We kregen een LUXE kamer in hotel Zhambyl. Hotel Zhambyl is het mooiste hotel van de stad, gelegen plak in het centrum. Onze kamer bevat meerdere plaatsen met een salonnetje…tot we de deur open deden… een suite totaaaaal afgeleefd, gaten in de muur, behang volledig verkleurd (afgeschenen), donkere sombere kleuren en wat ne planche!!!

Tussen elke plaats nen entreporte van wel 4 cm hoog en zo geraken we dan in de badkamer.

Een afgeleefd bad, 1 enkele kraan voor zowel wasbak als bad, met wel een cabine die vroeger dienst deed als douche. Alleen is er nu geen kraan meer in. Deze werd waarschijnlijk verwijderd omdat de douche lekte. Onder de wasbak doet een flexibel die in S wordt geplooid met nen elastiek dienst als shifon. 

’s Morgens gingen we naar beneden voor het ontbijt maar er was een probleempje. Het restaurant was verhuurd voor een grote meeting. Dus werden er eerst een tafel gezocht om ons dan in de bar een ontbijt te serveren.

Om 11u zijn we dan samen met Bayan en Zhanara vertrokken naar het kindertehuis. Onderweg nog even de nodige documenten gaan afgeven bij diverse instanties om dan omstreeks 12u in het tehuis aan te komen. We werden er vriendelijk ontvangen door de directrice die ons nog enkele vragen stelden, zoals: zijn jullie getrouwd en hoe lang? Hebben jullie reeds kinderen? En dan stelde ze ons, ons jongetje voor aan de hand van enkele documenten.

Ze vertelde dat het een Russisch, jongetje is van ongeveer vier jaar oud. Zijn naam is Seraphim. Verder vertelde ze dat hij tot zijn 2 jaar bij zijn ouders heeft gewoond maar dat zijn moeder met de noorderzon verdween en  hem dan achterliet bij zijn vader.  Deze laatste kon wegens financiële problemen niet langer voor Serapfim blijven zorgen en bracht hem naar het tehuis. Aanvankelijk bezocht hij nog geregeld zijn zoon, maar de laatste tijd bleven de bezoeken meer en meer uit. Laatst lede heeft de papa van Seraphim, die ondertussen reeds 2 jaar in het tehuis verblijft, hem ter adoptie achtergelaten. Alleen kon hij bij de verklaring tot afstand geen bewijs voorleggen dat hij de wettelijke vader is. Tot nog toe heeft geen van beide (officiële) ouders nog van zich laten horen.

21-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Naar de Notaris…

Vandaag zijn we samen met Bayan en Zhanara naar de Notaris geweest. Hier werden de nodige vertrouwensdocumenten opgesteld en ondertekend zodanig dat Bayane in onze naam het woord kan voeren alsook de nodige papieren regelen bij de diverse instanties, de commissie en de rechtbank.

Na de notaris werden dan nog de nodige stempels gezet op onze “Migrational cards” bij onze reispassen.

Kort na de middag zijn we dan opnieuw naar het kindertehuis gereden voor de volgende grote stap…  we kregen voor het eerst een foto van onze jongen te zien…  WAT EEN SCHATJE!!! Een moment met traantjes van geluk.

Ondertussen zouden ook de papieren ivm het kindvoorstel vertrokken zijn naar HKM en naar Kind&Gezin. Nu is het afwachten op de goedkeuring van deze laatste. Hopelijk komt deze snel en kunnen we misschien nog morgen ons schatje voor het eerst ontmoeten.

Normaal hadden vandaag Dirk en Annelies moeten aankomen op de luchthaven van Taraz. Maar hebben het spijtige nieuws ontvangen dat er op het laatste ogenblik iets is misgelopen met hun kindvoorstel en dat hun afreis voor een tijdje wordt uitgesteld. We vinden het vreselijk nieuws voor hen en wensen hun veel sterkte toe. Hou er zeker de moed in. We leven met jullie mee.

’s Avonds in het hotel hebben we kennis gemaakt met de andere Belgische koppels die ongeveer gelijk met ons hier in Taraz zijn aangekomen. Alleen worden zij begeleid door een andere coördinator en hierdoor verloopt hun dagprogramma niet gelijk met het onze.  We weten dus praktisch nooit wanneer en waar we elkaar gaan tegenkomen.

