|
Vandaag hebben we een herinneringsplechtigheid gehad een bewoner die bij pas overleden is.
Meneer was van Oostenrijkse afkomst en naar België komen wonen.
Hij had nog 1 zus die telkens 2x per jaar enkele dagen naar België kwam, om hem te bezoeken.
Meneer heeft een beroerte gehad in Zuid-Afrika, en door een te late behandeling, halfzijdig verlamd.
Meneer kon ook niet goed meer praten. Enkel ja en nee kon hij nog zeggen.
In het begin was het moeilijk communiceren met hem. Maar na meerdere jaren werd de communicatie met hem gemakkelijker.
Hij moest maar een duwende beweging maken en wij wisten dat hij zijn tv kastje nodig had.
Hij moest maar naar de grond wijzen, wij wisten dat we de bel binnen handbereik moesten leggen.
Meneer kreeg niet veel bezoek, buiten de 2 weekenden dat de zus naar België kwam, had hij amper bezoek.
Wij waren meer voor hem dan 'verzorgers'. Wij waren ook een beetje familie geworden.
Maar elke dag al die vrouwen op de kamer, het is niet altijd gemakkelijk tussen al die vrouwen  .
Daarom heeft het paramedisch team uiteindelijk een bezoeksvrijwilliger gezocht en gevonden.
Hij sprak ook nog eens een beetje Duits, iets wat echt leuk was voor meneer aangezien dat nog steeds zijn moedertaal was.
Iedere dinsdagnamiddag gingen ze wandelen door Hoogstraten. Meneer genoot daar zo hard van!
Soms zag hij dan eens iemand bekend, en dan bloeide hij open.
Hij had met zijn bezoeksvrijwilliger afgesproken dat ze elkaar gingen behandelen als 'broers'.
Ondanks zijn beperkingen door zijn spraakgebrek, is dit toch zo goed gelukt!
Het is prachtig om mensen die niet veel bezoek krijgen, toch bezoek te zien krijgen die uiteindelijk om de mensen gaan geven.
Vandaag is het meer dan eens bewezen! Toen we de woorden van de bezoeksvrijwilliger voorlazen begon hij spontaan te huilen, denkend aan alle mooie herinneringen!
Dit pakte me zeer hard! Zien dat iemand die zelden tot bijna nooit bezoek kreeg, toch mensen had die ontzettend om hem gaven.
En daar hoorde wij als personeel ook bij!
Bedankt bezoeksvrijwilliger, om zo om hem te geven. Om voor ieder mens apart te zoeken waar de mensen nood aan hebben, en dit te geven in de mate van het mogelijke.
Je bent goud waard!
|
