Vandaag voor het eerst weer op de fiets! Zoals ik het hier typ lijkt het alsof het een eeuwigheid geleden is (slechts een week). Maar als je 4 maal per week traint, telt een weekje toch al. Plus dat ongeduldig wachten de tijd subjectief altijd wat rekt... Al moet ik zeggen dat ik de voorbije week echt geen zin had. Dan nog los van het feit dat ik niet in staat was (donderdag en vrijdag was echt om van te huilen), maar nu begint het weer te kriebelen!
De echo zaterdag toonde nog een bloeduitstorting van 10-12 cm en wat vochtophoping in het midden, maar geen barsten. Dat gaf me vertrouwen. Het mag dus pijn doen tijdens de massage, het moet pijn doen! En ons mama heeft die taak zeer ter harte genomen (wat zou ik zonder de parents zijn). Amai, wat een effect geeft dat! Na massage nr. 2 was de drang er dan toch terug om in het zadel te kruipen.
Ik ben dan deze morgen met de B ploeg van de WTC meegereden. De eerste twintig kilometer was het nog niet meteen genieten. Ieder bultje, putje of betonovergangetje kletste die bloeduitstorting tegen mijn bekkenkam. Ik heb heel vaak 'en danseuse' schokdempertje gespeeld (en ik moet zeggen, de dijen voelen er iets van). Daarnaast móést ik ook regelmatig op de trappers want mijn fiets, die nota bene net van de fietsenmaker kwam (!), was helemaal nog niet in orde. Bij de laatste vier kroontjes verspringt mijn derailleur constant (blijkbaar staat die scheef, dus dat wordt een nieuwe derrie). Ik heb bijgevolg ietsje groter dan gewild de Sint-Antelinks opgereden . Maar na de rit stapte ik heel wat rechter, het heeft goed gedaan.
Conclusie: de vele massages doen echt wel wonderen, de zalf ook. Ik ben er aan het doorkomen. Deze week kruip ik nog wat op mijn rollen. Zaterdag doen we de Ronde vanuit Schoonaarde en zondag doe ik een ritje met WTC met aansluitend waarschijnlijk nog wat bijtrainen.
Oew wat heb ik weer zin in fietsen! Aan wedstrijden denk ik momenteel nog niet meteen, maar mezelf kennende zal ook die drang er snel weer zijn.
29-03-2009, 19:21 geschreven door elke
24-03-2009
Update vanuit de lappenmand
Eventjes een kleine update.
Gisteren voelde ik me een oud metje. Alles deed zeer, van mijn nek, over schouders, ribben, tot mijn heup. De benen vreemd genoeg niet. Stappen ging enkel diep voorover gebogen. Maar het ging toch.
Vandaag gaat het al heel wat beter. Mijn elleboog en de heup doen nog zeer. Ik kan al iets 'normaler' gaan en moet me niet zo diep meer bukken. Echt gestrekt staan lukt ook nog niet (bekken). Vandaag heb ik een dagje home office gedaan en het ging goed. Ik kan me goed concentreren en kan redelijk lang (3 uur) blijven zitten. Het stappen doet nog pijn, maar is al best te verdragen. Morgenavond rijd ik naar Wilrijk denk ik.
De mama heeft me al enkele keren stevig gemasseerd en dat doet wel wonderen (achteraf wel te verstaan).
Iedereen die me heeft zien vallen vond het erg spectaculair. Ik heb blijkbaar indruk gemaakt... Achteraf komt dan altijd de vraag of ik het op de een of andere manier had kunnen vermijden. Helpt ervaring in zo een geval? Had ik moeten ruiken dat zij zo een toeren ging uithalen? Moet je zo snel mogelijk vóór zo iemand gaan postvatten? Maar eigenlijk was daar zelfs de tijd niet voor. Ik zag dat ze loste, dacht 'moet ik het toerijden?', zag volk komen van links en dacht 'nog beter, zij zullen het wel doen', ze wijkt uit, ik roep, ze wijkt verder uit en boenk. Het was al gebeurd. Misschien moet ik er iets minder in vertrouwen dat niemand rijdt om een ander te doen vallen... Het kon haar maar weinig schelen dat ze de deur dichtdeed. Blijkbaar is die ploeg met oranje-rode truitjes berucht voor hun kamikazegedrag. In het vervolg toch maar ver uit hun buurt blijven...
