Laatste triatlon van het seizoen in Ieper op 18 september 2011
Vandaag wilde ik nog een keer schitteren. Ik had er ook specifiek naar toegewerkt om hier nog eens prachtprestatie af te leggen. Toch had ik zelf wel een beetje twijfels door de deelname in Huy. Maar had deze week voldoende gerust en ik was er klaar voor. Om toch zeker te zijn of ik er klaar voor was, had ik iets voor de wedstrijd gepland. Ik ging mij al fietsend inschrijven zodat ik zonder zorgen naar Ieper kan vertrekken.
Ik stond tamelijk vroeg op en keek naar buiten en zag de wolken wegtrekken. Een ideaal weertje om me al fietsend in te schrijven. Ik haalde mijn tijdritfiets boven en vertrok richting Ieper. Zo kon ik ook aanvoelen met welke wielen ik de wedstrijd zou betwisten. Het was echt genieten onder een stralende zon. Het fietsen ging ook tamelijk vlot, maar had niet echt het gevoel dat ik vandaag superbenen zal hebben. Na een goeie 20 km was ik aangekomen. Ik schreef me in en vertrok terug naar huis. Naarmate de rit vorderde hoe vermoeider mijn benen kwamen. Ik zat er toch wel een beetje mee in of dit gevolgen zal hebben tijdens de eigenlijke wedstrijd.
Eenmaal thuis maakte alles in gereedheid voor mijn wedstrijd. Ik had wat twijfels over mijn wielkeuze, maar tijdens het infietsen naar Ieper bleef ik standvastig bij mijn keuze. Hopelijk de juiste beslissing !! Eenmaal goed gegeten vertrok ik richting Ieper. Ik kwam aan in Ieper en zag al een aantal clubgenoten zich klaar maken. Wat is dat toch fijn om voor de wedstrijd met de clubgenoten bij te kletsen !!! Eenmaal alles in gereedheid gebracht, gingen we samen naar de wisselzone om daar ons materiaal klaar te zetten.
Mijn voorlaatste wedstrijd van het seizoen. Ik had nog een goeie trainingsweek achter de rug, maar de opeenvolging van de trainingen werden maar lastiger en lastiger. Toch snak ik al mentaal naar een rustperiode om niet meer te moeten trainen. Ik was benieuwd wat ik nog in huis had en hoe mijn vormpeil was, nu het seizoen op zijn einde liep.
Ik wilde ook nog een wedstrijd voor de triatlon van Ieper doen om zo wedstrijdritme op te doen zodat ik nog sterk zou kunnen afsluiten!! Daarom heb ik deze triatlon uitgekozen. Het golvend landschap tijdens het fietsen was een goede waardemeter voor Ieper. Gelukkig was het lopen ook vlak zoals in Ieper. Toch was alles een beetje nieuw en ik was benieuwd hoe alles vandaag zou verlopen. Het weer was niet zo super, maar al bij al viel het goed mee.
Normaal was ik niet de enige EFC - ITC atleet die aan deze triatlon ging deelnemen, maar door omstandigheden heeft Karolien door ziekte nog voor de wedstrijd startte de handdoek in de ring gegooid. Jammer want ze kon heel dicht eindigen vandaag, maar waarschijnlijk wel een wijze beslissing.
De zwemstart vond zo'n 1600m verder van de wisselzone en we konden ofwel te voet, al lopend of met de bus naar daar gaan. Dan werd ons uitgelegd dat we zo rechts mogelijk moesten zwemmen, omdat er een zeer sterke stroming was. Eenmaal we in het koude water sprongen, moesten we toch heel lang wachten voor we het startschot hoorden. Ik kreeg zelfs koud, wat zeker geen goed teken was. Eenmaal ik het verlossende startschot hoorde, probeerde ik zo snel mogelijk te starten. Ik wist dat het zwemonderdeel heel belangrijk was, zodat de achterstand zo minimaal mogelijk zou zijn voor de fietsproef. Tijdens het zwemmen had ik niet echt een supergevoel, mijn armen voelden zwaar aan. Toch zwom ik na 500m in 2de positie en hield ook stand. Ik kwam als tweede uit het water en zag dat er nog iemand in mijn zog was gevolgd. De wissel verliep niet zo vlot, maar gelukkig wisselde mijn zwemgenoot nog slechter en mocht ik als tweede van start gaan met de fietsproef. Ik begon stevig te fietsen en was eigenlijk wel benieuwd naar het fietsparcours, want ik had het nog niet verkend. Na 3 km kwam er een klim die toch wel wat tegen viel, dan voelde ik al dat er iets ontbrak. Ik kon niet echt diepgaan en had vandaag niet veel power in de benen. Toch behield ik gelukkig mijn tweede plaats en ik zag niemand naderen. Dat gaf mij wel een goed gevoel en ik probeerde terug een stevig tempo te ontwikkelen. Eenmaal ik terug aan de wisselzone passeerde om aan de 2de ronde te beginnen, hoorde ik al dat ik een achterstand van 3 min had op de eerste. Ik kende natuurlijk het parcours niet en heb wat tijd verloren, maar toch voelde ik ook aan dat ik niet sneller kon rijden vandaag. Ik bleef wel mijn tempo aanhouden, want wist niet hoever de andere achter mij waren. Ik kwam aan de wisselzone aan en voelde mij toch wel vermoeid van de fietsproef. Hopelijk kan ik nog een goede loopproef afleggen, want ik begon te twijfelen aan mezelf wat ik nog in petto had. Na een woelige wissel vertrok ik. Ik kon direct een hoog tempo lopen, dat gaf me toch wel vertrouwen. Ik probeerde stelselmatig te versnellen, maar voelde aan dat dit vandaag onmogelijk was. Gelukkig kon ik mijn hoog tempo wel aanhouden. Eenmaal ik dichter bij het keerpunt kwam, zag ik de eerste passeren. Ik zag dat mijn achterstand groot was en zag hem ook heel soepel lopen. Ik wist al dat ik vandaag niet zou gaan winnen. Nu moet ik wel nog tweede eindigen en pepte mezelf op om een zo hoog mogelijk tempo te ontwikkelen in het lopen. Eenmaal het keerpunt genomen, keek ik uit waar mijn tegenstanders waren. Eenmaal ik ze zag, had ik toch een geruststellende voorsprong. Normaal gezien als ik geen inzinking krijg moet ik mijn 2de plaats behouden. Toch kreeg ik het de 2de ronde heel lastig. Ik begon meer en meer af te zien. Ik had dan ook een duidelijk verval in de tweede ronde. Gelukkig zonder erg want ik kwam bevrijdend als tweede over de finish!!
Ik was natuurlijk heel gelukkig met mijn tweede plaats, maar toch was er iets dat me verontrustte. Ik had heel de wedstrijd geen goed gevoel gehad en dat zou wel eens kunnen dat ik iets tekort zou hebben. Hopelijk herstel ik goed van deze inspanning, zodat ik dan een laatste keer kan ontploffen in Ieper.
ps: Ik kreeg dat nog een mooi cadeau als ik aan de finish aankwam. Ik kreeg een blaadje waarop er stond dat ik naar de dopingcontrole moest gaan. Dat was toch al een tijdje geleden!!
1/4 niet stayer triatlon Viersel op 28 augustus 2011
De laatste triatlon van de maand augustus. Na een lange serie hoopte ik ook hier een goede prestatie neer te zetten, want ik wilde nog wat punten verzamelen voor het niet stayer klassement. Ik moet zeggen, ik voelde terug de vermoeid de voorbije week en had toch wel moeite om de trainingen af te werken. Hopelijk ben ik voldoende uitgerust en mentaal klaar voor deze wedstrijd in Viersel.
Eenmaal ik eens de deelnemerslijst had bekeken, was ik toch wel heel verwonderd dat er een heel sterk deelnemersveld aan de start van Viersel stond. Het zal geen gemakkelijke opgave worden om hier dicht te eindigen!!
Ik wist dat het zwemmen terug heel belangrijk zal zijn voor het wedstrijdverloop. Het eerste gedeelte van het zwemmen was echt afzien, want ik zwom op kop en gaf echt alles... eenmaal we de boei namen, zakte ik wat door en moest ik wat gas terugnemen. Dan kwamen ze achter mij opzetten en was het een beetje drummen, maar al bij al viel het nog mee en kon ik gelukkig nog meezwemmen in het zog van andere zwemmers. Ik kwam 2 minuten achter de eerste zwemmer uit het water rond de 7de plaats.
Eenmaal in het fietsen kon ik nog wat opschuiven en kon ik aansluiten bij een groep. Ik bleef er verstandig aanhangen, eenmaal ik wat uitgerust had, nam ik de koppositie over. Ik gaf een hoger tempo aan en zag dat ze het moeilijk kregen. Eenmaal er nog iemand over mij kwam en het tempo nog wat hoger legde, volgde ik gezwind mee. Ik kon gelukkig goed volgen. Dan volgden er een aantal bochten en raakte ik het ritme wat kwijt. Eenmaal we met de wind mee aan het fietsen waren, kreeg ik het moeilijk om het tempo te volgen. Het tempo werd dan nog wat hoger opgetrokken als Dirk Bullen bij ons kwam. Ik kon niet echt diepgaan en moest de rol lossen. Ik reed verstandig mijn eigen tempo, want ik wilde nog een sterk loopnummer neerzetten. Tijdens het fietsen kwam er iemand terug bij mij aansluiten. We reden met twee naar de wisselzone. Ik kwam als 7de uit de wisselzone en kon niet echt doorzetten in het lopen en voelde toch de vermoeidheid in de benen. Eenmaal ik het tempo had te pakken, kwam ik beetje bij beetje dichter bij mijn voorganger David die sneller had gewisseld dan ik. Tijdens het lopen ging het gelukkig nog vlot en ik hoopte nog triatleten op te rapen, maar nog altijd niemand te zien. Eenmaal we bijna de eerste ronde hadden afgelegd, kwam Marc Geerts bij ons aansluiten. Hij gaf onmiddelijk het tempo aan en ik probeerde te volgen in zijn zog. Ik kon het zo'n 2 km volhouden en had het gevoel dit tot het einde vol te houden, maar kreeg plots een moeilijk moment en moest onmiddelijk de rol lossen. Mijn tempo daalde onmiddelijk en moest toch eventjes bekomen. David kwam terug snel bij mij en ik probeerde hem te volgen. Wat helemaal niet gemakkelijk was. Ik moest een gaatje laten. Gelukkig bleef het bij een gaatje, want wonder bij wel kwam ik er terug door en kon ik terug bij David aansluiten. We haalden Vandermast in, maar hij bleef ons zog volgen. De laatste kilometer probeerde ik te versnellen en hen los te schudden, maar tevergeefs ze bleven er aan hangen. Dan versnelde David en ik moest dan al de rol lossen. Ik bleef wel een stevig tempo doorlopen, maar wist dat de 5de plaats niet meer haalbaar was. Ik zag de sprint tussen Wouter en David voor mij uit. David won uiteindelijk en finishte als 5de. Ik werd 7de en was zeker tevreden van mijn prestatie, zeker van mijn lopen! Gelukkig heb ik nog goed gelopen, want anders had ik waarschijnlijk geen top 10 plaats behaald.
Ik ben alvast blij dat ik deze wedstrijd heb beëindigd zonder pech, maar nu snak ik toch een beetje naar rust. Om mij terug wat mentaal en fysiek op te laden voor de laatste 2 wedstrijden van het seizoen in de maand september.
Hopelijk kan ik mijn lang seizoen met ups en downs positief afsluiten !!!
1/4 stayertriatlon Weiswampach (LUX) op 21 augustus 2011
Na
vorig jaar niet meegedaan te hebben, heb ik besloten daar terug eens deel te
nemen. De trainingen verliepen deze week terug heel vlot en ik hoopte toch een
keer op een glansprestatie, want het was toch al reeds een tijdje geleden.
Hopelijk staat het geluk nu eens aan mijn kant !! Ik had donderdag ook een
goede looptraining erop zitten en hoopte eindelijk eens te kunnen slagen in een
stayerwedstrijd, wat dit seizoen nog niet echt gelukt is. In het lopen kwam ik
altijd iets te kort en ik wilde mijzelf terug bewijzen dat ik het nog altijd
kan.
Zaterdag vertrokken we richting Sankt Vith, want daar bleven we overnachten.
Dit was tamelijk dicht bij Wieswampach. Toch wel een mooie streek hoor... echt
genieten. Ik mocht dan nog een voorbereidingsloopje doen, van vlakke wegen was
er daar geen sprake. Toch wel eens iets anders en heb er echt wel van genoten.
Het was ook een prachtige dag met uitstekend weer. Moeilijker waren toch wel de
3 versnellingen, niet simpel als het nergens vlak ligt. Dan volgde het uitgebreide
fantastische avondmaal. Heerlijk was het !! Nu het bed in en hopelijk kan ik
snel slapen. Niet gemakkelijk met de warmte, maar al bij al viel het nog mee.
Ik stond smorgens op en had er zin in vandaag. De wegen lager er wel wat nat
bij, maar bleef hopen dat het droog zal blijven. Na een uitgebreid ontbijt
maakte ik alles klaar om naar de wedstrijd te vertrekken. We waren uitermate
ruim op tijd en konden nog een keer naar de supermarkt in Wieswampach om daar
ons middagmaal te kopen.
Maar warm dat het daar was, echt drukkend warm!! Hopelijk zal dit geen effect
hebben tijdens mijn wedstrijd???
