Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
10-02-2008
thuis!
Hey bloggers!
We zijn weer thuis! Op donderdag nog het theorie-gedeelte gedaan van de 'missie 112', en daarna snelsnel naar 'The Springs at Alta Mesa' om de valiezen te beginnen maken. Alles moest héél snel gaan, want de volgende morgen zou ons aller Phefe Julien en mij komen ophalen om naar Sky Harbor te brengen. De terugreis was nabij! Na een ganse avond en nacht inpakken, en nog een laatste échte Amerikaanse maaltijd (pizza van de Pizzahut!), en na anderhalf uur geslapen te hebben, was hét moment gekomen. Een laatste keer de deur dichttrekken van 'de 1055', en met de valiezen richting ingang van de Springs. Onderweg ons Phefe, onze persoonlijke taxi, tegengekomen (Phefe moest die dag niet werken, maar had speciaal aan Kim Mitchell (studentenadministrator) gevraagd of ze ons (onbetaald, en om 5u45) naar de luchthaven mocht brengen. Zo gezegd, zo gedaan, en dus werd het toch nog een héél aangename laatste Arizona-ochtend! Bij deze ook enorm veel mercietjes aan Goedele en Damian (prom4-collega's) om mee te gaan naar de luchthaven (en nog ne dikke proficiat aan Ben, die niet mee kon wegens een Private Pilot-examen, waar hij ook doorgesparteld is!).
Op de luchthaven eerst de voordelen leren kennen van iemand die zo goed als iedereen kent. Phefe heeft vroeger op Sky Harbor gewerkt, en dat merkten we. Snel ingecheckt, het overgewicht van (de valiezen van) Julien kwijtgescholden, enz. Nog even een snel ontbijtje genomen, nog een paar foto's, een Amerikaanse afscheidshug en een afdruk op de linkerkaak, en toen was het tijd om aan onze reis te beginnen. Security op Sky Harbor merkt ook alles op: 'hey you guys, you have lipstick on your cheeks' ;-). Net voor het instappen dan toch maar ons gezicht proper gemaakt: stel dat we daardoor niet op het vliegtuig zouden mogen ;-).
Precies op tijd vertrok vlucht UA952 van Phoenix naar Washington-Dulles International. Onze A320 (N430UA) vertrok - het leek speciaal voor ons gedaan - nét over Falcon Field, Scottsdale en de Northeast Practice Area. Nog even slikken, en nog snel even aan de mooie momenten denken die we daar beleefd hebben. Voor we het wisten zaten we op 'cruising altitude' richting oostkust. Na 3u38 vlucht geland, en meteen naar de volgende gate gegaan. C2 - dé gate naar Brussel - daar moesten we zijn. Onze Boeing 777-200 stond daar al op ons te wachten. 1753 plaatselijk (1553 Arizona, 2353 Belgische tijd) zijn we daar ook opgestegen. Hoewel een veel groter toestel, toch leek het comfort dat we toebedeeld kregen, in de verste verte niet op dat van onze A320... Vanachter in het vliegtuig, in het midden geperst, weinig tot geen beenruimte, enz. En dat 7 uur lang. En ja, het verlangen van thuis te komen, dat ook meespeelt natuurlijk. Na 7 zware uren, zonder slaap, geland op runway 25L in Zaventem. Een snelle blik naar rechts, door de donkere ochtend, leerde ons dat ons aller Sabena Flight Academy nog altijd stond waar het altijd gestaan heeft. Ons schooltje dus...
Eindelijk aan de gate (B34), motoren stil en meteen meer dan 200 mensen dat rechtspringen om uit te stappen. Grappig zicht: mensen in allerlei posities, proberende toch maar hun handbagage zo snel mogelijk bij hen te hebben, en zo andere mensen in het gezicht en andere delen rakende... Amusementswaarde 10, en dat terwijl 2 onbeduidende SFA-studentjes het schouwspel op hun gemak, en al zittende bekeken. Soit, een paar seconden later dan die dat al 10 minuten verkrampt recht stonden, kwamen we onze vlieger uit, en was het 'en masse' richting paspoortencontrole. Net daarna: verrassing 1; de Willie die ons in de bagagehal stond op te wachten! Na een kleine delay voor de aflevering van de bagage, toch gemakkelijk ons koffertjes gevonden, en dan richting aankomsthal; naar het ontvangstcomité! 11 man in totaal, die de vroeger uurtjes doorstaan hebben, om voor een toffe ontvangst te zorgen. Mama, Geert, Karl, Oma, Tante Jenny, Diederik, Odrada, Sigibert, Thomas, Stacy en Willie: merci!
Vooraleer Zaventem te verlaten, zijn we nog snel iets gaan drinken. Omdat velen hun 'klokken' nog anders afgesteld stonden, waren de consumpties van allerlei aard. De Belgische klokken hielden het voornamelijk bij koffie, daar waar de Arizona-klok een 1e échte Belgisch biertje achterover sloeg. Uiteraard kon Thomas niet achterblijven, aangezien zijn klok ook nog half 'AZ' staat ;-). En Ben, als je dit leest: de boterhammetjes van het merk 'Stella' smaken hier zo goed ;-).
