Vandaag hebben we een herinneringsplechtigheid gehad een bewoner die bij pas overleden is.
Meneer was van Oostenrijkse afkomst en naar België komen wonen.
Hij had nog 1 zus die telkens 2x per jaar enkele dagen naar België kwam, om hem te bezoeken.
Meneer heeft een beroerte gehad in Zuid-Afrika, en door een te late behandeling, halfzijdig verlamd.
Meneer kon ook niet goed meer praten. Enkel ja en nee kon hij nog zeggen.
In het begin was het moeilijk communiceren met hem. Maar na meerdere jaren werd de communicatie met hem gemakkelijker.
Hij moest maar een duwende beweging maken en wij wisten dat hij zijn tv kastje nodig had.
Hij moest maar naar de grond wijzen, wij wisten dat we de bel binnen handbereik moesten leggen.
Meneer kreeg niet veel bezoek, buiten de 2 weekenden dat de zus naar België kwam, had hij amper bezoek.
Wij waren meer voor hem dan 'verzorgers'. Wij waren ook een beetje familie geworden.
Maar elke dag al die vrouwen op de kamer, het is niet altijd gemakkelijk tussen al die vrouwen .
Daarom heeft het paramedisch team uiteindelijk een bezoeksvrijwilliger gezocht en gevonden.
Hij sprak ook nog eens een beetje Duits, iets wat echt leuk was voor meneer aangezien dat nog steeds zijn moedertaal was.
Iedere dinsdagnamiddag gingen ze wandelen door Hoogstraten. Meneer genoot daar zo hard van!
Soms zag hij dan eens iemand bekend, en dan bloeide hij open.
Hij had met zijn bezoeksvrijwilliger afgesproken dat ze elkaar gingen behandelen als 'broers'.
Ondanks zijn beperkingen door zijn spraakgebrek, is dit toch zo goed gelukt!
Het is prachtig om mensen die niet veel bezoek krijgen, toch bezoek te zien krijgen die uiteindelijk om de mensen gaan geven.
Vandaag is het meer dan eens bewezen! Toen we de woorden van de bezoeksvrijwilliger voorlazen begon hij spontaan te huilen, denkend aan alle mooie herinneringen!
Dit pakte me zeer hard! Zien dat iemand die zelden tot bijna nooit bezoek kreeg, toch mensen had die ontzettend om hem gaven.
En daar hoorde wij als personeel ook bij!
Bedankt bezoeksvrijwilliger, om zo om hem te geven. Om voor ieder mens apart te zoeken waar de mensen nood aan hebben, en dit te geven in de mate van het mogelijke.
Waarom? Awel, omdat ik jullie wil laten zien hoe het is om als Zorgkundige te werken, echte ervaringen, wil ik jullie meedelen.
Om de privacy te respecteren zal ik altijd in mevrouw en meneer spreken (of eventueel mevrouw 1 en mevrouw 2).
De collega's spreek ik voor de duidelijkheid aan met collega 1 en collega 2.
Zorgkundige ben je met je hele hart. Het moet in je genen zitten, anders hou je de job nooit vol.
Ik ga niet altijd graag naar het werk maar eens ik de schuifdeuren doorga (Jep, wij hebben schuifdeuren op het werk), word ik overvallen met goesting.
Gewoon de best mogelijke zorg geven aan de bewoners.
Zodat de bewoners, de collega's, de familie van de bewoners en ook ik achteraf terug door diezelfde schuifdeuren naar buiten kan gaan met een goed gevoel.
Ik ben nu 5 jaar werkzaam in een openbaar OCMW rusthuis.
Ik werk zowel vroeges, lates, nachten en weekenden. En dat met het meest onregelmatig schema dat je u kan inbeelden.
Plannen? Sorry, dat kan enkel maar vanaf de 15e van de vorige maand, want pas dan krijgen wij onze werkplanning toegestuurd.
Valt dat op een vrijdag? Sorry, dan zal je moeten wachten tot de 17e van de maand. Onze bazen houden weekend, wij krijgen onze planning pas toegestuurd op maandag.
Plan ik dan nooit op voorhand?
Jawel, 2 weken op voorhand! En anders neem ik verlof voor die dag.