Tom, Koen en ik hadden elkaar gesproken om samen het fietsparcours te
verkennen... Voor dit wist ik niet echt welke wielen ik juist ging gebruiken
voor de wedstrijd. Zal ik mijn trainingswielen of wedstrijdwielen gebruiken...?
Toch verkende ik het parcours met mijn trainingswielen. Het verkennen van het
parcours verliep vlot en ik voelde dat de benen in orde waren. Ik was enorm
verrast van de goede wegen, er was echt geen putje meer te bespeuren in
vergelijking met 2 jaar geleden. De wegen lagen er gelukkig ook droog bij.
Na de verkenning twijfelde ik nog steeds met welke wielen ik zou gaan fietsen.
Ik kon maar niet beslissen... tot ik toch de knoop doorhakte om met mijn
trainingswielen de wedstrijd aan te vatten. Ik wilde goed mijn bochten
aansnijden zodat ik met zo veel mogelijk snelheid de klimmetjes kon aanvatten.
Hopelijk een wijze beslissing...????
Tijdens de verkenning kreeg ik ook te horen dat er zonder wetsuite wordt
gezwommen, want in Luxemburg is het vanaf 20 graden zonder wet suite. Het water
had een temperatuur van 20,8 graden. We hadden het aan ons been. Eerste
wedstrijd zonder wet suite, benieuwd wat dit zal geven...??? Ook werden de
concurrenten overlopen, ik hoorde dat er toch wel een aantal toppers meededen
en dat het zeker niet gemakkelijk zal zijn om op het poduim te staan of top 10
plaats te halen. Het zwemmen wordt terug heel beslissend in deze wedstrijd !!!
Ook mijn beste vrienden "de wespen" waren daar ook terug van de
partij... hopelijk kunnen ze van mij afblijven ;), tijdens het middagmaal waren
ze alvast niet van mij weg te slaan. Ik moest zelfs noodgedwongen eten in de
auto.
Ik begaf mij naar de startplaats van het zwemmen, en zag dat er niet al te veel
roze badmutsen te bespeuren waren. Nochtans hadden Tom, Koen en ik een roze
badmuts. Waarom eigenlijk...? Naarmate de start dichterbij kwam, mochten we
dichter en dichter bij de startlijn. Eenmaal we bijna in het water mochten,
riepen ze de namen af van degene met een roze badmuts in volgorde. Dit vond ik
heel goed gevonden, want zo konden we ons makkelijk plaatsen en moesten we niet
drummen voor onze plaats. Eenmaal alle roze badmutsen in het water waren, dan
pas mochten de andere in het water. Na enkele minuten hoorde ik het startschot.
Ik startte goed, maar na 200m kreeg ik het al moeilijk en moest mijn tempo
laten zakken. Geen goed teken, want ik moest plaatsen inleveren. Ik probeerde
mij te herpakken en kon nog net de aansluiting vinden met een groepje. Ik gaf
echt alles om me aan dit groepje aan te klampen, want dit wordt belangrijk voor
het verloop van de wedstrijd. Het kostte mij toch heel veel moeite, maar ik gaf
niet op en bleef net aan het staartje hangen. Tot aan de laatste boei moest ik
de rol lossen. Ik baalde natuurlijk, maar ik bleef doorzetten zodat de
achterstand niet te groot zou zijn. Eenmaal ik uit het water stapte zag ik Tom
en Koen uit de wisselzone rennen met hun fiets. De achterstand valt al bij al
nog mee en probeerde dit nog goed te maken met een snelle wissel en een goed
fietsnummer. Ik wist dat ik heel snel het gat moest dichten en dat dit moest
gebeuren op de klim. Ik gaf echt het volle pond in de klim zodat ik snel
aansluiting zou vinden bij een groepje. Ik haalde er zelfs nog een aantal in en
eenmaal boven kon ik bij Koen aansluiten, anders was er niemand meer te
bespeuren. Eenmaal we met 4 waren draaide het niet zo soepel rond. Ik probeerde
nog mijn inspanning verder te zetten om zo een ander groepje in te halen. Op
een punt zag ik Tom fietsen met nog 3 andere. Dat was een mikpunt, maar toch
zou dit lukken alleen. Ik vroeg hulp en die kwam ook, maar ik miste toch wel
overtuiging. Het draaide wel rond, maar het mocht zeker nog sneller gaan. Ik
was natuurlijk al blij dat het ronddraaide en iedereen zijn
verantwoordelijkheid nam. Plots haalden we nog een groepje van 3 in. De groep
werd groter, hopelijk draaien ze allemaal goed mee. Eenmaal in de 2de ronde op
de klim waren we er terug een aantal kwijt. We waren terug met 4. Gelukkig de
sterksten en we bleven goed rond draaien. De achterstand ten op zichte van de
koplopers vergrootte wel. Maar ik was al blij met de samenwerking in de groep. De verschillende klimmetjes kregen hun effect, want ik begon stilletjesaan de vermoeidheid te voelen. Hopelijk kan ik nog een goeie loopproef afleggen. Tijdens de laatste afdaling nam ik in de laatste bocht het voortouw en kon gelukkig als eerste de bocht nemen, ik zag dat ik een kleine voorsprong had. Zo kwam ik als eerste de wisselzone binnen... blijkbaar toch een goede keuze van mijn wielen!! Ik wisselde vlot en kwam als tweede uit de wisselzone. Ik volgde gewind mijn voorganger en liep mooi in zijn zog. Het was een stevig tempo, maar kon gelukkig volgen. Eenmaal op de klim moest ik toch wel bijten, maar ik bleef doorzetten. Eenmaal boven kon ik in de afdaling gedeeltelijk wat recuperen en dan voelde ik mij toch wel beter en beter worden. Ik keek even achter mij en zag niet direct een tegenstander. Ik bleef mooi zijn zog volgen, plots nam ik over en probeerde wat te versnellen. Ik had het gevoel dat ik een hoger tempo kon lopen. Ik hoorde dat hij het moeilijk kreeg en ik zette door... Ik onderhield goed mijn tempo en kwam als 4de de eerste ronde door. Ik probeerde goed mijn tempo te onderhouden en gaf veel energie in de klim tijdens de 2de ronde, want echt ver zat hij niet achter mij. Eenmaal boven kon ik terug een snelle afdaling lopen en probeerde nog sneller te lopen dan de eerste ronde. Tijdens de inschrijving had ik gezien dat we 2 ronden moesten lopen en ik wilde mijn 4de plaats zeker niet uit handen geven. Eenmaal ik dichter bij de finish kwam, begon ik mij af te vragen of ik nog een ronde moest lopen... mijn ouders stonden aan de kant en bevestigden dat ik nog een ronde moest lopen. Eventjes kreeg ik het toch wel een mentale klap, want ik had echt alles gegeven die 2de ronde. Ik liet verstandig het tempo zakken, want moest eventjes bekomen. Hopelijk haalt er niemand mij nog in !!! Eenmaal terug op de klim probeerde ik terug wat te versnellen, maar dat ging heel moeizaam !! Ik begon er toch een beetje mee in te zitten om mijn 4de plaats te verspelen. Toch overleefde ik de klim en kon tijdens het afdalen terug een stevig tempo lopen. Op een moment keek ik eventjes achter mij om en zag gelukkig niemand achter mij lopen. Ik kreeg terug een mentale opkikker. Ik kon terug weer versnellen en alles geven richting finish. Eenmaal ik dichter bij de finish, kon ik het bijna niet geloven. Echt een bevrijding en eenmaal ook een fantastisch gevoel dat het eindelijk eens is gelukt om een goed loopnummer af te werken in een stayerwedstrijd. Ik haalde ook een 4de plaats op een internationale wedstrijd wat zeker niet slecht is !! Ook geen last gehad van de drukkende warmte tijdens de wedstrijd, wat heel positief is !!!
Eenmaal de late prijsuitreiking op zijn einde liep, moesten we terug huiswaarts. Zeker niet te onderschatten, want het was nog 3.30 uur rijden naar huis. Gelukkig kon ik rekenen op mijn ouders die deze opdracht tot een goede einde hebben gebracht. Daarvoor wil ik mijn ouders toch bedanken voor de talloze inspanningen die ze geleverd hebben tijdens verschillende triatlonwedstrijden, want zonder hen zou ik deze prestaties zeker niet verwezenlijkt hebben. Mijn ouders blijven me steunen en helpen en dat is heel belangrijk in het triatlonwereldje !!
Na een mentale tik in Eupen probeerde ik mij volop op te laten voor de triatlon in Izegem. De conditie is er en de vorm ook! Ik voelde me ook beter en beter worden, dus ik was gemotiveerd om een goeie prestatie te leveren in Izegem. Ik wist wel dat er een enorm sterk deelnemersveld in Izegem startte. Dus hopen op een top 10 plaats, dit zal moeilijk worden. Of ik mentaal al klaar was, zullen we wel zien he...???
Het weer was ons terug gunstig gezind, want de zon zat afwisselend te schijnend. Ik ging 's morgens gaan kijken naar neef Simon die deelnam aan de 1/8 triatlon in Izegem. Hij heeft het voortreffelijk gedaan en komt volgend jaar onze club vergezellen. Wat ik fantastisch vind !!!
De start tijdens het zwemmen verliep niet vlekkeloos, de kano verliet zijn plaats te laat. Waardoor ik gehinderd werd, het snel starten lukte mij niet zo goed waardoor ik waarschijnlijk geen aansluiting had bij het 2de groepje. Toch vond ik van mezelf dat ik goed aan het zwemmen was en had het gevoel dat ik aan het terugkeren was naar het 2de groepje. Eenmaal ik er bijna bij was, heb ik een fout gemaakt om er terug van weg te zwemmen aan de buitenkant. Had ik beter niet gedaan !!! Ik kwam ongeveer als dertigste uit het water. Ik had dus duidelijk de grote groep gemist en miste toch wel het doorzettingsvermogen om er terug volop tegen aan te gaan. Was er mentaal toch iets niet in orde? Tijdens het fietsen draaide het echt voor geen meter rond en ik voelde mij eigenlijk ook niet zo super. Ik liet wat begaan en hoopte nog op een goeie loopproef. Tot plots terug het noodlot toesloeg, mijn achterband was aan het lossen en dit voelde ik heel snel in de bochten. Ik probeerde alles uit de kast te halen om mijn groep te volgen, maar dit lukte totaal niet meer. Mijn achterband stond helemaal lek. Wat een pech, wat een pech... nochtans ik was gemotiveerd om het lopen zeer snel aan te vatten.
Ik bleef niet bij de pakken zitten en wilde nog de loopproef afleggen. Dit wilde ik nog doen voor de vele supporters !! Ik liep nog een uitstekende loopproef en mag eigenlijk positief terugblikken van mijn vorm en conditie.
Maar het mag nu wel een keer keren hoor... het geluk mag nu ook eens aan mijn kant staan !!! Hopelijk volgende week meer succes in Weiswampach !!!
Na toch een wat moeilijk begin na het festival van Tomorrowland begonnen de trainingen uiteindelijk toch weer wat te lukken, toch voelde ik mij op bepaalde trainingen niet al te fris en dat baarde mij wel een beetje zorgen. Want direct na het festival heb ik er terug de pees opgelegd en misschien had ik dat beter niet gedaan. Nu hopen dat ik met frisse benen kan starten in Eupen.
Hoogdag is het vandaag. Ik wilde hier uitermate goed presteren en was eigenlijk wel een beetje op zoek naar revanche na wat er is gebeurt in Leuven. De week ervoor had ik met mijn beste vriend Robin alles gaan verkennen in Eupen. Ik had er wel zin en had toch wel poduimdromen.
Zoals afgesproken sliep ik bij Robin in Zolder zodat het maar een uurtje meer rijden was naar Eupen, want in Eupen startte de wedstrijd al om 10 uur in de morgen. Smorgens stond ik op na eigenlijk niet zo goed geslapen te hebben. Misschien een slecht voorteken??? Ook mijn darmen lieten mij in de steek... begon al wat te twijfelen of ik er eigenlijk wel klaar voor was. Na een goed ontbijt en alles klaar te hebben gelegd vertrokken we richting Eupen. Toch nog even naar trainer Dirk gebeld, wat ik moest doen in verband met mijn probleem. Neem een imoduim in op dat uur en dan zal het wel lukken. Voor we vertrokken vroeg Robin nog tegen mij of ik alles meehad en niets had vergeten. Ik gaf hem een zelfzeker antwoord dat ik in orde was en dat we snel richting Eupen mochten vertrekken.
Na ongeveer half weg te zijn, begon het al een beetje te kriebelen. De weersomstandigheden waren ons gelukkig gunstig gezind. Tot plots Cotnie riep... KHEB MIJN WET SUITE vergeten. Ik zal moeten terugkeren, want er stond op de site dat je niet zou mogen starten zonder wet suite. Ik probeerde Robin nog over te halen dat dit echt niet zou lukken. We zullen niet op tijd in Eupen zijn... Cotnie stelde mij gerust dat het wel zal lukken. We gaan daar nog op tijd zijn! Ik vertrouwde hem en Cotnie nam de eerste afrit en reed vliegensvlug terug richting Zolder. Eenmaal in Zolder begon ik toch sterk te twijfelen of we wel op tijd in Eupen zullen zijn, ik begon al lichtjes te panikeren. Maar ik moest rustig blijven voor de wedstrijd... wat helemaal niet gemakkelijk was.
