Jaarlijkse open stage: "Calming the spirit"

Ik ben er al vroeg aan met de bedoeling nog een beetje tai chi te oefenen vóór de anderen er zijn … maar ik ben niet alleen zo vroeg… geen erg… samen oefenen is ook fijn… nog een stukje wandelen en dan ontmoeten we de anderen op de parking.

We gaan samen op weg…

Lydie heeft goeie cheng vandaag… onder een grote wilgenboom die met zijn takken ons allen lijkt te omarmen doet ze haar verhaal…

En weer gaan we op weg…

Dit keer met de opdracht al onze zintuigen te gebruiken… dit is een openbaring voor mij: ik jog hier wel eens vaker… maar als ik zo rond het meer draaf heb ik alleen maar oog voor het pad… (2x op je gezicht vallen en je leert wel dat je moet uitkijken waar je je voeten zet!!!)

In tegenstelling tot de zee (luid, eisend, trekkend…overweldigend) is het meer stil en rustgevend… Het is, was en zal er altijd zijn… voor mijn gevoel… het geeft leven aan plant en dier… en ook ik voel me erdoor gevoed… Regen, zon, kou, warmte… we hebben het allemaal mogen ervaren vandaag…

Al onze zintuigen kwamen aan bod…

Daarna oefenen we Snake Hands en Straight Hands…en is de voormiddag voorbij eer we het goed en wel beseffen… jammer… (een volgende keer mag het voor mij gerust een ganse dag duren…) ik ben nu eenmaal langzaam van begrip…

Bedankt iedereen…

Thanks for letting me stop and smell the roses…

Taichi-stage 2007 (enkele indrukken)

Het is alweer 2 weken geleden dat we met een fijn groepje in Pernes-lez-Boulogne waren.

Dus genoeg tijd gehad om alles te laten bezinken. Of moet ik zeggen verteren.

Wel, hoe ben ik vertrokken? Met een open geest, geen idee wat een stage weekend zou betekenen.

En ook al blij dat ik het werk zo eventjes en een beetje kon achterlaten. Dat is soms al een taak op zich. En voor de thuistaken wil mijn vrouw wel opdraaien.

Zeer blij dat we iemand bereid hadden om ons veilig ter plaatse te krijgen, vertrokken we donderdag naar onze bestemming (bedankt Ria). Dat is reeds een ervaring op zich, de omgeving kunnen bekijken vanuit een auto zonder dat je zelf moet rijden. Ook al duurde de rit wat langer door hindernissen op de snelweg (Brussel blijft een drukke plaats).

Blijkbaar waren het navigatieprogramma van Ria en mezelf het zeer eens wat de weg betrof, toch tenminste tot waar we het konden ingeven. En de rest werd geleid door Lief, die bezig was met een mentale oefening om iedereen naar de juiste plaats te trekken. Nota voor mezelf: dit moet ik ook nog leren als mijn kinderen te laat op stap gaan.

Vermits we als eerste toegekomen waren, kregen we een eerste rondleiding van de kamers. De verdeling was ook snel gebeurd, en toen kon het lekkere eten beginnen.

Langzaam begonnen de andere ook toe te komen en na een gezellige hap en babbel gingen we dan slapen. Oh ja, sorry Maurice ik hoop dat ik u niet te veel wakker gemaakt heb.

Vrijdag morgen. 'Fris' en ontspannen opgestaan, even snel naar de lucht buiten kijken. OK dit is beter dan voorspeld. Een ontbijt met z'n allen aan de tafel, die zoals blijkbaar elk jaar overvol stond. En daarna begon Het. Ontspannen en ons laten meedrijven door de taichi-golven. Ik neem mij voor om mezelf te gedragen als een spons. Proberen zoveel mogelijk in mij op te nemen. Niet "willen", maar doen. Wat ik nu niet snap komt later wel. Voor degene die mij het eerste jaar hebben meegemaakt/ondergaan misschien een verontrustend iets, een Rob die weinig vragen stelt.

Zo dan nu naar het strand. Voor mij een dejá-vu ervaring, zalig zo een leeg strand om op te oefenen. Deze lege ruimte is er bijna niet meer op de Belgische stranden te vinden. Vive la France (toch voor de lege stranden).En dan de keien, op onze blote voeten... Welke keien? Denk aan de Vorm en zweven we dan niet over de keien. Of toch bijna. Puur plezier.

En dan met z'n allen apart (een mooie contradictie) onze Vorm doen. Met een paar verfijningen die we juist voordien nog meegekregen hebben. Dan nog een afsluiting/terras om te bekomen. De spons zit al redelijk vol. Weer een heerlijk eten, samen zijn, babbelen en slapen gaan.