Ohja, verlof moet trouwens wel al een maand op voorhand beslist worden en je hebt vaak maar een aantal dagen per maand.
Maar hoor je mij klagen? Nee hoor!
Waarom niet? Omdat ik mijn job met heel mijn hart doe! Ik durf dat echt zo te zeggen...
Ik ben dus werkzaam in een rusthuis.Ik sta op de afdeling 'B'. In het hele rusthuis zitten bewoners met dementie en bewoners zonder dementie. Zware hulpbehoevenden, minder hulpbehoevenden. Bij ons zit alles gemengd. Wat leuk is, zo heb je een heel verschillend publiek. Maar wat soms ook vervelend is.
Een minder hulpbehoevend persoon begrijpt niet altijd goed het 'vreemd gedrag' van de medebewoner met dementie.
Ze weten wel dat het er is, dementie, maar begrijpen niet dat het gedrag daar vandaan komt...
Ook is er bij ons een afdeling 'Dagopvang'. Hier zijn 3 mensen werkzaam: 1 verpleegster, 1 voltijdse zorgkundige en 1 halftijdse zorgkundige.
De mensen komen 's morgens vanaf 8u30 tot 's avonds 17 uur ongeveer. Iedere dag is het wel een verschillende groep, want vaak komen ze maar 1 a 2 keer per week naar de dagopvang. Ik heb de eer, als er 1 van de 2 zorgkundige verlof hebben, daar te mogen gaan invallen. Samen met een andere collega van mijn afdeling 'B'.
Dus ook daar kunnen berichten over verschijnen. Omdat het mooi is om daar te staan, want die mensen hebben het voorrecht om nog naar huis te mogen gaan.
Soms zullen mijn berichten positief zijn, soms zullen ze negatief zijn.
Soms zullen mijn berichten lang zijn, soms zullen ze maar kort zijn.
Want dat is het leven, het leven van een zorgkundige.
Ik heb eerst verschillende jaren STW (Sociale Technische Wetenschappen) gedaan.
Daar ben ik al een keertje blijven zitten in het 3e.
In het 5e middelbaar heb ik de overstap gemaakt naar GW (Gezondheid en Welzijnswetenschappen).
Daar bleek met tegen Kerstmis dat ik het jaar weer niet ging halen, de stap die ik in het 3e heb kunnen vermijden, werd grotendeels voor mij genomen. Ik ging van het TSO naar het BSO moeten gaan.
DAGEN heb ik hier om geweend. Ik voelde me op dat moment zo mislukt! Het zijn emoties die ik 8 jaar later, nog steeds kan navoelen.
Die stap heeft me zwaar geraakt. Ik geef toe, ik wist helemaal nog niet wat mijn toekomst moest brengen. Wat ik ging worden, vandaar ook dat ik een 'algemene richting' deed. Maar nu moest ik naar beroeps, en aangezien ik op een school zat waar het logische vervolg en enkel nog te volgen was in die school verzorging was, was dat maar ineens de richting die ik moest doen. Wat het precies was? Ghoh ja, je kunt in een rusthuis of in een kinderdagverblijf gaan werken. Dus met kinderen en ouderen. Dat was al wat ik doen op dat moment wist. Eigenlijk te weinig, nu ik me achteraf bedenkt... Maar ja, het was op dat moment voor mij, de enige optie. Ik leefde die weken echt op automatische piloot, deed maar wat ze van me vroegen. Een studierichting kiezen wordt eigenlijk veel te vroeg van een 'kind' verlangt, terwijl die nog helemaal geen idee hebben van wat hun toekomst gaat zijn. En je beseft op die leeftijd al helemaal niet wat dat voor je betekend allemaal, je best doen op school...
Verzorging in het 5e jaar bestond toen uit 1 module 'Logistiek medewerker' en 1 module 'verzorgende'. Je stond dan 2 weken stage te doen bij ouderen en 2 weken bij kinderen.
En dat was toch echt iets voor mij, kinderen. Ik ging al van mijn 12 jaar op verschillende familieleden babysitten. Ik gaf jaarlijks voetbaltraining aan kleine kindjes, ik was leiding van de jeugdbeweging. Ik kon super goed omgaan met kinderen zeiden ze allemaal.