24-03-2009, 17:20 geschreven door elke
23-03-2009
De Pinte -> namiddagje spoed
Nog voor ik mijn koersen kan uitrijden krijg ik al met een ander (en zeer gevreesd) fenomeen te maken dat jammergeoeg inherent is aan koersen: vallen dus.
Het was een rotparcours, met veel verkeersremmers (echt van die steile waar je niet bij kan blijven zitten of uw achtertrein begint te zwiepen), kasseibobbeltjes (van die bulten die aangelegd zijn, waar je echt niet over kan springen en ineens voor je wiel opduiken, om auto's te doen afremmen), ronde punten die te smal zijn voor een peloton, glazen bolletjes die in het wegdek zijn gemetst om een drijfvak aan te duiden... Ik had het toertje kunnen verkennen, dus ik wist welke plaatsen te vermijden waren. En in de koers lukte dat ook goed.
Ze reden traag, erg traag. Na de start was het een 500 meter doortrekken en dan viel het al stil. Op de viaducten werd ook niets ondernomen. Ik reed heel makkelijk mee. Tot iets voorbij halfweg de tweede ronde (na ongeveer 15km). We nemen een scherpe linkse bocht en er wordt eindelijk eens doorgetrokken. Het meisje voor me kan niet mee en moet lossen. Ik heb geen zin over te nemen (raad van Kris opvolgen en de rest het werkje laten opknappen), dus ik blijf rustig zitten. Links van ons komt dan een sliert op gang. Daar ga ik makkelijk kunnen aanpikken en ik maak me op om me bij het 'bolletje' aan te sluiten (moet ik geen kop nemen en kost het me niks van energie).
Ineens ziet het lijkje voor mij een gat dat er niet is en duikt van de rechter zijde van de weg (twee rijstroken, dus een brede weg) plots helemaal naar links naar het fietspad, waar het treintje passeert. Ik roep, rem balanceer en vloek. De rest zoekt een uitweg, ik vind er geen. Ze rijdt potverdikkeme gewoon mijn voorwiel vanonder mijn lijf. Voorwiel weg, dus ik wordt gekatapulteerd. Een saltotje of twee later lig ik op de grond. De benen op de stoep, de rest op de weg. Mijn bekken/heup doet ongelooflijk veel zeer. Mijn hoofd ook. De ambulanciers komen toegesneld. Nemen mijn helm af, mijn bril. Vragen herhaaldelijk mijn naam (na vijf keer is het toch wel duidelijk dat ik nog wakker ben denk ik dan). Ik heb een hand gevonden van de ambulancier en laat het niet meer los. Ik vrees dat ik die mens zijn hand tot moes heb geknepen. Hij heeft het twee keer proberen terugtrekken, maar ik blijf knijpen. Ik wijs naar mijn heup. Heb je hoofdpijn vragen ze? Ja dat heb ik, maar mijn heup, die doet pijn! Rechtstaan lukt me niet en er worden geen risico's genomen. Ik wordt op de brancard getild en met sirene afgevoerd naar het Vlaams Kruis in de sporthal. Ze hebben nog ferm mogen doorvlassen om op tijd terug bij de koers te zijn (anders wordt de koers stilgelegd).
In de sporthal wordt ik een beetje opgelapt. Een van hen is moeder van een renster die zelf meerijdt en ze vertelt hoe ze haar eigen dochter drie jaar geleden zwaargewond naar de spoed heeft zien gaan (terwijl ze zelf de permanentie moest verzekeren). 'Maar liever dat ze een gevaarlijkere sport beoefent, dan dat ze in de disco aan drugs en drank zit'. Een grappige redenering vind ik.