Ondertussen ook een Belgische steak-béarnaise achter de kiezen, alsook een familiebezoekje in Tongeren, waar de Belgische patékes ook klaarstonden! Fijn, om van de 1e dag zoveel mensen terug te zien. Ook al zag ik er waarschijnlijk niet uit, want de vermoeidheid begon stilaan te spelen... In het naar huis rijden, nog snel even langs Leuven gepasseerd om de neef op kot af te zetten. Dan maar effe naar de Compi gebeld, en jawel, hij was thuis! Bij deze al 3 collega's gezien op dezelfde dag! Daarna was het tijd om naar huis te rijden, en het bedje in te duiken. Van 23 tot 11u30, en nog zit de vermoeidheid erin... Benieuwd hoe lang dat gaat duren.
Volgende stap in de opleiding is aangebroken! Voor mij persoonlijk is dat 2 maanden zwaar studeren voor de officiële examens. Maar eerst een paar dagen op het gemak. Dingen doen die we graag doen, mensen zien die we graag zien, en hard gemist hebben: ik denk dat we dat wel verdiend hebben!
Deze week is er echt vooruitgang geboekt. 8 missies - een verpulverend record trouwens - in 1 weekje, is dodelijk voor het 'mens zijn'. Vermoeidheid, zombie-schap, en 's avonds niet meer in staat zijn ook maar iets te doen als voorbereiding voor de volgende lange dag. Ik klaag niet, want we hebben het toch maar gehad, maar ik vraag me af wat het ergste is: een jetlag van hier tot ginder, of de vermoeidheid waar we nu mee te kampen hebben. Doseren is hier blijkbaar moeilijk: de ene week amper vliegen, de andere week zien we amper ons bed.
Soit, over jetlag gesproken: binnen dit en een week is het van dat (at least, I hope). Wanneer exact weet ik nog niet, maar ik kom binnenkort weer naar huis. Lang naar uitgekeken, maar ik moet toegeven dat als ik gisteren een beetje stond op te ruimen al (om het de dag voor het vertrek niet te druk te hebben, en ik ben hier alleen (voorlopig, maar daarover hieronder meer...)), ik toch een klein besef begon te kweken in de trend van: 'dju, volgende week is dit hier allemaal verleden tijd; het appartement, het vliegen in Amerika, (voorlopig toch) Amerika in het algemeen, enz. Ik zal toch wel even slikken als ik hier de deur achter me dicht trek, denk ik.
Vrijdag kwam Kim, de studentenverantwoordelijke, naar me toe, want 'she needed to talk to me'. Ik zag de bui al hangen; dit ging niet positief zijn. Ik zag het al voor me: Crapske moet een paar dagen voor vertrek zijn gekoesterd en teerbemind appartementje verlaten en elders zien te overnachten. Het was inderdaad iets in die trend, maar minder erg dan gevreesd. 'Yes, I'm sorry to say, but I'm going to put 3 KLS-students in your appartment, not to let them stay in a motel. But it's just temporarily...'. Crapske krijgt dus nieuwe 'roomies', en toeval wil: wéér Hollanders! Het had gemakkelijker geweest had ik hier tot het einde van mijn Amerikaanse verblijf alleen gezeten, want dat had toch meer bevorderlijk geweest voor het studeren voor de laatste check. Anderzijds hangt er ook iets positief aan vast: hoewel die gasten tijdelijk gaan blijven, veronderstel ik dat ze wel langer als een week hier zitten zeker? Normaal gezien had ik het ganse appartement moeten kuisen en keren, omdat ik de laatste was, maar aangezien er weer volk zit... ;-). Nee, ik doe mijn deel dan wel; beloofd! En jah, hopelijk vallen ze mee he, de KLSsers. Maandagavond komen ze toe...
Vandaag geen speciale plannen meer. Ja, studeren toch wel, en misschien nog een klein beetje al wat spullen die we niet meer nodig hebben hier, in de valies steken. Maar vooral dat eerste dus, want de check komt zienderogen dichterbij...
Beide 'roomies' zijn geslaagd voor hun missie 112 (hun progress check op de Twinstar) en mogen hun koffers pakken. Ons aller Kimmy verlaat ons maandag, ons aller Tommie doet hetzelfde op dinsdag. En bibi dan? Die blijft (voorlopig, want wat zijn ze hier nog allemaal van plan met de studenten; men weet het hier nooit zeker) héél alleen achter in de 1055... Voor het supergeconcentreerd blokken (jaja, if that would be possible) zou het goed zijn, maar toch... Begin dus al maar te sturen, die gezelschapsmailtjes! ;-)
Persoonlijk staan we eigenlijk nog niet echt veel verder dan sinds de laatste post. We hebben vorige week in totaal 3 keer 'getwinstard', en voor de rest is er dan nog een beetje met ons voeten gespeeld door dispatch. Gepland, later gepland, misschien gepland, en gecancelled... We hebben ons deel weer gehad. Vandaag hebben we dan toch maar een simsessie gehad (één van de 2 die een paar onder ons, waaronder 'den deze', extra moeten doen hier, en die de anderen in Belgie vliegen) om een béétje bij te blijven. Voorlopige tussenstand: nog 8 vluchten, 1 checkvlucht en 1 simulator.
