Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
10-02-2008
thuis!
Hey bloggers!
We zijn weer thuis! Op donderdag nog het theorie-gedeelte gedaan van de 'missie 112', en daarna snelsnel naar 'The Springs at Alta Mesa' om de valiezen te beginnen maken. Alles moest héél snel gaan, want de volgende morgen zou ons aller Phefe Julien en mij komen ophalen om naar Sky Harbor te brengen. De terugreis was nabij! Na een ganse avond en nacht inpakken, en nog een laatste échte Amerikaanse maaltijd (pizza van de Pizzahut!), en na anderhalf uur geslapen te hebben, was hét moment gekomen. Een laatste keer de deur dichttrekken van 'de 1055', en met de valiezen richting ingang van de Springs. Onderweg ons Phefe, onze persoonlijke taxi, tegengekomen (Phefe moest die dag niet werken, maar had speciaal aan Kim Mitchell (studentenadministrator) gevraagd of ze ons (onbetaald, en om 5u45) naar de luchthaven mocht brengen. Zo gezegd, zo gedaan, en dus werd het toch nog een héél aangename laatste Arizona-ochtend! Bij deze ook enorm veel mercietjes aan Goedele en Damian (prom4-collega's) om mee te gaan naar de luchthaven (en nog ne dikke proficiat aan Ben, die niet mee kon wegens een Private Pilot-examen, waar hij ook doorgesparteld is!).
Op de luchthaven eerst de voordelen leren kennen van iemand die zo goed als iedereen kent. Phefe heeft vroeger op Sky Harbor gewerkt, en dat merkten we. Snel ingecheckt, het overgewicht van (de valiezen van) Julien kwijtgescholden, enz. Nog even een snel ontbijtje genomen, nog een paar foto's, een Amerikaanse afscheidshug en een afdruk op de linkerkaak, en toen was het tijd om aan onze reis te beginnen. Security op Sky Harbor merkt ook alles op: 'hey you guys, you have lipstick on your cheeks' ;-). Net voor het instappen dan toch maar ons gezicht proper gemaakt: stel dat we daardoor niet op het vliegtuig zouden mogen ;-).
Precies op tijd vertrok vlucht UA952 van Phoenix naar Washington-Dulles International. Onze A320 (N430UA) vertrok - het leek speciaal voor ons gedaan - nét over Falcon Field, Scottsdale en de Northeast Practice Area. Nog even slikken, en nog snel even aan de mooie momenten denken die we daar beleefd hebben. Voor we het wisten zaten we op 'cruising altitude' richting oostkust. Na 3u38 vlucht geland, en meteen naar de volgende gate gegaan. C2 - dé gate naar Brussel - daar moesten we zijn. Onze Boeing 777-200 stond daar al op ons te wachten. 1753 plaatselijk (1553 Arizona, 2353 Belgische tijd) zijn we daar ook opgestegen. Hoewel een veel groter toestel, toch leek het comfort dat we toebedeeld kregen, in de verste verte niet op dat van onze A320... Vanachter in het vliegtuig, in het midden geperst, weinig tot geen beenruimte, enz. En dat 7 uur lang. En ja, het verlangen van thuis te komen, dat ook meespeelt natuurlijk. Na 7 zware uren, zonder slaap, geland op runway 25L in Zaventem. Een snelle blik naar rechts, door de donkere ochtend, leerde ons dat ons aller Sabena Flight Academy nog altijd stond waar het altijd gestaan heeft. Ons schooltje dus...
Eindelijk aan de gate (B34), motoren stil en meteen meer dan 200 mensen dat rechtspringen om uit te stappen. Grappig zicht: mensen in allerlei posities, proberende toch maar hun handbagage zo snel mogelijk bij hen te hebben, en zo andere mensen in het gezicht en andere delen rakende... Amusementswaarde 10, en dat terwijl 2 onbeduidende SFA-studentjes het schouwspel op hun gemak, en al zittende bekeken. Soit, een paar seconden later dan die dat al 10 minuten verkrampt recht stonden, kwamen we onze vlieger uit, en was het 'en masse' richting paspoortencontrole. Net daarna: verrassing 1; de Willie die ons in de bagagehal stond op te wachten! Na een kleine delay voor de aflevering van de bagage, toch gemakkelijk ons koffertjes gevonden, en dan richting aankomsthal; naar het ontvangstcomité! 11 man in totaal, die de vroeger uurtjes doorstaan hebben, om voor een toffe ontvangst te zorgen. Mama, Geert, Karl, Oma, Tante Jenny, Diederik, Odrada, Sigibert, Thomas, Stacy en Willie: merci!
Vooraleer Zaventem te verlaten, zijn we nog snel iets gaan drinken. Omdat velen hun 'klokken' nog anders afgesteld stonden, waren de consumpties van allerlei aard. De Belgische klokken hielden het voornamelijk bij koffie, daar waar de Arizona-klok een 1e échte Belgisch biertje achterover sloeg. Uiteraard kon Thomas niet achterblijven, aangezien zijn klok ook nog half 'AZ' staat ;-). En Ben, als je dit leest: de boterhammetjes van het merk 'Stella' smaken hier zo goed ;-).
Ondertussen ook een Belgische steak-béarnaise achter de kiezen, alsook een familiebezoekje in Tongeren, waar de Belgische patékes ook klaarstonden! Fijn, om van de 1e dag zoveel mensen terug te zien. Ook al zag ik er waarschijnlijk niet uit, want de vermoeidheid begon stilaan te spelen... In het naar huis rijden, nog snel even langs Leuven gepasseerd om de neef op kot af te zetten. Dan maar effe naar de Compi gebeld, en jawel, hij was thuis! Bij deze al 3 collega's gezien op dezelfde dag! Daarna was het tijd om naar huis te rijden, en het bedje in te duiken. Van 23 tot 11u30, en nog zit de vermoeidheid erin... Benieuwd hoe lang dat gaat duren.
Volgende stap in de opleiding is aangebroken! Voor mij persoonlijk is dat 2 maanden zwaar studeren voor de officiële examens. Maar eerst een paar dagen op het gemak. Dingen doen die we graag doen, mensen zien die we graag zien, en hard gemist hebben: ik denk dat we dat wel verdiend hebben!
Veel groetjes, Wim
Reacties op bericht (2)
11-02-2008
home sweet home
It's good to see you back..
niet veel veranderd op het eerste zicht.. maar toch die trekjes die die massa's ervaring en belevingen onthullen ;)