Ondertussen is de ploegleider al afgekomen. Die haalt mijn gsm op en zo kan ik de ouders verwittigen. Die waren net aangekomen op het parcours toen ze hoorden afroepen dat ik gevallen was. We raken het er al snel over eens dat er platen genomen moeten worden en ik probeer naar de auto te pikkelen. Maar op mijn been steunen gaat niet en krukken zijn niet voorhanden. Er wordt een ambulance besteld en deze voert me naar Maria Middelares in Gent. Daar wordt een rx van heup en bekken genomen en een ct van de hersenen (mijn helm lag nog maar eens in frit). Alles ziet er ok uit. Ik heb geen barstjes, geen hersenschudding of -bloeding en krijg tot 31 maart ziekteverlof (zal mijn baas wreed content mee zijn ). De heup is waarschijnlijk een bloeduitstorting in de spier. De arts voorspelt dat het nog veel pijnlijker zal worden de volgende dagen en schrijft 4 x 1 gram dafalgan per dag voor. Hoera, dat voorspelt niet veel goeds...
Vandaag doet het inderdaad allemaal wat meer pijn (ook mijn strottenhoofd, hoe kan dat?). Maar als ik diep voorover buig kan ik wel al stappen. Het is geen zicht, maar de meesten die me kennen zijn al wel wat gewoon... Hopelijk kan ik tegen vanavond deftig stappen en kan ik snel weer autorijden. Mijn laptop ligt in Wilrijk, ik zou perfect van thuis uit kunnen werken, als ik die laptop had... Daarnet mijn baas verwittigd. Hij liet vallen dat het misschien goed was eens na te denken of wielrennen wel een sport voor mij is, aangezien ik toch zo vaak val . Die is er dus niet gelukkig mee. Ik fiets al vier jaar en ben nog maar twee keer gevallen. Das toch een mooi gemiddelde? Ok, snel na elkaar en wel telkens een spoedopname, maar das brute pech...
Ik heb de fiets nog niet kunnen bekijken (teveel trapjes), maar hij zou ok zijn. Enkel een nieuw stuurlintje is nodig. De helm is wel voor weg (achteraan opengescheurd) en de kledij ook.
Nog goed vanaf gekomen zeker? Ik ben wel erg kwaad op die ene renster, uiteraard is zij niet gevallen. Ik hoop dat ze beseft hoe lomp ze gedaan heeft...
23-03-2009, 10:03 geschreven door elke
20-03-2009
Presteren
Zondag koers in De Pinte. Dé koers die stond aangekruist. Dit moet mijn eerste finish worden. 10 rondjes van 10,1 kilometer en enkele viaducten per rondje. Op zich vind ik viaducten niet schrikwekkend, meestal zijn ze kort genoeg. Maar de gefronste gezichten van de ploegmaats toen we het er vorig weekend over hadden, deden me plots wel angstig twijfelen... Het zijn Viaducten blijkbaar, mét hoofdletter. Hopelijk is er tijd genoeg voor een verkenning...
Naast het feit dat ik voor mezelf had uitgemaakt dat De Pinte de eerste keer moet worden (doelen en hun stressy kantjes), komt er nog wat extra's bij: mijn ouders komen voor het eerst kijken en ze nemen volk mee (tante, nonkel) en peter komt ook weer. Daarnaast komen er misschien nog enkele WTC'ers supporteren. Ik zal me dus moeten bewijzen!
Wel een dikke meevaller is het feit dat er in Italie een grote koers wordt georganiseerd en dat de grote ploegen met hun profs naar daar afzakken(Grace Verbeke, Emma Johansson, Lieselot Decroix, Andrea Bosmans, Kirstin Armstrong, Nicole Cook, om er enkelen te noemen...). De kans zit er dus in dat het peloton zondag iets minder driest te werk zal gaan... Let us hope!
Morgen ga ik rustig nog een tweetal uurtjes trainen (ze geven superweertje), dan de fiets kuisen en lekker vroeg in mn bedje. Ik heb er nu al ongelooflijk veel goesting in!