22-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Druk, druk, druk…

We hebben besloten niet langer in onze luxe hotelkamer te blijven en we gaan samen met Bayan op appartementenjacht. De eerste appartementen die we bezochten waren echt niet te doen. Bij de volgende waren er dan weer veel te veel trappen ( meerdere maal per dag op en af naar een 4^e verdieping zien we echt niet zitten). Uiteindelijk vonden we dan kort na de middag een klein maar geschikt appartementje op de gelijkvloers en niet al te ver van het centrum en het Zhambyl hotel. 

Met de taxi zijn we naar de Gross supermarkt gereden om de nodige inkopen te doen. Een avontuur op zich. Eerst aan de taxichauffeur duidelijk maken waar we naartoe wilden en vooral dat we na het winkelen terug naar het het appart. moesten… en hoe spreek je in godsnaam dat adres uit? Nadien in de supermarkt waren al gauw al de bedienden in alle staten om ons te helpen verstaan en te vinden wat we nodig hadden. Er werd wat afgelachen. Bijna had Patricia een worst gekocht die er op het eerste zicht zeer smakelijk uitzag maar nadien zagen we dat er kleine hondjes op de verpakking waren afgebeeld. Oei deze is blijkbaar niet voor ons, eerder voor Toby.   

23-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Kuisdag

Eenmaal goed en wel aangekomen in het appartement ondervonden we pas hoe smerig en vuil er alles bijlag. Overal lagen vuile tapijten en dan nog niet gesproken over wat eronder te zien was. Hier was in geen maanden meer gekuist. De meeste tapijten hebben we opgerold en weggezet, al de meubels herschoven en heel het appartementje een goede beurt gegeven.

De rest van de dag heb ik geprobeerd op internet te geraken via Nursat, een inbelverbinding via de telefoon. De installatie en de verbinding tot stand brengen is gelukt; maar verder geen mogelijkheid om een of andere Belgische site op het scherm te krijgen. Het lijkt alsof de verbinding veel te traag werkt.

s’ Avonds nog even een korte verkenningswandeling gemaakt in de buurt. Net om de hoek van ons appartementsgebouw is een smalle trap die naar een lugubere kelder leidt. Ik heb de indruk dat dit wel eens een internetcafé zou kunnen zijn!?

24-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Opnieuw een stralende dag, niet al te koud en zonnig.

Kort na de middag zijn we dan naar het internetcafé bij ons om de hoek getrokken. Eerst even onze mailtjes gelezen en daarna de eerste informatie aan onze blog toegevoegd. Eindelijk!

Ondertussen ontvangen we hier een regen van sms’jes met felicitaties en gelukwensen van al onze vrienden en familie. Dank u wel iedereen! We zijn echt blij dat jullie zo met ons meeleven. Maar vooral de sms’jes van Annemie en Annick zagen we het liefst van al aankomen … K&G heeft ons kindvoorstel goedgekeurd!!!!

Omstreeks 15.30u is onze chauffeur ons komen ophalen om naar het stadhuis te gaan. Daar kwam Zhanara ons tegemoet gelopen met slecht nieuws. Een van de documenten is niet aanvaard en we moesten mee naar binnen om een verklaring af te leggen.

Ook dit kon niet baten en Zhanara besloot alleen daar te blijven en hogerop te gaan.

Met Bayan zijn we dan verder gereden naar het tehuis waar de directrice ons stond op te wachten. Ze vroeg meteen of de pediater even naar haar bureau kon komen en ja hoor, even later kwam ze binnen samen met een schattig ventje die ons beiden harten deed smelten…. Daar stond hij dan … onze Seraphim. Een beetje veel verlegen, met zijn hoofdje naar beneden gericht. We namen hem onmiddellijk in onze armen en eenmaal op de schoot van Patricia verscheen er een lach op zijn gezichtje.

De directrice vertelde dat hij al een tijdje hoopte op een mama en papa die hem zou komen halen.

Heel de namiddag hebben we samen met hem doorgebracht. We hebben gespeeld met zijn nieuwe auto en met de ballon. Seraphim is een gezond en actief jongetje.

Rond 18 u moesten we doorgaan. Onze tolk vroeg hem of het leuk was en of we morgen mochten terugkomen? Het was een welgemeende ja.

Hallo iedereen,

 

Hier ben ik dan, mijn naam is ….