Volgende week beginnen ook de navigatievluchten met de Twinstar. We hopen van nog een aantal mooie bestemmingen te kunnen aandoen. De DA-42 is een ideaal vliegtuig om op navigatie al eens meer van het landschap te kunnen genieten. En dit allemaal omwille van 1 geweldige uitvinding: de autopilot! Eén druk op de knop en de vlieger doet de rest! Ok, we geven het toe; soms zetten we 'da spel' ook liever af omdat we zelf ook eens iets willen doen. Maar het is handig!
Enfin, het is hier al laat, en ik zal dan zelf ook maar eens op autopiloot naar en in mijn nestje vliegen! Tot blogs!
... that she is, for sure! De mooie Twinstar heeft ook wel eens haar kuren. Dat hadden we tenminste al een paar keer mogen aanhoren van collega's die al veel verder zaten dan mezelf. Maar eindelijk...
...éindelijk was het mijn beurt om ook in dat vliegtuig te stappen! N449TS had de eer om onze gastvrouw voor onze allereerste Twinstar-vlucht te zijn. http://www.airliners.net/open.file/1214330/L/
De eerste vlucht ging het vooral om het vliegtuig een beetje gewoon te worden. Het is een hele aanpassing, moet ik toegeven. Voorts heeft de instructeur een aantal zaken laten zien wat er gebeurt met het vliegtuig wanneer er een motor uitvalt. Het verschil in kracht dat er door het uitvallen onstaat, is tot veel in staat. Het vliegtuig begint te draaien, te rollen,... Na het half uurtje 'kermisgevoelens opwekken' vonden we dat het tijd was voor een beetje fitness. Ik mocht een paar cirkels vliegen naar rechts, om eens goed het effect van het roer van het vliegtuig te voelen. Het roer gebruik je om een vliegtuig gecoordineerd te laten vliegen. Maar bij de Twinstar kan het zijn dat je nogal fameus 'rechtervoet' moet geven. Het roer ingeduwd houden, begin je na een tijdje serieus te voelen. Trillende benen en verkrampende spieren horen er allemaal bij. Nee, het is geen gemakkelijk vliegertje... maar de eerste vlucht is best wel meegevallen!
Morgen staan Julien en ik weer gepland. Na vandaag een avondvlucht, morgen een ochendvlucht. Een 'brainfart' van dispatch, maar we gaan er onze kop niet over breken, en beginnen zagen. Nee, we gaan er zoveel mogelijk van genieten. 2 uurtjes met een andere van onze 4 'dames' (de N4130M deze keer) gaan rondvliegen, en wat maneuvers (stalls, steep turns en slow flight) en 'traffic patterns' en landingen gaan oefenen, is ons deel voor morgenvroeg.
Bij deze dus een geweldige Twinstar-nacht gewenst, en tot de volgende!
Na uiteindelijk door de Final Archer Check geraakt te zijn, hebben we ons gedurende 2 dagen volop in de boeken gestort van de Diamond DA-42! Inderdaad, een nieuw hoofdstuk is aangebroken: twin engine! Vanmorgen mijn 1e simulatorsessie gehad. Héél indrukwekkend vond ik het, al was het verrevan gemakkelijk om het 'toestel' onder controle te houden. Van een 'stuur' (yoke) in de Archer naar een stick in de Diamond, van 1 motor in de Archer naar 2 op de Diamond, analoge cockpit in de Archer en 'glass cockpit' in de Diamond,... En zo zijn er nog een resem aan verschillen die we eerst een beetje gewoon moeten worden. Morgen 2e simsessie, en dan is de 1e vlucht voorlopig voorzien op maandag. We houden u op de hoogte!
Een ander onderwerp waar we jullie over op de hoogte gingen houden, was de eventuele terugkomstdatum. Door nog wat meer vertraging is zelfs het einde van januari twijfelachtig geworden. Aan de andere kant heeft SFA (Belgie) onrechtstreeks een rem geplaatst op mogelijke vertragingen, door de officiele examens te plannen. Daardoor moéten we voor 11 februari thuis zijn. We hopen... of nee, we hopen niet meer, want dan komt het er toch niet van. Ik zou zeggen: we zien wel!
Goed, ik kruip weer in de DA42-boeken. Tot schrijfs! Wim
Voor de geïnteresseerden staan er weer wat nieuwe foto's op mijn MSN-Space: http://wimcraps.spaces.live.com/ - VFR-Navigatie '2 students together' naar Lake Havasu - VFR-Navigatie solo: Falcon Field - Sedona - Meteoorkrater - Falcon Field - IFR-vliegen: onder, boven en in de wolken!
...de missies die we niet volledig hadden kunnen vliegen wegens allerhande redenen, en die daarom moesten herpland worden. Vandaag nog eens een missie gevlogen van anderhalf uur, hetgeen lang geleden was. Gedaan met gesukkel, weer op één rechte lijn... de rechte lijn naar de 'Final IFR Archer check'... Maandag waarschijnlijk missie 95, een missie waar we nog eens de kans krijgen alles uit de kast te halen zonder al té veel erg als we iets verkeerd doen. Maar het best is natuurlijk, dat het er daar ook al 'boenk op' is! Dit weekend dus blokkeblokkeblokke en simmensimmensimmen om alles nog eens te herbekijken. En dan dinsdag of woensdag hopelijk een goeie checkvlucht vliegen... I have to admit, ik ben wat zenuwachtig; ik durf me nog niet voor te stellen wat het de dag zelf zal zijn...