Duim voor me!
20-03-2009, 18:41 geschreven door elke
17-03-2009
Naïviteit versus realisme
Net een stevige training op de piste van Wilrijk achter de kiezen. De twee beren Kris en Dennis hebben het me weer knap lastig gemaakt. Uiteindelijk afgesloten met 52,36 km aan 30,72 gemiddeld. Dat is dus met opwarming en cooling down. Phoe, merci é mannen!
Ook nog eventjes een debatje aangegaan over al dan niet kunnen terugkeren op een peloton. Raden of ik er wel of niet in geloof . Waarschijnlijk zal ik Kris wel schoorvoetend moeten bijtreden binnenkort, maar nu geef ik er nog niet aan toe . Misschien toch eventjes toelichten: in Oostduinkerke zijn we enkele keren teruggekomen op het peloton (om dan weer te lossen, maar dat is bijzaak), maar geen enkel hersencelltje dat er nog van overtuigd was dat het ons nog eens zou lukken. Ik wist alleen toen nog niet dat er een 3minuten-regel is. Heb je drie minuten achterstand op de kop van de koers, dan wordt je eruit gebonjourd. Ik had die hallucinante cijfers van de elite mannen voor ogen waar er minuten tussen groep1, 2, 3 en soms nog eens 4 ook zit. Daarom was ik kwaad dat we er al uitmoesten na een half uurtje (en dat na 2,5 uur autorijden en 30 minuten rijtje staan voor een nummer). Maar neen, terugkomen zat er absolùùt niet meer in. Maar in Deerlijk denk ik wel dat het kon. Als het peloton even stilvalt én als ik 37 kon blijven rijden. Twee keer àls. Misschien nog geen 5% kans, maar het kon echt nog.
Kris zal misschien eens hartelijk lachen nu. Maar ik hou nog even vast aan mijn naïviteit. Heerlijk
Mag ik trouwens IEDEREEN bedanken voor de steun en de goede raad. In dit prille begin van goudwaarde!
17-03-2009, 22:06 geschreven door elke
15-03-2009
Doodgaan (Deerlijk)
In achtervolging op het peloton... Commentaar overbodig denk ik. (Het is géén glimlach.)
15-03-2009, 22:22 geschreven door elke
Deerlijk (een welgemeende dju)
Toeme toeme, bijna mijn eerste finish. Maar beginnen bij het begin.
Ik was ruim op tijd, had op 5 minuten mijn nummer en kon zelf nog uitgebreid opwarmen. Het zonnetje scheen heerlijk en ik voelde me stukken beter dan gisteren net voor de wedstrijd. Het 'ei in de broek' was er wel nog steeds, maar ik denk niet dat ik dat ooit kwijtraak.
Voor de start stond ik mooi op de tweede-derde rij. Maar voor de lijn kwamen toch nog rensters staan. Drie keer zijn we terug in startpositie moeten gaan staan en ik wist niet welke tactiek te hanteren: kort draaien en aan de lijn gaan staan (de speaker legde nogal de nadruk op achter de lijn) of toch effe verder wegrijden en dan stiekem vanvoor gaan staan. Ik besluit de anciens van de ploeg na te apen en kies voor het snelle draaien. Maar daardoor komen we op de voorlaatste rij te staan. Jammer.