 

Mathias, Seraphim, Vannerum, Biltereyst

 

25-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Ondertussen heeft Zhanara het probleem met het document op het stadhuis kunnen oplossen. Ook moeten we ervoor zorgen dat we elke dag enkele foto’s van onszelf samen met Mathias maken waarop de datum mee verschijnt. Deze moeten we dan op het einde van de bezoekperiode laten afdrukken zodat we ze op de rechtbank kunnen voorleggen.

Op het appartementje beginnen we stilaan onze draai te vinden, hoewel het behelpen blijft met een minimum aan huishoudgerei. Er ontbreekt zo wat alles. Ook het wassen en afwassen gebeurd zoals in de goede oude tijd aangezien er maar een zeer fijn straaltje warm water uit de kranen komt.

Toch slaagt Patricia er in om telkens weer wat lekkers op tafel te toveren. Alleen groenten vinden zal blijkbaar een probleem worden. Tot nu toe vonden we enkel groene kool, wortelen, tomaten, ajuin en zoete aardappelen.

Al gauw stonden we weer klaar om ons zoontje te gaan bezoeken. Om vier uur is onze chauffeur ons komen ophalen. In het tehuis mochten we mee naar boven gaan naar de speelruimte van Mathias zijn groepje. In zijn groepje zitten 10 speelkameraadjes, allen van dezelfde leeftijd. Ze stonden allen klaar met hun jasje, muts en sjaal aan. De juf ging net met de groep even naar buiten. Dit was een schitterend idee aangezien het hier nog steeds mooi weer is, alleen nog een beetje koud.   Mathias mocht met ons meegaan en we zijn dan maar onmiddellijk een plaatsje gaan zoeken in de zon en nabij de speeltuin van het tehuis. Maar eerst en vooral ging zijn interesse uit naar de appel en het koekje die in onze tas zat. Met veel smaak werd de appel verorberd en dit met de nodige niam niam niam er bij … iets dat papa hem reeds heeft geleerd. Wat ook heel fijn is … telkens hij van mamma een stukje krijgt zegt hij heel lief  “dank u”.

Een tijdje later kwam de juf er aan, samen met al zijn vriendjes. Hij riep naar hen en konden er de woordjes “mama” en “papa” uit verstaan … dus meenden we er uit op te maken “dit is mijn mama en papa. De juf knikte bevestigend ja. Ik was het hele tafereeltje aan het filmen. Een leuk souvenir voor later. Mathias riep hen opnieuw iets toe… en al zijn vriendjes kwamen naar ons toegelopen…kijk, kijk we staan op de camera.

26-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

26-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

We hebben beidde een flinke verkoudheid te pakken. Gelukkig hebben we voldoende medicatie meegebracht om ons snel beter te maken. We zijn vandaag dan maar wat langer blijven uitslapen en tegen de middag voelde we ons opnieuw voldoende in vorm. Met de taxi zijn we dan naar de Bazar gereden. Een beetje te vergelijken met de Abattoir van Anderlecht  maar dan 3 of 4 maal zo groot. Een wirwar van containers en houten barakken met er tussen modderige gangetjes. Je moet er goed uitkijken in alle richtingen tegelijk… naar beneden om te zien waar je, je voeten zet, voor en achter je om te zien dat ze je niet omver rijden met hun stootkarren, links en rechts toch wat van de koopwaren genieten en ondertussen zien dat ze je geld en je fototoestel niet stelen. Ze waarschuwen je voordurend voor gauwdieven.

Toch hebben we er heel wat inkopen kunnen doen. Het was een vermoeiende maar toch aangename belevenis.

Om 15u stonden we opnieuw bij onze jongen. We hadden voor heel zijn groepje bananen meegenomen. Je had al die oogjes moeten zien toen we deze tevoorschijn haalden. De juf riep hen iets toe en in een wip zaten ze allemaal op een lange rij op hun stoeltje aan de tafeltjes. Een prachtig tafereeltje. Ze kregen elk hun banaan. Ze in tweeën doen was helemaal niet nodig. Nadien mochten we hun slaapruimte bezoeken. Allemaal dezelfde bedjes met dezelfde kussentjes en dekentjes. Net het huisje van de 7 dwergen. Het derde bedje was dat van Mathias.