Om een verder beeld te scheppen van wat er ons daarna te wachten staat: Twinstar-time! Ook die tijd gaat gepaard gaan met veel studeren, want we moeten weer een gans nieuw systeem onder de knie krijgen. We beginnen met een aantal simulator-sessies hier, vooraleer in 'het beestje' te kruipen. In Amerika vliegen we er 11 missies en 1 checkvlucht op, hetgeen wil zeggen dat de voorlopige terugkomstdatum nog altijd ergens op het einde van de maand (sommigen durven al zeggen, of vrezen al begin februari) ligt. Donderdag was het trouwens 3 januari; de dag dat we 6 maanden hier zijn en eigenlijk hadden moeten thuiskomen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik hoop dat er niet (meer) getreuzeld wordt...
Ik kruip een uurtje mijn bedje weer in, want het was vroeg vanmorgen... Tot schrijfs!
Al een tijdje terug van San Francisco - een trip die trouwens heel goed meegevallen is in allerlei opzichten - en nu druk in de weer voor de komende check. Niet zomaar een check, maar 'de 96'... de 'final IFR Archer check'. Daarop slagen is 'byebye Archer, hello Twinstar!'. Maar vooraleer we daar aangekomen zijn, moet er eerst nog wat gevlogen worden. En luchtvaart zou luchtvaart niet zijn zonder cancellations, en zo zijn er de laatste dagen weer een aantal gevallen die voor veel frustratie zorgen. Je zou zeggen dat we ze gewoon zijn, maar zo nét voor een check én nét voor het einde van het hoofdstuk 'Amerika'... Meer daarover in een volgend blogbericht.
San Francisco dus! Na 20 uur rijden door bergen en woestijnen, via Los Angeles, Sunset Boulevard, Malibu Beach, Monterey en andere tot de verbeelding sprekende namen, kwamen we uiteindelijk op zondag 23 december toe in de stad van de Golden Gate Bridge en Alcatraz (en zoveel meer). Snel even door de stad rijden, dan gaan inchecken en de bagage gaan droppen, en dan weer de stad in op zoek naar 'iets voor de maag'. Daarna nog even de kerstsfeer gaan opzoeken, vooraleer de reis en het serieus gebrek aan slaap ons de das om deed... De volgende dag met de Niki de stad ingetrokken, en even langs de 'financial district' naar de waterkant gewandeld. Met reeds een fikse wandeling in de benen daarna het 'San Francisco Museum of Modern Art' met een bezoekje vereerd. In de namiddag zijn we er dan toch in geslaagd een deel af te leggen van de 'scenic route' door de stad. Lombard street, Chinatown, en zoveel meer konden we daardoor op ons netvlies branden. De kers op de taart was eens over de 'kers van Frisco' rijden: Golden Gate. Net met zonsondergang zorgde dat voor een aantal mooie foto's; foto's waarop de brug echt rood kleurt. 's Avonds dan heerlijk gaan eten in de Tonga, een bar/restaurant waar een oerwoud in nagemaakt is, en waar het om het half uur eens flink dondert en stortregent. Als letterlijk hoogtepunt zijn we daarna naar het Hyatt-hotel getrokken, om er op de bovenste verdieping (de 36e meerbepaald) een drankje te gaan nuttigen. Zo kwam er ook op kerstavond een zeemzoet einde. Tegenvaller de volgende dag toen bleek dat er geen tickets meer te verkrijgen waren om een bezoek te brengen aan Alcatraz, de beroemde ex-gevangenis op een eilandje in de baai van San Francisco. Dan maar op het gemak opgeruimd en de auto laten voorrijden, en dan richting 'Fisherman's Wharf'. Best wel gezellig deel van de stad, waar het al eens meer naar vis ruikt, en waar je af en toe eens een verdwaalde duikboot uit WO II tegenkomt. Spijtig genoeg was het kerstdag, en hadden de uitbaters niet echt zin de deuren open te gooien voor het 5 man-en-ne-paardekop grote publiek. Dan maar naar de auto gegaan voor de volgende grote attractie (toch in de ogen van vliegtuigfreaks): San Francisco International Airport. Vandaar zouden we dan het vliegtuig nemen terug naar Phoenix. Omdat we redelijk vroeg waren, hadden we nog de kans iets achter de kiezen te steken en nog wat te genieten van het veel indrukwekkendere verkeer daar. Boeing 747s, Boeing 777s, en andere zogeheten 'wide-bodies' te over! Mooimooi kwijlkwijl ;-). US Airways flight 128 landde precies op tijd terug op Sky Harbor, waarna we weer naar ons aller geliefde 'Springs' konden terugkeren. De volgende dag zou immers een navigatievlucht naar Flagstaff op het programma staan!