Het startschot wordt gegeven, enkelen nemen een valse start en de rest sprint er als kiekes zonder kop achter. Phoe, dit belooft weer stevig in het rood te gaan. De eerste ronde hangen we op het lint, een lint van -naar ik kan schatten- 60 renners. Best wel lang dus. Ik zie me al moeten afstappen nog voor we het eerste toertje gedaan hebben (5km). Wat is dat afzien. Afzien en hopen. Deze keer wordt mijn gebed wel aanhoord en het valt na een goed rondje stil. Ik zit in het peloton, oef. Daar rijd ik constant rond en achter Hanneke van mijn ploeg. Ze weet het niet, maar ze heeft me vandaag ongelooflijk veel geleerd. Ik volg haar en neem de bochten zoals zij dat doet, schakel wanneer zij schakelt en smijt alles toe wanneer haar achterwerk plots erg dichtbij komt. Na enkele ronden weet ik welke kant ik moet zitten bij iedere bocht en wanneer ik er alles moet uitpersen. Ik krijg het gevoel dat het relatief (in vergelijking met gisteren) makkelijk gaat. Ik begin zo stilaan van een finish te dromen. Maar me eerst nog een halve koers concentreren! Schakelen, remmen, putten onthouden... André roept me om in het peloton te blijven, me weg te steken en op te schuiven als het gaat. Maar wanneer gaat zoiets...? Na een bocht trek ik op en probeer ik voorbij te steken. Maar dat impliceert dan wel dat net voor de volgende bocht alles weer moet worden toegesmeten. Is dit de manier om plaatsen te winnen? Ik weet het niet. Hanneke lijkt het ook zo te doen, dus ik doe voort. Plaatsen winnen, en wanneer het peloton effe stilvalt die gewonnen plaatsen proberen verdedigen. Goh, daar kruipt ook energie in! En ik merk dat ik daar ook nog een werkpuntje heb. Na een zestig tal kilometers krijg ik het verwijt van diegene die in mijn wiel zit dat ik rem voor een bocht. Dat was ik eventjes vergeten, remmen voor een bocht is ongehoord, not done. Ik bedank haar bij mezelf voor de tip. Werkpunt! Kilometer 60 en ik maak me weer op om enkelen voorbij te steken. Het lukt, niet spectaculair, maar toch een man of 15. Eventjes bijtanken (oeh wat heb je daar maar weinig tijd voor in de koers!). De volgende ronde krijg ik mijn klop. Het gebeurt op een erg venijnige, sluipende wijze. Na een bocht moet ik op mijn bijna grootste verzet. Ze trekken nog eens stevig door. Altijd daar, dus ik merk nog niet dat het bijna over is. Na drie volgende bochten kan ik het wiel van mijn voorganger niet meer houden. Ik kraak en wordt voorbijgesneld door een twintigtal. Sofie duwt me even en moedigt me wat aan. Maar ik schud. Neen, geef me even recup. Een bocht later moet ik ook hen laten gaan. Dju toch. Patricia wil zich nog opofferen voor mij (wat een schat!). Ze laat zich uitzakken uit het peloton om me terug te brengen maar ik roep haar dat ze het zich absoluut niet in haar hoofd moet halen (in de koers, rond of over het overslagpunt klinkt dat als 'gommo!' oftewel 'ga maar') en ik schud met mn hoofd. Maar tzal geen waar zijn! Oh nee! We passeren de aankomst en ik sleur en trek aan het stuur. Ik blijf hangen. Het wordt 150 meter. Ik zie het peloton de hele toer voor me uitrijden. Zelf rij ik nog die hele toer nog constant 37 km/u. Ok, dat gaat misschien nog snel genoeg denk ik bij mezelf. Ze moeten maar effe stilvallen en... Dus ik leg me nog eens plat en geef mezelf nog een ronde, als ik ze dan niet heb, mag ik er een kruis over maken. Maar dat kruis, dat maakt de wedstrijdcommisaris voor mij. Einde wedstrijd nummer 70. Wàt?! Ik hang op nog geen twee voetbalvelden achterstand, ik zie ze voor me uit rijden en het peloton heeft zelf maar 20 seconden achterstand op de kopgroep. Waarom moet ik in godsnaam stoppen. Op een gesloten omloop nota bene... Ik ben ferm ambetant op die wedstrijdcommisaris. . Ik hoor niets of niemand, ik ben bezig ambetant te wezen. Op mezelf, op de commisaris (het is altijd wat comfortabeler op een ander kwaad te zijn), op alles en iedereen. Ik rij dan ook nog eventjes op mezelf los tot ik bekoeld ben. Nadien ga ik mijn thermovestje halen en kijk ik al losrijdend naar de laatste twee ronden. De ploegleider, die anders maar karig is met commentaar, is tevreden.