Dag 2. Opnieuw goed weer. Wat kunnen ze het weer toch slecht voorspellen. En nu een andere locatie. Op zo een klein lapje helling, met een prachtig zicht op zee.

Zo een helling geeft een heel ander aspect aan de Vorm. Flexibiliteit gewenst.

En weer andere oefeningen gedaan. Let op met de hartslag. We leren altijd weer verfijningen bij.

Dus Rob herhaal nog eens voor jezelf : niet willen maar doen of hoe zat het ook weer?

Later die dag hebben we nog een bezoek gebracht aan een stuk geschiedenis.

Een stuk geschiedenis waarvan een groot gedeelte van de mensheid nog niets geleerd heeft. Spijtig.

Die avond weer lekker eten en praten. Nog een levensles : een clown is niet per definitie altijd depri.

Dag 3. Eerst zorgen dat alles opgeruimd geraakt. Moet je nu eens zien hoeveel eten er over is. Geen probleem, er is nog plaats in de auto. En dan nu de keuze waar gaan we oefenen? … Het strand.

Toen we tussen de duinen uit kwamen, een surrealistisch zicht. Was er zoveel wind die het zand over het strand joeg? Neen. De wolken zaten wel erg laag. Maar toch ook mooi. Dan terug oefenen en wat extra uitleg. Opnieuw wat opslorpen. En dan het duwen en trekken zonder aan te raken. Ook iets bijzonder. Dan nog enkele kicks, en … oeps is het al zo laat.

Dan kwam het tijdstip om te vertrekken. Dat is altijd zo een beetje triest.

Ook al is dit geen afscheid, het is toch een afsluiten van iets: een fijn en speciaal weekend, waar we met iedereen geweldig van genoten hebben.

Tijdens de terugreis merkte ik dat ik toch een beetje vermoeider was dan ik dacht. Er zat zo een klein mannetje met een hamertje in de wagen. En ik denk dat iedereen, behalve Ria, er een klopje van gekregen had.

En als je denkt dat we elkaar na het afscheid pas de volgende dinsdag zouden terugzien. Mispoes!!

De Taichi-lokroep had ons terug samengebracht op de eerste parking in België. YES!! Toch nog iets van Lief geleerd.

Verslagje Stage Boulogne

Dag Lief, dag Walter, deze laatste week werden jouw woorden, op het einde van de t'ai chi-stage, bevestigd: "dit is het leven niet!". Een gewaarschuwde vrouw .... zou er 2 waard zijn!?? En warempel ... 't is gelukt! Nu even serieus... het is goed dat er tijd overheen gegaan is, de stage-ervaringen hebben sowieso "zink-tijd" nodig. We zouden jullie heel graag willen danken, danken voor alle indrukken, ervaringen, ... gedurende deze drie dagen. Een reisverslag opmaken, lukte niet... het zijn "momenten", "indrukken".... Maar toch even proberen chronologisch weer te geven: Als eerste mochten we de hartelijke ontvangst door Lief, Walter, Béatrice, Nicole en Vero ervaren... meteen waren we "thuis". Deze hartelijkheid, vrijgevigheid, non-conformisme, ... waren gedurende de hele stage aanwezig. Béatrice, Nicole en Vero lieten ons weten dat dit - in 2007 - nog kan! Het samenspel tussen Lief en Walter tijdens het (bege-)leiden van de groep. Lief als aanwezige afwezige, als alert (ver-)zorgende, als onopvallend sturende, duidelijke leider.... zij kent ons allemaal en laat ons "zijn". Lief is de cirkel. Walter als wetmatigheid, uitdieper van de vorm, laat ons de wetmatigheden ervaren in de martiale toepassingen, laat ons onze grenzen aftasten en net iets verder gaan, toont ons bij de martiale toepassingen om de stilte, de stilte te laten zijn, om dan krachtig naar buiten te treden, ... Walter is het vierkant. Ongelooflijk knap! De één is de ander... Het thema "gehoorzaamheid". Had duidelijk niets te maken met het ongehoorzaam zijn aan bepaalde arbeidsreglementeringen... of .... misschien toch. Gehoorzaamheid aan de principes, gehoorzaamheid aan je lichaam. In de vorm of martiale toepassingen ervaarden we nog meer plezier in de beweging, gewoon in het bewegen! Vero die in haar exposé de vergelijking maakte tussen t'ai chi- principes en clown-principes. Frappant wat een gelijkenissen: laten "zijn", de leegte toelaten, van daaruit de beweging/interactie starten, ... Het stemde ons tot denken... Walter stuurde ons slapen! De avondwandeling liet een heel sterke indruk na.... "de stilte, de stilte laten zijn", "de stilte niet opvullen"... Zoveel gezegd.... zonder woorden.... De verbondenheid met de natuurelementen... zon, zee, maar ook mist en wind, de kliffen, de plaats op zich: historisch-geologisch, ... Als Lief en Walter ons de vorm op meditatieve wijze lieten uitvoeren, speelden deze elementen zeker mee. Hun bedoeling was de stilte in jezelf zoeken...hun woorden werden concreet. Hoe? We probeerden aandacht te geven aan onszelf. We merkten op dat we in feite afgeleid, onrustig of gewoonweg onaandachtig waren. Dat opmerken maakte ons bewust dat we in alles wat we doen steeds op weg zijn naar het volgende. Het leek alsof we steeds weg wilden uit het moment, alsof het volgende moment alleen maar belangrijk zou zijn. Onze groep! Sterke groep! Mekaar leren kennen ... het toelaten, het aanvaarden om te mogen zijn, wie we zijn als individu en toch als groep er staan! Eén voor één bijzondere mensen! Vriendschap diep geworteld, zet zich zeker verder in de lessen. Nogmaals dank van ons allemaal voor deze bijzondere stage. We kijken alvast uit naar volgend jaar!