Ondertussen is het ook nieuwjaar geweest hier, en wat een ontnuchtering was dat! Niet op vlak van wat we gedaan hebben, maar op vlak van hoe dat hier gevierd wordt. Niks speciaals eigenlijk. Men zou zeggen dat het land dat zoveel buskruit heeft voor al die bommen en granaten, ook wel een beetje zou hebben voor wat vuurwerk... maar nee, geen pijl (of héél amper) vuurwerk gezien. Zelf hebben we op oudejaarsavond een beetje in de keuken gestaan. Vanzelfsprekend hebben we even een eerste flesje champoeper gekraakt om 16u in de namiddag. Rekenwonders hebben al lang door dat het dan middernacht was in België. Indachtig ons eigen landje, zoals altijd ;-). Daarna zo goed en zo kwaad mogelijk Belgisch gekookt: steak, frietjes, slaatje, tomaatje en béarnaise- en pepersaus! Aan het dessert - een ijsje of een echt Guylian zeevruchtje - zijn we niet meer geraakt. Afspraak op een appartement van een aantal KLSsers (de Hollanders) om wat te feesten, te babbelen en uiteindelijk af te tellen! Héél aangename mensen, en heel aangenaam feestje, totdat... 0u45, de politie voor de deur stond. Is het één keer nieuwjaar op een jaar, staan de flikken er nog om alles lam te leggen. Amerikanen en begrip voor dergelijke zaken; het is erger dan de Belgische verenigingen tegen vliegtuig'hinder'. ENfin, we zijn dan nog maar even naar een ander appartement getrokken, en hebben het daar wat stiller gehouden, om dan uiteindelijk tegen 3 uur terug naar onze eigen 1055 te slenteren en daar de ravage gade te slaan. Té moe om op te ruimen en dus alles laten staan en bedje ingedoken. Nieuwjaarsdag zelf was er eentje zoals vele anderen hier al geweest zijn: loom, lamzakkerig gedoe waarin niks gedaan is.
Alleszins, voor alle bloglezertjes nog een héél gelukkig 2008!!!
Wie beweerde dat het hier niet koud kan zijn, ziet hier een bewijs van zijn/ haar ongelijk. Flagstaff, 18 december 2007: een paar dagen eerder had het veel gesneeuwd en was het er -22°c... Met onder meer dit als resultaat!
Na een drukke week, vol vliegen en cancellations (wegens téveel van het goede...) zijn we eindelijk aan een paar dagen kalmte en relatieve rust toe: 't is Kerstmis! Maandag is de school ook gesloten, wat betekent dat we 4 dagen hebben. Een uitgelezen kans om er eens op uit te trekken, en u mag ervan op aan dat we dat ook gaan doen.
Morgen - na de checkvlucht van Niki - vertrekken we met z'n vieren met de auto in westelijke richting. Onze eindbestemming, die we na vele uren in de 4-wieler, hopelijk op zondag zullen bereiken, heeft in een ver verleden ooit de naam 'San Francisco' gekregen. Inderdaad, 'den deze' gaat de stad van de Golden Gate Bridge, van Alcatraz (voor de filmkenners: remember 'The Rock'? Awel... ;-)), van... met een bezoekje vereren. Maandagavond proberen we de kerstsfeer zoveel mogelijk op te snuiven en zelf een plezante kerst te beleven. Op dinsdag moeten we weer richting Phoenix vertrekken, en nemen we op 'San Francisco International Airport' een Airbus A319 van US Airways met als bestemming Phoenix Sky Harbor. Hopelijk vliegen we dus woensdag niet té vroeg... ;-)
Het zal dus weer een paar dagen stillekes zijn op de blog, maar als ik terug ben, zullen de verhalen ook wel volgen. Uiteraard PROBEER ik de foto's ook te posten, maar met het programma waar we deze dagen mee te maken hebben, zal dat al een héél stuk moeilijker zijn. Troost u, ik ben bijna terug in België, en zij die willen kunnen dan het beeldmateriaal zien met live commentaar ;-).
Alleszins, geniet van de Belgische kerst en amuseer jullie!
Vergeef mij dat dit een kort berichtje wordt, maar het wordt hier dringend tijd dat ik mijn nest opzoek! Ik ben kapot, en wel door de 4 uur vlucht die ik vandaag gedaan heb, met approaches allerhande, en met nog een aantal zaken die veel concentratie vereisen. Moe maar voldaan toch heelhuids terug geland op Falcon. Gisteren ook al 2 missies gedaan; één gewone met een aantal approaches, de andere een vlucht van Flagstaff naar Falcon Field als IFR-navigatie. Deze laatste was best wel de moeite. Nog nooit heb ik met de Archer zo hoog gevlogen: 12000 voet, oftewel ongeveer 4 kilometer (gezien vanop zeeniveau). Voor het eerst ook de gevolgen van zuurstoftekort gevoeld. Eerst wat hoofdpijn, dan een 'happy feeling', en dan - als je nog verder en hoger zou gaan - een "aantal ergere dingen" (die ons niet overkomen zijn ;-)). In Flagstaff aangekomen, konden we de 'crew car' van de mensen op het vliegveld lenen en zijn we naar de stad gereden om iets te gaan eten bij een louche Mexicaan. Flagstaff is het mooiste stadje dat ik hier al gezien heb. Klein en gezellig, en alles eens wat dichter bij elkaar gebouwd. Het is ook een studentenstad, dus er was al eens wat meer 'jonk volk' te zien in het straatbeeld dan pakweg hier in Mesa het geval is. Typisch aan Flagstaff zijn de meer alternatieve winkels: van wierook en ander hallucinerende 'stuff', tot indianensouvenirs, enz. We zijn hier ook niet echt in kerststemming (door de drukte, door het goede weer,...), maar Flagstaff vond ik daar ook het meest toe aanzetten. De sneeuw die er afgelopen week met pakken gevallen is, maakt het plaatje natuurlijk compleet. De versiering en de koude doen de rest (vorige week -22°c; gisteren net boven het vriespunt). Foto's volgen één der komende dagen, als we in de drukte nog ergens wat tijd vinden...