Als ik 9 uur op mijn klok zag verschijnen, had ik het echt niet gemakkelijk! Maar Robin bleef me geruststellen dat het wel zal lukken en dat alles heel dichtbij lag en we op tijd aan de start zullen staan. Na wat sukkelen als we in Eupen waren kwamen rond 9.30 aan op de parking. We maakten ons heel haastig klaar en zorgden dat we alles meehadden. Gelukkig heeft mijn nonkel en tante mij nog wat geholpen met allerlei zaken. Ik keek nog een keer naar mijn klok en zag het echt niet meer goed komen eigenlijk, maar bleef hopen !!!
We moesten dan nog een eind naar boven fietsen met ons materiaal, dan voelde ik echt al mijn energie wegslippen... Dat is alleszins geen goed teken. Eenmaal we boven waren, hebben we ons al lopend ingeschreven... de minuten bleven genadeloos doorlopen. Ik zette mijn loopschoenen in de wisselzone en stapte onmiddelijk op mijn fiets om als een sneltrein naar de volgende wisselzone te trekken. Ik keek echt benauwelijk naar mijn horloge. Nog 5 minuten... !!! Ik reed als een halve gek door de mensenmassa naar de wisselzone en riep ze naar de kant te gaan. Ik kwam de wisselzone binnen, en hoorde de speaker de minuten aftellen. Nu moet je je naar de start begeven. Ik moest mijn fietsplaats nog zoeken, eenmaal ik die vond was het nog 2 minuten... ik kwam helemaal zot... vond dan mijn zwembril niet... dan toch... die speaker begon maar af te tellen... Op een gegeven moment riep ik gewoonweg: "ZWIJGT" Ik kon het bijna niet meer aan. Ik kon zelfs mijn fietspedalen niet met rekkers vastmaken, want gewoonweg geen tijd genoeg. Eenmaal alles klaargezet hoorde ik het startschot !!!
Mijn droom aan diggelen en ik stond daar met tranen in mijn ogen! Ik had nog mijn wet suite vast in mijn handen en zag ze allemaal zwemmen in het water. Er was zelfs nog iemand die mij hoop had gegeven dat ze de start wat gingen uitstellen, maar het heeft niet mogen zijn! Ik zag mijn ouders verstijfd staan. Mijn pa riep me nog dat ik niet meer hoef te starten. Maar nee zei ik tegen mezelf. Ik ga starten, want je weet nooit. Eenmaal ik de knop had gemaakt, hielpen er tal van mensen mijn wet suite aantrekken en spraken ze mij moed in, want ik stond nog altijd te wenen van verdriet en ontgoocheling. Ik keek voor mij uit en zag de triatleten genadeloos verder zwemmen. Eenmaal het pak aangetrokken, liep ik naar de start naar beneden en sprong onmiddelijk het water in. Voor ik in het water sprong zag ik de laatsten zo'n 200m verder van mij zwemmen.
Ik zwom zo snel mogelijk naar voren, maar had niet echt het gevoel dat het super ging. Na een aantal minuten haalde ik al de eersten in. Plots kwam ik terecht in een hele grote bende, hoe moet ik deze hier oversteken... Na wat gewriemel en geduw lukte dit ook nog tamelijk vlot... dan was er eventjes een gat en dan zag ik terug een bende voor mij liggen, net voor de boei om te draaien. Heel slecht moment dus, daar heb ik toch wel wat verloren van mijn inhaalrace. Ik werd daar serieus gehinderd, maar gaf terug het volle pond en haalde de ene na de andere in. Bij het volgende keerpunt kon ik sneller keren, want er was gelukkig wat minder volk op dat moment. De gaten werden ook steeds groter en de groepen ook steeds kleiner. Ik onderhield echt een stevig tempo en kwam groepje per groepje dichter. Het inhalen verliep nu ook wat minder snel dan voorheen. Eenmaal ik nog een groep voorbijstak was er grote leegte. Dan kon ik alles goed bekijken en zag de eerste al uit het water gaan. Ik haalde nog een aantal triatleten in kwam samen met Bart Schrooyen uit het water. Ik liep naar boven en wist in de verte niet waar ik zat, hoever ik achter was... Ik wisselde tamelijk snel en begon een stevig tempo te fietsen, maar overdreef zeker niet, want de weg is nog lang. Ik haalde nog wat triatleten in... en eigenlijk zitten die normaal achter mij in het zwemmen. Ik moet zeggen dat deed eigenlijk wel pijn...!!! Nu ik bleef hopen op nog een goede afloop. Tijdens het fietsen ging het goed, maar nu ook niet zo super. Na de eerste ronde kreeg ik te horen dat ik op de 7de plaats aan het fietsen was. Ik was echt wel verwonderd en dat gaf mij toch wel extra energie om er zeker nog het beste uit te halen.
Tijdens de laatste ronde begon ik het wat moeilijk te krijgen en voelde toch wel de inspanningen... Eenmaal kwam ik als 7de in de wisselzone. Ik stapte van mijn fiets en voelde toch dat mijn benen leeg waren! Ik probeerde een tamelijk hoog tempo te lopen, maar dat ging echt niet... het lopen ging echt niet van leien dakje. Het parcours was ook niet vlak en zeker niet van de poes. Ik probeerde me op te lappen met cola en water, want er hadden mij toch al tamelijk veel triatleten ingehaald. Mijn drijfveer was ook dat ik wilde eindigen en ik wilde zeker niet stoppen nu ik al zover was. Ik probeerde dus alles uit mijn kast te halen. Ik begon de 2de ronde al wat beter in mijn ritme te komen. De cola en het water begonnen te werken. Maar toch bleef ik slechte momenten kennen tijdens het lopen, het was echt met ups en downs. Ik bleef wel doorzetten en zette de laatste ronde in. Tijdens de laatste ronde had ik nog wat hoger ritme te pakken dan de tweede ronde, ik kon ook terug weer versnellen wanneer ik wilde. Ik haalde zelfs nog een paar triatleten in. Eenmaal ik de finish had bereikt had ik natuurlijk een dubbel gevoel. Eenmaal toch wel blij dat ik de finish had bereikt, maar toch wel een gemiste kans op poduim. Dit was zeker haalbaar geweest. Ik eindigde als 12de van het hele pak. Als je weet dat er meer dan vierhonderd triatleten zijn gestart, heb ik er dus ook meer dan vierhonderd ingehaald in het zwemmen. Wat toch wel de moeite is. Op zich geen slechte prestatie, maar er had zeker veel meer ingezeten.
Eenmaal na de wedstrijd kun je nog wat eten en napraten, tot plots een wesp mij had uitgekozen om eens te steken. Ik had echter niets misdaan en toch moest die wesp mij steken. Wat een pechdag zeg !!! Ik kreeg er nog een dikke bult van ook, gelukkig hebben ze er snel zalf opgedaan.
Ik hoop echt van harte dat dit nooit meer zal voorvallen, want dit is echt niet goed voor het zelfvertrouwen. Ik hoop eigenlijk ook het hoofdstuk pech te willen afsluiten, want het blijft maar duren... !!! Hopelijk kan ik mij snel herpakken en kan ik schitteren in het BK kwarttriatlon Izegem.
Verslag 1/4 niet stayer triatlon Kapelle - op - den - bos op 21 juli 2011
Na een lange vakantieperiode heb ik terug mijn pen teruggevonden om mijn verslagen van mijn triatlonseizoen terug af te werken. Ik ben een hele tijd achterop geraakt door verschillende omstandigheden. Hopelijk kan ik jullie interesse opwekken om al mijn verslagen te lezen !!
Op een feestdag net voor het festival Tomorrowland wilde ik nog eens weten hoe fris ik wel nog was na toch wel 2 lastige trainingsweken in functie voor mijn grote doel "het BK lange afstandstriatlon in Eupen". Na een helse autorit met hevige regen begon het steeds minder te kriebelen om te starten in deze triatlon. Gelukkig kwamen we droog aan en bleef het droog !!
Gelukkig mochten we met wetsuite zwemmen, want vorig jaar was het zonder en dat had mij niet echt bevallen. Het startschot werd gegeven en ik vertrok zo snel mogelijk. Echt goed ging dat niet, ik kon zelfs niet meer diep gaan. Ik keek even rond en zocht een groepje op om mij daar achter te plaatsen en daarachter te zwemmen. Het tempo lag niet superhoog en ik kon makkelijk volgen. Van een goed gevoel tijdens het zwemmen was er totaal geen sprake en ik dacht dat ik op een grote achterstand uit het water zal komen. Ik probeerde zo snel mogelijk te wisselen en nam snel het voortouw in het fietsen en gaf er een lap op. Tot mijn grote verbazing kwam ik al snel Marc Geerts en Geert Janssens tegen. Dus toch niet zo slecht gezwommen... Ik snelde die groep voorbij en bleef op mijn tempo rijden en zag dat ze toch wel gezwind in mijn zog volgden. Ik bleef de eerste ronde heel de tijd op kop fietsen, plots kwam Wouter over mij. Ik zag dit iets laat gebeuren, maar reageerde dan onmiddelijk. Plots kwam er een scheidsrechter bij mij en ze gaf een gele kaart. Dat is geen 3 meter zei ze tegen mij. Ik moest eigenlijk wel lachen, dat dit net nu weer moest gebeuren. Nu niet getreurd ik bleef het zog van Wouter volgen en voelde toch wel dat mijn benen niet al te best meer waren. Ik nam ook enkele keren over, want we hadden een gaatje geslagen met 2. Na ronde 2 hadden we Peter ingehaald en Peter bleef ons tempo volgen. In ronde 3 kwam er plots toch nog iemand opzetten uit de achtergrond die terug aansluiting vond met ons en zelf overtuigend overnam en alles uit zijn kast haalde. Het was iemand die voor een trio reed. Dan kwamen we aan met 4 in de wisselzone. De wissel verliep tamelijk en ik begon een goed en vlot tempo te lopen. Peter volgde mij gezwind en nam dan na de bocht over, ik kon hem een tijdje volgen. Maar uiteindelijk moest ik dan toch de rol lossen. Eenmaal we op de piste kwamen moest ik nog een strafronde lopen van 400m voor mijn gele kaart. Ik vind deze straf stukken beter dan 5 min straftijd te zitten niksen. Ik liep een gelijkmatig tempo en kon niet echt versnellen of sneller lopen. Ik kwam als 6de aan !!! Eigenlijk wel tevreden, mss had ik wel 5de plaats gehaald, moest ik die straflus niet lopen. Toch had ik niet het gevoel fris te zijn tijdens de wedstrijd, dus de trainingen hadden zeker hun effect niet gemist. Nu rechtstreeks naar Tomorrowland om eens de sfeer van een festival op te snuiven. Benieuwd wat dit zal teweeg brengen en of ik daar consequenties zal van ondervinden de volgende dagen.
Na een kleine rustperiode na triatlon Brugge en terug wat opgebouwd te hebben, hoopte ik toch terug op een goede prestatie in Kortrijk. Ik had geen verwachtingen voor de wedstrijd, maar wilde die zo goed mogelijk afwerken. ik was ook benieuwd hoever ik al stond met de conditie.
Het weer zat goed mee en het zonnetje scheen. Ik had er zin om te starten, want het parcours in Kortrijk spreekt mij wel aan!! Tijdens het zwemmen verliep de start niet zo super, ik zat terug helemaal aan de buitenkant. Zodat ik weinig hinder zou ondervinden van slagen. Na 300 meter kon ik me terug bij een groep voegen en bleef daar zwemmen. Het tempo was hoog, maar niet super hoog. Ik kon mij gemakkelijk oriënteren en schoof zelfs geleidelijk wat op. Ik bleef wel in de groep en zwom nooit op kop. Eenmaal het einde naderde voelde ik mij niet vermoeid en ik probeerde nog wat meer naar voor te gaan. Tijdens het uitstappen voelde meteen dat het goed zat en ik liep snel naar mijn fiets in de wisselzone. Ik wisselde zo snel mogelijk en probeerde zo snel mogelijk aansluiting te vinden met de groep. Eenmaal op de fiets zat ik al in mijn schoenen en kon ik gemakkelijk doortrekken naar de groep, eenmaal in de groep was ik al mijn opzet geslaagd. Ik had mij vandaag voorgenomen om niet teveel te doen in het fietsen en om dan eens uit te pakken in het lopen... wat nog niet is gelukt dit seizoen. Ik voelde dat mijn benen heel goed waren en dat er power op zat en had er zin in om die triatlon tot een goed einde te brengen.
Tot plots het noodlot toesloeg... na een bocht trok ik rechtstaand op en plots brak mijn linkerpedaal af. Ik verloor de voeling met mijn groep en moest een gaatje dichten, ik reed verder met een 1/4 pedaal en kon gelukkig het gaatje dichten. Mijn schoen bleef er maar niet op, schoof iedere keer eraf en eenmaal het omhoog ging, moest ik toch mijn wedstrijd staken.
Dit is echt een zware ontgoocheling, want de benen waren echt wel goed. Top 10 plaats was zeker terug haalbaar geweest, wat ook mijn doel was. Ik wilde eens mijn lopen testen na wat uitgerust te hebben in het fietsen, wat ik tijdens dit seizoen nog niet had gedaan. Mijn stayer klassement is naar de vaantjes, ik had me voorgenomen aan 4 stayer wedstrijden deel te nemen. Om opgenomen te worden ben je verplicht aan 4 wedstrijden deel te nemen en door de verplichte opgave is dit niet meer mogelijk. Dat is toch wel grote streep door mijn rekening.