Uiteindelijk dus 70 km van de 85 meegereden. Bijna een finish dus, maar het is weerom een DNF achter mijn naam .
Volgende week hopelijk De Pinte uitrijden. Maar dit is een wedstrijd van het kampioenschap van Vlaanderen (regelmatigheidscriterium). Toch een trapje hoger dus...
Statistieken: 70,55 km aan 37,23 gemiddeld met maximaal 51,87.
Winnaar Grace Verbeke (Lotto Belisol)
Foto's: opwarming en in de wedstrijd waar de staart (wij dus) samensmelt met de rest van het peloton.
15-03-2009, 22:08 geschreven door elke
14-03-2009
Koers Oostduinkerke
Geen opwarming wegens weer een enorme rij wachtenden voor de inschrijvingstafel. De organisatie verschoot er zelf van dat het deelnemersaantal naar de honderd toeging (en daar waren ze dus duidelijk niet op voorzien). Dan maar gauw enkele honderden metertjes aan een hoog toerental gereden. Je weet nooit dat het een verschil maakt . Ik had in elk geval geen goed gevoel. Tijdens de 'opwarming' wordt ik aangemoedigd door peter en meter. Fans! Voor het eerst .
De start wordt uitgesteld. Weeral voor een Sprinter Malderen, maar deze keer ben ik het niet. Sofie staat met haar achterwiel in de lucht te molenwieken. Plat. Ons ploegske houdt nog maar eens een peloton op.
Dan de start. Die ik compleet, maar dan ook compleet mis. Ik kan blindelings en op één seconde in mijn pedaal, quasi automatisch. Maar vandaag niet. Aargh! Eer ik eindelijk ingeklikt ben mag ik al beginnen jagen. Ik ga meteen in het rood, maar kan de lange sliert net bijhouden en even later zit ik dan toch in het peloton, niet echt ideaal (niet in het bolletje) maar toch even 'rust' (mentaal dan toch, fysiek rij ik nog steeds in het rood). Het parcours heeft vele 90° bochten en enkele S-bochten. Constant afremmen en optrekken dus (zeker achteraan) en het gaat me echt niet af. Ik moet regelmatig volledig in de remmen voor de bocht en nadien volle gas terug proberen aan te sluiten. Het lukt me niet steeds en regelmatig moet ik dan ook samen met enkelen gaten dichten. Ik heb van de eerste seconde echt op het tandvlees gereden. Ik had niet het gevoel een ronde, of zelfs nog maar een kilometer vol te kunnen houden. We (enkele minderen in het optrekwerk) kwamen regelmatig terug aansluiten bij het peloton, maar na een of andere haakse bocht kon ik weer van voorafaan beginnen. Die versnelling is nog ver zoek. Het bekende rekkertje... Hoeveel bochten kunnen ze in godsnaam in een rondje van 7,5km kwijt? Tijdens het jagen steek ik wel renners voorbij, maar dat is niet wat me interesseert. Ik wil in dat peloton zitten, en daar zo lang mogelijk overleven. Na anderhalve ronde al lag ik er dan echt voorgoed af. Samen met twee andere rensters raapten we anderen op, die dan meestal niet bleven of niet konden aanpikken. Ik foeter nog eventjes op een renster die de tweede stek opeist maar dan toch geen zin heeft mee rond te draaien. Het werkt, ze werkt mee. Slepers in de achtervolging op het peloton snap ik niet. Ronddraaien moet er gebeuren. Proberen de aansluiting te vinden en als dat niet lukt zo lang mogelijk in de wedstrijd te blijven. We trokken met drie uiteindelijk nog goed door, maar na de derde ronde werden we uit koers gevlagd. Ik was echt ambetant op meneer de koersdirecteur, want we lagen echt niet zoveel achter, we haalden nog renners in en het was niet dat we drie dode mussen waren. Ikzelf begon er net 'door te komen' (de opwarming die ik miste misschien). Maar goed, na 27,49 kilometer werden we dus uit koers gehaald .