Over foto's gesproken: in één van de vorige berichten beloofde ik de foto's van onze trip naar de 'Shooting Range' online te zetten. Wel, ze staan op de MSN-space allemaal op een bezoekje van jullie te wachten. Go check them out!
Slaapwel, Wim
@Thomas: ne gelukkige verjaardag! Ik herinner u binnen een dikke maand wel aan de traktatie
...dat we zo snel weer eens onze blog zouden aanvullen. Reden is dat het uiteindelijk een leuke en drukke zondag is geworden; eentje waar we niet alledaagse dingen gedaan hebben.
Dankzij Prom 4, en 2 plaatsen vrij in hun Chevy, zijn we er deze zondag op uit getrokken. Onofficieel werd ons gemeld (wanneer weten wij hier iets 'officieel'...?) dat de test van woensdag uitgesteld is naar volgende maandag. Er was met andere woorden tijd voor weer eens een klein beetje vertier!
Eerste halte: Fry's Electronics, dé allergrootste elektrozaak die ik ooit gezien heb. Ik was er enkele maanden geleden al eens langsgelopen, om eens te kijken. Vandaag waren we er met een missie, al klinkt het woord 'missie' véél te groots voor de aankopen dat we daar gedaan hebben. 2 convertors gekoch, voor Europese stopcontacten en met Amerikaanse input. Handig, zeker als je weet dat je anders thuis met je externe harde schijf geen knijt kan aanvangen. Blijkbaar hadden er ondertussen al een aantal honger gekregen, en hebben we dus halt gehouden bij één van de vele McDonaldsen hier in de buurt. Daarna, next stop: Pilot Shop. Ook hier ben ik al een aantal keer geweest, en omwille van het feit onze bagage om naar huis mee te nemen niet té zwaar te laten worden hebben we het 'kopen' aan anderen overgelaten. Daarna naar de shooting range getrokken! Echt Amerikaanse toestanden: een schietbaan waar je als volkomen leek even een paar kogels kan gaan afvuren met (jaja) echte wapens. Ik heb me vandaag 'beperkt' tot een 9mm geweer (voor de kenners). Moesten we nog eens teruggaan, kunnen we misschien eens een zwaarder kaliber proberen. Soit, het schieten zelf vond ik persoonlijk heel indrukwekkend. En mijn slachtoffer? Een doorzeefde afbeelding van een manneke op een papier! Al zeg ik het zelf, zo slecht ging het nog ni ;-). Foto's ga ik vanavond 'pikken' van de mensen die er genomen hebben, en dan komen ze op de MSN-Space.
Ondertussen zijn we thuis, en wie even de vlucht van morgen had willen voorbereiden, komt bedrogen uit. Het schema, de zogenaamde 'Blue One', heeft tegenwoordig kuren. Het werkt meer niet dan wel, met als gevolg dat de studenten van SATC uit hun duim moeten zuigen, telepathisch actief moeten worden, of gewoon moeten raden wanneer ze hier vliegen. Geen wonder dat dit tot chaos leidt. We hopen allemaal dat ze daar eens werk van maken, want elke dag 'figuurlijke soep' eten, staat ons allemaal verrevan aan! We kunnen dus niks doen, want we weten niet wanneer we morgen vliegen. Is het een gewone vlucht, dan hebben we nog wat werk met approaches voorbereiden. Is het een navigatie, dan kunnen we de broodnodige slaap deze dagen wel vergeten... Allemaal onrechtstreekse gevolgen van zo'n stom systeem, en toch wel een beetje de laksheid van de school... Zware woorden, maar we zijn dat gedoe hier wat beu (valt het op? ;-)).
Soit, niet teveel proberen van aan te trekken, want we gaan sowieso toch weer een vermoeiende week tegemoet. Straks nog genieten met een pannenkoekje, wat bijpraten en dan een douchke. Mijn zondag zit er weer zo goed als op. Alleszins, waarde landgenoten, geniet van een deugddoende nieuwe week, en tot volgend schrijfsel!
Met vereende krachten proberen we, vooraleer we toch nog even ons bed in te kruipen, nog snel een tekstje te typen. We zijn moe, niet alleen ik, maar blijkbaar nog een aantal anderen onder ons. We hebben het druk, zijn constant bezig...