Nadien zijn we nog wat gaan spelen met de ballon in de muziekzaal. Daar kwam de dokter nog even langs met wat extra informatie over z’n gezondheidstoestand en voorgeschiedenis. Alles blijkt volledig  normaal te zijn. Hij kreeg reeds alle nodige inentingen, alleen moet hij nog al zijn kinderziektes doormaken. Momenteel is Mathias goed op schema en is hij al 97cm groot. Hij is super opgewekt, nieuwsgierig en aktief. Springen, lachen, dansen en geweldig kittelachtig.

27-02-2008 om 15:48 geschreven door Patsy & Eddy  

Het weer is totaal omgeslagen. De hele nacht heeft het geregend en tegen de ochtend zelfs wat gesneeuwd. Buiten lopen is helemaal niet prettig. Het is koud en vochtig. Aangezien onze verkoudheid nog niet helemaal genezen is hebben we dan maar een dagje binnen gebleven om ons te verzorgen.

Na de middag. In het tehuis aangekomen ging ik onze grote jongen ophalen op de eerste verdieping in zijn afdeling. De verzorgster maakte me duidelijk dat ze nog allemaal sliepen. Hun dagprogramma ziet er zowat als volgt uit:

-         7.00u: opstaan en ochtendgym

-         7.30u: ontbijt

-         9.00u tot 9.30u: oefeningen zoals bewegingsleer, zang en dans, opvoeding en spel

-         10u: tijd voor melk en koekje

-         10.30u tot 11.30u: speeltijd buiten

-         12.00u middagmaal (soep, rijst, macaroni, aardappelen, vlees, thee met melk )

-         12.30u tot 15.00u: middagrust

-         15.30u: melk en koekje

-         16.00u tot 16.30u: les en nadien spel

-         19.30u: avondeten

-         20.00u:  spelen

-         21.00u: botermelk

-         21.30u à 22.00u: bedtijd

Hij werd snel wakker gemaakt en aangekleed en samen trokken we naar de muziekruimte. Hij zat er maar wat bedeesd bij, duidelijk nog niet wakker. Alleen wat kleuren was het enige dat hij wou doen. Samen met ons in de zaal zijn ook een van de 3 andere Belgische koppels, Annick en Dirk, samen met hun zoontje Yaro , 3 jaar en hun reeds eerder geadopteerde dochtertje van 5, Zeline.  

Deze mensen zijn van Dendermonde. Stilletjes aan kwam er wat meer sfeer in de zaal en begonnen de kindjes samen te spelen. Maar het aller belangrijkste is en blijft de vraag “waar blijven de banaan, yoghurt, het koekje en het chocolade eitje?”

28-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Deze mogen werden we wakker en er was geen elektriciteit op het appartement. Dit is reeds de 2^e keer in een week tijd dat een deel van de stad zonder elektriciteit zit. We hebben ons dan maar gewassen in de keuken aangezien het in de badkamer veel te donker was. Warm water opgezet en gezellig met z’n twee in het afwaskommetje. Nadien zijn we weer gaan shoppen. En dit maal was het naar de super-de-luxe CORA ( hier SKIFE TRADE genoemd ) Eindelijk eens een normale winkel en Patricia fleurde er helemaal van op. Al zingend en fluitend kwam ze de supermarkt buiten. Voor onze jongen vonden we er een zomervestje, een paar schoentjes en een graafmachine in Lego. Dus straks wordt het voor hem “kleertjes passen”.

Ondertussen is hier het weer een beetje beter geworden. Nu en dan komt de zon er eens door.

Gisteren avond hebben we heerlijk kunnen koken. Sla, aardappelpuree, tomaat en vis. De vis was lekker en ook de tomaten hebben hier veel meer smaak dan die van bij ons. Proficiat voor de kok.

Ook in het tehuis was het van smullen geblazen. We hadden voor alle kindjes van Mathias z’n groep yoghurt met fruit meegenomen. Yoghurt voor iedereen riep hij z’n vriendjes toe.  Aan de tafeltjes werden de potjes met veel smaak verorberd. Nadien hebben we z’n jasje en z’n wandelschoentjes aangetrokken en zijn naar de speeltuin gegaan om hem nog een beetje van het goede weer te laten genieten. We hadden hem ook nog een klein kommetje cornflakes meegenomen en natuurlijk een banaan. Hij heeft wel de goede gewoonte om de dingen die hij krijgt met ons of met andere te delen. Maar hij heeft ook de minder goede gewoonte om te bokken als hij zijn zin niet krijgt. Ook het jasje aantrekken die we voor hem hadden gekocht konden we maar beter vergeten. Hij vertikt het en verkrampt helemaal als we hem iets nieuws willen laten aantrekken. Het liefste dat hij doet is onze handtas en de rugzak volledig leeg maken. Telkens hij hierin iets nieuw ontdekt, kan hij toch zo guitig lachen.