Groeten, Myriam

TAICHI STAGE

Thema: Gehoorzaamheid

31-05-2007

Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad voordat deze mama kon vertrekken !!!

Man en kinderen voelden zich in de steek gelaten en ook ons moeder was niet blij…

Enfin, op de afgesproken tijd sta ik gepakt en gezakt (heb natuurlijk veel te veel bij) op de afgesproken plaats op mijn passagiers te wachten… maar alleen Rob komt opdagen… de andere twee zitten al vast in de file voor het klaverblad van Lummen… Met een half uur vertraging kunnen we dan toch vertrekken en alle bagage zit er nog in ook… (dankzij de grote auto van mijn schat…)

Tot na Brussel kunnen we vlot doorrijden… maar dan staan we opeens stil… een ongeluk nabij Ternat is de oorzaak van de file… en we verliezen er een uur… Tijd genoeg om mijn passagiers een beetje te leren kennen dus… Rob kende ik al…  Hilde zou mijn dochter kunnen zijn en Maurice blijkt bijna familie…(zijn broer is mijn oom…) gesprekstof genoeg dus… en de sfeer zit er al dadelijk in…

De GPS bleek: ‘La Haute Nonne’ niet te kennen, dus hadden we het straatnummer van de dichtstbijzijnde weg ingegeven en hoopte ik dat Maurice de rest van de weg zou kennen… niet dus… Net als we overwegen om terug te draaien botsen we bijna op Lief die in het midden van de straat taichi staat te doen… zij stuurt ons het juiste straatje in en zo belanden we toch nog als eersten in de gite…. Het is dan bijna 22.00 uur…

We worden allerhartelijkst ontvangen door Nicole, Beatrice en Veronique, (en een nest donzige eendjes…) en krijgen een rondleiding, de kamers worden verdeeld…(wij beslissen dat het kleinste bed voor ons ‘koppeltje’ is… die zijn gewend kort bij elkaar te slapen…) Marie-José, Marina, Myriam en Ilse hadden al een optie genomen op de zolder, Josie en ik nemen de blauwe kamer en Hilde en Marleen de overblijvende ruimte. De mannen krijgen de kamer in de ‘petite maison’. Iedereen tevreden.

In de keuken staat soep, brood, salade (met bloemetjes!!!) en de heerlijkste quiche’s die ik ooit geproefd heb voor ons klaar…Langzaam druppelt ook de rest van het gezelschap binnen… en uiteindelijk ook Suzy en Filippe…Moe en voldaan trekken we naar ons bedje… Lief en Walter doen de afwas… (de schatten…)

01-06-2007

Vrijdagochtend na het ontbijt vertrekken we naar het strand. Het is een fantastische ervaring taichi te doen met alleen de zee als getuige… het weer is prachtig en alles lijkt veel intensiever… Walter neemt ons mee naar het stulpje van ‘monsieur le juge’, een prachtig plekje verscholen in de duinen…. Voorzien van alle comfort en met een gigantisch uitzicht over de zee, met aan de ene kant cap blanc nez en aan de andere kant cap gris ….. Indrukwekkend…

We oefenen verder op het stand en op de keien…

Ik probeer om de sfeer, de zee, het gevoel… te onthouden… op de één of andere manier op te slaan… ik maak foto’s, film en neem het geluid van de zee op… dit voelt goed… dit wil ik mij later kunnen herinneren….