Deze week enkel en alleen approaches gevlogen. De te volgen routes staan afgebeeld op speciale kaarten. De avond voor de vlucht maken we nog snel enkele berekeningen voor de te vliegen approach, zoals daar zijn de minimale zichtbaarheid, het aantal voet per minuut we moeten zakken om op de goeie hoogtes te zitten, de verschillende tijden tussen bepaalde punten, enz. Je moet tijdens een vlucht constant rekening houden met deze cijfers, en ze in vlucht nog een beetje kunnen updaten (mentaal dan, niet schriftelijk). Druk druk druk, en inspannend. Na anderhalf uur, en na 'maar' een 3 approaches gevlogen te hebben, ben ik meestal toch blij dat ik op de grond sta. Maar goed, het is allemaal wel heel indrukwekkend te zien dat alle routes, hoogtes, enz met behulp van radio-installaties zijn uitgetekend.
De rest van de week stond hier ook in het teken van de solo's van promotie4. Voorlopig zijn 4 van de 6 reeds zover, en hebben we met andere woorden al 4 dopen kunnen meemaken. Zelf heb ik er 2 moeten missen omwille van zelf te moeten vliegen, maar de herinneringen die dat alles oproept zijn wel tof. Het is voor mij al 4 maanden geleden, maar we weten nog goed hoe we ons toen voelden, zo heel alleen in het vliegtuig... ;-).
Volgende week wordt eveneens een drukke week. We beginnen maandag met een eerste briefing over de Diamond DA42 Twinstar; het 2-motorige toestel waar we na ons Archer-hoofdstuk nog 12 vluchten op gaan hebben hier in Arizona. We hebben onze eerste mappen van het vliegtuig al gekregen, met de bedoeling daar dit weekend al eens in te kijken. Woensdag hebben we dan weer een test die we moeten afleggen. Deze keer gaat het over de eerder vernoemde Jeppesen Plates, waar we de betekenis van vele afkortingen, symbooltjes en tekeningetjes, procedures, enz moeten kennen. Niet simpel, al zeg ik het zelf. Eveneens dit weekend hard aan leren, met andere woorden... Volgende week staan voor mij persoonlijk ook de 1e IFR-navigaties gepland. Ook daar moet, zoals voor tijdens het VFR-hoofdstuk, heel wat voorbereiding aan vooraf gaan. Berekeningen, berekeningen en berekeningen, en oh jah... berekeningen. Misschien dat we dat dit weekend ook wel eens zullen moeten bezien, zeker...? Je ziet het, werk genoeg momenteel, en daarom zal het af en toe moeilijk zijn om de blog up to date te houden... Of mailtjes sturen naar zovele mensen wordt dan ook niet meer zo evident... Maar, keep in mind: zolang wij druk bezig zijn en blijven, des te korter is de vertraging (als die er al gaat zijn) om thuis te komen. Een echte update daaromtrent is er ook nog niet echt, maar zoals het er nu naar uitziet, zal het zeker nog in januari zijn.
Zoals gezegd kruip ik er nog even in, want er wacht me nog een drukke dag... Ik schrijf jullie binnenkort!
Net uit bed gerold op deze zaterdagmorgen, en opgestaan met de vraag wat we vandaag weer eens gaan uitspoken. Nog geen idee, maar we zullen wel zien. Waarschijnlijk het één en het ander hier opruimen, en wat werken voor school, want er zijn drukke tijden aangebroken.
Maandag was mijn laatste vlucht voor de check van interceptions and holdings (je weet wel, de rondjes draaien). Dinsdag zou het dan zover zijn, ware het niet dat het dinsdag voor onze vliegtuigen, en dus voor ons, een rampdag was. We hebben 4 Archers die voor IFR-opleiding kunnen gebruikt worden. Aan alle 4 was er iets kapot, en dus zijn er die dag héél véél vluchten afgelast. Zou ook de checkvlucht
Woensdag was absoluut beter qua vliegen. Zo rond 11u lokale tijd was het mijn beurt om mijn kunnen te tonen. Het begon al goed: we waren pas vertrokken, en ik verpruts al meteen mijn 1e opdracht. Kan gebeuren; gebeurt vaak, maar op een check is dat een béétje op de verkeerde moment. Enfin jah, de examinator zei dat dat geen reden was om gefaild te zijn, en dus vlogen we verder. Gewoon mijn best gedaan vanaf dan, en ondertussen eens over de fout nadenken. Eens op de grond krijg je dan de vraag wat je zelf van de vlucht vond, en met de fout die nog in je achterhoofd speelt Ik wist het niet, maar blijkbaar was alles na de fout foutloos, en ben ik door deze check dus ook doorgesparteld. Meer nog, met een green slip! (pink slip = overall unsatisfactory (niet geslaagd), blue slip = overall satisfactory (erdoor), green slip = overal excellent (eveneens geslaagd dus)).
Ondertussen zijn we begonnen aan het vliegen van approaches. Dat zijn procedures en routes die gevlogen worden met het oog op een landing. Landen aan de hand van diezelfde navigatiehulpmiddelen als waar we boven draaien voor holdings te vliegen. Echt vermoeiend, en het vraagt veel werk op voorhand, en inspanning op het moment zelf. Maar wel indrukwekkend hoe je alleen aan de hand daarvan, op zowat elk vliegveld hier terecht kan komen, en kan landen (terwijl je buiten niets ziet).
