Op 7 maart 1952 verliet Paramhansa Yogananda bewust zijn lichaam (mahasamadhi); hij kwam in 1893 weer op aarde om de ware leer van Jezus Christus en die van Krishna in Oost en West een nieuw elan te geven o.a. door middel van lezingen, boeken, yoga- en meditatietechnieken. Zijn ‘Autobiografie van een Yogi” en andere boeken zijn spirituele meesterwerken en een inspiratiebron voor elkeen die een zinvol en gelukkig leven nastreeft. Naar aanleiding van de mahasamadhi van Paramhansa Yogananda heb ik volgend artikel geschreven waarin het begrip “goeroe” dat zo vaak verkeerd begrepen is duidelijk omschreven en verklaard wordt.

EEN WARE GOEROE

Vele mensen – vooral in het Westen – hebben een totaal verkeerd beeld van een goeroe. Men denkt dan aan een charlatan, een profiteur die naïeve volgelingen uitbuit, manipuleert en zich laat overladen met geld, dure luxegeschenken, kortom zich laat vereren als een soort halfgod. Helaas zijn er daadwerkelijk zulke individuen.

Een echte goeroe is niets van dit alles, integendeel. Hij zet zich volledig belangeloos in voor zijn toegewijde die zelf in alle vrijheid voor hem kiest en ook volledig zijn vrije wil behoudt. Een ware goeroe wil enkel zijn leerling begeleiden en ondersteuning geven in de belangrijkste taak van elke mens: zichzelf volledig verwezenlijken; dit wil zeggen: lichamelijk, mentaal en spiritueel optimaal functioneren zodat uiteindelijk volledige Zelfverwezenlijking wordt bereikt om zo voor altijd volmaakt gelukkig te zijn. De goeroe heeft deze opperste staat van bewustzijn bereikt en wil zijn volgelingen dit ook helpen realiseren. Hij reikt daartoe leringen, inzichten, leefregels en methoden aan die de toegewijde helpt dit hoog bewustzijnsniveau te halen.

Voor alle duidelijkheid: de toegewijde moet eerst zelf oprecht verlangen naar spirituele ontwikkeling en bereid zijn daar met enthousiasme en een zekere discipline aan te werken. Dan pas komt een goeroe op je levenspad om je hierbij te ondersteunen. Je kan eerst ook vele “gewone” leermeesters hebben en andere inspiratiebronnen. Eenmaal je vanuit het diepste van je hart verlangt naar een blijvende bewustzijnstoestand van volmaakte vrede en opperste gelukzaligheid zal je goeroe verschijnen. Hij zal dan altijd bij jou blijven in meditatie, gebed, levenshouding… in wat je ook doet en denkt. Met veel liefde, in alle vriendschap en zo nodig ook met discipline. Gehoorzaamheid aan de goeroe betekent niet zich schikken naar zijn wil maar naar datgene wat jij zelf ( je ziel) nodig hebt om spiritueel te vorderen en uiteindelijk eeuwig geluk te bekomen. Door open te staan voor goede raad, juist handelen, diepe meditatie, intens bewust leven laat je de goeroe toe jou te leiden naar goddelijke gelukzaligheid. Jouw liefde voor de goeroe geeft deze aan God. God is uiteindelijk de echte goeroe die communiceert en handelt via de bemiddeling van de “aardse” goeroe.

De verhouding tussen goeroe en toegewijde is er geen van meerdere, machtige of overheerser tegenover mindere, onderdanige of onderdrukte. Er is juist een bijzondere band van wederzijdse liefde, vriendschap en respect. Deze speciale relatie is ook voor eeuwig. Wanneer een ziel het lichaam ooit verlaat zal de goeroe deze blijven begeleiden doorheen eventuele verdere incarnaties tot aan de volledige bevrijding, het één-zijn met Al-wat-is.

Mijn goeroe, Paramhansa Yogananda, (net als alle grote meesters en wijzen) leert dat in elke godsdienst of levensbeschouwing een universele kern van waarheid zit. Wij zijn allen kinderen van éénzelfde God, volkomen gelijkwaardig. Of we nu christen, jood, hindoe, moslim of humanist zijn, we komen allen uit dezelfde Bron van Liefde en blijven daar voor altijd één mee. Enkel in het bewustwordingsproces kan enige gradatie zitten maar ook dit is irrelevant want uiteindelijk moet elke ziel zich bewust worden van totale eenheid in eeuwig bestaande gelukzaligheid. Het is geen competitie; elke mens zal vroeg of laat volledig Zelfverwezenlijkt en bevrijd worden/zijn. Iedereen bepaalt zijn of haar ritme van zelfverwezenlijking door de levenswijze in deze en vorige incarnaties. Telkens opnieuw worden kansen geboden, in elke nieuwe incarnatie kan men leren en vorderen. Tot het uiteindelijke doel wordt bereikt. Een levensschool met onuitputtelijke herkansingsmogelijkheden en met een garantie op een “diploma” van Zelfrealisatie.

De liefde en het oneindig geduld waarmee de goeroe zijn volgeling bejegent is onbeschrijflijk groot. Wanneer de toegewijde in de val loopt van de constant aanwezige materialistische verleidingen van deze wereld en even geen zin heeft in de goede raad en steun van de goeroe dan zal deze zich in alle nederigheid stil terugtrekken. Wanneer dan de toegewijde opnieuw hulp en raad vraagt en zich afstemt op de goeroe zal deze onmiddellijk en accuraat reageren. Uiteraard is er nooit sprake van wrevel of straf, dat is een louter werelds, menselijk concept dat in het geheel niet past in het goddelijke waar enkel liefde, mildheid, vergeving en barmhartigheid aan de orde zijn. Een vaderlijke/moederlijke berisping of een psychologische “tik” kan uiteraard wel eens nuttig zijn… De wet van oorzaak en gevolg (karma) blijft natuurlijk altijd gelden. De goeroe kan de karmische gevolgen wel verzachten of zelfs geheel tenietdoen indien de noodzakelijke levensles maar geleerd wordt.

Zo zorgt een ware goeroe – al dan niet in levende lijve- voor een voortdurend aanwezige steun en toeverlaat voor al wie zich op hem afstemt. Wie oprecht verlangt naar een optimaal zinvol leven en blijvend geluk, die krijgt een goeroe toegewezen die liefdevol en succesvol het pad effent naar altijddurende gelukzaligheid.

Yogannes

VOORJAARSVOORBODE

Een frisse februariochtend. Na mijn yogaoefeningen en meditatie wandel ik even in de tuin. De zon komt schuchter piepen en zie… Een bosje van sneeuwklokjes troept tesamen, alsof ze zich willen warmen aan elkaar. Iets verderop komen warempel dwergnarcisjes dapper hun kopje opsteken. Hun grotere broers en zussen (of welke genderhoedanigheid ze ook hebben) houden zich nog wat in maar staan eveneens duidelijk klaar om de lente welkom te heten. Meesjes, roodborstjes, mussen doen zich tegoed aan vetbollen en ander vogelvoer. Ik ga weer naar binnen en voel mij geïnspireerd om een haiku te schrijven.

Sneeuwklokjes luiden

de lente in geel en groen

alles groeit en bloeit

PARAMHANSA YOGANANDA

Wanneer ik afgestemd ben op jou

kan mij niets ergs overkomen;

dan troost je mij teder als ik verdrietig ben;

dan  beur je mij op als ik neerslachtig ben;

dan geef je mij meer weer energie

wanneer ik me zwak en machteloos voel;

dan schenk je mij nog meer vreugde wanneer ik blij ben;

dan geef je mij inzicht en wijsheid wanneer ik voor een probleem sta;

dan breng je rust en kalmte wanneer ik mij opwind of in chaos verkeer;

en bovenal: jij leidt mij naar totale Zelfverwezenlijking.

Jij ben mijn leermester,

mijn vriend,

mijn geliefde.

Jij bent mijn waarborg

op eindeloos zalig geluk.

Onvoorwaardelijk

schenk jij mij

je eeuwige liefde.

Diep dankbaar ben ik

voor die goddelijke zegening

jou als goeroe te mogen hebben.

Yogannes

HET MOOISTE KERSTLIED

“Wie had ooit gedacht dat ik hier in deze eindeloze sneeuwvlakte in de diepvrieskou zou ronddwalen op weg naar een vrouw die weldra moet bevallen?” Tot voor kort werkte Goedele als vroedvrouw in een ziekenhuis in een grote Vlaamse stad maar omwille van een ernstig persoonlijk conflict met de autoritaire directeur werd ze daar ontslagen. Volgens hem hield ze zich niet strikt aan de instructies en tijdsduurbepalingen van het hospitaal; ze gaf voorrang aan sociale contacten met patiënten en familie in plaats van zich strikt aan de reglementen te houden. De directeur was razend toen ze ook nog weigerde zich te laten inenten met een vaccin waarvan ze wist dat dit niet efficiënt en zelfs gevaarlijk was. Hij ontsloeg haar op staande voet en zorgde er niet enkel voor dat ze niet langer in “zijn” ziekenhuis kon blijven werken maar ook dat ze nergens anders nog terecht kon als vroedvrouw.

