ik vertrok dus op reis met mijn klas. We gingen met de bus en reden via Oruro naar Cochabamba. Daar verleven we even en konden we de stad verkennen. Daarna zijn we doorgereden naar Villa Tunari, midden in het tropisch heet gebied dat tussen Cocha en Santa Cruz in ligt. We sliepen daar  in een zalig hotel, maar snachts lieten mijn medeleerlingen de deuren openstaan en de lichten aan. (en dan ‘s nachts gillen van schrik voor de insecten ). Hier in Potosí zijn ze dat nl niet gewoon, omdat hier geen insecten zijn.
We zijn daar twee parken gaan bezoeken, eentje met apen en een ander met schommels van 3- 18 m hoog, en tem 12 m was da onbeveiligd. Voor iemand met hoegtevrees (ik dus) geeft da wel een kick. Op de hogere schommels werd ik beveiligd met musketons (die wel geklikt, maar niet aangedraaid werden…)

Van daar zouden we naar Santa Cruz gaan, maar onderweg werden we tegengehouden door blokkades. Dat is, bij uitstek, de Boliviaanse manier van staken. Het kan makkelijk dagen duren eer je er doorheen kan. We hadden de keuze om te wachten (in een warme bus), terug te keren, of om met de moto-taxi verder te gaan. Dit moest dan wel iedereen zelf extra betalen. Voor ons geen probleem, maar omdat we met 2 gringo’s (westerlingen) waren moest er wel wat meer betaald worden (maar zodra we in het Spaans begonnen, was het toch dezelfde prijs als voor de rest). Die moto-taxi’s dat was een spectaculaire rit! Achterop de brommer ,slalommend tussen camions, tegen 75km/u, en van een helm is geen sprake! En wij op teenslippers mee tot in Santa Fe . Van daar namen we een taxi die ons via de oude route naar Santa Cruz bracht. Het was een warme tocht, met een compleet andere natuur dan ik in Potosi gewoon ben! Tropische planten, palmbomen, warm, een heel verschil.

We bleven 3 dagen in Santa Cruz  (waar ik een zwembroek kocht van Abercrombie&Fitch, ja ook hier dus!). We bezochten de stad en gingen er ook naar Aqualandia, een pretpark met héél hoge glijbanen. 

Daarna gingen we weer terug naar Cochabamba waar we 2 dagen verbleven, voordat we weer naar Potosi gingen.   

Die laatste dag (van in totaal 9 dagen) besloot ik zelf even na te vragen waar ik naartoe moest bij aankomst in Potosi. “OH ja, dat is waar, we hebben een ander gezin voor u, waar je een week kan verblijven.”(…)  Ik  werd warm ontvangen in het gezin met 3 zonen, voelde me meteen op m’n gemak. 
De gastpapa nam me mee naar zijn werk (Craeagas), waar die dag nieuwe onderdelen voor een nieuwe ingenio minero geleverd werden (dat zijn fabrieken waar het mineraal uit de stenen gewonnen word). Jammer dat ik geen camera bij had, want wat ik daar gezien heb geloof je nooit! Vermits die onderdelen te zwaar waren voor de kraan die het van de camion moest lossen, kantelde de kraan helemaal, zodat die op twee wielen stond. Toen gingen daar een aantal arbeiders op de kraan staan om die weer in evenwicht te trekken, zoals bij zeilen zeg maar, hilarisch maar toch ook serieus gevaarlijk! 

Na die week ben ik teruggegaan naar mijn eigen gastgezin. Mijn gastzus die met AFS naar America vertrokken was, is terug. Het werd haar te zwaar en het klikte niet met haar gastgezin ( erg conservatieve, gelovige Amerikanen) Deze gastzus weet hoe het voelt en geeft nu, gelukkig, af toe wel eens een commentaar op de scherpe opmerkingen van mijn jonste gastzus, die ondertussen liever wil dat ik er niet ben. Ik heb geen zin om alles in detail te beschrijven, maar de sfeer is niet van die aard dat ik het echt gezellig vind.  De deur staat open in het andere gezin, zeiden ze mij, maar AFS Potosi wil hier voorlopig niet van weten. Het is gemakkelijker alles te laten zoals het is… 

Enfin… ik kreeg wel een mooie T-shirt van mijn gastgezin, dat ze meebrachten uit Panama. Ik had liever dat ze open-minded terugkwamen, dat alles weer gezellig werd, maar het werd een T-shirt. Toch echt lief. 