Van sommigen van jullie heb ik al de vraag gekregen wat we hier gaan doen op kerst en nieuw. Voor nieuwjaar moeten we eerlijk zijn, en hebben we eigenlijk nog geen plannen. Iemand die de overgang hier wil komen vieren? Voor kerst zijn we niet in Mesa te vinden, maar iétsje verderop in een stad aan het water, met een beroemde roodkleurige brug (ook al wordt ze een gouden poort genoemd) en een ex-gevangenis op een eilandje. De meesten zullen al wel doorhebben dat ik San Francisco bedoel, nietwaar?
Afhankelijk of we vliegen, vertrekken we de zaterdag in de voor- of namiddag, en is de 1e bestemming de westkust ter hoogte van Los Angeles. Daar maken we even tijd om door Hollywood te sjeezen, eens aan het water op Malibu te stoppen, vooraleer door te rijden via de kust naar het noorden. Zondag zouden we dan in Frisco moeten toekomen, waar we dan een paar dagen de toerist kunnen gaan uithangen. Op kerstdag nemen we dan vandaar het vliegtuig terug naar Phoenix, om naar alle waarschijnlijkheid de volgende dag alweer te vliegen.
En vliegen zullen we, want na eens een kort gesprek met de persoon die de planning maakt voor ons, hebben we echt de indruk dat ze ons hier niet te lang meer willen houden. Niet dat ze ons beu zijn (of toch?), maar gewoon om de vertraging niet te groot te laten worden. De bedoeling voor de planning hier tegenwoordig is 4 mensen nu meer te laten vliegen, zodat zij sneller op de Diamond 42 Twinstar kunnen beginnen. Ik zit niet bij die mensen, maar daar heb ik absoluut geen probleem mee. De anderen vliegen elke dag hun vlucht, en gaan zo ook vooruit. Half december vertrekt er dan een instructeur naar huis, en tegen dan zouden we met zijn 7 nog op de Archer vliegen. Dat is voldoende om met 2 instructeurs te vliegen, en zo eveneens elke dag te kunnen vliegen. Kunnen jullie nog volgen? Desalniettemin zouden we dan rond de overgang naar 2008 op de Twinstar beginnen. Vanaf dan zal het ook snel gaan. Voorlopig houden we ons nog aan eind januari om thuis te komen, maar ik hou jullie op de hoogte van veranderingen. Er gebeurt immers zoveel waar we niet op gerekend hebben in de luchtvaartwereld
Om af te sluiten nog even kort voor de mensen die graag over het weer babbelen. Het is hier Belgisch!!! Lage en dikke bewolking, nevelig, regen (een ganse namiddag gisteren ), Gelukkig stond ik gisteren om 9u s morgens gepland, anders had ik waarschijnlijk niet meer gevlogen. Ben wel tevreden dat we gisteren toch opgestegen zijn, want zo eens door de wolken en door de regen vliegen, is toch wel eens indrukwekkend.
Het weekend zit er hier weer eens zo goed als op. Enkel straks nog een beetje oefenen op FlightSimulator voor de vlucht van morgen. Morgen gaan we doen zoals altijd: intercepties en holdings over NDBs en VORs (begin al maar de Googlen of te Wikipedia'en). Dinsdag - als we gepland worden, maar daar hebben we tegenwoordig geen klagen toe - volgt dan de zoveelste check... Spannend, want het holdings draaien, en alles wat erbij komt zien, is niet van mijn meest favoriete zaken.
Afgelopen weekend is er één geweest van een beetje beweging. Gaan squashen, véél gestapt en rondgehuppeld, vandaag nog een balletje gaan trappen... Bezigheidstherapie: het werkt weldegelijk! Gisterenochtend dan naar de superfantastische, ongelooflijk adembenemende 'Heli-Day' geweest op Falcon Field. Voor wie met het gedacht zit van een fameuze helikopter-show (zoals wij), kwam bedrogen uit. Een paar helikopters die je hier af en toe eens ziet overvliegen, de mogelijkheid om een luchtdoop te doen, en dat was het dan zowat. Nu, het was wel goed van het eens gezien te hebben, én bovendien mochten we gratis binnen (in uniform). Misschien zal ik later wel een aantal fotootjes posten, maar dan moet ik er eerst toe geraken van de harde schijf van de computer een beetje leger te maken dan dat ze nu is...
We gaan hier ondertussen stilaan aan het eten beginnen, en daarna zoals gezegd, nog een beetje 'voor't school werken'. Tot de volgende!
Wim
PS: Papi, verzorg je goed, en sterk maar rap weer aan, zodat je snel weer kan doen en laten wat je wil! Mama heeft me van je evolutie op de hoogte gehouden, en ik heb hier veel aan u gedacht!
Vandaag hebben we hier toch een klein beetje het typisch Amerikaanse Thanksgiving gevierd. En zoals de traditie het hier wil, gaat Thanksgiving gepaard met het eten... wat zeg ik, het vreten van kalkoenen. Onder impuls van Niki, Bram en Bram hebben we zelf ook ons kalkoentje genuttigd. Stevig beestje, dat daarbij nog eens volgepropt was met 'vanalles en nog wa'. Zelfs met ons 11 kregen we het beestje niet volledig 'verwerkt'. Héél aangenaam, dit etentje. Mijn complimenten dus aan de organisatoren!