Hij had duidelijk genoten van ons bezoekje en kregen elk een dikke kus bij het afscheid.

Onze chauffeur heeft ons aan het hotel afgezet. Daar kwamen Zhanara en Bayan toe samen met Annelies en Dirk die, weliswaar met een weekje vertraging, toch in Taraz zijn aangekomen. Voor hen zal het maandag de grote dag worden;  wanneer hun kindje zal worden voorgesteld.

01-03-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Hieronder enkele foto s van Taraz...

01-03-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

02-03-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Maandag hebben we het opnieuw rustig aan gedaan. Enkele boodschappen in de voormiddag. Nadien eens gaan wandelen in het pretpark van de stad. Walibi anno 1800. Maar toch leuk om te zien hoe ze al die oude attracties nog aan de draai kunnen houden. Zouden de botsauto’s nog echt rijden? Of is het zelf trappen met de pedalen?

In de namiddag hop naar onze Mathias. We waren reeds daar om 14.50u en hij was nog aan zijn middagdutje bezig. Zoals steeds kan je hem dan best het eerste half uur rustig laten wakker worden. Banaan, yoghurt, cornflakes, een koekje, een drankje en dan komt hij in vorm hoor. De rest van de namiddag hebben we geravot in de speeltuin. Het afscheid nemen wordt elke dag zwaarder. Wanneer we omstreeks 16u naar binnen willen gaan is hij er niet graag bij. Hij wil geen handje geven en staat met z’n hoofdje van neen te schudden. Met de hulp van z’n juf lukt het dan na enige tijd toch om hem te overtuigen. En beloven we hem morgen terug te komen.

03-03-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Vandaag een heel ander programma dan gewoonlijk. We werden verwacht in het tehuis om 10u ’s morgens. Onze chauffeur kwam ons oppikken om 9.45u en dit maal hadden we onze taxi niet meer voor ons alleen. Dirk en Annelies gingen ook richting het tehuis voor verdere info ivm het jongetje dat  ze gisteren kregen voorgesteld. Ze wisten te vertellen dat hij 11 maanden oud is, en Dietar noemt. En een leuke verrassing voor ons is dat ze hem waarschijnlijk Matheo zullen noemen. Ook het Amerikaans koppel dat we geregeld in het tehuis ontmoeten hebben hun zoontje de naam “Mathieuw” gegeven. De “Matt’s” zijn populair dit voorjaar. Gaat de rechter er zich nog uit verstaan? 

De reden van de programmawijziging is het bezoek van een of andere inspectrice aan de nieuwe adoptieouders.

Toen we de deur van Mathias z’n speelkamer opentrokken kwam hij  enthousiast naar ons toegelopen. Hij trok meteen z’n schoentjes aan, nam z’n jasje en z’n muts. Klaar om buiten te gaan? Maar eenmaal de trappen af  werden z’n plannen al gedwarsboomd . We moesten allemaal naar de muziekruimte gaan want de inspectrice wou eens zien hoe we met de kindjes omgingen. We hadden ons geïnstalleerd en hem een koekje gegeven om hem de teleurstelling te laten vergeten. Nog geen 10 min. later kwam een van de medewerksters zeggen dat iedereen in een andere zaal boven moest gaan zitten. Gelukkig hebben we Mathias kunnen bezighouden met de ballon en enkele boekjes. Na een uur wachten werd het er verschrikkelijk warm en nog steeds geen inspectrice te bespeuren. Langer konden we echt niet meer wachten en hebben dan maar zelf het initiatief genomen om naar buiten te gaan. Buiten in het zonnetje, zaaaalig. Pas omstreeks 11.30u is madam erdoor gekomen. We zaten de eerste in de rij. Een echte inspectrice. Formeel riep ze Mathias bij zich. Wie is uw mama? Wie is uw papa? Ben je graag bij hen? Ok, dat was het dan. Volgende!

Nog een beetje gespeeld op de draaimolen, nadien nog even de handtas van mama geplunderd… O, wat is dat …? de  lipstick van mama. Even uitproberen! Zie je mij op de foto?