Door dit voorval heb ik besloten niet deel te nemen aan de stayer wedstrijd in Vilvoorde en mij volledig te concentreren op de maand augustus om daar top te zijn. Daarom las ik nu 2 zware trainingsweken in om mijn conditiepeil terug te verhogen. De volgende wedstrijd dat ik dan zal doen vindt plaats op 21 juli in Kapelle - op - den - bos. Die wedstrijd staat wel een beetje in functie van Eupen. Ik hoop natuurlijk dat ik daar wat meer geluk zal hebben en dat ik die wedstrijden op een sportieve manier kan beëindigen.
Het is zover... een aangestipte wedstrijd waar ik uitermate goed wil presteren. Het was ook een fel bevochten wedstrijd om je te kunnen inschrijven voor die wedstrijd, wat je allemaal niet moet doen om te kunnen deelnemen aan bepaalde wedstrijden.
Een aantal dagen voor de wedstrijd begon ik eigenlijk wel een beetje te twijfelen of ik wel voldoende was gerecupereerd van mijn druk wedstrijdprogramma en trainingen die ik had gedaan in de week van Brugge. Ik had wel veel zelfvertrouwen opgebouwd van de afgelopen prestaties en hoopte toch te kunnen schitteren in Brugge met een top 10 plaats.
Op zaterdag, de dag van de wedstrijd voelde ik mij nog een beetje stram aan de spieren van een intervaltraining op woensdag. Hopelijk is dat geen slecht teken. Ik was toch wel een beetje nerveus omdat er toch heel wat toppers meededen en heel wat supporters waren opgetrommeld om mij aan te moedigen. Ik wilde niet falen en wilde nog een keer alles uit de kast halen om me te tonen in de prestieuze wedstrijd Brugge.
De wedstrijd startte gelukkig laat in de namiddag want het weer was niet al te goed, heel de morgen regende het pijpestelen en er was enorm veel wind. Eenmaal rond 15h was het opgehouden met regenen en het bleef gelukkig droog tot de avond. De wind bleef maar blazen en dat was toch wel een factor die de wedstrijd heel zwaar maakte tijdens het fietsen.
Na alles mooi klaargezet te hebben in de wisselzone warmde ik mij lichtjes op al lopend met Bart Colpaert. Ik had wel geen schoenen bij en deed dit met mijn sleffers... niet echt handig maar al bij al was het beter dan met blote voeten te lopen... Na de opwarming maakte ik mij klaar om aan het zwemnummer te beginnen. Ik zag dit nummer het minst van allemaal zitten omdat er altijd toch wel veel wordt gevochten om een goede plaats te bekomen. Je moet goed tegen een stootje kunnen en hopen dat je goed gepositioneerd bent tijdens het zwemmen, want sommige atleten kunnen zeer vervelend doen tijdens het zwemmen.
Ik zette mij tactisch misschien niet zo best aan de startlijn, maar ik nam de veiligste beslissing zodat ik zonder slag of stoot kon vertrekken op het startsignaal. Ik zat helemaal aan de buitenkant en dat was niet bepaald de kortste weg. Het startschot werd gegeven en ik vertrok goed, maar dat was het ook... ik kon niet meer versnellen en ik kon uiteindelijk maar een hoog tempo tijdens het zwemmen aanhouden. Eenmaal de groepjes bijna gevormd waren kon ik vanuit de buitenkant me bij een groepje voegen. Ik kon het tempo goed volgen en moest niet meer diep gaan. Toch voelde ik aan dat ik nog sneller zou kunnen zwemmen, maar bleef op mijn plaats bij het groepje. Misschien wel een verstandige keuze. Ik zag het einde naderen en probeerde nog wat op te schuiven om zo snel de wisselzone in te gaan. Eenmaal in de wisselzone ging alles tamelijk vlot en ik zag Bert Jammaer net langs mij passeren... ik was toch wel verwonderd dat ik nog zo dicht zat tijdens het zwemmen en begon mezelf moed in te spreken. Ik zag Bert voor mij fietsen en probeerde zijn spoor te volgen, na een aantal inhaalmanoeuvres kon ik zijn spoor volgen. Maar het had mij toch wel een beetje moeite gekost. Plots kreeg ik een wat minder moment en moest wat meer afstand laten... ik keek even achterom en ik zag Bart Aernouts naderen (de topfavoriet). Ik nam wat gas terug en liet mij inlopen en zag dat er nog een paar het spoor van Aernouts aan het volgen waren, ik nam de laatste plaats van het treintje in en volgde gezwind mee. Maar na een tijdje begon het echt lastig te worden om het spoor te volgen, maar ik bleef volhouden... plots zag ik dat mijn voorligger wat meer afstand moest laten... het gaatje werd groter en groter... en ja het was gebeurd... ze waren gaan vliegen. Ik bleef het spoor van mijn voorligger volgen, want echt sneller kon ik niet meer, die stramheid in mijn dijen deed mij parten spelen. Mijn voorligger reed wel nog altijd goed door en ik keek even achter mij om en zag niemand naderen. Eenmaal we aan het keerpunt kwamen zag ik de koplopers fietsen en eigenlijk zaten we niet zo ver achter. Ik bleef erin geloven.
Dan kwam het stuk met de wind mee... en dat had ik toch wel een beetje onderschat... ik moest toch wel harken om het spoor van mijn voorligger te volgen. We haalden Bart Colpaert in en sprak hem positieve moed in. Ik bleef ook doorzetten en zag dat Bart niet kon aanpikken, misschien wel verstandig. Na een tijdje begon het ook op te geraken bij mij, want eenmaal een stuk met wind mee gefietst, kregen we nog de volle laag tegen wind in een open vlakte. Op dit moment begon mijn veer te kraken en moest ik de rol lossen van mijn voorligger... het tempo ging er volledig uit en ik moest mij dringend herpakken. Dirk Bullen stoof mij voorbij alsof ik volledig stil stond. Ik sprak mezelf moed in en probeerde het zog van Bullen nog wat te volgen... maar tevergeefs. Plots zag ik Bert Jammaer voor mij vallen in een bocht. Ik kon hem net ontwijken en fietste verder op mijn eigen tempo. Ik onderhield duidelijk een lager tempo om wat te recuperen voor het lopen... mijn verstand begon me dat duidelijk te maken. Ik weet nog altijd niet of dit eigenlijk wel nodig zou geweest zijn... Bert Jammaer reed mij voorbij en ik kon gemakkelijk zijn tempo volgen, ik bleef heel de tijd achter hem tot aan de wisselzone. Plots zag ik Bart Becquart en Bart Colpaert nog net bij ons aansluiten. We kwamen dus met 4 aan in de wisselzone. Het afstappen verliep wat chaotisch, bijna gevallen... maar gelukkig kon ik nog net op tijd corrigeren. Ik wisselde tamelijk snel en kon het spoor van Bert en Bart volgen. Het tempo was iets te snel en ik moest een gaatje laten. Toch bleef ik Bart voor mij zien tijdens het eerste lopen. Na de eerste ronde gelopen te hebben, begon het al heel wat minder te gaan. Ik heb echt moeten doorbijten om de 2de ronde tot een goed einde te volbrengen. Ik mag echt van geluk spreken dat er mij niemand heeft kunnen inhalen, want ik ging er geen antwoord op gehad hebben. Ik was reuzeblij dat ik aankwam en hoorde door de speakers dat ik 9de was geëindigd. Dit was een bevrijding en ik was super gelukkig dat mijn opzet was geslaagd. Toch voelde ik mij wel een klein beetje ontgoocheld omdat er toch meer had ingezeten... misschien had ik mij niet moeten inhouden in het fietsen... tijdens het lopen voelde ik dat mijn krachten bijna op waren en dat ik beter een gelleke had genomen, ik begon met stramme dijen aan een wedstrijd, tijdens het tegen wind fietsen begon dit op te spelen... Ik miste misschien wat frisheid tijdens een druk wedstrijdprogramma. Maar al bij al ben ik reuzecontent op mijn uitstekend seizoensbegin en ik hoop nog te kunnen schitteren op de volgende wedstrijden die volgen.
Nu heb ik wat rust verdiend en dat bouw ik terug op naar de maand augustus die voor mij ook een heel belangrijke periode wordt. Hopelijk kan ik terug een triatlon op mijn naam schrijven in die periode!
Vorig jaar had ik die wedstrijd gewonnen en dit jaar wilde ik mijn prestatie evenaren. Ik wist dat het wat moeilijker ging zijn dit jaar om dit te verwezenlijken. Vorig jaar vond ik het een prachtige wedstrijd en hoopte opnieuw op een prachtige wedstrijd met een vernieuwd parcours.
Het weer was alleszins veel beter dan vorig jaar en zoals gewoonlijk maakte ik alles in gereedheid voor de start van de triatlon. Zoals vorig jaar moesten we met de fiets naar de startplaats van het zwemmen fietsen. Het tempo lag beduidelijker trager dan vorig jaar en we kwamen toch iets te laat aan in de wisselzone, hoewel we een eindje voor de groep uitreden. We hadden hooguit nog een kwartier en ik wilde nog wat gaan lopen voor het zwemmen, maar dat viel eigenlijk in het water... plots was het nog 5 minuten voor de start en ik moest nog mijn wetsuite aantrekken... nog nooit zo snel mijn wetsuite aangetrokken en ik snelde naar de start en schoof wat naar voor. Gelukkig kon ik op tijd bij mijn ploegmakkers Robin en Fredje staan om het zwemmen aan te vatten. Na een aantal minuten daar te staan, begon de hoofdscheidsrechter met de briefing... ik begon al lichtjes te beseffen waarom ik mij zo gehaast had... dat was voor niets nodig.
De vrouwen mochten dan eerst van start gaan en 5 minuten later was het onze beurt. Na 4 minuten mochten we het water in. Het was toch eventjes wennen aan de temperatuur... echt warm was het water niet... ik moest toch naar adem happen... Ik was klaar om van start te gaan... ik zag nog een heleboel triatleten op de trap staan om in het water te springen. Plots hoor ik tot mijn grote verbazing het startsignaal om te vertrekken... ik vertrok snel en ik heb maar een aantal tikken gevoeld. Gelukkig !! Ik bleef goed doorzwemmen tot ik plots iemand vanuit de linkerkant zag komen en voor mij uit bleef zwemmen. Ik kon hem goed volgen en bleef zwemmen in zijn spoor. De hoge golven in het water maakten het zwemmen zkr niet makkelijker op en eenmaal we aan het keerpunt waren, haalden we constant de vrouwen in die 5 minuten voor ons waren gestart. Soms zelfs ongelukkig... dat ik ze helemaal niet had gezien... soms zelfs slalom er rond zwemmen... het was toch een warboeltje :)
Eenmaal aangekomen in het zwemmen kon ik heel snel mijn pak uittrekken tot aan de helft van mijn lichaam en liep ik snel de wissel binnen, ik wisselde zo snel mogelijk en begon de fietsproef als eerste van het hele pak. Ik keek achterom en er was niemand te bespeuren. Ik fietste een stevig tempo en ik voelde dat ik veel macht in de benen had. Ik bleef dat tempo goed aanhouden en ik bleef de vooruitgestarte vrouwen inhalen. Er was wel wat wind die dag en ik had het gevoel dat hij nooit echt in het voordeel was. Ik verzwakte niet en kon goed mijn tempo onderhouden, eenmaal 2 ronden afgelegd van 15 km zag ik niemand achter mij, wat mij enigszins verraste... Dan moesten we nog de aanloopstrook terugfietsen naar de wisselzone van het lopen. Dit stuk viel wel wat tegen, want het was heel de tijd tegen de wind in. Het was ook een recht stuk, wat ook in mijn nadeel was, want ze konden mij zien fietsen. Dat stuk tegen wind hield ik mij toch een beetje in, want het lopen komt eraan en ik wilde die loopproef toch goed beëindigen. Plots keek ik achter mij om en ik zag een glimp van een andere fietser. Dit kon alleen maar Michael Dewilde zijn... ik bleef mijn tactiek behouden en kwam toch als eerste aan in de wisselzone. Ik wisselde goed en ik liep snel de wisselzone uit. Ik kon snel mijn looptempo aanvatten. Ik hoorde net nog dat ik 40 seconden voorsprong had ongeveer. Ik liep wel wat in het onbekende, want ik wist totaal niet hoe de loopronde in elkaar zat. Ik zag plots een rode mat liggen. Ik liep erover en keerde. Ik zag Michael lopen en ik zag dat ik zo'n 200m voorlag. Ik onderhield mijn tempo en versnelde niet. Ik kwam plots bij een rondpunt en wist echt niet waar ik moest lopen, gelukkig zag ik daar terug een mat liggen en liep erover. Ik keerde terug en plots kreeg ik te horen dat ik het fietspad mocht volgen en rechtdoor moest lopen op het rondpunt. Ik volgde de instructies op en plots zag ik dat ik in de straflus aan het lopen was... dat was ook niet echt de bedoeling, maar gelukkig kon ik gewoon rechtdoor lopen en mijn baan verder zetten. Ik had 1 ronde afgelegd. Dan kwam ik terug aan het keerpunt en ik keek voor mij uit en zag Michael niet lopen... ik was verwonderd... Na een tijdje zag ik hem. Hij zei tegen me dat ik was verkeerd gelopen. Ik wist echt van niks... en ik liep verder en ik dacht dat ik niks verkeerds had gedaan. Ik kwam terug bij dat rondpunt en toen vertelde iemand mij dat ik inderdaad verkeerd was gelopen en ik 2 keer die lus moest lopen om zo niet gediskwalificeerd te worden. Ik twijfelde geen seconde en deed dat! De scheidsrechters en Michael zouden ook op de hoogte gebracht worden. Eenmaal ik die tweede lus nam, was Michael genaderd tot ongeveer 100m. Nog 1 ronde te gaan! Ik probeerde wat sneller te lopen, maar hield nog wat overschot. Michael kwam niet meer dichter en zelfs op het laatste kon ik nog wat uitlopen omdat ik nog wat sneller ging gaan lopen. Zo kwam ik alleen aan de finish. Natuurlijk was ik reuzeblij en opgelucht dat het terug was gelukt. Michael kwam zo'n 30 seconden later aan. Er was nog een kleine discussie aan de finish, maar het besluit stond vast dat ik gewonnen had... Jammer dat dit moest gebeuren, het was zeker niet mijn bedoeling om zo te winnen!!