Morgen start ik in Deerlijk, maar na vandaag verwacht ik er niet te veel van. Vorig weekend voelde ik me zoveel sterker en ik kan er maar geen reden voor verzinnen...
Statistieken: 27,49 km aan 35,69 gemiddeld met maximaal 48,96.
Winnaar: Emma Johanson (Redsun)
14-03-2009, 21:48 geschreven door elke
09-03-2009
Foto Tielt-Winge
Deze foto is net na de officieuze start genomen. Iets verder werd de koers op gang gevlagd. Eén van de Leontien.nl meisjes rond me heeft uiteindelijk gewonnen. Zeer verdiend, want ze hebben de koers echt in handen genomen.
09-03-2009, 18:40 geschreven door elke
08-03-2009
Vervroegd debuut
Vandaag dan toch mijn eerste koers gereden. Tot op het laatste moment heeft het wel op de helling gestaan, maar ik ben gestart.
Voorafgaand: Eigenlijk was ik van plan om pas in Oostduinkerke, volgende week, te debuteren. En alles zag ernaar uit dat dat ook zou gebeuren (training op zaterdag en zaterdagavond housewarming - niet echt een ideaal toeleven naar... ). Maar zondagmorgen kreeg ik te horen dat ik verwacht werd. Dus dan maar alles bij elkaar gezocht en vertrokken richting Tielt-Winge. Een half uur later dan voorzien (wegwerkzaamheden en de bijhorende file) toegekomen. Staat daar een immense rij aan te schuiven voor hun nummer. De start wordt een kwartier uitgesteld en ik ben de laatste om mijn nummer in ontvangst te nemen. Het heeft nog wat voeten in de aarde gehad om speciaal voor mij (opspelden nummer, hangen kaderplaatje), de start nog maar s uit te stellen, maar de ploegleider wou van geen wijken weten (Tegen de wedstrijdcommisaris: 'Je moet maar wachten en als je niet wacht dien ik een ferme klacht in'). Mijn eerste koers en ik laat het peloton al op mij wachten. Wat een entree . Daardoor mag ik wel op rij 1 starten. Mooi meegenomen.
De wedstrijd: Dan toch vertrokken met 212 renners. Er werd goed doorgetrokken. Ook bergop ging het aan een rotvaart. Ik merkte al snel dat alles iets minder tot me doordrong. Het bewustzijn schakelt zichzelf naar een lager niveau. Minder denken, meer aanvoelen. Wegversmalling worden nauwelijks bewust genomen, langs links en rechts springen renners op en af de stoep. Go with the flow. Wat een gewriemel! Nog nooit zoveel 'Hey!' en 'Godverdomme!' gehoord op een uur tijd. Ook nog nooit zoveel tikjes tegen poepen gegeven en gekregen.Wat me wel opviel, als het gaat over obstakels, paaltjes, wegversmallingen of onverwachts opduikende tractoren dan is het peloton heel sociaal. Ik heb mijn kilometriek ergens rond kilometer 20 verloren vermoed ik (ik had de laatste keer vanuit een ooghoek nog 56,7 zien staan! Ongelooflijk!). Ik weet dus niet vanaf wanneer de calvarie begon... Feit is dat ik het op een langere bergop moeilijk kreeg. We konden met drie het gat op het peloton nog wel dichten, maar net op dat moment kwam er opnieuw een heuvel. Nu waren we met meerderen gelost. Met drie probeerden we terug het gat te dichten, stelselmatig raapten we renners op tot we uiteindelijk aansloten bij een 10 tal. We hebben hen proberen motiveren om mee te draaien, maar echt van harte ging het niet. De groep voor ons zagen we rijden, gelosten raapten we op, maar dichter kwamen we niet, integendeel. De aflossingen werden krampachtiger. Ook bij mij. De soepele tred was ver zoek, maar ik stond erop mijn werk te doen en niet te gaan slepen. Uit ons groepje moesten er regelmatig lossen, tot we terug met een 10tal waren. En