Al gauw was het tijd om te gaan eten. Maar daar was hij weer niet graag bij. Hij wou liever bij ons blijven en kregen opnieuw hetzelfde beteuterde gezichtje van gisteren. Een kusje, tot morgen even wuiven… En toen de juf hem meetrok om te gaan eten, waren er zelf traantjes bij.  Een moeilijk afscheid deze keer.

Van daar uit zijn we nog maals een deel van de Bazaar gaan verkennen. Enkele noodzakelijke inkopen kunnen doen. Alsook  een vriendelijke jonge juf aangesproken dien met ons de markt heeft afgelopen op zoek naar “mooie breiwol”. Mama breid graag ’s avonds. Nadien vonden we nog enkele toffe T-shirtjes voor Mathiaske.

Ik kan niet meer, ik ga mij laten vallen in ’t midden van de markt. Ze moeten mij hier met de taxi komen halen.  Mijn voeten… Ik ga naar huis. … ra ra ra van wie zijn deze woorden????   

EN…. We zijn vandaag 2 jaar getrouwd! Joepie. We gaan er eens op drinken. Allee PROOST iedereen!

Tot morgen….

04-03-2008 om 15:10 geschreven door Patsy & Eddy  

Ondertussen beginnen we hier al een beetje de wijnen te kennen (met al dat drinken van gisteren) Vele van de wijnen hier komen uit Moldavië en Georgië en wat ook bizar is, is dat de rode wijnen zoet smaken. Je kan er echt nog de zoete druiven in proeven. Toch moesten we er deze mogen vroeg uit want net als gisteren komt onze chauffeur ons om 9.45u ophalen. Althans dat dachten we, want net als we klaarstonden aan de straatzijde kregen we een sms’je “Be ready at 2.45 pm, Zhanara”. Ok, verandering van programma.

We hebben er dan maar eens van geprofiteerd om eens het internet café binnen te springen en eens rustig al onze e-mailtjes en reacties, die we van jullie allemaal hebben ontvangen, door te nemen. Ongelofelijk is het al die leuke teksten en vele proficiat’s die we krijgen. Sommige zijn zo leuk dat we met tranen in de ogen zitten te lachen in het café. Gelukkig zit er niet al te veel volk rondom ons. Alleszins, IEDEREEN van harte bedankt!!!! Sorry dat we niet onmiddellijk kunnen reageren op ieders schrijven. Mailen van hieruit gaat zeer moeilijk en zeer traag en het zou heel veel tijd vergen om alle reacties te beantwoorden ter plaatse in het internetcafé. Eenmaal terug in België gaan we hiervan werk kunnen maken.

Nog een beetje het huishouden gedaan en onze was in de badkuip gestoken en om 2.45u een bezoekje aan onze Mathias en z’n vriendjes en vriendinnetjes. Een bezoekje zonder bijzondere gebeurtenissen.

Op de weg naar huis vroeg Sacha, onze chauffeur, of we nog ergens naartoe wilden? Het werd shoppen voor onze kleine kapoen…een t-shirt en schoentjes.

Donderdag 6 maart

We hebben afgesproken dat onze chauffeur ons een half uurtje vroeger komt halen. Dan kunnen van de gelegenheid gebruik maken om enkele foto’s te laten ontwikkelen en nog snel in de supermarkt een prikbord spelletje gaan halen om mee te nemen tijdens ons bezoek. Maar op voorhand plannen is niet zo makkelijk hier in Kazachstan… toen we de fotoshop binnen stapte… sorry geen elektriciteit deze middag. Dan maar snel naar een andere shop aan de andere zijde van de stad. Ok, daar was er elektriciteit en konden ze ons verder helpen. Nu nog snel de Gross supermarkt binnen… sorry, gesloten wegens geen elektriciteit!

Dan maar zonder spelletje naar onze jongen. En deze was nog in dromenland toen we aankwamen. Z’n juf stelde voor om hem nog even te laten slapen (blijkbaar een zware voormiddag gehad) en dat ze hem nadien z’n nieuwe kleertjes en schoentjes zou aantrekken.

Een klein half uurtje later kwam onze mannequin in volle ornaat de kamer buiten gewandeld. Hij was zo trots op z’n nieuwe schoentjes en jasje. Eerst wat binnen gebleven om wakker te worden en tot dat het ochtend(middag)humeur een beetje overwaait. Hoe zou je zelf zijn als er zo plots een vreemde mama en papa je rustige leventje komen overhoop halen?!