Na talloze reacties van triatleten hebben ze me gezegd dat ik niets heb verkeerd gedaan en dat ik die overwinning verdien. Dat doet me wel deugd!! Ik was natuurlijk ook reuzeblij dat ik terug die triatlon op mijn naam kon schrijven. Ik hoop natuurlijk mijn vorm te behouden, want volgende wedstrijd is Brugge. Het is in West - Vlaanderen en ik wil mij daar natuurlijk ook bewijzen tegenover vele toppers die daar deelnemen.
Na wat pech en mindere keuzes in de wedstrijden zocht ik terug naar het vertrouwen op een goede afloop van mijn wedstrijd. Ik had deze wedstrijd uitgekozen omdat het een prachtige locatie is om daar triatlon te doen. Vorig jaar had ik daar ook voor de eerste keer meegedaan, ik moet eerlijk zeggen dat het sublieme ervaring was, want ik kon daar uiteindelijk onverwacht winnen. Het was alleszins een fel bevochten overwinning dat mij veel vertrouwen had gegeven vorig seizoen (2010). Dit jaar organiseerde Meer een kwarttriatlon en ik wilde er als eerste bij zijn en schreef mij onmiddellijk in. Ik had natuurlijk hoge verwachtingen en wilde natuurlijk mijn puike prestatie van vorig jaar terug in de verf zetten !!
Ik wist van mezelf dat de conditie goed was en hoopte natuurlijk op een overwinning in Meer. Natuurlijk dat is makkelijker gezegd dan gedaan... !!! Het startshot werd gegeven in het zwemmen en kon heel snel met Stijn Noens wegzwemmen van de rest. Na een ronde zwemmen, nam ik de koppositie over en probeerde ik wat te versnellen... ik keek even achter mij om en ik zag dat er een kloof was... dat gaf mij al wat vertrouwen voor de fietsproef. Ik kwam samen met Stijn uit het water, dan doen we ons bovenste stuk van ons pak los, maar van mij lukte dat echt niet, ik kreeg de rits niet helemaal open, omdat blijkbaar de rits van mijn wedstrijdpak ertussen zat... ik kwam zelfs in de wisselzone met mijn pak nog aan... ik probeerde echt alles om dit open te krijgen. Wat heb ik daar toch gesukkeld... en ik trok met al mijn energie mijn pak open. En jah eindelijk kreeg ik het af !!! Wat een verlossing... snel keek ik nog eventjes rond en zeg Stijn al weg snellen en zag ook dat er al andere zwemmers op komst waren. Daar was mijn voorsprong gaan vliegen... MISERIE!! Nu met volle moed begon ik met de fietsproef en ik kon gelukkig Stijn nog in de verte zien fietsen. Ik reed goed door en na een halve ronde kon ik aanpikken bij Stijn, na enkele minuten nam ik over en begon ik te versnellen... (ik had het parcours goed verkend voor de wedstrijd en wist dat er na dit lang recht stuk een bochtig stuk kwam en ik had al aangevoeld dat ik sneller de bochten nam dan Stijn, daarom dacht ik dat dit het juiste moment was om te gaan versnellen...)
Ik keek een paar achter mij om en zag Stijn nog altijd gezwind volgen... ik denk bij mezelf volhouden, volhouden... het zal wel lukken... Als we bijna bij de bocht kwamen, keek ik nog een keer om en zag dat de kloof iets groter was geworden... Ik kreeg terug wat meer vertrouwen en zette mijn tocht verder... Na het bochtige stuk zag ik dat de kloof nog wat groter was geworden en dit was de doorslag om mijn tempo goed te onderhouden en niet meer te versnellen en mijn eigen wedstrijd te fietsen !! Het waren 3 ronden fietsen en in de laatste ronde probeerde ik wat het tempo te drukken omdat ik mij iets wilde sparen voor het lopen.
Ik kwam in de wisselzone en trok snel mijn loopschoenen aan en kon onmiddellijk goed starten op een hoog tempo... versnellen zat er niet meer in... nu hopen dat dit voldoende zal zijn... toch voelde ik mij onzeker tijdens het lopen... echt een goed gevoel had ik niet en ik wist ook niet hoever ik voor zat tijdens het fietsen... ?? allemaal vragen waarbij ik me zeker niet op mijn gemak voelde. Ik bleef wel mijn hoog tempo onderhouden en er kwam geen verval op!! Ik vroeg ook aan de fietser die bij de leider van de wedstrijd fietst hoever mijn achterliggers waren??? De overwinning is binnen vertelde hij me... maar toch was ik niet zeker van mezelf... Na 1 ronde van 5 km gelopen te hebben in een mooie 17 minuten begon ik al een beetje te rekenen en voelde aan dat de overwinning er in zat!! Ik onderhield goed mijn tempo, maar het werd echt wel zwaar en de hitte begon ook parten te spelen... het was echt wel een laf weertje !!! Het water dat ik kon gebruiken om af te koelen deed bijzonder veel deugd !!! De laatste kilometer kwam eraan en ja het was een bevrijding, want de vermoeidheid begon al lichtjes op te komen...
Ik kwam over de finishlijn en was superblij met mijn prestatie en dat ik deze triatlon op mijn naam kon schrijven. Ik was wel benieuwd wie als tweede over de finish zou komen. Ik was wel verrast want tweede en derde waren niet Stijn, uiteindelijk finishte hij nog 4de.
Als ik de uitslag na de wedstrijd bekeek was ik heel tevreden van mijn tijden van deze wedstrijd. Hopelijk kan ik deze lijn doortrekken naar volgende week en kan ik terug op het hoogste schavotje plaatsnemen op het podium.
1/4 stayer triatlonwedstrijd in Brasschaat.op 29 mei
In de week naar Brasschaat toe gingen de trainingen goed en ik voelde ook aan dat de vorm uitstekend is. Dus ik ging vol vertrouwen naar de wedstrijd in Brasschaat. Ik zat wel een klein beetje in met het zwemmen omdat ik de voorbije wedstrijden niet altijd een super gevoel had overgehouden tijdens de wedstrijden. Hopelijk is het vandaag beter.
Tot mijn grote verbazing startte de wedstrijd al om 10.15h... wat eigenlijk al heel vroeg is als je van Moorslede moet komen. Vorig jaar moesten we maar starten om 16.00h. Nu... eenmaal aangekomen en alles klaar gezet te hebben in de 2 wisselzones stonden we klaar om te starten in het zwemmen.
We mochten in het water en ik moet zeggen ik schrok wel eventjes van de temperatuur van het water, want ik moest naar adem happen... het was toch eventjes wennen aan de lage temperatuur. Eenmaal ik klaar in het water lag en zat te wachten op het startshot, hoorde ik in de verte iemand roepen... Je mag doorgaan... ik keek rond en zag iedereen vertrekken... wat een start was me dat zeg... volledig gemist natuurlijk... ik probeerde dit te herstellen en schoof stelselmatig op tot aan het keerpunt. Dan kon ik in hun zog achter 2 zwemmers zwemmen. Maar achter mij zaten ze heel de tijd de drummen en plots ook naast mij... en eerlijk gezegd... het was echt geen pretje om in die bende te zwemmen... ik kreeg ook een paar slokken water binnen, wat niet echt bevorderlijk is...
Eenmaal bijna aangekomen moesten we zelf uit het water stappen en ik werd gewoon omvergeduwd door een paar en viel op de grond...!! wat een fairplay zeg... eventjes van de kaart begon ik terug te lopen naar de wisselzone. Ik wisselde totaal niet goed en miste de kopgroep en moest een inhaalmanoeuvre doen in het fietsen. Dat deed pijn, maar na 1 ronde goed afzien konden we met 4 aansluiten. Eenmaal ik mij in de groep nestelde was het tempo belachelijk traag... ik kon het niet laten en demarreerde uit de groep en kreeg onmiddelijk reactie... we probeerden weg te rijden, maar tevergeefs... iedereen kwam terug. Jammer want dan viel het terug volledig stil... NIET TE DOEN HE... na 1 ronde wat uitgerust te hebben... demarreerde ik strategisch weg uit de groep en niemand reageerde snel en ik kon een kloof slaan !! Ik probeerde te versnellen, maar voelde toch wel dat ik niet echt de superfietsbenen had vandaag, maar gaf niet op. Ik bleef doorzetten en ik bleef een kloof hebben. Tot er plots 3 andere bij mij aansloten...ik volgde onmiddelijk en het draaide goed rond. We hadden dan al 3 ronden afgelegd en we moesten nog 2 ronden afleggen. Echt makkelijk ging het niet met 4, maar ik zag de groep niet dichterbij komen. Plots na de 4de ronde moest Lander Dircken afhaken bij ons en we waren maar met 3 meer. Het bleef ronddraaien, maar soms met veel moeite. Dan kwamen we aan in de wisselzone voor het lopen... ik wisselde zo snel mogelijk en liep snel uit de wisselzone en kon een heel hoog tempo ontwikkelen en voelde dat er wat inzat vandaag. Ik hoorde op de achtergrond dat we MAAR 25 seconden hadden. Dat was wel een domper als je weet dat er daar veel tussen zaten die geen meter kop hebben gereden in het fietsen.
Toch liep ik met volle moed door en probeerde nog wat te versnellen, we komen aan een keerpunt en ik liep op kop en zag de achtervolgers lopen. De voorsprong is niet echt verkleind en probeerde terug te versnellen, maar tevergeefs dan begon het steken in mijn middenrif en ik moest het tempo laten zakken. Eigenlijk heel jammer want de benen waren goed !! Dan liepen er mij een paar voorbij en plots probeerde ik terug in te pikken bij 2 lopers en het tempo te volgen... ik kon een goede km volgen, maar dan kreeg ik het terug steken en ik zakte terug het tempo. Ik bleef nu mijn eigen tempo lopen en probeerde nog een top 10 plaats in de wacht te slepen...
Op de achtergrond zag ik ook iedere keer Ward lopen en zag ook dat hij bijzonder goed bezig was... hij zat niet zo ver achter mij... Na wat op de tanden gebeten te hebben, kon ik terug wat versnellen en kon een wat sneller tempo onderhouden, want Bruno kwam echt wel heel dichtbij en ik wilde toch mijn 9de plaats vasthouden. Uiteindelijk kon ik toch als 9de finishen. Al bij al tevreden... er had zeker meer ingezeten, maar het heeft niet mogen zijn... ik kijk al uit naar de volgende wedstrijd, want de vorm is goed !!
Wat heb ik nu geleerd van mijn wedstrijd??? Ik denk dat ik weet waarom ik steken heb of darmklachten heb tijdens de wedstrijden... dat zal te maken hebben met het koude water dat ik inslik tijdens het zwemmen. De volgende wedstrijden zal ik daar nu extra moeten opletten, maar soms is het echt niet makkelijk om dat te verhinderen, want het is soms echt vechten in het water om jouw plaats te behouden... Daarom kon ik niet volledig doorgaan tijdens het lopen en mijn volle potentieel gebruiken... hopelijk volgende stayerwedstrijd beter!! Een stayerwedstrijd is niet zo interessant voor mij... ik ben toch een tamelijke goede fietser en tijdens die wedstrijden wordt er veel te veel geprofiteerd en dat vind ik heel jammer... zeker dat we met een enorme groep vooraan zaten !!!
Na een geslaagd weekend op het clubkampioenschap in Izegem, wilde ik mij verder bewijzen op de iets langere afstand en hoopte op een goeie prestatie in Leuven. Die wedstrijd was zeker geen doel in mijn seizoen, maar ik had wel een iets rustigere trainingsweek voor de wedstrijd Leuven zodat ik wat fris aan de start zou staan. Het was de eerste keer dat ik voluit mocht gaan in een halve triatlon! Ik heb wel al ervaring met halve triatlons (Brasschaat 2009 en Niederbronn les bains 2010) maar heb deze altijd meegedaan als training. Dus ik was wel nog onzeker hoe die wedstrijd zou verlopen en hoever ik zou mogen gaan.