toen is er iets gebeurd, wat me nu nog steeds een misterie blijft. In een afdaling steek ik enkelen voorbij, na de afdaling is er een gat. Hoe kàn dat nu? Ik moet eventjes mijn concentratie verloren zijn. Diegenen die ik voorbijstak in de afdaling zitten in de groep die voor me uitrijdt. Ik snap er niets van. Ze hebben 50 meter. Ik schakel bij en probeer het te dichten, maar de wind fluit me terug. Ik blijf hangen, 50 meter, 60, weer 50, een bergje, ze nemen 100 meter. En zo blijf ik nog een kilometertje of 4 op 100 meter hangen. Ik kom niet dichter en zij lopen niet uit. De ultieme poging, effe bijtanken en de gaskraan open. Maar na de bocht loert een venijnige wind. Ik schakel terug, en nog eens. Grote plateau wordt het kleintje. Toch nemen ze geen meter. Ik bid alle goden dat ze daar eventjes niet overeenkomen, dat de verstandhouding zoek is... Maar het mag niet baten. De bezemwagen komt ostentatief even naast me rijden, maar ik moet er niet van weten. Na nog een kilometertje of twee en een subjectief gevoel van orkaanwind geef ik er de brui aan. Bezemwagen wint, ik draai me om en rijd naar de finish. Opgave nummer 24.
Er bekruipt me een vreemde cocktail van gevoelens: blijheid, fierheid, maar er ontsnapt ook een driedubbele vloek. Waarom was er ineens dat gat? Had ik kunnen finishen? Neen, dat niet. Maar ik had wel nog een ronde overleefd, en ik had bij het groepje kunnen blijven. Maar ik ben tevreden. Ik heb langer dan halfkoers meegedaan. Bergop gaat al beter dan een maand geleden en het ziet er goed uit voor het komende weekend: Oostduinkerke en Deerlijk. De Pinte zou ik graag voor het eerst uitrijden, maar stiekem hoop ik dat Deerlijk een finish wordt... We zullen wel zien.
08-03-2009, 21:23 geschreven door elke
04-03-2009
Te koop: zadel fizik arione
Ik heb een Fizik Arione lederen zadel te koop. Het is wit met een zilveren streep in het midden, het heeft wing flex technology en holle magnesium rails. Ik heb er 70 km mee gereden, maar snel weer een vrouwenzadel aangeschaft. Het is dus nog zo goed als nieuw. Vriendenprijsje! Mail me!
. Maar na de rit stapte ik heel wat rechter, het heeft goed gedaan.
Aan wedstrijden denk ik momenteel nog niet meteen, maar mezelf kennende zal ook die drang er snel weer zijn.
). De heup is waarschijnlijk een bloeduitstorting in de spier. De arts voorspelt dat het nog veel pijnlijker zal worden de volgende dagen en schrijft 4 x 1 gram dafalgan per dag voor. Hoera, dat voorspelt niet veel goeds... 
Ik hoop dat ze beseft hoe lomp ze gedaan heeft...
. 
(ik had de laatste keer vanuit een ooghoek nog 56,7 zien staan! Ongelooflijk!). Ik weet dus niet vanaf wanneer de calvarie begon... Feit is dat ik het op een langere bergop moeilijk kreeg. We konden met drie het gat op het peloton nog wel dichten, maar net op dat moment kwam er opnieuw een heuvel. Nu waren we met meerderen gelost. Met drie probeerden we terug het gat te dichten, stelselmatig raapten we renners op tot we uiteindelijk aansloten bij een 10 tal. We hebben hen proberen motiveren om mee te draaien, maar echt van harte ging het niet. De groep voor ons zagen we rijden, gelosten raapten we op, maar dichter kwamen we niet, integendeel. De aflossingen werden krampachtiger. Ook bij mij. De soepele tred was ver zoek, maar ik stond erop mijn werk te doen en niet te gaan slepen. Uit ons groepje moesten er regelmatig lossen, tot we terug met een 10tal waren.