Tot slot geeft Lief nog een kleine demonstatie (en een klein lesje) waaier vorm… (prachtig) en nemen we het hele (of toch een groot deel) van het strand in beslag om nog een paar keer ieder voor zich deel één te oefenen…

Veel te vroeg is naar mijn zin is het voorbij… en rijden we in colonne naar chez Monique voor het aperitief ….

Bij onze thuiskomst staat ons weer een culinair festijn te wachten… (hier zou ik makkelijk aan kunnen wennen…) met als hoogtepunt het dessert, sommigen likken zelfs hun bord af!!!

Veronique verteld wat taichi voor haar betekent en laat ons een stukje van haar nieuwe show zien… (op computer) het ziet er veelbelovend uit… mij heeft ze overtuigd van haar kunnen… ik zou haar zo te werk stellen als clown…

02-06-2007

Zaterdagochtend word ik vroeg wakker en kriebelt het om te gaan joggen… ook Josie krijg ik zover dat ze met mij mee komt rennen… heerlijk draven door het nog slapende landschap… al valt het ons na een tijdje wel op dat we de hele tijd bergaf gelopen hebben… de terugweg is dan ook zeer zwaar… Weten we ineens dat onze ‘chateau’ op een berg ligt…

Vandaag oefenen we op een klif… een metertje of tien boven het water… mijn hartslag ligt de hele dag een tiental slagen per minuut hoger en ik denk dat mijn angst daarvan de oorzaak is… maar blijkbaar is de yange omgeving de reden…

Beatrice heeft mij haar filmcamera toevertrouwd om wat te filmen, en ik ben doodsbang dat ik er iets aan kapot zou doen… van de zenuwen vergeet ik het kapje van de lens af te halen… maar uiteindelijk blijkt mijn filmpje (Walter die de Yang Lu Chan doet) toch redelijk gelukt te zijn…en kan ik de camera onbeschadigd aan Walter overdragen…

Het is warm (heet) op onze klif, de sanitaire voorzieningen zijn primitief…de grond ongemakkelijk hobbelig en schuin…. En toch is het oefenen fantastisch…

Later gaan we nog naar het strand…op blote voeten in het losse zand kan ik het niet lang volhouden… mijn kuiten protesteren!!! 

Daarna gaat het weer richting Pernod… (en koffie voor deze chauffeur)

Walter wil ons nog iets laten zien… en gewillig rijden wij achter hem aan… in een park brengt hij ons naar een grote bunker… er hangt een sfeer van dood en verdriet…

Komt het daardoor of door de tai chi… ik weet het niet… maar van mijn zorgvuldig opgebouwde muurtje blijft opeens niet veel meer over dan een ruïne van verdriet en schuldgevoel….

Terug in de gite vinden we weeral wat lekkers in de pot…een heerlijke chili con carne… en appeltaart als dessert…

Bij valavond maken we nog een stille wandeling langs de velden… de koeien snappen er niks van… en draven weg…

03-06-2007

Alweer de laatste stagedag…

Nadat we alles ingepakt en gepoetst hebben gaat het weer richting strand…alwaar we nog flink kunnen oefenen op de kicks…

Een passant is bereid een paar foto’s van de groep te maken voor de prijs van een paar Belgische pralines….

Voor mijn plezier doen ze allemaal nog eens de hele vorm… zodat ik het kan filmen… het andere plannetje mislukt…

Lief geeft nog een demonstratie taichi met appeltaart en daarna is het onherroepelijk afgelopen en moeten we terug naar huis…. Jammer…(afscheid nemen is niet mijn sterkste kant…en ja ik weet dat ik moet loslaten…)

Stage gelukt of niet… het is voor mij in elk geval een onvergetelijke ervaring geworden… Bedankt iedereen… Myriam, Marie-José, Hilde, Ilse, Marina, Rob, Maurice, Suzy, Marleen, Filippe, Veronique, Beatrice en Nicole, en vooral Josianne, Lief en Walter…

Bij het eerste benzinestation op Belgische grond maken we een hoognodige sanitaire stop… en wie ontmoeten we daar?  Ons Marie-José, Myriam Ilse en Marina….

Proost op Wuwei….

This picture shows a line of friends

facing the immensity of ocean waves.

Alone they might be washed away,

but together they stand strong.

Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing a wave of my own.

I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.

All of us,

Old and young,

Near and far,

Hold special memories of good times we've shared.

We've had our share of hard times when our friends were there to make us feel better.

We've shared...

our hearts,

our time,

our secrets ,

our fears,

our hopes

and our dreams.

Let us never break the chain of friends!

Bedankt iedereen....