Na toch een hele belevenis om alles klaar te zetten en op tijd aan de start te staan, hoorde ik het startschot en loopte zo lang mogelijk in het water. Ik miste mijn start niet en kon goed aanpikken en volgde zelfs het spoor van Geert Janssens. Het tempo was net snel genoeg en ik kon goed volgen en bleef die positie houden. Echt super ging het zwemmen niet, want ik verlangde eigenlijk al na een goeie 1000m dat het gedaan was Naarmate we aan het zwemmen waren naar het wisselpark kon ik al Kurt en Pieter waarnemen dat ze ook bij mij aan het zwemmen waren. Ik was vooral blij dat ik goed uit het water kwam en kon starten met het fietsen. De wissel verliep iets trager dan bij sommige clubgenoten, maar ik kon snel aansluiting vinden. Na enkele minuten nam ik snel de koppositie in en versnelde een beetje. Ik reed toch een hele tijd op kop afwisselend met Kurt en zag dat Pieter als laatste aansloot en plots zag ik hem niet meer... Dat vond ik wel jammer. Tijdens het draaipunt aan het water zag ik Bart aan de overkant fietsen en zag dat die afstand overbrugbaar was en probeerde het tempo nog wat hoger op te drijven. Plots voelde ik mij wat minder en dan vond ik het tijd om wat te eten. Ik had 2 bananen vastgehangen aan mijn fiets, maar zag dat ze alletwee verdwenen waren. Kurt reed dicht bij mij en ik vroeg een stuk van zijn banaan, gelukkig kreeg ik een stuk. Ik had terug was suikers binnen en begon terug op kop te fietsen, maar voelde toch wel wat vermoeidheid opkomen. Dan begon het verstand te werken en hield ik mij een beetje in. Eenmaal de tweede ronde begon, kwam Dewilde aansluiten. Ik was op mijn hoede, want wist dat hij een goede hardrijder was. Tijdens de tweede ronde kwam ik niet op kop en liet ik begaan. Na een tijdje voelde ik mij terug wat gerecupereerd en begon mij al voor te bereiden voor het lopen. Tijdens de laatste steile klim kwam er een versnelling en was ik wat naar achter geschoven in de groep. Ik liet dit niet begaan en schoof terug naar voren. Ik haalde iedereen in, behalve Kurt die op kop reed. Ik schoof terug in en plots werd mij een gele kaart aangesmeerd. Waarom toch??? Ik had er echt geen idee van en het begon te koken in mijn binneste. Ik wilde geen energie verspillen aan het discussiëren en zette mijn wedstrijd door. Ik nam terug de kop over en zag dat Kurt een gaatje liet vallen en zette door. Natuurlijk hield ik mij nog wat in, want het lopen kwam eraan en ik dacht dat ik gewoon een straflus moest bijlopen. In de laatste 2 kilometers kwam de groep terug bij mij aansluiten en kwamen allemaal tezamen aan in de wisselzone. Ik hoorde dat Bart Colpaert meer dan 4 minuten voorlag en was al bezig met de 2de plaats. Ik wisselde tamelijk snel naar mijn normen en liep snel door. Tot plots de scheidsrechters mij tegenhielden en mij naar een strafbox trokken. Ik wist van niks en moest daar blijkbaar 5 minuten wachten. En lang dat dit was... en maar wachten en wachten. Tijdens het wachten vroeg ik aan de scheidsrechter waarom ik die gele kaart eigenlijk verdiende, eerst negeerde hij mij gewoon en uiteindelijk na 3 keer vragen begon hij te spreken... na de wedstrijd vertelde hij me. Na een 2tal minuten kwam Bart binnen helemaal alleen en zag dat hij een sterk had gefietst. Dan vroeg ik hoe lang dat het nog was en er waren nog maar 3 minuten verstreken... Miljaar nog 2 minuten. Dan hoorde ik dat er een hele grote groep aan afkomen was in de wisselzone. Ik hoopte echt dat ik net voor die groep zou kunnen vertrekken... De groep kwam de wisselzone binnen en zag dat Pieter daarbij zat. Plots hoorde ik dat het nog 10 seconden was en het was een bevrijding dat ik mocht vertrekken. Gelukkig net voor de groep.
Ik begon goed te lopen, maar voelde toch dat er iets was gebroken bij mij en dat ik niet veel meer zou opschuiven. Tijdens het lopen werd ik nog door 3 andere ingehaald en kon ik mijn ploegmakkers Kurt en Bart nog inhalen. Na 1 ronde half begon ik terug wat last te krijgen van darmen, zou het van die cola zijn dat ik gedronken heb??? Kzou het echt niet weten... maar bleef doorzetten. Eenmaal ik nog moest vertrekken voor de laatste ronde begon het erger en erger te komen en plots kon ik het niet meer inhouden. Ik passeerde net Ward en Karolien en vroeg of ik naar het toilet kon gaan... ja ik kon gaan, maar wacht... Nee toch niet want de deur is op slot. Ik kon echter niet meer wachten en zocht de bosjes op. Het was een opluchting en kon terug goed vertrekken voor de laatste ronde. Het lopen ging terug iets vlotter en ik kon nog wat versnellen. Eenmaal ik het einde naderde kwam ik terug in de problemen met mijn darmen en was eigenlijk reuzeblij dat ik de finish behaalde... welja reuzeblij... eigenlijk ook een beetje ontgoocheld, want er had duidelijk veel meer ingezeten zonder die straftijd van 5 min.
Natuurlijk mag ik heel tevreden terugblikken van een goede wedstrijd en een top 10 plaats, wat ik voor de wedstrijd eigenlijk als doel had vooropgesteld, maar toch... top 5 plaats was zeker mogelijk geweest.
Ik kan alvast terugblikken op een zeer goede ervaring van mijn halve triatlon en hoop volgend jaar zeker beter te doen !!! Ik weet nu ook dat ik toch wat meer mag geven tijdens het fietsen, want had toch overschot tijdens het fietsen... op naar de volgende halve en we zien wel.
Ps: Na mijn wedstrijd zocht ik mijn beste vriend de scheidsrechter op. Jammer genoeg was zijn uitleg geen voldoening en voelde ik mij ten onrechte bestraft... Nu ik blijf niet bij de pakken zitten, want er zijn nog wedstrijden die volgen... en ik zal mij zeker laten zien !!!
Ook een hele grote proficiat aan alle clubgenoten die een prachtprestatie hebben bereikt.
Tijdens de ploegentriatlon had ik een goed gevoel aan overgehouden en wist dat ik klaar zou zijn voor het nieuwe seizoen. Omdat ik op zaterdag examen van mijn opleiding rijschoolinstructeur viel de zwemproef van het clubkampioenschap in het water en moest ik die 500m op een andere dag zwemmen. De club besliste om dit te doen op woensdagavond. Eerlijk gezegd niet echt een goede beslissing, want ik had al een 120 km gefietst die dag en moest dan nog 500m voluit zwemmen. Al bij al kan ik toch tevreden terugblikken, want ik heb maar 2 seconden trager gezwommen ten op zichte van vorig jaar. Natuurlijk wel een beetje ontgoocheld omdat ik liever onder de 6 minuten had gezwommen. Ik had een tijd van 6.01 minuten gezwommen.
Zondag startte om 15.30 het fietsen en lopen. Ik mocht als 6de vertrekken met de fiets en hoopte dat het vandaag droog zou blijven. We konden gelukkig starten in droog weer en het fietsen verliep zeer goed, want ik kon wegfietsen van de rest met Lowie in mijn zog. Ik bleef een goed stevig tempo onderhouden. De laatste ronde nam ik een beetje gas terug om wat recuperatie in te bouwen. Ik hoopte voor Lowie dat hij een goed loopnummer zou neerzetten na het fietsen.
We kwamen samen aan in de wisselzone, ik wisselde zeer snel en nam snel de leiding in het lopen. Lowie volgde enkele meters achter mij. Ik liep goed door en onderhield een stevig tempo. Het lopen ging vlot en ik voelde mij wel zelfzeker. Ik keek nog een keer achterom en zag dat Lowie zo'n 200m achter was... Ik bleef mijn tempo aanhouden en versnelde niet.
Na een mooi loopnummer kwam ik als eerste aan. Ik was reuzeblij dat het terug gelukt was. Dat geeft mij alvast veel vertrouwen voor het komende seizoen. Aangekomen was ik benieuwd hoe Lowie het gesteld had... plots zag ik Lowie en Nico samen naar de finish lopen. Het werd een sprint en Nico won. Dus Nico werd tweede en Lowie derde.
Tweede 1/4 duatlon als voorbereiding op huidig triatlonseizoen in Wevelgem.
Zondag 10 april om 16.00u vond er een niet stayer duatlon plaats in Wevelgem. Na toch kleine blessureperikelen heb ik toch maar beslist om deel te nemen aan die wedstrijd. Hopelijk is het de juiste beslissing !!!!
Zondag startte de dag alvast prachtig met de zon in de hemel. Ik had er wel zin in vandaag om een wedstrijd te doen. Ik voelde mij ook iets frisser en beter uitgerust dan de vorige keer in Geluwe voor de start van de duatlon. Het enige verschil met Geluwe was dat het een niet stayer duatlon was... dus mocht ik mijn tijdritfiets terug uit het stof halen, want ik had er dit jaar nog niet mee gefietst. Ik was benieuwd hoe het fietsen ging zijn, want de vorige keer in Geluwe had ik veel last van opkomende krampen in de kuiten tijdens het fietsen.
Na een ronde gefietst te hebben en wat ingelopen te hebben startte de eigenlijke wedstrijd om 16.05u. Ik hoorde het startschot en snelde naar de kop toe... Lowie kwam ook naast mij en we sneden samen op kop de eerste bocht aan. Wat een zalig gevoel !!! Dan kwamen de eerste echte duatlon ons voorbij. Ik probeerde aan te pikken aan het eerste groepje en het lukte mij ook aardig. Het tempo werd bepaald door Youri Vansteenlandt. Ik kon zo'n 6 minuten deze groep volgen tot er iemand begon te versnellen en dan was limiet bereikt... ik viel volledig stil en moest terug op adem komen en terug mijn tempo zoeken. Er liepen een aantal lopers mij voorbij en ik kon maar niet aanpikken tot er 2 lopers mij inhaalden met Xander erbij en gelukkig kon ik daar terug aanpikken. Ik liep vlot mee, maar ik voelde wel dat het tempo niet super hoog lag. Maar dat deerde me niet, want ik begon al te denken aan het fietsen. Plots kwamen er lopers uit de achergrond en ze begonnen terug wat te versnellen en ik kon dat goed beantwoorden en volgde in het zog.
We kwamen aan in de wisselzone en ik vertrok zo snel mogelijk met mijn fiets, mijn wissel was terug niet ideaal maar zkr niet slecht. Ward kwam mij net voorbij na de wissel tijdens het fietsen... Ward had ook een heel sterk eerste loopnummer erop zitten. Eenmaal ik in mijn fietsschoenen zat, begon ik een goed tempo te fietsen, maar dronk eerst van mijn sportdrank om opkomende krampen te vermijden, want ik begon dat terug te voelen aan mijn kuiten. Toch kon ik een goed tempo doorfietsen, want ik reed weg van mijn loopgenoten. Alleen Kris Steyaert kwam terug en bleef op zo'n 8 meter hangen achter mij. Na een goeie 2 ronden vroeg ik eens aan Kris om over te nemen van koppositie en hij deed dat met veel overgave. Het is toch een verschil als er iemand voor je rijdt, want mijn hartslag was op dat moment beduidend lager en ik had niet echt het gevoel dat we trager fietsten. Ik kon het terug niet laten en na driekwart van een ronde nam ik terug de koppositie in. Ik probeerde een hoger tempo te ontwikkelen, maar moest mij inhouden want opkomende krampen spelden mij de les. Op de laatste klim van het parcours kwam Kris terug over mij om de koppositie over te nemen. De eerste achtervolgers zaten zo'n 20 à 30 sec. achter dus 7de of 8ste plaats was haalbaar. Ik controleerde mijn hartslag en ontspande mijn benen wat om het 2de lopen goed aan te vatten.
We kwamen tezamen aan in de wisselzone toen plots ik de controle verloor als ik van mijn fiets afstapte. En ja ik val op de grond... mijn benen verkrampten helemaal en ik had meer pijn aan mijn verkrampte kuiten, dan aan mijn elleboog en bekken waarop ik had gevallen. Gelukkig viel de val mee en kon ik nog mijn wedstrijd verderzetten. De moraal was wel al een beetje gezakt, want er hadden al 4 duatleten mij bijgebeend en kwamen samen toe in de wisselzone. Ik begon het lopen en ik kreeg er maar geen snel tempo in... mijn verkrampte kuiten wilden maar niet mee :p. Nu ik hield vol en probeerde een goed tempo te lopen. Ik verschoot van mijn hartslag, want die was veel lager dan tijdens het eerste lopen en fietsen. Ik probeerde die de hoogte in te jagen, maar dit lukte mij niet en dan begonnen mijn darmen jammer genoeg ook op te spelen tijdens het lopen. Dit is natuurlijk niet leuk, maar ik hield gelukkig vol tot het einde en was blij dat ik het einde heb gehaald. Ik weet nog dat ik 3 jaar geleden ook eens had meegedaan aan die duatlon en dat ik helemaal verkrampt eindigde, maar bijlange niet zo dicht zoals ik nu heb gepresteerd. Ik behaalde uiteindelijk nog een dertiende plaats dat zeker niet slecht is voor een triatleet. Hopelijk zal die wedstrijd vruchten afwerpen in de volgende triatlonwedstrijden !!!
In de tweede week van de paasvakantie vertrek ik nog op stage met de club EFC - ITC in Cesinatico in Italië en daar zal ik nog proberen mijn conditiepijl in de hoogte te brengen en dan zal mijn triatlonseizoen van start gaan!
Ward is uiteindelijk nog 34ste geëindigd en heeft ook te maken gehad met krampen... Lowie heeft jammer genoeg moeten opgeven door omstandigheden... en alle andere leden een grote proficiat voor jullie prestatie, want duatlon is zeker niet te onderschatten zulle !!!!
Eerste wedstrijd van het seizoen: Duatlon Geluwe op 27/03/2011
Om mijn seizoen te starten heb ik de duatlon van Geluwe uitgekozen. Dat is 10 km lopen, 40 km fietsen en dan nog 5 km lopen. Het is een lastig parcours en het is ook een goede waardemeter voor het komende seizoen hoe ver ik al sta met mijn conditie. Het fiets en loopparcours is nooit vlak en de wind kan daar ook meespelen!