Eenmaal we naar buiten zijn gegaan werd hij weer onze vrolijke, speelse jongen.

Hij had veel interesse in de nieuwe foto’s die we voor hem bij hadden. Naast de foto’s die hij reeds kende zoals z’n neefjes en nichtjes, vooral Rrrrobin, oma, opa, bompa (hij zegt bonka), mimim, N(T)oby, en heel de familie…  kreeg hij er nu z’n toekomstige kamertje en nieuwe thuis bij.

06-03-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Zhanara had ons gisteren laten weten dat we vandaag om 10.00u in het tehuis werden verwacht voor een kleine verrassing. We moesten ons een klein beetje opmaken. Toen we in de auto zaten voelde het een beetje aan alsof we voor de eerste maal naar een schoolfeestje zouden gaan…. Eenmaal daar aangekomen werden ons voorgevoel meer en meer bevestigd. We moesten samen met enkele andere koppels plaats gaan nemen in de grote zaal die voor de gelegenheid volledig was aangekleed en versierd. De opvoedster kwam ons vertellen dat het vandaag internationale vrouwendag is en dat de kindjes voor deze gelegenheid hun nieuwe mama’s en jufvrouwen in de bloemetjes wilden zetten. Een soort moederkesdag.

Even later kwamen ze binnengewandeld… hoe schattig… alle jongetjes uitgedost in een mini smoking met strikje en de meisjes in baljurkje met ponponnetjes in het haar.  Mathiasje z’n oogjes aan het zoeken naar mama en papa… met een guitig, ondeugend lachje op z’n gezichtje waarop je duidelijk kon aflezen,” heb je mij gezien? “. En fier dat we waren!! Samen met al de andere kersverse ouders die in de zaal zaten. En toen kon het spektakel beginnen… er werd voorgedragen, gezongen, gedanst en toneeltjes gespeeld. Je zou het echt moeten zien. Gelukkig hebben we alles kunnen filmen.

07-03-2008 om 14:45 geschreven door Patsy & Eddy  

Dinsdag 11 maart

We ondervinden dat Mathias elke dag meer en meer aanhankelijk wordt. Hij heeft zich echt aan ons gaan hechten met als gevolg dat het afscheid almaar moeilijker wordt. Telkens als het tijd wordt om te vertrekken weigert hij halsstarrig om naar binnen te gaan en komen er de nodige traantjes aan te pas. Gisteren heeft hij zelfs het hele tehuis bij elkaar gehuild. Het doet ons echt pijn om hem zo te moeten achter laten. En telkens zitten we dan stilzwijgend in de taxi met een klein hartje.

We hebben samen met Zhanara en de juffen hem stilaan voorbereid op ons vertrek en dat we hem zeker binnen 8 weken zullen komen halen. (8 weken zullen er nodig zijn om voor de rechtbank te verschijnen + 2 wkn beroepsperiode en nog eens 2 weken voor de laatste papiermolen) We hebben een grote kalender gemaakt en deze in zijn kamertje aan de muur gehangen. 8 weken staan erop met op het einde een foto van ons gedrieën. Elke dag zullen de juffen samen met hem een dag doorstrepen. Dit is iets wat bij ons in België ook zullen doen. We hopen echt dat het supersnel zal voorbij gaan en dat we geen volle 8 weken zullen moeten wachten. Ook het fotoalbum van de familie is bij hem gebleven.

Om 16.00u in de namiddag hadden we samen met alle andere adoptieouders afspraak op het stadhuis om voor de commissie te verschijnen.  We zaten met z’n allen mooi op een rijtje in de lange gang te wachten. Wij waren als 2^e aan de beurt. Er zaten 5 commissieleden en er werden ons enkele vragen gesteld maar er werd vooral naar de foto’s gekeken. Ze vonden dat Mathias er zeer gelukkig uitzag en dat hij goed op ons leek. Verder is alles vlot verlopen en gaven ze ons een positief advies.

Eenmaal buiten zijn we dit samen met Will en Jenniffer , het Amerikaans koppel en met Zhanara gaan vieren met een goed glas.

Woensdag 12 maart

Onze laatste bezoekdag!