Een vriendin die bij het Vlaams Kruis actief was vroeg of ze soms niet als vrijwilligster naar Grensland wou gaan dat in oorlog was met Grootberië, een grootmacht die zomaar het buurland was binnengevallen en er dood en ellende zaaide. Het was zeker niet zonder gevaar maar het Internationale Kruis dat alle hulp coördineerde, garandeerde zoveel mogelijk de veiligheid van de medewerkers. Goedele nam de uitdaging aan en vertrok meteen. Ze kwam in een afgelegen dorp terecht en moest vaak naar de dichtst nabijgelegen stad om medicatie en hulpmiddelen te halen. Ze had een speciale pas om de controleposten voorbij te komen en door haar badge kon ze zich meestal ongehinderd verplaatsen.

Maar vandaag – het was de dag voor Kerstmis - was Goedele op de terugweg van de stad naar het dorp door een hevige sneeuwstorm overvallen. Ze trachtte zich te concentreren en zocht naar herkenningspunten maar er was enkel een dikke laag sneeuw te zien, kilometers in het rond. Ze was hopeloos verdwaald en haar mobiele telefoon had geen bereik. Het ergste vond ze dat Mariska, de zwangere vrouw uit  het dorp, één van de medicijnen die ze bij had dringend nodig had. Tot overmaat van ramp hoorde ze heftige bombardementen; de vijand bleef de bevolking bestoken en vele dorpen werden totaal verwoest.

Ze zakte steeds dieper weg in de sneeuw en uiteindelijk viel ze uitgeput en totaal radeloos neer. Ze sloot de ogen en dacht: “Dit is het einde”. Een helder wit licht doorstraalde haar en ze zag een goudgeel veld voor zich waar ze naartoe getrokken werd. Toen werd ze zo licht dat ze begon te zweven, steeds hoger in een hemelsblauwe lucht. Boven haar merkte ze nu een stervormige witte poort waar ze doorheen gezogen werd. Nu bevond ze zich in een schitterend zonnig landschap met veel bloemen en ze voelde zich heel gelukkig en vrij van alle zorgen. Iemand kwam naar haar toe… “Grootmoeder! Hoe komt gij hier?” “Rustig maar, kind. Geniet een tijdje van dit paradijs, de innerlijke vrede en de tedere warme geborgenheid. Kom op krachten en ga dan weer naar de aarde om er je taak verder te zetten. Vrees niet, je wordt beschermd en ondersteund. Tot ziens.” Goedele werd wat later in een fractie van een seconde weer teruggebracht naar de koude sneeuw van Grensland. Ze voelde eerst enorme teleurstelling dat ze niet langer op die zalige plaats van daarnet kon blijven maar ze besefte dat ze op één of andere manier gered werd van de vriesdood en dat ze moest voortleven om haar roeping in dit leven te volbrengen. Het ijskoude gevoel was verdwenen en een warme gloed vulde haar hart en verder haar hele lichaam. Ze had weer de energie om verder te gaan. Een stralende ster verscheen aan de hemel en wierp een zilveren lichtstraal naar beneden. Ze ontwaarde een groot bos en aarzelde geen moment om er in te lopen. Een smal bospaadje leidde naar een open plek waar ze mensen bezig zag tenten op te zetten en kampvuren aan te leggen. Ze herkende enkele dorpsbewoners en vroeg naar Mariska. Een oude vrouw wees naar een tent iets verderop. Iemand vertelde haar dat de vijand hun dorp volledig had vernietigd maar dat alle inwoners tijdig konden ontsnappen aan de bombardementen omdat een stralende ster hen aangetrokken had en allen naar dit bos geleid had.

Goedele haastte zich naar Mariska en verzorgde haar. Om middernacht hoorden ze in de hele omtrek klokken luiden. En kort daarop het gehuil van de pasgeboren baby van Mariska. Een bloem van een kindje dat iedereen intens ontroerde. Er ging een ongelooflijk krachtige uitstraling uit van dit kleine wezentje.

Plots hoorden ze luide voetstappen naderen. Soldaten van Grootberië! Alle dorpsbewoners gingen beschermend rond de jonge moeder en het kindje staan. Maar de militairen werden ten diepste geraakt door dit bijzonder lieflijk tafereel en legden meteen hun wapens neer. Eén van hen vertelde met tranen in de ogen dat hij zijn vrouw en hun pasgeboren baby had moeten achterlaten om naar het front te gaan. De soldaten gaven wat voedselpakketten en enkele geschenken vanuit hun voorraad aan Mariska en de dorpsbewoners. Zij waren tenslotte ook nu veel liever thuis geweest dan hier te vechten voor… ja waarvoor eigenlijk! Hoe zinloos al dit leed en absurd geweld.

Ondertussen bleven de klokken luiden in het hele land. Onder druk van de internationale gemeenschap was een Kerstbestand afgesproken en omdat de gelovigen van Grensland Kerstmis vierden op 25 december en die van Grootberïe dat op 6 januari deden werd die hele periode niet gevochten! Ondertussen werd er druk diplomatiek overleg gepleegd om de oorlog na het bestand definitief te beëindigen. De wapens moesten zwijgen en beide partijen moesten aan de onderhandelingstafel gaan zitten om een akkoord te bereiken.

De soldaten en de dorpsbewoners verbroederden en bezwoeren dat ze voortaan niet meer vijanden waren maar vrienden zouden blijven, ook na het bestand, wat er ook gebeure. De stralende ster die ze gezien hadden bleef aldoor schijnen. Goedele bedacht dat alle mensen waarlijk gelijkwaardig waren; allen broeders en zusters met éénzelfde verlangen: gelukkig en in vrede te mogen leven, zonder geweld, haat of pijn. Dit hier was een uiting van de essentie van Kerstmis: het Licht en de Liefde van het Christusbewustzijn dat in alle harten troont en elke mens heel maakt.

Er werden vele kerstliederen gezongen die ze allemaal kenden want zoveel verschil was er niet tussen cultuur en taal van beide volkeren. Plots begon een jonge soldaat een lied te zingen … in het Nederlands! Goedele herkende dat lied meteen – Susa Nina - want dat zong haar grootmoeder ook altijd met Kerstmis. De jongeman had blijkbaar nog in Vlaanderen gestudeerd en daar bij het studentenkoor dit lied geleerd. Met tranen van ontroering zong Goedele mee en de anderen neurieden tijdens het refrein “Stille Nacht” want dat kwam precies zo uit. Zo had de componist Armand Preud’homme het ook bedoeld. In die koude Kerstnacht klonk het hemels gezang wonderschoon en de trillingen spreidden zich ver uit, over bergen, heuvels, dalen, meren en zeeën. En een diepe vrede daalde over alle mensen die het hoorden neder.

SUSA NINA

Sint Jozef bereidde die wondere nacht

van 't zuiverste strooisel een beddeke zacht

daarop heeft Maria met schamele vlijt

haar schreiende Kindje te slapen geleid.

Susa Nina, 't Hemelse hof in een arme stal

en engelen wieken naar 't aardse dal

en vullen de sferen met feestgeschal

Susa Nina, voor de koning van 't heelal.

De herders ontwaakten in 't schitterend licht

aan hen werd de troostende boodschap gericht

een boodschap van vrede vanuit 't paradijs

aan alle de goeden van wille zij peis!

Susa Nina, 't Hemelse hof in een arme stal

en engelen wieken naar 't aardse dal

en vullen de sferen met feestgeschal

Susa Nina, voor de koning van 't heelal.

Drie koningen kwamen naar 't Kind van heel ver,

zij volgden het licht van een stralende ster.

Zij hebben des Godsmens, den Koning aanschouwd,

En offerden wierook en myrrhe en goud.

Susa Nina, 't Hemelse hof in een arme stal

en engelen wieken naar 't aardse dal

en vullen de sferen met feestgeschal

Susa Nina, voor de koning van 't heelal.

Nog steeds brengt het Kindje

zijn boodschap van vree

voor alle goedwilligen onder ons mee

een boodschap van vrede, van heldere kracht

een boodschap van licht in de donkere nacht.

Susa Nina, 't Hemelse hof in een arme stal

en engelen wieken naar 't aardse dal

en vullen de sferen met feestgeschal

Susa Nina, voor de koning van 't heelal.

Yogannes

DE NEGEN LEVENS VAN POESSIE

Na een hels leven van honger en ellende, opgejaagd, verstoten en voortdurend belaagd kwam Poessie na een verschrikkelijke dood opnieuw bij de Maker van Al-wat-is terecht.