De dag ervoor moest ik wel lactaattesten afleggen van het lopen en die dag voelde ik mij niet helemaal fris, de benen waren nog niet voldoende gerecupereerd van de afgelopen zware weken.
Het weer was ideaal om een wedstrijd te beoefenen. Het zonnetje scheen met wolkjes... het wordt een prachtige dag. Ik had wielen gekocht van mijn ploegmakker en wilde die dag die wielen eens testen. Ik reed een ronde van 10 km in met die wielen om mij op te warmen. Het ging vlot en ik was al heel tevreden van de wielen. Nu nog in een wedstrijd testen... Ik plaatste alles in de wisselzone en probeerde mijn ketting op de grootste plateau te leggen... het lukte maar niet... ik bleef maar sukkelen... na een tijdje vroeg ik of er iemand mij kon helpen. Ik kreeg een schroevendraaier ter beschikking en draaide erop los, maar geen verbetering... Wat een knoeier ben ik toch :) Gelukkig kon de hoofdwedstrijdcommissaris mij helpen en regelde het bij door aan de kabels te draaien vooraan aan het stuur. Terug iets bijgeleerd... en ik was blij dat alles terug tip top in orde was voor ik start met de wedstrijd. Oef... ik heb nog efkes tijd om mij al lopend op te warmen. Ik liep een kwartiertje in met 3 versnellingen en stond net op tijd op de startlijn.
De start werd gegeven en ik volgde gezwind vooraan, maar het tempo lag toch heel hoog. Na een 800m liep ik nog altijd mooi vooraan met de kopgroep, maar dan begonnen er plots gaten te vallen... na 500m moest ik er tevergeefs ook af, want het tempo lag veel te hoog. Ik kon gelukkig aanpikken bij een drietal andere lopers die een goed tempo liepen. Ik bleef heel het eerste lopen erbij en versnelde niet, hoewel ik nog kon... maar ik bleef verstandig bij die groep om toch nog wat reserve uit te bouwen, want de wedstrijd was nog lang.
Ik kwam aan in de wisselzone na het lopen en sprong op de fiets en zag dat er nog een groepje net bij ons aansloot tijdens het lopen. De wissel verliep niet zo vlot, want ik moest toch een aardig gaatje toe fietsen om mij terug bij de groep te kunnen toevoegen. In de groep draaide het niet al te vlot rond, maar echt veel beter kon ik niet... want er begonnen soms kleine krampen op te komen in mijn kuiten tijdens het fietsen. Hopelijk kan ik mij blijven handhaven in deze groep dacht ik bij mezelf. Ik had nochtans een plan in mijn hoofd om tijdens het fietsen veel te geven voor ik de wedstrijd startte, maar dat plan moest ik wijzigen tijdens de wedstrijd en aanklampen aan de groep was de boodschap. Ik onderhield goed mijn drinken en hoopte dat die krampen snel zouden verdwijnen. Ik kon een aantal keren toch overpakken, maar veel overtuiging zat er niet in tijdens het fietsen. De groep draaide niet mooi rond en er kwamen soms wel een aantal demarrages en gaten die er terug gedicht moesten worden, maar de groep bleef uiteindelijk toch tezamen.
We kwamen wel wat afzonderlijk aan in de wisselzone omdat er net op de brug een versnelling geplaatst is geweest om als eerste in de wisselzone te komen... ik reed in derde positie van mijn groep en zag ze voor mij uit rijden. Ik kwam aan in de wisselzone en liep de wisselzone binnen en voelde al hoe zwaar mijn benen al waren, ik kon bijna niet meer lopen... hier was de overgang zwaar!
Ik wisselde wel tamelijk snel want ik kwam als derde van mijn groep uit de wisselzone. Ik liep met een stevig tempo uit de wisselzone, maar echt sneller zou niet gelukt hebben, want ik begon ook al krampen te krijgen aan mijn hamstrings. Dus ik hield mij bewust wat in, want we moesten nog 5 km lopen met 2 bruggen in. Toch probeerde ik terug te versnellen, maar er kwam terug een pijnscheut in mijn hamstrings en hield onmiddellijk terug wat in, maar kon gelukkig een goed tempo onderhouden. Tijdens het 2de lopen kon ik er 2 inhalen en heeft er 1 iemand mij ingehaald, wat zeker niet slecht is. Ik liep een tijdje op de zesde plaats en kon die plaats ook tot het einde houden, wat mij absoluut tevreden stelde. Ik was blij de finish gehaald te hebben, want ik zat er toch wel een beetje door. Toch denk ik dat er iets meer had ingezeten als ik iets frisser aan de start zou gestaan hebben, maar als ik terugkijk naar het deelnemersveld dat ben ik uitermate tevreden van mijn prestatie. Ik hoop die positieve lijn door te zetten en natuurlijk hoop ik dit te doen zonder blessures !!
Eerste stage in Hoscheid in Luxemburg met ploeggenoot Lowie
In de krokusvakantie kon ik met Lowie naar Luxemburg gaan om daar te gaan trainen. Ik nam deze uitdaging met 2 handen aan en ik zag het volledig zitten. Ten eerste het was eens in een andere streek fietsen en in die streek is het geen meter vlak. Dat gaf direcht de doorslag, maar het weer moet natuurlijk ook nog meezitten. We hadden 4 dagen uitgekozen en de stage zou starten op dinsdag 8 maart en zou eindigen op vrijdag 11 maart. We zouden dinsdagmorgen vertrekken met de auto en daarna zouden we de eerste fietskilometers in Luxemburg moeten neerzetten.
De eerste dag kon het niet op en de zon was smorgens van de partij. Ik reed met de auto naar Luxemburg en Lowie ging mee met mij. Gelukkig kon alles mooi in mijn auto en de stage was begonnen. Na een 3tal uren gereden te hebben met de auto hielden we halt om smiddags te eten in Martelange. We hebben allebei een pizza gegeten en dan vertrokken we verder richting Hoscheid. Het was echt prachtig weer en ik kreeg er meteen zin in om de fiets uit te halen en te vertrekken. Eenmaal aangekomen mochten we al ons gerief in onze kamer leggen en dan vertrokken we met de fiets. De zon scheen wel, maar echt heel warm was het nog niet. We vertrokken tegen wind en reden zo'n 2 uur tegenwind, want de wind blies toch hard die dag. En plots bevonden we ons terug in België... eenmaal we ver genoeg waren, keerden we terug. Eenmaal we toch in Luxemburg waren, waren de wegen duidelijk beter en veel verzorgder. Ze bolden ook zeer goed en het was daar zeer aangenaam fietsen. Na wat zoeken en afwegen zagen we de pijl naar Hoscheid. We hadden toch al een goeie 4 uur gefietst en we moesten nog een klim van 3 km doen richting Hoscheid, want Hoscheid lag op zo'n 500m hoogte. Gelukkig kwamen we net voor het donker begon te worden terug in Hoscheid aan, want het begon ook al flink te verkoelen eenmaal de zon aan het ondergaan is. De eerste dag was alleszins al zeker geslaagd, want we hadden een prachtig prachtig fietsparcours afgelegd vandaag met fantastisch weer. Het enige minpunt was dat er een spaak van mijn voorwiel was losgekomen en dat voor een nieuwe fiets... ik zat er al een beetje mee in hoe het zo verder moet, maar bleef positief !!
De volgende dag (woensdag 9 maart) belooft niet van de poes te worden, want dan wordt er van ons verwacht dat we een vetloop van 45 min doen en daarna 140 km fietsen. Dat beloofd !!! De fietsrit zouden we richting Duitsland fietsen zoals afgesproken. We keken buiten en zag dat het droog weer buiten was. Maar dat het wel bewolkt was, maar niet getreurd ! We starten met het vetloopje, maar dat verliep niet al te vlot... We sliepen op een heuvel, dus echt vlak is het daar niet om te lopen. Dat was niet echt evident. We liepen dus een goede 10 minuten naar beneden en echt aangenaam is dat niet. eenmaal we beneden waren konden we wat vlak lopen, maar dan kwam natuurlijk het allerzwaarste. We moesten terug naar boven lopen en dat begon serieus op onze ademhaling te werken... goh ik was blij dat ik terug boven was. Na het vetloopje douchen en dan goed eten!!! Dat laatste kon maar niet op, ik kon blijven eten en het ontbijt was daar superlekker in dat hotel !!
We vertrokken dan met de fiets en ik had beter wat minder gegeten, want het eten bleef toch wel een anderhalf uur op mijn maag liggen. Echt aangenaam is het niet met een volle maag rondfietsen, zeker niet als het omhoog gaat !!! We reden een goed tempo richting Duitsland en eigenlijk niet al te slim, maar we reden met wind. Nu we hadden dit zo afgesproken en zetten ons parcours verder. Plots zat mijn spaak helemaal los en dat schroefje om de spaak vast te houden zat in mijn wiel. We zetten de weg verder, maar ik bleef er toch meezitten. Eenmaal we in Bittburg aankwamen, hadden we besloten om die stad eens rustig te verkennen en te zoeken naar fietsenmaker. Na toch weg wel wat rondgevraagd te hebben en wat zoeken, vonden we één. Maar wat een geluk, de winkel was gesloten. Het was net middag, we hadden daar niet op gerekend. Nu we toch in Bittburg waren konden we wat voorraad bijkopen in de Lidl om onze rit verder te zetten. De zon begon daar zelfs een beetje door te komen. Dan zetten we onze rit verder en ik stelde voor om wat meer naar het zuiden te fietsen en dan pas tegen wind ons parcours verder te zetten, maar we bleven maar in Duitsland rondfietsen. Lowie geloofde niet meer in mijn oriëntatie en begon te zoeken op zijn GPS waar we precies zaten. En mijn gevoel was goed, we waren niet zo ver meer van de grens met Luxemburg. Eenmaal we aan de grens waren vonden we een fietspad die we volgden tot in Diekirch. Dan hadden we het moeilijk waar we precies moesten fietsen en daar hebben we de foute keuze gemaakt, want we kwamen op een heel drukke weg en begonnen daar enorm te sukkelen. Dat was nog niet het enige en ik begon stillaan aan het einde van mijn krachten te zitten. Eenmaal we bijna helemaal boven waren, hebben we toch weer de afdaling ingezet om dan terug naar omhoog te fietsen richting Hoscheid. Ik was toch eventjes down en moe en zag het even niet meer zitten, maar moest doorzetten. Eenmaal we aangekomen waren kon ik niet snel genoeg iets eten, want ik had echt reuzehonger. Ja wadde wat een ritje was mij dat... hoho... Hopelijk is de recuperatie goed, want morgen is terug een zware dag.
Donderdag 10 maart staat er opnieuw een 45 min vetloop gepland en daarna 80 km fietsen. Lowie en ik hadden ook afgesproken om die dag te zwemmen, omdat we anders heel de week niet zouden gezwommen hebben. Tijdens de rit van woensdag hebben we gezien dat er een zwembad in Diekirch is. Dat is nog tamelijk dichtbij.
Die dag was het kouder dan gisteren. En het had geregend want de straaten lagen er nat bij. Hopelijk blijft het droog als we gaan fietsen. De vetloop verliep iets beter dan gisteren, maar dat omhoog en beneden lopen is toch lastig voor de benen hoor...!!! De vermoeidheid begint ook al te komen na die 2 zware dagen. Na het ontbijt vertrokken we terug met volle moed met de fiets en hadden terug een parcours afgesproken die we ongeveer gingen fietsen. Gelukkig was het droog en de wegen lagen er ook bijna helemaal droog bij. We vertrokken terug tegen wind, want we doen dat geen tweede keer meer met wind starten ;). We starten terug met een heel goed tempo en fietsten vlot verder. Plots kwamen aan een stuwmeer en we hebben daar een hele tijd gefietst. Dat meer was enorm groot en het bleef maar duren, echt warm was het daar ook niet. Er was daar duidelijker veel meer wind. Het was wel een prachtige streek hoor... echt genieten. Plots moesten we 10 % omhoog klimmen en ik moet zeggen dat dit een van de lastige klims die we gedaan hebben. Hij bleef maar duren... goh ik heb daar afgezien, maar het was de moeite :). Na een goeie 2 uur kwamen we aan in Wiltz, nog een grote stad. Het was niet ver meer naar Hoscheid en dan we toch nog besloten om verder te fietsen en dan is misschien niet zo'n goed gedacht geweest, maar ik heb er achteraf geen spijt van gehad. Het was zeker de moeite waard !! Op het laatste waren we terug weer wat ontmoedigd en vroegen de weg naar Hoscheid. Ze zeiden ons: C'est Loin !!!... Lowie zat er een beetje door en dat wilde hij zkr niet horen... Dan vroegen we hoever het precies was en dan zeiden ze ons dat het zo'n 20 à 30 km was... we moesten lachen. Ze zouden eens moeten weten :)... Hopelijk fietsen we niet verkeerd en komen we snel aan in Hoscheid, plots vonden we terug een fietspad. Echt prachtig zo'n fietspad, mooi breed en in sublieme staat. We hoopten dat we dit volgen dat we snel thuis zouden zijn... eenmaal het fietspad ten einde was, moesten we een beslissing nemen en dat was mss de verkeerde. Maar plots zagen we terug schot in de zaak en was Hoscheid in zicht, wat een geluk. Maar wat een rit hebben we vandaag weer gedaan zeg... het was weer de moeite zulle!!! Het kon maar niet op :) Eenmaal aangekomen snel iets eten, want we gingen daarna nog gaan zwemmen... echt puur genieten en los zwemmen :). We vertrokken met de auto richting Diekirch. Eenmaal in het zwembad waren er wel zwemlessen bezig en konden we ons keerpunt niet uitvoeren in het ondiepe... dat was wel een minpuntje. Pas om 18u is de zwemles gedaan en konden we zwemmen in 2 banen, maar een echte luxe was het niet, want er kwam dan op dat moment wat meer volk bij. Maar al bij al was het een prachtige ervaring en een uitstekend zwembad. We waren allebei blij dat we hebben losgezwommen en waren voldaan !!! Eenmaal gedaan met zwemmen hadden we allebei wel reuzehonger...!!!
