Leeftijdsgenootjes en andere vriendjes tussen 7 en 77 jaar,
het harde leven als vrijwilliger is zo goed als voorbij... Jazeker lieve vriendenkens en vriendinnenkens. Het is voorbij. Ofja, toch gedeeltelijk. Normaal gezien hadden jullie mij deze zaterdag in jullie verstikkende omhelzingen kunnen nemen maar last minute besloten Jo en ik daarvoor te passen. Die knuffels wil ik nog zeker, alleen wat later. Wanneer vraag je ? ergens eind april/ begin mei. Laten we het verhaal wat kruiden met onzekerheid en mysterie...
Malaria pillen werden vandaag genomen, laatste aankopen gemaakt want vrijdag vertrekken Jo en ik met die grote rode trein (jazeker, die van de eerste Harry Potter film) naar Mozambique. Een camping waar 6 R per nacht aangerekent wordt, 200 meter van het strand, een te kleine tent [onze tent, the BUSHWACKER DOOM is eigenlijk een 2 persoontent voor kinders die niet tegen de regen kan. Pret gegarandeerd.] Een vuur waarop we koken en plaatselijke klederdracht (kokosnoten en gedroogde bananenbladeren). Als ik die zee beu ben, haha (dit zal frustrerend zijn om thuis in de regen/kou te lezen) komt er een vriendelijke travelafgevaardigde ons in Maputo halen met zijn wagen (met aircondition zegt de brochure, wij luxe paarden...) en brengt ons naar het Kruger Nationaal Park. Een man gekleed als Indiana Jones/Crocodile Dundee (hoop ik toch) zal ons dan een hele dag alle geheimen van het park tonen.
Er werd natuurlijk in ons drukschema ook tijd vrijgemaakt om te gaan leeghangen en rondnozemen. Dit zal in de steden rond het park gebeuren. Watervallen, bergen met uitzichten dat het in `den boekskes` kan. Je kent het wel
[lieve mensen en stoute dieren. Mijn tijd is op. Vrijdag, men laatste maal dat ik zeker internet ga hebben schrijf ik nog wat meer]
vaarwel, vlieggoed, duikveilig, party harder.
ik, opgewekt.
Ik hervat mijn redevoering. Ik wil momenteel ook even van het moment gebruik maken om te melden dat hoe graag jullie ook willen het TOTAAL GEEN ZIN MEER HEEFT om nu nog brieven te sturen, doe t dus niet. Voor zij die lichtjaren geleden een brief op de post gooiden en nog steeds niets van mij gehoord hebben. Niet mijn schuld. Er komt hier niets aan. Maar de post is natuurlijk niet het enige wat zo goed ge`organiseert is. Patty en ik zijn zaterdag naar JHB gegaan. Om 4 uur sleur ik opgewekt mijn sportief lichaam uit mijn bed en trek een sprintje naar de keuken. Zingend maak ik het eten en rond 5 vertrekken Patty en ik te voet naar het station. (mijn humeur was mss niet precies zoals hierboven beschreven maar het is mijn blog, ik stel mezelf zo goed voor als ik wil) Tot half 7 staan Patty en ik als mysterieuze standbeelden in de mist langs het spoor te wachten tot er opeens iemand `bus` schreeuwt. De verzamelde menigte sprint als 1 man naar de bus 300 meter verder op. Deze bus deed 2 uur over het eerste deel van de treinrit waarbij er bij elke stop meer en meer mensen op de trein kwamen uiteraard stapte er niemand af. Spreekt voor zich. Lang verhaal kort, Patyy en ik komen rond 11 aan in Jo`burg. Als wij ons dan rond 3 terug naar downtown Meyerton willen begeven via de trein staat er opeens `de trein naar Vereenigen` (Ver. is de eindhalte iets voorbij ons dorpje) `komt binnen 10 minuten aan`. Wij, Patty en ik, keken nogal met ongeloof naar de melding.
Een trein rechtstreeks ?
Die lijn lag toch plat ?
Ze weten hier wanneer een trein aankomt?
Achja, proberen kan geen kwaad. Wij schuchter naar dat platform, staat het daar vol dat het gene naam meer had. `Die kunnen toch nooit allemaal naar Vereenigen moeten?` Dan! Het geluid van een aanrijdende trein. Vroeger dan het personeel melde. Ongelofelijk. Iedereen begeeft zich dichter naar de rand van het perron en staat klaar. Om dan meteen terug achteruit te springen. Zeker 40 wagonnen, precies zoals wij elke dag gebruiken, denderen zonder vaart te minderen voorbij. Alleen hadden deze wagons geen ramen of deuren en stond er ASBEST op de zijkant geschilderd. Uiteindelijk komt de juiste trein toch, 15 minuten te laat, op het spoor achter ons. Een waar gevecht ontstaat aan elke deur want iedereen wil eerst binnen om te zitten en duwt daarbij de mensen die buiten willen terug de trein in. Goed, Patty en ik wachten beleeft een gaan binnen. Het is vol, eivol. De 2 banken tegen de wand zijn gevuld en elke open ruimte binnen de waggon wordt benut door mensen die staan. En ook de ruimtes buiten de waggon. De deuren worden opengetrokken en uit iedere deur leunt zo`n 6-7 man. Ook de haak tussen de waggonnen wordt bezet door 3 of 4 man. Weet je wat je mist, als je samengedrukt tussen een honderd andere staat, wind door een open deur in je gezicht waait en er een desolaat landschap voorbij rolt ?
Achtergrondmuziek.
Dat hadden de oude vrouwtjes die juist van de mis kwamen ook begrepen. In Sutu heeft er eentje 1,5 uur non-stop staan preken, afgewisseld met een `Halleluja` of een samenzang van de andere vrouwen. Wat begint als `Dit is zo een geweldige Afrika ervaring` eindigt in een `Men linkerbeen om haar te laten zwijgen`. De trein stopt natuurlijk niet in Meyerton, we rijden tot Vereenigen, we nemen een taxi tot Meyerton center en moeten dan een uur wandelen tot Walter`s crib.
Voor de rest niets dan lof over het openbaar vervoer
Het is nu 4 uur, over 2 uur vertrek mijn trein naar Mozambique. Het reizen kan beginnen. Het is bijna voorbij. 5 maand al, das toch zot. Hoe dan ook, ik ga gaan, tijd is op, cola blikje leeg en mijn buurman is ge`irriteerd door mijn giga tas in zijn knieholte.
mvg, jullie slechte vriend waar mama voor waarschuwt.