“Wat heeft u mij toch aangedaan! Zo een miserabel leven dat u mij gegeven heeft!” klaagde ze miauwend.

“Maar daar had jij toch zelf voor gekozen, niet?” weerlegde de Maker zacht en lief, zoals altijd.

“Nu ja, ik wilde een leven in volle vrijheid, ongebonden zodat ik kon doen wat ik maar wilde. Maar er kwamen onophoudelijk narigheden en moeilijkheden op mijn levensweg.”

“Zozo. Wat wil je dan in een volgend leven? Je weet dat je zelf mag kiezen waar en in welke omstandigheden je wil herboren worden.”

“Ik wil nu bij mensen in een gezin terechtkomen. Daar zal ik zeker veilig en comfortabel kunnen leven, zonder zorgen of angst.”

En zo geschiedde. Poessie kwam als huisdier bij de familie Pestjens terecht. Als verjaardagsgeschenk voor het jongste zoontje. Maar deze beschouwde de kat als een stuk speelgoed waarmee hij kon doen wat hij wou. Hij trok hard aan haar staart, schopte en sloeg en gooide met van alles en nog wat naar het arme dier. Op een keer had de zoon haar zo erg toegetakeld dat ze het leven liet en zo opnieuw bij haar Schepper belandde.

“Kon je mij niet in een goede familie laten leven?” vroeg ze verwijtend. “Had dat dan gezegd, jij mag altijd kiezen maar je moet wel zorgvuldig en precies zeggen wat je wil” antwoordde de Maker bedaard. “Bovendien speelt het karma van je vroegere levens mee; je moet immers leren uit jouw levenservaringen om zo uiteindelijk volmaakt gelukkig te kunnen worden”.

En zo werd Poessie geboren in een nest bij de familie Liefvrint. Ze speelde er met de kinderen, werd prima verzorgd en kreeg er lekker eten. Het leek wel een paradijs. Maar op een dag brachten ze haar bij de dierenarts die haar voorgoed beroofde van de mogelijkheid zelf een gezin te stichten, tot haar groot verdriet. Tot overmaat van ramp kwam er een grote hond als tweede huisdier bij en die maakte haar het leven zo zuur dat het paradijselijk bestaan tot een hel werd. Poessie was zeker geen katje om zonder handschoenen aan te pakken maar tegen zo een groot vervaarlijk monster kon ze echt niet op. Die enorme loebas zat haar op een keer zo bedreigend grommend achterna dat ze pardoes de straat op liep en onder een vrachtwagen terechtkwam…

“Een volgende keer wil ik weer in vrijheid leven, maar wel in een beschermde omgeving” opperde Poessie en de Maker vervulde zoals altijd die wens.”

In haar vierde leven woonde Poessie aldus in een groot woud, ver van alle mensen vandaan. Geen honden in de buurt en voldoende voedsel en zuiver water uit de beek. Eindelijk leek ze een mooi en gelukkig bestaan te kunnen leiden. Maar helaas, door uitzonderlijke droogte ontstond er een reusachtige bosbrand en Poessie werd een prooi van de ongenadige vlammen…

Over haar vijfde leven kan ik kort zijn. Ze koos een dorp op grote afstand van enig woud of bos als verblijfplaats. Na een grote wolkbreuk overstroomde de nabije rivier en het ganse dorp verdween met man en muis (en kat) in de zondvloed…

“Geef mij maar een nieuw leven, deze keer als woestijnkat” sprak Poessie zelfverzekerd. Geen mensen, geen honden, geen bos, geen rivier… wat kan er dan nog misgaan?” De Maker stemde stilzwijgend toe. Hij wist dat ze uiteindelijk van dorst zou omkomen maar zij had nu eenmaal de vrije keuze en kon enkel leren uit haar levenservaringen…

“Deze keer wil ik precies omschrijven hoe ik mijn zevende leven wil doorbrengen” sprak Poessie beslist. “Ik wil geboren worden op een plaats en in omstandigheden waar de ellende uit mijn vorige levens niet kunnen geschieden.” De Maker knikte prijzend en stond de gunst welwillend toe. “Ons katje begint wijzer te worden” dacht hij.

In een land met een gematigd klimaat, met lieve en diervriendelijke mensen zwierf Poessie gelukkig en tevreden rond. Ze had nooit honger of dorst en niemand viel haar lastig. En toch, er leek iets te ontbreken in dit anders zo zalig leventje. Ze ontmoette nooit een geschikte levenspartner en haar kittenwens werd dus niet vervuld. Ze stierf van eenzaamheid en verdriet om het gemis van een kroostrijk kattengezin.

Ze vroeg de Maker een gelijkaardig leven als het vorige maar dan mèt een kater aan haar zij. En voor de achtste maal incarneerde Poessie met de zegen van de Maker van Al-wat-is.

Aanvankelijk was alles rozengeur en maneschijn. Tomkat was de ideale gezel voor Poessie en schonk haar veel liefde en talrijke nesten schattige kittens. Maar op een dag merkte ze dat hij nog een heleboel andere katjes had die hij maar al te graag in het donker kneep… Na een hoogoplopende ruzie verliet Tomkat haar en bleef ze verweesd en eenzaam achter. Ze stierf van liefdesverdriet.

“En, welk leven wil je nu?” vroeg de Maker.

“O neen! Nu is het genoeg geweest. Het draait toch verkeerd uit, wat ik ook kies. Wat doe ik toch altijd verkeerd? Waarom wordt ik telkens weer gestraft met een ellendige incarnatie? Ik wil voortaan een leven waarbij ik telkens weer jouw raad en steun kan krijgen, zonder daarvoor eerst iets onaangenaams te moeten tegenkomen of in miserie te moeten sterven.”

“Goed, dat kan. Een heel wijs besluit, lieve Poessie. Overigens treft jou geen enkele schuld, jouw zogezegde fouten of zonden zijn enkel te wijten aan vroeger karma of aan onwetendheid. Zoals ik al eerder zei word je niet gestraft maar juist geholpen om door leerrijke ervaringen in het vervolg het juiste te doen en volmaakt gelukkig te zijn. Je weet toch dat ik zielsveel van je houd zoals van al mijn schepselen, zonder onderscheid. Ik zou jullie nooit kunnen straffen of op enigerlei wijze pijn doen of laten lijden… Voortaan mag je mij altijd aanroepen wanneer je dat nodig vindt of wenst. Het volstaat stil te worden, je ogen te sluiten en in gedachten naar boven te kijken. Je zal mij dan kunnen zien en vragen wat je maar wil.”

En zo gebeurde het dat in haar negende leven Poessie van begin tot einde gelukkig was. Voor elk probleem dat zich aandiende zocht ze raad en hulp bij de Maker van Al-wat-is. Al haar wensen werden vervuld en als er toch iets tegenviel, dan leerde ze daar uit en ging welgemoed verder.

Hoe het verder met haar ging? Na haar negen levens als kat, incarneerde ze nog vele malen als een ander dier en uiteindelijk ook als mens. En zoals elke mens reisde haar ziel na vele leerrijke incarnaties in alle sferen tenslotte voorgoed naar haar Schepper, de Maker van Al-wat-is in zijn immer uitdijende oceaan van gelukzalig liefde-bewustzijn.

Yogannes

WERELDVREDE

Op een dag stond de mens op

en hoorde niets:

geen wapengekletter

geen reclamegetetter

geen auto- of vliegtuiglawaai

geen overluide “muziek”

geen geruzie of gekibbel

helemaal niets

dan stilte

rustige, vredige stilte

enkel het lieftallig klateren

van ergens een beekje

het vrolijk gefluit van een vogeltje

het zachtjes ruisen van de wind

anders niets dan stilte

stille vrede

en een diep deugdzaam gevoel

van innerlijke rust

en tedere geborgenheid

De mens genoot

met volle teugen

van het leven

in liefde

en vrede

En God zag dat het goed was

Yogannes

ALLERHEILIGEN

Allen heiligen

zijn wij

wanneer wij

voorgoed verlaten

de waan

van de waanzinnige wereld

van vele waanlevens

en ons ware Zelf

volledig verwezenlijkt hebben

Vergeet en vergeef

de vele verkeerde dingen

gedaan in onschuldige onwetendheid

en volledig verteerd

in het zuiverende en helende vuur

van de eeuwige onvoorwaardelijke Liefde

Treed enthousiast binnen

in de allerheiligste

altijddurende zijnstoestand

van onophoudelijk innige innerlijke

vrede en hemelse gelukzaligheid

Wij zijn

allen heiligen

Yogannes

TIJDLOZE ERVARING

languit liggen drijven

middenin het meer

boven: zon en wolken

in een hemelsblauwe lucht

omkaderd door tedere bergtoppen

gelukzalig gevoel

- volmaakt tevreden -

van eindeloze vrijheid

laat me wegzinken

in de immense diepte

van het tijdloos bestaan

niets kan me nog raken

noch de pijn uit het verleden

noch de angst om wat komen zal

ik ben

één en al

EEN

Yogannes

Het kleine kuiken en de grote roofvogel

Tussen berg en dal zwevend spiedde de reuzearend de omgeving af. Daar beneden zag hij plots een piepklein geel donzig bolletje in het gras rollen. Bij nader inzien was het helemaal geen bolletje en het rolde ook niet. Het was een jong kuikentje dat vliegensvlug door het groen rende, op zoek naar moeder hen. Helaas, de onfortuinlijke kip was zojuist doodgereden door een dwaze motorrijder die ondanks het duidelijk aangegeven verbodsbord toch het natuurgebied was binnengereden en met oorverdovend lawaai snoeihard de bospaadjes doorscheurde. “Spijtig”, dacht de roofvogel, “die kip is helemaal platgereden, daar is geen eten meer aan”. Dat kuikentje daarentegen kon hij wel meenemen voor zijn eigen jong dat thuis hongerig zat te wachten op vaders terugkeer van de rooftocht.