Intussen kreeg ik een onverwacht telefoontje van een Belgische dorpsgenoot, die zo sympatiek was een pakje voor mij mee te brengen, van Alken naar Potosi. Leuke verassing! Het deed deugd mijn hart eens te luchten, en het werd een fijne babbel! Ik kon hem een paar dagen later ook enkele dingen meegeven naar Alken. Echt fijn! (Bedankt, Marnix!)

Afgelopen weekend ging ik naar Sucre met Finke en Emanuel (andere AFS’ers in Potosi uit België en Frankrijk), en daar zag ik Rik en zijn zus die hier een maand op bezoek is! Tof! (Rik en zijn zus zijn stapgenoten bij Gelijke Tred, mijn jaarlijkse supertoffe vakantie). We bezochten Sucre en daarna kwamen zij ook naar Potosi. Ik heb nu eidelijk de mijnen (een coöperative ingenio minero van mijnwerkers)bezocht met ex-mijnwerkers al gids, en dat was best de moeite!  Ik probeer het kort te beschrijven: 

·           Eerst zie je hoe de mineralen uit het puin gehaald worden dat naar boven gehaald wordt 

·           In dat puin zit zink / lood /zilver, zink en zilver wordt gewonnen hieruit 

·           Het gruis wordt vermalen d.m.v. stenen, dan wordt er water en chemische stoffen toegevoegd. 

·           In roerbakken zakt het gruis en bindt het zink en het zilver zich met het schuim 

·           Dat schuim wordt afgeschept en laat men weer bezinken.  

·           Dat levert pure mineralen van zink en zilver 

·           Uit 100 ton gruis haalt met 1 ton zilverminarealen 

In de mijn zelf dan 

·           Soort regenpak aan, helm, lamp,… 

·           600m diep en dan nog verder, ongeveer 800m diep met ladders naar verschillende ruimtes op verschillende verdiepingen (6 niveau’s) 

·           Mijnwerkers werken in groepen van 4 à 6 personen en geven zichzelf een naam ( Los extremos)  

Die groepen zijn vaak ganse families met mannen van 13 (!)tot 45 jaar 

·           Een carrière als mijnwerker is 12 jaar voor diegenen die met de pikeur werkt en 30 jaar voor handarbeiders. Als ik het goed begreep, is pensioen er enkel voor wie ‘zwaar’ werk deed. (naar mijn gevoel iedereen…). maar na een goede 15 jaar werken zijn die toch allemaal ziek (stoflong) 

·           We trokken verder, dieper de mijn in, waar het warm werd en de gangen steeds enger. Ik liep gebukt, soms  gehurkt of op handen en knieën. 

·           We gingen tot aan het ‘front’ en zagen hoe dynamiet geplaatst werd, we gingen terug naar een veilige ruimte, en hoorden PLOF.  

·           Ja niet !!!BOEM!!!, maar PLOF. De aarde absorbeert het geluid. Je voelt wel de trilling. 

·           De mijnwerkers zijn erg gelovig.  Buiten de mijn maken ze het kruisteken maar in de mijn geloven ze in El Tio. (men mag ook niet fluiten in de mijn, want dan drijft ge het zilver dieper de berg in 

·           El Tio (= de duivel, letterlijk vertaald, Oompje)is de patroonheilige van de mijnwerkers.  

·           Pacha Mama (Moeder aarde) wordt ook vereerd 

Nog een paar wist-je dat-jes: 

·           Als het stopcontact niet werkt, is er geen muziek voor capoeira 

·           Geen probleem: de batterij van de GSM kan ook dienst doen als je de juiste draadjes maar koppelt! Deze truc werkt ook in de taxi voor de radio of omgekeerd om de GSM te doen werken. 

·           Koeienhart is een echte lekkernij!!hmmm! 

·           Klaargemaakt  op de BBQ met patatjes, of met maïs die 24u in zoutwater gekookt werd, met llajua,… lekker 

·           Llajua is een saus van tomaten en pepers en wordt bij zowat elk gercht gegeten. (een andere vorm van mayonaise, zeg maar) 

·           Koeienhart hier een soort Fastfood is, op straat te koop. (zacht, smaakvol en niet draderig) 

Zo, het duurde lang, maar nu hebben we de truc gevonden om vaker te bloggen…  Diegenen die het nu te veel vinden, hadden maar niet moeten zeuren voor meer!!
Vlogende keer: verslag van de eindejaarsfeesten!

26-12-2011 om 00:00 geschreven door Pieter Meert