De laatste dag op vrijdag 11 maart stond er opnieuw een vetloop gepland van 30 min en terug 90 km fietsen en daarna nog 4 km lopen na het fietsen. Het weer was gelukkig terug droog, maar de zon was niet te zien. We hadden terug een afgesproken parcours uitgestippeld om te gaan fietsen richting het zuiden van Luxemburg naar La Rochette en eenmaal daar aangekomen terug naar Hoscheid.
We hadden vooraf gepland om een route te volgen tijdens de vetloop, maar dat liep helemaal verkeerd uit en in de plaats van 30 min hebben 55 min gelopen... dat was wel een domper want tijdens het lopen zat ik niet super in mijn vel, maar naarmate de vetloop vorderde, hoe beter het verliep. Dus ik was alleszins positief en verrast. Nu nog een laatste ritje in Luxemburg. Yihea !!
De rit verliep in het begin terug heel vlot en we konden terug via een fietspad vlot fietsen naar La Rochette, dus bestemming bereikt. Dan was het de bedoeling om via een lus richting Hoscheid terug te fietsen. We wilden toch wel een tamelijk uur terug in ons hotel zijn omdat we terug naar huis moesten vertrekken met de auto. We waren nochtans goed op weg, maar plots kwamen we een bord tegen Merscheid en blijkbaar zijn er 2 Merscheids in Luxemburg en dat was de doodsteek he. We dachten dat we er bijna waren, maar we moesten nog een goeie 30 km verder fietsen. Eenmaal we een herkenningspunt hadden konden we richting Hoscheid fietsen wat we al eens gedaan hadden. Dan klimmen we terug de befaamde klim omhoog in Hoscheid en dan stond er nog een herstelloopje gepland. Lowie zag het niet meer zitten en fietste mee met mij. Het loopje verliep nog vlot en ik liep een goed tempo. Ik had het nooit gedacht, maar naarmate de stage vorderde hoe beter alles verliep. Jammer dat de stage erop zit, maar ik voelde wel dat ik wat slaap tekort had tijdens de stage.
Ik vond het zeker een geslaagde stage met mijn ploegmakker Lowie Dewitte en hopelijk voor herhaling vatbaar. Nu nog naar huis met de auto, dat zal nog een zware dobber worden, maar het viel uiteindelijk nog mee. Ik moet natuurlijk Lowie ook bedanken om dit te kunnen regelen met het hotel. En natuurlijk de hoteluitbaters ook bedanken om dit te kunnen verwezenlijken.
Na het incident van donderdag 10 februari heb ik aantal looptrainingen geschrapt en dit omgewisseld in wat fietstrainingen. Mijn voet was duidelijk al aan de betere hand, maar ik voelde toch dat er iets niet klopte aan mijn bekken aan de rechterkant... en hoopte natuurlijk dat de osteopaat dit probleem zou kunnen oplossen.
Op dinsdagmorgen mocht ik gaan en na de sessie kreeg ik te horen dat mijn bekken terug vast zat en dat dit wel de reden kan zijn van de plotse pijn aan mijn voet. Ik mocht ook terug rustig lopen en donderdag mocht ik ook de snelheidstraining afwerken. Maar hij stelde wel vast dat ik toch wel nog een keer snel moest terugkomen om te controleren hoe alles evolueert. Op vrijdagavond moest ik nog een keer teruggaan.
Dit was natuurlijk positief nieuws en savonds kon ik bijna niet meer wachten om te gaan lopen ;). Ik liep een herstelloopje van 48 min op een rustig tempo en ik moet eerlijk zeggen. Het voelde wel wat raar en anders aan... en ik had nog maar 4 dagen niet gelopen. Ik was natuurlijk heel blij dat ik terug pijnvrij kon lopen.
Dan kwam die snelheidstraining. ik zat toch wel met een aantal vraagtekens. Hoe zal dit verlopen? hopelijk herval ik niet...? Met het volste vertrouwen begon ik te starten aan de 12 keer 200m op een zeer hoge intensiteit. Ik kan u verzekeren echt leuk is die training niet, want het is echt afzien hoewel het heel korte stukken zijn. Ik liep ook sterke tijden wat mij natuurlijk fantastisch was. Na afloop van de training was ik natuurlijk vooral blij dat ik die training heb kunnen afwerken zonder iets gevoeld te hebben van pijn aan mijn voet.
Na de training voelde ik toch wel lichte pijn aan mijn onderkant van mijn voet langs binnen... maar het was maar van korte duur, want als ik thuiskwam was die pijn terug verdwenen... toch bleef dat wel een beetje hangen... want het moet zijn dat het toch nog niet volledig helemaal juist zit allemaal.
De tweede afspraak op vrijdag aan de osteopaat verraste mij wel, want inderdaad er werden nog een paar correcties uitgevoerd en normaal gezien zou nu alles in orde moeten zijn. Ik was wel heel erg moe na die afspraak... je mag dat zeker niet onderschatten wat dit van je lichaam vraagt. Nu natuurlijk hopen dat die pijn aan mijn ondervoet snel verdwijnt en die nu ook niet meer voel.
De dag erop mocht ik een snel voorbereidingsloopje doen en echt vlot ging het niet. Maar ik had geen last van mijn voet en na de training kwam die pijn niet opspelen. Gelukkig want zondag staat er een veldloop op het programma in Wallemote. Daar zal het moeten gebeuren en ik hoop natuurlijk zonder blessures die veldloop te kunnen beëindigen.
Op donderdag 10 februari werkte ik zoals gewoonlijk mijn looptraining af in het stadion van Izegem. Er stond 7 keer 1000m op het programma met een hoge intensiteit. De looptraining verliep heel vlot tot er na de 4de 1000m iets niet klopte aan mijn rechtervoet. Ik had het gevoel dat ik een stressfractruur had en kon bijna niet meer steunen op mijn voet. Toch deed ik eens mijn schoen uit om te kijken of er niets dubbel zat ofzo... ik kroop er terug in... maar geen succes. Het zinderend gevoel in mijn voet was nog niet verdwenen en ik moest noodgedwongen mijn training stilleggen. Nochtans de 1000 meters verliepen uitstekend...
Ik checkte voor alle zekerheid nog een keer mijn voet, want ik heb al eens een stressfractruur gehad aan diezelfde voet en weet ongeveer wel hoe het voelt om dat te hebben. Na het nakijken twijfelde ik wel of ik een stressfractruur had, het moet wel iets anders... ik hoopte er natuurlijk op he ;)
Ik kwam thuis en belde snel naar mijn trainer Dirk... hij stelde voor om eerst foto's te nemen. Ik nam snel initiatief en belde meteen naar mijn huisdokter en ik had geluk. ik kon op 11 februari in de namiddag al foto's gaan nemen. Ik was natuurlijk blij, want ik wilde zo snel mogelijk bevestiging hebben van wat er nu eigenlijk precies met mij scheelt.
Op vrijdag 11 februari ging ik gaan werken en mijn voet voelde toch wel beter aan... en had geen pijn meer. Wat positief was :) Nu nog hopen dat de foto's ook positief nieuws kunnen brengen. Na de foto's genomen te hebben, kon ik bijna niet wachten en deed snel de enveloppe open. En ja hoor... wat een geluk er was nergens een manifestatie van een stressfractruur te bespeuren. Dat was al een grote opluchting! Nu nog de oorzaak weten te vinden waarom ik juist pijn had aan mijn voet. De enige mogelijkheid die ik voor ogen had, was naar een osteopaat te gaan, want ik had al een paar keer gevallen met de MTB en ook 1 keer tijdens het skiën wanneer het ijzig lag. Misschien zat er iets niet meer op de juiste plaats waardoor dit doorstraalde naar mijn voet.
Ik belde naar de osteopaat en hoopte natuurlijk zo snel mogelijk te gaan, maar die mensen hebben het ook zo druk en het moet natuurlijk ook passen voor hen. Ik kon ten vroegste dinsdagmorgen gaan, wat mij tevreden stelde en nu hopen dat dit de oplossing zou bieden. Door die blessure kon ik natuurlijk niet deelnemen aan de derde intraclubwedstrijd in het sterrebos. Wel jammer... want ik had een recupweek en voelde mij fris en ik had echt wel het gevoel dat ik mijn recordtijd ging verbeteren.
Maar dit alles stelt natuurlijk niks voor, wat Linde Herreman heeft doorgemaakt. Diezelfde week kreeg ik te horen dat Linde werd omvergereden door een auto in Portugal tijdens een fietstraining. Ik hoorde ook dat ze in coma lag en dat haar situatie niet zo goed was. Ik hoop natuurlijk dat alles terug in orde gaat komen en dat ze spoedig mag herstellen !!!
Op zaterdag 22 januari stond de ploegvoorstelling van onze club EFC - ITC gepland op zaterdag 17.00h. Dat is altijd een jaarlijkse voorstelling van onze club in Velofolies in Kortrijk.
En ja dit jaar is onze kledij helemaal verandert. We vertegenwoordigen nu de kleuren zwart en groen. Ik vind de kleurencombinatie prachtig!
Ik hoop natuurlijk dat ik de verwachtingen dit jaar kan waarmaken!!
Ik begin het seizoen met een duatlon in Geluwe op 27 maart en hoop daar al een goed loop - en fietsgevoel te vinden voor het komende seizoen. Daarna vertrek ik nog op stage in Italië om mijn basis nog wat uit te breiden en dan pas begint mijn uiteindelijke triatlonseizoen. Ik start het triatlonseizoen met het clubkampioenschap in Izegem en hoop daar al een prachtig resultaat te leveren zodat ik het seizoen sterk kan aanvatten.
Ik hou jullie nog verder op de hoogte van mijn wedstrijdplanning.
Naarmate we aan het zwemmen waren naar het wisselpark kon ik al Kurt en Pieter waarnemen dat ze ook bij mij aan het zwemmen waren. Ik was vooral blij dat ik goed uit het water kwam en kon starten met het fietsen. De wissel verliep iets trager dan bij sommige clubgenoten, maar ik kon snel aansluiting vinden. Na enkele minuten nam ik snel de koppositie in en versnelde een beetje. Ik reed toch een hele tijd op kop afwisselend met Kurt en zag dat Pieter als laatste aansloot en plots zag ik hem niet meer... Dat vond ik wel jammer. Tijdens het draaipunt aan het water zag ik Bart aan de overkant fietsen en zag dat die afstand overbrugbaar was en probeerde het tempo nog wat hoger op te drijven. Plots voelde ik mij wat minder en dan vond ik het tijd om wat te eten. Ik had 2 bananen vastgehangen aan mijn fiets, maar zag dat ze alletwee verdwenen waren. Kurt reed dicht bij mij en ik vroeg een stuk van zijn banaan, gelukkig kreeg ik een stuk. Ik had terug was suikers binnen en begon terug op kop te fietsen, maar voelde toch wel wat vermoeidheid opkomen. Dan begon het verstand te werken en hield ik mij een beetje in. Eenmaal de tweede ronde begon, kwam Dewilde aansluiten. Ik was op mijn hoede, want wist dat hij een goede hardrijder was. Tijdens de tweede ronde kwam ik niet op kop en liet ik begaan. Na een tijdje voelde ik mij terug wat gerecupereerd en begon mij al voor te bereiden voor het lopen. Tijdens de laatste steile klim kwam er een versnelling en was ik wat naar achter geschoven in de groep. Ik liet dit niet begaan en schoof terug naar voren. Ik haalde iedereen in, behalve Kurt die op kop reed. Ik schoof terug in en plots werd mij een gele kaart aangesmeerd. Waarom toch??? Ik had er echt geen idee van en het begon te koken in mijn binneste. Ik wilde geen energie verspillen aan het discussiëren en zette mijn wedstrijd door. Ik nam terug de kop over en zag dat Kurt een gaatje liet vallen en zette door. Natuurlijk hield ik mij nog wat in, want het lopen kwam eraan en ik dacht dat ik gewoon een straflus moest bijlopen. In de laatste 2 kilometers kwam de groep terug bij mij aansluiten en kwamen allemaal tezamen aan in de wisselzone. Ik hoorde dat Bart Colpaert meer dan 4 minuten voorlag en was al bezig met de 2de plaats. Ik wisselde tamelijk snel naar mijn normen en liep snel door. Tot plots de scheidsrechters mij tegenhielden en mij naar een strafbox trokken. Ik wist van niks en moest daar blijkbaar 5 minuten wachten. En lang dat dit was... en maar wachten en wachten. Tijdens het wachten vroeg ik aan de scheidsrechter waarom ik die gele kaart eigenlijk verdiende, eerst negeerde hij mij gewoon en uiteindelijk na 3 keer vragen begon hij te spreken... na de wedstrijd vertelde hij me. Na een 2tal minuten kwam Bart binnen helemaal alleen en zag dat hij een sterk had gefietst. Dan vroeg ik hoe lang dat het nog was en er waren nog maar 3 minuten verstreken... Miljaar nog 2 minuten.
en we zien wel.