Pijlsnel naar beneden duiken en het kuikentje met de klauwen oppikken zou niet lukken want dat kleine ding was heel wendbaar. De grote roofvogel besloot sierlijk vlak voor het kuikentje te landen en dat diertje zodanig te imponeren met zijn reusachtige verschijning dat het - verlamd van angst - makkelijk te pakken zou zijn.

Het kleine kuikentje stopte inderdaad abrupt zijn hardlopen toen die enorme vogel ineens voor hem neerdaalde en zich in al zijn glorie oprichtte. Met donderende stem beval de roofvogel het kuikentje halt te houden en mee te komen naar het arendsnest ginds boven in de bergen. “Mijn zoontje zal heel graag met jou spelen” lachte hij vals.

“Kan nu niet, moet mijn moeder zoeken” piepte het kuikentje en wou weer verderlopen. De roofvogel was ontstemd en werd ongeduldig. “Hoor eens, kleintje, ik heb ginds van boven in de lucht gezien hoe jouw moeder er vandoor ging met een jonge haan. Ze heeft jou verlaten en je ziet haar nooit meer terug”. “Een leugentje om bestwil” dacht hij binnenin “tenslotte zou de waarheid veel te hard zijn voor dit jonge ding en nu kon hij er meteen profijt uit slaan.” “Ik bied je mijn nest als nieuwe thuis aan; ik zal goed voor je zorgen en zoals gezegd krijg je er met mijn zoon een speelkameraadje bij.”

“Niets van! Je liegt! Dat zie ik zo. Ik weet dat het niet klopt wat je daar allemaal vertelt. Mijn moeder zou zoiets nooit doen. Ik ken jouw soort wel vanuit mijn vorige levens. Toen ik geboren werd als vlieg heb jij mij als spin in je web ingesponnen, verdoofd en opgegeten. En toen jij een reiger was heb je mij als jonge kikker opgepeuzeld. Ik weet intuïtief dat jij mij nu ook zal willen verorberen of aan je zoon voeren. Neen hoor, deze keer zal het je niet lukken, ik ga beslist niet mee!”

“O jeetje, een spiritueel kuikentje, ook dat nog.” zuchtte de roofvogel. “Luister eens hier, klein mormel, ik geloof niet in jouw gezwets. Ik weet dat ik veel groter, sneller en sterker ben dan jij en dat ik je sowieso zal meenemen.”

“Dat kan, maar dat zal je heel duur te staan komen.” sprak het kuikentje kalm maar vastberaden. “De wet van oorzaak en gevolg is onverbiddelijk en heel precies. Wat je een ander aandoet zal in gelijke mate ook jouzelf overkomen. Als je mij op enerlei wijze krenkt, zal jou of je zoon wel eens iets gelijkaardigs kunnen geschieden.”

“Zozo, profeet, filosoof, politicus… en dat allemaal in dat kleine, jonge lijfje. En nog dreigen ook!” De roofvogel was razend en kwam gevaarlijk naderbij.

“Neen, dit is geen dreiging maar een waarschuwing. Ik weet wat er gaat gebeuren en wil juist verhinderen dat je in je ongeluk loopt.”

De roofvogel stond even perplex. Iets in hem zei hem dat dit geen gewoon kuikentje was. Het intrigeerde hem en in plaats van brutaal toe te slaan vroeg hij dit wonderbaarlijk wezentje om meer uitleg. Waar kwam al die wijsheid en zelfzekerheid vandaan?

“Het is moeilijk met woorden uit te leggen maar ik zal je leren hoe je zelf kunt ervaren wat je wil weten.” “Sluit je ogen en luister stil naar je adem.” De roofvogel keek eerst eens snel om zich heen of niemand dit vreemd tafereel kon gadeslaan en deed toen wat gevraagd werd.

“Stel je voor dat je ineens kleiner wordt. En beeld je dan in dat ik juist steeds groter wordt…” De roofvogel schrok van wat hij “zag”: het kuikentje was nu tientallen keren groter dan hij en kon hem zo opslokken… Vlug de ogen openend zag hij tot zijn ontsteltenis dat het kleine kuikentje daadwerkelijk reusachtig groot voor hem stond! Angstig smeekte hij om vergiffenis.

Meteen nam het kuikentje weer een normale afmeting aan. Glimlachend sprak het: ”Het is allemaal illusie, in werkelijkheid bestaan we allemaal uit dezelfde grondstof: licht. Alles is één, verbonden met al wat is. Elkaar bestrijden en vernietigen is dus absurd. Leef voortaan in Liefde en je bent voor altijd gelukkig.”

De grote roofvogel was nog altijd sterk onder de indruk. “Het is me allemaal wat te veel, te overweldigend. Ik voel me helemaal anders dan normaal.”

“Neen hoor, je bent nu juist helemaal je ware zelf.” reageerde het kuikentje. “Sluit nogmaals je ogen, neem langzaam, diep en rustig adem en blijf dan onbeweeglijk stil.”

Het roofdier volgde de aanwijzingen precies op en na een poosje zag hij een groot, helder licht. Zelf scheen hij ook enkel licht te zijn en “zweefde” boven alles heen; niet zoals bij zijn dagelijkse vluchten in de bergen maar werkelijk boven, onder, langs en door alles heen. Ontelbare planeten zoefde hij voorbij en hij zag talloze landschappen en wezens. Onbeschrijflijk mooie zonnestelsels badend in kleurrijk licht. Hij voelde zich immens gelukkig, een vreugde die hem euforisch maakte.”

Plots dacht hij aan de wreedheden die hij allemaal had uitgehaald in zijn leven en meteen verdween het extatisch visioen.

De grote roofvogel keek het kuikentje verontschuldigend aan en beloofde zijn leven te beteren. Hij zou nooit nog een dier doden en verslinden. Hij zou vegetariër worden en ook zijn kroost enkel nog groenten, fruit, noten, zaden en pitten te eten geven…

Zacht sprak het kleine kuikentje. “Troost je, het komt allemaal goed. Het Licht zal je helpen en beschermen. Vrede en alle goeds!”

En weg was het kuikentje, schijnbaar verdwenen in het niets. De grote roofvogel bleef even beduusd en verwezen achter. Dan steeg hij sierlijk op, op zoek naar een lekkere vrucht voor zijn zoontje…

Yogannes

Het vredesklokje

In een klein dorpje in Vlaanderen werd een nieuw klokje geboren. De klok Nele uit de Ijzertoren – dat grote vredesmonument waarop in 4 talen ‘Nooit meer oorlog’ staat – was de doopmeter. Zij drukte bij de doopviering de wens uit dat dit klokje overal vrede zou brengen. De nieuwgeborene kreeg de naam Godfried en kreeg een plaatsje in de kerktoren vanwaar men een prachtig zicht had op de licht glooiende heuvels en de weiden “als wiegende zeeën”.

Tegen Pasen zou het vredesklokje voor het eerst de grote tocht naar Rome meemaken. Toen ze over Ieper vlogen, dook Godfried speels onder de Menenpoort door, tot ontsteltenis van de oudere grote klokken die dit veel te riskant vonden. Een beetje oneerbiedig ook tegenover de vele gesneuvelden die hier herdacht werden, vonden zij. Maar het klokje wilde met deze actie juist de aandacht trekken op de vele jongens die hier gestorven waren. En op de verschrikkelijke gevolgen van alle zinloze oorlogen. Nele verdedigde haar petekindje tegenover de andere klokken door hem volkomen gelijk te geven.  De intentie van dit manoeuvre was goed en de uitvoering vlekkeloos.

