HET WERKELIJKE LEVEN

Een zonnige zomerdag aan de kust. Ver weg van wolkenkrabbers, toeristen, drukte en lawaai. Achter mij het Zwin. Voor mij de zee. Links en rechts enkel zand. De zon doet deugd op mijn huid en ook het zand onder mij voelt heerlijk zacht. Even alle zorgen en stress achterlaten, donkere of triestige gedachten bannen, gewoon ontspannen nietsdoen. Ik kijk naar boven en zie een stralende wolkeloze hemel. Ik voel een vredige innerlijke rust over mij komen. Mijn ogen vallen dicht.

Ik word wakker en bevind mij in een groot goudgeel korenveld. Verwonderd kijk ik om me heen. Weg zijn strand, zee en duinen. Ik raak even in paniek. Dit kan toch niet? Onrustig en angstig spring ik recht. Daarginds zie ik mensen naarstig werken. Onophoudelijk maaien ze het koren weg. Om telkens weer opnieuw te zaaien en te oogsten. Een absurde cyclus van hard labeur, zonder ooit te rusten of te genieten van de oogst van hun werk. Ze blijven verlangen naar rijkdom en allerhande  materiële genoegens, maar vinden nooit echt bevrediging. Hooguit een kortstondige roes of waan van geluk maar uiteindelijk enkel doffe ellende.

Ik sluit mijn ogen en ga naar binnen in mijzelf. Ik mediteer een uur lang en hoor dan een zacht windgeruis. Ik open mijn ogen en zie mezelf nu in een immens blauw bloemenveld. Veelkleurige vlinders dartelen rond en bijtjes zoemen vrolijk. Ik hoor hemelse muziek. Het lijkt op Johann Sebastian Bach, maar is het nog schoner. Ik voel me diep ontroerd. Vreugde overweldigt me. De geur van de bloemen bedwelmen me en ik val weer in een diepe slaap.

Ik zweef heel hoog boven in de lucht. Onder mij zie ik nu het gele korenveld als een wijde cirkelvormige kring. Daar binnenin het blauwe bloemenveld, volledig omringd door de gele band. Ik daal zachtjes naar beneden en merk middenin het blauwe veld een schitterend witte vijfhoekige ster. Wanneer ik dichterbij ben, merk ik dat mijn hoofd, armen en benen precies passen in de vijf hoeken. Onhoudbaar aangetrokken als door een magneet glijd ik doorheen de opening en…

Een onbeschrijflijk gevoel van gelukzaligheid! Mijn lichaam is er niet meer; ik ben één oneindig bewustzijn. Er zijn geen grenzen meer. De hele kosmos is in mij en ikzelf ben één met het oneindig alomtegenwoordige. Ik besef dat dit altijd al zo was. De strandervaring en mijn vele levens, verschillende incarnaties… het lijkt nu allemaal een droom geweest te zijn. Ik ontwaak nu in de werkelijkheid, als mijn ware Zelf.

In één flits zie ik duizenden en duizenden levens op het scherm van al wat is en weet dat alle zielen ooit weerkeren naar de ene Bron van Liefde. Elk leven biedt waardevolle uitdagingen, ervaringen en lessen om tot dit punt van opperste gelukzaligheid te kunnen komen. Wat een geniale schepping!  Dankbaar en zielsgelukkig geniet ik van een eeuwige rust.

Ergens op het strand van de Vlaamse kust loopt een jongetje met een emmertje en een zandschepje. Verloren gelopen, ver weg van de ouders en de andere mensen in de toeristenzone. Het jongetje vindt een naakte man die roerloos in het zand ligt. Het loopt bang weg en keert terug in de richting vanwaar het kwam. Redders en politie komen hem tegemoet en brengen hem weer naar zijn ouders. Zijn verward verhaal over een man die hij had zien liggen verontrust hen. Er komt een grootscheepse zoekactie maar men vindt niemand. Noch op het land, noch in de zee.

Vanuit de andere dimensie kijk ik vertederend toe en zegen de jongen, zijn familie en de hele mensheid. Het komt allemaal goed. Uiteindelijk komt alles goed.

Yogannes