En ik geef toe, ik kan inderdaad goed omgaan met kinderen... Vanaf dat ze 3 jaar zijn. Maar baby's, helemaal niet zo mijn ding. Dat werd me al snel duidelijk op mijn stage kinderzorg.
Maar goed, de overgang van GW naar verzorging werd gezet na de kerstvakantie.
De klassen van verzorging waren die week nog volop in examens, zij hadden die immers na de kerstvakantie.
Dus ik kreeg 1 week spoedcursus 'Logistiek' en mocht toen 3 weken op stage.
En zo ging mijn eerste week verzorging van start. Van die week zelf weet ik niet meer zo veel. Ik was waarschijnlijk nog steeds de 'automatische piloot'. En toen mocht ik op stage. Ik deed stage logistiek in het plaatselijk rusthuis in het dorp waar mijn klein nederig dorpje bij hoorde, onze fusiegemeente. Iedere morgen met de bus vroeg op, zodat ik tegen 8 uur kon beginnen.
Ik deed mee de taken van de logistiek medewerker. De eerste week werkte ik met een logistieker die vast in dienst was.
Week 2 was de logistieker ziek. De andere dagen stond ik dus als stagiaire gewoon alleen. Na week 1 werd van mij dus al verwacht dat ik de taken gewoon kon verder zetten. En weleenswaar, het lukte me ook gewoon. Die stage viel zo goed mee! Ik deed een babbeltje met de mensen, het personeel (verzorging) was heel tevreden over mij, ... De derde week was er vervanging gevonden voor de zieke vaste logistieker. Alleen, moest zij wel opgeleerd worden... Dat werd van mij deels verwacht. Ik heb haar moeten leren wat verwacht werd van de logistieker. Een student, die eigenlijk maar 1 week snelcursus logistiek heeft geleerd, moest nu een vervangster opleiden.
Zoals je wel kan raden was mijn stage daar uitstekend! En mijn liefde voor de ouderenzorg is daar beginnen bloeien...
Ook in het 6e leerjaar werd het al snel duidelijk dat ouderenzorg mij veel meer lag dan kinderenzorg. Daar heb ik stage gedaan in het rusthuis waar ik nu werkzaam was. Ook hier was mijn stage uitstekend en ik deed het ontzettend graag. Toen waren ze volop in opbouw voor een nieuw rusthuis. Het zou in mei 2017 klaar zijn, het was mei 2016 toen ik daar stage liep. Na in augustus daar ook nog eens vakantiewerk gedaan te hebben, kreeg ik de raad mee, als ik afgestudeerd was, daar te solliciteren. Met de nieuwbouw van het rusthuis, hadden ze ook sowieso nog personeel nodig.
In het 7e jaar moesten we gaan kiezen tussen ouderenzorg en kinderzorg.
Mijn keuze was al snel gemaakt.
Ik heb de raad opgevolgd, heb gesolliciteerd voor de nieuwbouw van het rusthuis. Tijdens mijn laatste maanden van het 7e jaar, moest ik ook examen afleggen in het rusthuis, voor ineens een contract te krijgen voor onbepaalde duur.
Na enkele dagen kwam de verlossende telefoon. Ik mocht mondeling examen komen afleggen.
Ook hier weer enkele dagen later kreeg ik weer telefoon. Ik was geslaagd en kon beginnen werken bij hun.
Donderdags heb ik mijn laatste examen in het 7e jaar gemaakt. 's Maandags ben ik begonnen in het rusthuis.
Ik wist niet eens dat ik geslaagd was (al was ik hier wel heel gerust in.)
Toen is mijn carriere begonnen in het rusthuis waar ik nu, in 2017 meer dan 5 jaar werkzaam ben.
Ik ben Louise
Ik ben een vrouw en woon in Vlimmeren (België) en mijn beroep is Zorgkundige .
Ik ben geboren op 08/03/1992 en ben nu dus 32 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: KLJ en sport.
Ik ben werkzaam in een rusthuis en werk dus dagelijks met heel mijn hart samen met ouderen.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
.