Na een verder incidentloze reis kwamen de klokken in Vaticaanstad aan. Nadat ze gevuld werden met paaseitjes vertrokken ze opnieuw huiswaarts. Maar een grote storm waaide hen volledig uiteen. Godfried kwam heel ver voorbij Italië terecht en was volkomen verdwaald. Uiteindelijk bevond hij zich in een totaal onbekend land. Het klokje moest wel zeer goed oppassen want voortdurend vlogen er bommen en kogels langszij. Beneden zich zag Godfried een enorme chaos van mensen die op de vlucht waren voor het geweld. Soldaten, tanks, bommenwerpers… wat een verschrikkelijke taferelen. Vrouwen en kinderen leefden in bunkers. Er was grote hongersnood, angst, ziekte… en overal lag de dood op de loer…

Wat kon het kleine vredesklokje hier nu tegen beginnen? Het zocht een zeldzaam rustig plekje op. Meter Nele had hem geleerd dat elke klok zich kon richten tot een grote krachtbron. Daartoe moest in alle stilte de aandacht gericht worden op het punt waar de klepel net de bovenkant van de klok raakte.  Dan kwam in een schitterend licht een groot energieveld vrij waaruit kracht kon geput worden. Een warme tedere stroom van liefde doorstroomde dan de hele klok en deze kon dan supersterke prestaties leveren. Die liefdesenergie kon dan ook doorgegeven worden aan al wie zich daarvoor openstelde.

Godfried paste deze bijzondere meditatietechniek toe en voelde zich inderdaad reuzesterk worden. Een intens gevoel van liefde zinderde door het hele klokje heen en straalde uit naar de wijde omgeving. De trillingen van het klokgegalm verspreidde zich tot in de verre omgeving en veroorzaakten een weldoende en vredebrengende sensatie bij al wat leeft.

Het vredesklokje strooide al zijn eitjes over de kinderen uit en deze werden daardoor ook sterk en gezond. De volwassenen zagen dit en aten ook de energierijke paaseitjes. Godfried kreeg een idee en vloog luid beierend over het slagveld zelf. Bij het horen van de vredeliefelijke klanken stopten de soldaten met vechten en vielen hun eerdere “vijanden” als broeders in de armen. Tot verbazing en woede van de generaals kwam zo de oorlog bijna tot een abrupt einde.

De aanstokers en belanghebbenden van de oorlog wilden het land nu totaal vernietigen door bombardementen met kernwapens. Maar zie, een grote hoeveelheid klokken van over de hele wereld kwamen plotseling aangevlogen, ze hadden de trillingen van Godfried gevoeld en kwamen ter hulp. Ze vulden nu het hele luchtruim zodat geen enkel gevechtsvliegtuig nog in actie kon komen.  De energetische trillingen verspreiden volop vredelievende gedachten en gevoelens bij alle mensen die dit hoorden, in alle landen. Zo kwam wereldwijd een lange periode van duurzame vrede.

Het vredesklokje Godfried vloog dan eindelijk terug naar Vlaanderen – na een ommetje via Rome voor een nieuwe lading paaseitjes voor de kindjes van zijn dorp natuurlijk…

Elke mens die spiritueel actief is, kan zich in stille meditatie ook richten naar het derde oog, het punt tussen de wenkbrauwen. Kijk ernaar met gesloten ogen. Volg gewoon je rustige, diepe ademhaling. Ervaar een innerlijke vrede en rust. Put liefde en kracht uit de bron van al wat leeft. Verwezenlijk door dagelijkse meditatie jezelf zo helemaal: lichamelijk, mentaal en spiritueel. Verspreid je innerlijke vrede en wees zo een “vredesklok” in de wereld om je heen.

Zalig, vrolijk en vredevol Paasfeest iedereen!

Yogannes

DE GOEDE WEEK

Zondag nog enthousiast onthaald,

bejubeld en geprezen

als een held,

een bevrijder.

Wuivende palmen.

Vreugde alom.

Wonderen geschieden.

Alles komt goed.

Donderdag schandelijk verraden,

vals beschuldigd,

gemarteld en bespot,

onrechtmatig  veroordeeld.

Zijn beste vrienden

kenden hem niet meer,

verloochenden hem,

vluchtten angstig weg.

Vrijdag een droevig dieptepunt.

Lijden tot stervens toe.

Duisternis, wanhoop en depressie.

Waarom zoveel pijn?

Waarom zoveel onrecht?

Van waar zoveel haat en geweld?

Zal het kwaad dan toch overwinnen?

Zaterdag is stil,

heel stil.

Stil verdriet.

Weemoedigheid.

Rouw.

Stille verwachtingsvolle hoop ook.

Reflectie.

Meditatie en gebed.

En opnieuw wordt het zondag: Pasen!

Een stralend Licht schijnt over de wereld.

Schitterende natuur.

Een lente vol bloesems.

Vrolijk lachende kinderen alom.

Ontwaken en glorievol verrijzen.

Liefde overwint alles.

Immer nieuw gelukzalig leven.

Yogannes

ALLEMAAL TWEETJES

Neen, dit gaat niet over berichtjes op Twitter, maar wel over een bijzonder fenomeen: de datum van vandaag bestaat uit allemaal tweetjes, “2’tjes” dus. 22/2/22. Of anders genoteerd: 22/02/2022, een palindroom. Een volgend “tweetjesfestival” komt er pas op 22/2/2222.

Je had allicht wel gemerkt dat we in een duale context leven. Alles in de schepping komt tweemaal voor. Mannelijk en vrouwelijk, donker en licht, goed en kwaad, dag en nacht, groot en klein, warm en koud, yin en yang… enzovoort. Alles komt ook vroeg of laat in evenwicht; dat is tenminste het ideaal: een harmonisch evenwicht tussen twee tegengestelde elementen die samen één worden. Denk bijvoorbeeld aan het klimaat. In grote en kleine cyclussen houden hitte en koude, droge en vochtige perioden elkaar in evenwicht. De natuur doet dit normaal gezien op een vrij rustige, ordelijke en gematigde wijze maar soms wordt het extreem, vooral als gevolg van extreem menselijk gedrag. Dan tracht de natuur het verstoorde evenwicht zo snel mogelijk te herstellen en zien we alom hevige overstromingen, aardbevingen, stormen, vulkaanuitbarstingen… Al speelt hier ook de reactie op negatieve trillingen mee, veroorzaakt door oorlog, geweld en ander kwaadaardig gedrag van de mensheid. De universele wet van oorzaak en gevolg –karma- werkt heel precies met als enig doel: orde op zaken brengen zodat alles peis en vree wordt en iedereen uiteindelijk gelukkig. Geloof het of niet, het is zuivere “weten”-schap!

De mens zelf is ook vaak een vat vol tegenstrijdigheden en tegengestelde aspecten. Die in evenwicht houden of brengen is een moeilijke maar noodzakelijke levensopgave. Elke man zou zijn “mannelijke” hoedanigheden in evenwicht moeten brengen met zijn “vrouwelijke” kant. Het strikt rationele moet gecompenseerd worden met het meer gevoelige. Zoals elke vrouw haar meer sensitieve aard moet aanvullen met de “mannelijke” rede. Elke persoon is uiteraard verschillend maar alleszins heeft iedereen respectievelijk meer “mannelijke” of “vrouwelijke” eigenschappen die dan best met elkaar in harmonie gebracht worden. Het maakt –spiritueel gezien – absoluut niets uit welk geslacht of geaardheid je hebt. Ben je eerder geneigd de dingen louter verstandelijk aan te pakken, dan is het niet slecht om ook eens te luisteren naar je hart. Het omgekeerde is evenzeer waar.

Alle mensen zijn gelijkwaardig en komen uit éénzelfde bron van bewustzijn. Incarnatie na incarnatie leert de ziel om het duale te overstijgen, volkomen te onthechten aan het materiële en zo te verrijzen in de éne, het ware Zelf. Zichzelf volledig verwezenlijken en opgaan in de allesomvattende Geest is het enige levensdoel van de mens. Het is in feite een proces van bewustwording van datgene wat al is. Het paradijs van eeuwige gelukzaligheid is reeds in ons. In diepe meditatie kan elkeen deze onbeschrijflijke vreugde ervaren. Dan zijn er geen “tweetjes” meer; enkel het absolute alomtegenwoordige en allesomvattende Ene.

We zijn allen één.

Yogannes

22 februari 2022

GEDICHT

Ik vond

een gat

in de poëziemarkt

Heb het

VERSLAAFD AAN VERPAKKING

Geen mens die een geschenk krijgt, zal verrukt en enthousiast enkel met de verpakking – hoe mooi ook het papier en de strik – bezig blijven en het geschenk zelf niet eens bekijken, laat staan het gebruiken. En toch, het merendeel van de mensen doet precies dat: het aardse leven met al het materiële en lichamelijke verafgoden tot in het absurde. Om dan telkens weer ontgoocheld te worden door het vergankelijke, de pijnlijke gevolgen of zelfs het op den duur vervelende. Terwijl het ware leven, het spirituele, alles-vervullend en gelukzaligmakend is en dat voor altijd. Dat godsgeschenk wordt vaak niet gewaardeerd, zelfs niet gekend. Deze onwetendheid is dramatisch voor mensen die lijden. Een beetje openstaan voor de liefdevolle energie van de Bron van Al-wat-is zou al een wereld van verschil maken. Wie regelmatig mediteert en leeft in dienstbare harmonie met de medemens, kan hier op aarde al gelukkig zijn.

Het mooie is dat we telkens weer een nieuwe verpakking krijgen met hetzelfde geschenk. Aan ons de keuze om ofwel enkel aandacht te hebben voor de verpakking of dan toch het unieke, volmaakte geschenk aan te nemen: eeuwige gelukzaligheid. Eenmaal dat geschenk in bezit, doet de verpakking er niet meer toe.

De tijdelijke zintuiglijke genoegdoeningen bezorgen ons hoogstens heel even plezier maar uiteindelijk leiden ze allemaal tot teleurstelling, verdriet en pijn. Verlangen en verleiding zijn suikerzoet maar eens het begeerde in bezit komt algauw ellende of gemis. Onverzadigbaar zijn de wereldse verlangens; men lijkt er nooit genoeg van te krijgen maar spoedig komen de symptomen van overdaad. De avond van schransen, zwelgen en wellust mag zo heerlijk lijken, de ochtend van indigestie, kater en bittere spijt volgt onverbiddelijk. Men ervaart dit als een straf maar het is enkel een les, een uitdaging om het voortaan beter te doen.

In meditatie en in dienstbaarheid wordt alle verpakking en ballast afgeworpen en komt men in een dimensie van louter vreugde en geluk. Deze unieke ervaring van “wel-zijn” is voor iedereen bereikbaar. Je hoeft het geschenk van het ware leven alleen maar te ontdoen van de verhullende en misleidende verpakking om het echte geluk te vinden. Je kan het pakmateriaal ook recycleren in een nieuw leven maar uiteindelijk kies je best metten voor het geschenk zelf. De keuze is vrij maar je zal altijd verantwoordelijk zijn voor de gevolgen van wat je kiest. Bedenk dat je de slavernij van de verpakking altijd achter je kunt (en alleszins ooit moèt) laten om voor altijd vrij en gelukkig te zijn. Laat je niet strikken door begoocheling, kies voor de ware liefde van het echte leven door volledige Zelfverwezenlijking.

Yogannes

GOEROEDEVA

Al liep ik duizendmaal verloren,

jij brengt me altijd weer terug op het juiste pad.

Al maakte ik talloze fouten,

jij corrigeert me telkens opnieuw met eindeloos begrip.

Al werd ik oneindig keer verleid door materieel gewin,

jij behoedt me voor de kwalijke gevolgen.

Al verzwakt soms mijn spirituele inzet en meditatie,

jij inspireert me en wakkert mijn spiritueel enthousiasme opnieuw aan.

Al dacht ik vele keren niet aan jou,

jij vergeet me nooit en bent immer bij mij.

Al had ik doorgaans geen tijd voor jou,

jij wacht geduldig tot ik me weer op jou afstem.

Al beantwoordde ik niet steeds jouw onvoorwaardelijke liefde,

jij blijft onverminderd zielsveel van mij houden.

Goeroedeva,

ik hou van jou.

Yogannes

JAAROVERGANG

Met weemoed

en dankbaarheid

denk ik aan de goede en mooie dingen

van het afgelopen jaar;

wat mij blij en gelukkig maakte

koester ik teder

in mijn hart

Ik gooi de slechte en minder prettige zaken

in de vergeetput van mijn geheugen

en onthoud enkel de lessen die ik eruit leerde

en besef dat elke uitdaging mij sterker heeft gemaakt

Een nieuw blad

ligt nu voor me klaar;

ik vul het in

dag na dag

leven na leven

met inzet en contemplatie

geleid door LIEFDE

naar het Rijk

van altijd nieuwe

vrede en vreugde

Yogannes

EEN KERSTVERHAAL ALS (G)EEN ANDER.

Het gebeurde toen Heer Rodes koning in de Lage Landen was, zo omtrent het jaar 2400. De mensheid had toen al een flink stuk vooruitgang geboekt inzake bewustwording. De mensen leefden vrij harmonieus samen en haast nergens was er nog oorlog of geweld. Eigenlijk werd een koning toen gekozen door het volk maar Heer Rodes had als opperbevelhebber van het leger de macht gegrepen toen het parlement het leger wilde afschaffen en vervangen door een burgerdienst die zich enkel zou inzetten om de mensen te helpen in nood en om hen te beschermen.

Bijna overal op aarde heerste er vrede en welzijn. Maar toch was er nog een hardnekkig gedeelte van de wereldbevolking dat volhardde in de boosheid en streefde naar veel materieel gewin en eigenbelang. Hier en daar bezetten ze sleutelposities om hun tanende macht alsnog te bestendigen. Aan het hoofd van grote multinationals en als staatshoofden in sommige landen probeerden ze met geweld en bedrog zichzelf te verrijken.

In het jaar 2400 woedde een zeer besmettelijk virus op aarde. Voor mensen met een gezonde levensstijl en een sterk immuunsysteem vormde dit geen enkel probleem. Wie echter nog steeds oude slechte gewoonten aannam zoals vlees eten en roesmiddelen als alcohol, drugs en tabak consumeerde, was het virus zeer schadelijk. Net als in vorige eeuwen werd er door de overheid wereldwijd absurde en zinloze maatregelen genomen, uiteraard zonder succes. Massale vaccinaties onder de hele wereldbevolking – ook kerngezonde mensen en kinderen! – verzwakten slechts het aangeboren afweersysteem en zo kon het virus ongeremd muteren en overheersen. Men had blijkbaar zoals steeds niets geleerd uit de geschiedenis.

Heer Rodes en zijn trawanten zagen enkel een kans om schatrijk te worden en de mensen die ze eigenlijk zouden moeten dienen voorgoed onder de knoet te krijgen. Hij riep de noodtoestand uit en vaardigde een besluit uit dat alle mannelijke onderdanen zich met hun gezin naar de plaats van hun geboorte moesten begeven om er een inspuiting te krijgen in het lokale vaccinatiecentrum. Ongehoorzaamheid zou zwaar bestraft worden.  

In een klein dorpje woonden Yos en Maartje, een pasgetrouwd koppel. Hij kwam uit de grote stad waar hij aan de universiteit godgeleerdheid had gestudeerd maar hij vond geen werk omdat hij niet overweg kon met dogma’s en het autoritair gedrag van de geestelijke overheid. Na een burn-out trok hij naar een dorpje op het platteland om er tot rust te komen. Hij leerde daar Maartje kennen, een meisje dat na haar studies rondgezworven had in India en er kennis had gemaakt met yoga. In het dorpje gaf ze wekelijks yoga-onderricht en daar kwam op een keer Yos meedoen. Weldra voerden ze lange, diepe gesprekken over spiritualiteit en mettertijd werden ze verliefd op elkaar. Hij vestigde zich definitief in het dorp en trouwde met Maartje. Haar ouders hadden een bakkerij en het jonge koppel woonde boven de winkel.

Het was nu eind december en Maartje zou weldra moeten bevallen. Van  overheidswege had het paar dus de opdracht gekregen zich naar het vaccinatiecentrum in de geboorteplaats van Yos te begeven. Daar moesten zij hun prik krijgen die hen zogezegd zou beschermen tegen het rondwarende virus. Omdat de treinen niet reden vanwege de overheidsmaatregelen, besloot Yos de oude bakfiets van zijn schoonvader – waarmee deze vroeger brood ronddroeg bij zijn klanten – weer rijklaar te maken. Hij installeerde een comfortabel zitje voor Maartje. Ze was uitgerekend voor Driekoningen, dat was toch nog een paar weken. Tegen dan zouden ze wel weer thuis zijn.

Na een lange vermoeiende fietsreis kwamen ze in de grote stad aan, de ochtend voor hun afspraak in het vaccinatiecentrum. Yos zocht naar een logeerplaats maar alles bleek volgeboekt. In een herberg aan de rand van de stad probeerde hij een laatste maal. De herbergier zei dat alles volkomen bezet was, er was echt geen slaapplaats meer vrij, in de hele stad en verre omgeving niet. Yos vertelde dan dat zijn vrouw hoogzwanger was en er toch ergens een plekje voor haar moest zijn. De vrouw van de herbergier kwam nu tussen en zei dat ze in de schuur achter de herberg wel iets kon in orde maken om te overnachten.

Het was nu bijna middernacht en Maartje en Yos legden zich te rusten op het hooi. De vrouw van de herbergier had voor enkele dekens gezorgd en wat voedsel. Ze hoefden niets te betalen; de vrouw leefde duidelijk mee met de hoogzwangere Maartje.

Om klokslag middernacht kwam het kindje vroeger dan verwacht ter wereld. Het was een meisje en ze noemden het Jessie. Plots werden ze opgeschrikt door gerommel en lawaai. Enkele herders uit de buurt kwamen binnen en vertelden dat ze een soort vliegende schotel gezien hadden in het veld waar hun schapen graasden. Een schitterende vuurpijl in de vorm van een staartster had hun de weg naar deze schuur gewezen en ze hadden engelachtig gezang gehoord en een diepe warme, tedere stem die hun toesprak: “Ga het pasgeboren kindje bezoeken want ze zal de hele wereld nieuw en beter maken”. De herders waren diep ontroerd bij het aanschouwen van het teder tafereel in de schuur; het pasgeboren kindje vervulde hen van grote vreugde en innerlijke vrede en ze gaven wat extra voedsel en schaapwollen dekens als geschenk.

Ook drie wijze geleerden kwamen langs, elk uit een gerenommeerde universiteit in het Verre Oosten. Hun berekeningen hadden dit bijzonder voorval voorspeld en ze hadden eveneens die lichtende sterpijl gezien. Ze gaven elk een goede wijze raad aan de aanwezigen. “Zoek regelmatig de stilte op en mediteer intens” sprak de eerste. De tweede zei: “Beschouw elk ander als volkomen gelijkwaardig”. De derde verzekerde: “Zie mekaar graag, respecteer en help elkaar en geef vele knuffels en andere blijken van affectie”.

Maartje en Yos en alle aanwezigen sloten de woorden van de wijzen in hun hart en ze werden vervuld van grote blijdschap. Ze waren heel sterk onder de indruk van de kracht die voelbaar van het kindje uitging. Ze werden helemaal stil vanbinnen. In elke cel van hun lichaam voelden ze een onbeschrijflijk zalig gevoel dat hen in extase bracht. Een schitterend wit licht verhelderde de hele omgeving.

Dat intens stralende licht als van duizendmaal duizend zonnen verlichtte toen de hele aarde. Alle virussen en andere negatieve trillingen werden totaal opgebrand en verdampten. Alle mensen werden helemaal gezond en voelden een diepe vrede en vreugde in zich.

Heer Rodes en alle nog niet ontwaakten kregen inzicht in hun onwetendheid en de daaruit voortvloeiende wandaden. Ze lieten hun slechte gewoonten achter zich en leefden voortaan vanuit liefde en mededogen. Elke vorm van haat en geweld verdampte in de warme, tedere gloed van het Kerstlicht. Een nieuwe wereld was geboren. Een nieuw tijdperk brak aan van hoge bewustwording, welvaart en welzijn. De aarde, het ganse heelal was vervuld van eindeloze Liefde. Jessie – een waar Christuskind - leidde allen naar de Bron van Al wat is, de allerhoogste staat van bewustzijn, van immer nieuwe gelukzaligheid.

Yogannes

CIJFERS EN LETTERS

ik hou niet van cijfers

die worden toch maar gemanipuleerd

en vaak (met opzet) verkeerd geïnterpreteerd

dan heb ik liever letters

behalve de letter van de wet

geef mij maar de Geest

Yogannes

Met dank aan Antoine de Saint-Exupéry en zijn voortreffelijk en inspirerend boek “De Kleine Prins”.

DE PRINSES VAN ASTRALA

De kleine prins zuchtte verveeld. Sinds zijn avonturen op aarde in een boek verschenen waren, had hij niets meer bijzonders beleefd. Hij leefde hier helemaal alleen op zijn planeetje en had geen zin meer om buren te bezoeken want dat liep altijd verkeerd af. De schrijver van het boek had hij uiteindelijk meegenomen naar deze uithoek van het heelal omdat deze dat zelf zo wou. Op aarde had hij schoon genoeg van al die doffe ellende en die onwetende mensen die hem toch niet geloofden, laat staan dat ze zouden begrijpen wat hij zei of schreef. De kleine prins had hem echter al lang niet meer gezien want de man was voortdurend bezig met telepathische boodschappen naar de aarde te sturen in de hoop alsnog enkele medemensen te kunnen bereiken met waarheidsgetrouwe en nuttige informatie. Slechts zelden kon die wijsheid de aardbewoners bereiken want grote geheime satellieten bewaakten constant de ruimte en controleerden alle info die binnenkwam. Een automatisch censuurprogramma wiste alle informatie die inging tegen de belangen van de geheime Grote Machten. Toch bleef de goede schrijver het proberen want hij miste ondanks alles de aarde en wou absoluut zijn medemensen helpen.

De kleine prins zuchtte nog een keer diep. Hij kon zijn vriend de schrijver niet helpen want hij had al zorgen genoeg op zijn eigen planeet. Het schaap dat zijn vriend voor hem getekend had, kon vanwege een geheimzinnig virus niet zoveel apenbroodboomplantjes meer opeten en dus moest hij zelf aan de slag om de wildgroei in te perken. Het werk was eentonig en redelijk vermoeiend.

Net toen hij even een pauze nam en zuchtend zijn eenzaam leventje overschouwde, klonk een kristalhelder stemmetje achter hem.

Dag kleine prins, mag ik er even komen bijzitten?

Stomverbaasd draaide de prins zich om en zag een klein lief meisje met goudgeel haar en een zilveren kroontje op. Haar manteltje was hemelsblauw met allemaal sterretjes. Ze lachte hem zo lief toe dat hij even duizelde.

“Wie ben jij in ’s hemelsnaam?” stamelde hij.

“Mijn naam is Angelica, ik ben een prinses uit Astrala.” antwoordde ze zacht. “Ik kom je opbeuren” voegde ze er teder aan toe.

“Astrala? Die planeet ken ik niet” sprak de kleine prins achterdochtig. Hij had al zovele nare ontmoetingen gehad dat hij vreemde wezens niet meteen vertrouwde.

“Natuurlijk niet” antwoordde het prinsesje onverstoord “Ik kom niet van een planeet maar uit een andere dimensie: Astrala”. “Daar zijn ook wel planeten maar heel anders en groter dan hier in dit heelal. Wij kunnen er ook heel snel van de ene naar de andere planeet reizen, sneller dan het licht, gewoon op wilskracht.”

“En waarom kom je dan helemaal hierheen gereisd,” vroeg de prins nieuwsgierig.

“Dat is enkel in reactie op jouw liefde” fluisterde ze zachtjes.

“Mijn liefde? Ik was juist aan het zuchten en aan zelfbeklag aan het doen” bekende de prins kleintjes.

“Maar je helpt toch je schaapje en dacht bezorgd aan je vriend en bovendien straal je elke dag weer van liefde voor je roos.”

Deze bemoedigende en troostende woorden troffen de kleine prins diep. Ze kende hem blijkbaar heel goed.

Hij voelde meteen een warme sympathie voor dit beeldschone en lieve prinsesje.

“Zou je .. misschien… als je dat wilt… hier bij willen blijven wonen?” hakkelde hij verlegen.

Nu schaterde Angelica het uit. “Nee, dat kan helemaal niet, ik kom je enkel wat opvrolijken en om jouw vragen omtrent het leven te beantwoorden zodat je wijsheid verwerft en gelukkiger kunt worden.”

De kleine prins keek even verslagen en teleurgesteld. Het leek alsof hij de unieke kans van zijn leven om een levensgezellin te hebben al meteen had vergooid. Hoe gelukkig zouden ze niet kunnen geworden zijn hier met zijn tweetjes op zijn planeet. Met die prachtige roos, en het schaap en … allicht wat kleine prinsjes en prinsesjes. Maar meteen stopte zijn droom want de planeet was immers veel te klein voor een gezin, zelfs met hun beidjes zou het al te krap zijn. En toch, zo een lieve prinses aan zijn zij…

Opnieuw lachte Angelica luid, maar wel vrolijk. “Ik kan al je gedachten lezen. Heel lief van je trouwens en ik begrijp je wel, hoor. Maar ik beloof je dat na ons gesprek je een heel ander wezen zult zijn, of beter gezegd: meer je ware zelf zult zijn. Dan zal je weten dat je enkel gelukkig kunt zijn wanneer dat geluk duurzaam is, onbegrensd door wat dan ook. Hier op je planeet is net als op alle andere planeten alles vergankelijk, jouw lichaam inbegrepen. Maar je ware zelf helemaal binnen in jou is eeuwigdurend, onvergankelijk. Je kan voor altijd zielsgelukkig zijn. Sterker nog, je bent dat al maar je bent je daar nog niet van bewust. Daarvoor ben ik hier; ik zal je de wijsheid doorgeven die je nodig hebt om bewust te worden van je oneindige gelukzaligheid.”

De kleine prins was overweldigd. Hij voelde aan dat dit een heel bijzondere ontmoeting was.

“Is die gelukzalige toestand bij jou in Astrala te vinden? Neem je mij dan mee naar daar?” vroeg hij hoopvol.

Prinses Angelica glimlachte hem vol tederheid toe en zei zachtjes: “Luister naar mijn woorden van wijsheid en dan zul je het allemaal begrijpen, lieve prins.”

“We komen allemaal uit éénzelfde Bron, die er altijd al was en altijd zal zijn. In die Bron zijn alle mogelijke scheppingen en gedachten potentieel aanwezig. Vanuit die Bron komt ook alle energie; een onuitputtelijke Liefdeskracht die werkelijk alles kan verwezenlijken. Uiteindelijk is al wat is ontstaan, dus ook Astrala en het Heelal waar jij nu leeft afkomstig van die ene Bron. Deze houdt ook alles in stand; zoniet zouden alle planeten en sterren voortdurend botsen. De Bron is alwetend en bezit een wijsheid waar ons verstand absoluut niet bij kan. Toch kunnen wij de Bron ervaren.”

“Hoe dan?” onderbrak de prins die één en al oor was. Hij voelde aan dat hij ingewijd ging worden in de grote geheimen van het leven zelf.

“Ik zal het je leren” sprak Angelica.

“Ga rechtop zitten, sluit je ogen en haal heel diep en langzaam adem.” Concentreer je volledig op je in- en uitademing en kijk –met gesloten ogen! – naar boven. Blijf zo in stilte zitten en neem rustig waar wat je ervaart.”

Na een poosje zo samen gemediteerd te hebben vroeg Angelica de kleine prins hoe hij zich nu voelde.

“In het begin schoten allerhande gedachten door mijn brein en had ik moeite om geconcentreerd te blijven. Maar ik focuste telkens weer op mijn ademhaling en werd zo stilaan rustiger. Een onbeschrijflijk goed gevoel kwam toen over mijn heen. Ik zag even een helder licht, sterk stralend maar toch niet hinderlijk. Integendeel, het licht gaf mij een warm en vredig gevoel. Ik hoorde ook een zacht zoemend geluid.”

“Dit is inderdaad een mogelijk effect. Wat je ook ziet, hoort, ervaart in meditatieve stilte is een glimp van de kracht die uitstraalt vanuit de Bron.” Na lang en diep mediteren zul je inzicht krijgen in alle aspecten van het leven. Alle vragen zullen beantwoord worden. Je zal troost en kracht vinden maar ook rust en vrede.”

“Kan ik zo ook naar jouw Astrala reizen?” vroeg de kleine prins hoopvol.

Angelica glimlachte. “Je bent daar immers al, in je astraal lichaam dat je zonet ervaren hebt. Ook in jouw dromen vertoef je in Astrala. En in vorige levens was je er ook al.”

De kleine prins begreep het niet. Een vorig leven? Nu al in een astraal lichaam in Astrala?

“Jouw ziel heeft drie lichamen: een vast materieel lichaam zoals je daar nu zit, een fijnstoffelijk astraal lichaam en een nog fijnstoffelijker gedachtenlichaam. Naarmate de diepte van je bewustzijn kun je dit waarnemen. In de allerhoogste graad van bewustzijn kan jouw ziel zelfs het drievoudig lichaamsbewustzijn afwerpen en opgaan in de Bron van altijddurende Gelukzaligheid. Dit kan vele wedergeboorten en evenvele levenslessen vergen. Door totale Zelfverwezenlijking zul je uiteindelijk voor altijd immermeer gelukkig zijn.”

“Onvoorstelbaar. Wat een groots en ingenieus concept!” riep de kleine prins enthousiast uit. “Maar waarom kan ik niet meteen in die eeuwige gelukzalige toestand komen?”

“Dat kan zeker. Dat ben je immers al.”

“Maar nee. Ik zit hier op mijn planeetje met mijn roos en schaap en met die dekselse apenbroodboomplantjes.” riep de prins vertwijfeld uit.

“Precies.” glimlachte Angelica. “Je beperkend bewustzijn houdt je alsnog hier. Je hebt nog heel wat te leren, ondanks de inzichten die ik je nu gegeven heb. Je moet vertrouwen op je ware Zelf en geduldig de lessen leren die je hier nog te leren hebt. Pas dan kun je voor altijd gelukkig zijn. Tot dan kun je altijd nog terugvallen in twijfel en onrust zoals je zonet deed. Je krijgt wel altijd opnieuw kansen tot het uiteindelijk helemaal lukt. Blijven mediteren en streven naar een leven van vreugde, vrede en liefde; dan kom je er wel.”

De kleine prins zweeg even beduusd. Het was wel veel en diepzinnig allemaal om dat alles te verwerken.

Angelica lachte hem bemoedigend toe. “Je bent uniek. Je hebt alles in je om gelukkig te zijn. Bedenk dat de Bron één en al Liefde is die jou altijd blijft aanmoedigen, beschermen en liefhebben.” “En ik ben er ook nog altijd” knipoogde ze.

“Is de Bron God?” vroeg de kleine prins opeens.

“Vele mensen noemen de Bron inderdaad God of Allah of Jahweh of de Grote Geest. Of vaagweg “iets dat groter is dan ons” of zelfs “de Kosmos” of “het Nulpuntveld”. De benaming op zich is niet zo belangrijk aangezien het hier om “het Onnoembare” gaat. De aspecten en eigenschappen van de Bron zijn alleszins universeel: onvoorwaardelijke Liefde, onuitputtelijke Kracht, enthousiaste Vreugde, innerlijke Vrede, onovertreffelijke Wijsheid, allesscheppend Licht, grenzeloze Kalmte, allesomvattend Geluid: de oerklank die alomtegenwoordig trilt in al wat is. Een onpersoonlijke Persoonlijkheid die alle aspecten in zich draagt: mannelijk, vrouwelijk, vaderlijk, moederlijk… boven alle dualiteit verheven. Welk godsbeeld je ook hebt, weet dat het altijd een godsbeeld van Liefde is die/dat je met hart en ziel mag en kunt liefhebben. Jij bent alleszins voor altijd en onvoorwaardelijk geliefd”.

Ontroerd en dankbaar keek de kleine prins prinses Angelica aan. “Kun je echt niet blijven?” smeekte hij terwijl hij diep in haar hemelsblauwe ogen keek.

Ze glimlachte vol tederheid en gaf hem een kusje op het voorhoofd terwijl ze met haar hand over zijn hart streek. Een onbeschrijflijk gelukzalig gevoel doorstroomde zijn hele lichaam.

Toen vervaagde langzaam haar beeltenis tot ze helemaal verdwenen was.

Het gelukzalig gevoel bleef nog heel lang nazinderen in het hart van de kleine prins.

Yogannes

Gedicht ter gelegenheid van het gouden priesterjubileum van wijlen E.H. P. Smeyers, pastoor van Sint-Martinus Ganshoren.

VIJFTIG GOUDEN JAREN

Vijftig gouden jaren,

dag en nacht

ten dienste van

God en medemens

met mateloze inzet

het uiterste van zichzelf vergend,

met brandend hart

gedreven en vol enthousiasme

vanuit een rotsvast

vertrouwvol en diep geloof

in stille eenvoud

pastoraal actief

uiterst discreetvol en

met milde tederheid

elk-ander nabij zijn

in Jezus’ naam

Gods oneindige Liefde

verkondigend en belevend

meer dan een overtuiging,

meer dan een ideaal:

een heilige taak, een roeping.

In elk ander Gods kind zien

en zijn Rijk van Rechtvaardigheid,

Vrede en Vreugde brengen

bij jong en oud, ziek en gezond,

bij iedereen zonder onderscheid.

Al wie een vraag of een zorg heeft

krijgt een antwoord,

een helpende hand,

een woord van troost

in naam van de Heer.

Als bij een goede herder

komt niemand tevergeefs aankloppen

Brood en Wijn

worden graag gedeeld

in dankbare vreugde.

Steeds optimist en bereid,

hoopvol en vol goede moed:

“al is de volmaaktheid niet van deze wereld”,

“er komen betere tijden”.

Een leven gul gegeven

in dienst van de Heer

een vroom en ingetogen streven

naar Goddelijke gelukzaligheid

voor iedereen

Heer,

zegen dit leven

met uw stralend Licht

van Vredige Vreugde

en altijddurende Liefde.