We wisten dat het een zwaar afscheid ging worden en hadden op voorhand gepland om hem niet mee naar buiten te nemen. Gewoon in zijn groepje zouden we afscheid nemen. Een klein uurtje maar. Maar toen we het tehuis binnenreden zagen we zijn groepje samen met de juf buiten spelen. Hij zag ons van ver aankomen en er was geen houden meer aan. Hij kwam recht in mama’s armen gelopen.

We hebben hem nog wat vertroeteld en gespeeld. En  hebben hem opnieuw trachten uit te leggen dat we hem weldra gaan komen halen. Maar dit kon niet baten en met heel wat tranen  hebben we afscheid genomen van onze flinke zoon.

Terug op het appartement hebben we onze koffers gepakt en zitten we nu af te wachten of we al dan niet gaan kunnen vertrekken. Het weer is namelijk omgeslagen en wegens de felle wind is het nog niet zeker of de vlucht naar Astana wel zal vertrekken. Ook hebben we vernomen dat er in Astana een flink pak sneeuw ligt er het er een stuk kouder is dan hier.

12-03-2008 om 11:04 geschreven door Patsy & Eddy  

Vrijdag 14 maart

Het was de bedoeling dat we woensdag de vlucht naar Astana zouden nemen zodat we donderdag een dag in de hoofdstad konden doorbrengen. Alleen heeft het slechte weer hier anders over beslist. Woensdag namiddag kregen we eerst een sms met de melding dat de vlucht werd vertraagd tot 20.30u en nadien tot 22.30u. Enkele uren later een nieuw sms-je: de vlucht naar Astana wordt geannuleerd wegens slechte weersomstandigheden. Er zat dus niets anders op dan een deel van onze bagage opnieuw uit te pakken en ons bed opnieuw op te maken.

De volgende ochtend nog snel een brood en nog een en ander voor het middageten gaan zoeken. Tegen de middag  stond Zhanara ons op te wachten. Ze wist te vertellen dat onze vliegtuigtickets gewoon geldig blijven voor de vlucht van vandaag 18.50u. Maar ondertussen zouden we de foto’s van onze bezoekperiode nogmaals moeten laten afprinten. Ditmaal voor de rechtbank en het ministerie van educatie.

Omstreeks 17.45u werden we door Sacha samen met Zhanara naar de luchthaven gebracht. We hebben er uitgebreid (voorlopig) afscheid genomen en weldra stonden onze bagagetassen op de band om door de scanner te gaan. “Please can you open you bags” kregen we te horen… in de eeste tas werd er niets bijzonders gevonden… uit de tweede tas werd het zakje met bestek en ander kookgerij gehaald. Ze begrepen niet waarom we dit in onze bagage mee hadden. Na een hele uitleg en gezien we tijdens de vlucht toch geen toegang hebben tot deze bagage werden onze steakmessen toch opnieuw in de tas gestoken en doorgelaten.

Stipt om 18.50u werden de motoren van de Fokker 50 opgestart en konden we dan vertrekken. Althans dat dachten we. Nog geen 5 minuten later werden de motoren terug stilgelegd en kwamen er enkele techniekers aan boord.  De controlepanelen werden opengemaakt en enkele boordinstrumenten werden nagekeken. Tevergeefs… we werden verzocht om het toestel te verlaten en een uurtje in het luchthavengebouw te wachten. Als we na een uurtje zagen dat ook de bagage uit het vliegtuig werd gehaald wisten we hoe laat het was.

Het is toch niet waar zeker; als ze vandaag opnieuw de vlucht annuleren halen we morgen nooit onze verbinding van 16u naar Frankfurt. Gelukkig werd er aangekondigd dat ze tegen middernacht een vervangtoestel uit Almaty verwachten. Er zat dus niets anders op dan te wachten in de koude hal van de luchthaven. Een snackje eten en ons bezig houden tot wel 01.00u!  Een half uur later zijn de dan eindelijk opgestegen om dan tegen de ochtend in Astana aan te komen.

Vrijdag hebben we tot de middag geslapen in het transithotel, een stukje gaan eten en kort na de middag hebben we ingecheckt bestemming Frankfurt. Eerst nog een spannend moment aan de paspoort controle. Ze deden moeilijk omdat we te veel  €’s op zak hadden en dit eigenlijk op voorhand hadden moeten aangeven via een speciaal document. Dit wisten we niet en uiteindelijk werden we door een of andere verantwoordelijke dan toch doorgelaten.  

De vlucht is perfect verlopen en stipt op tijd werden we op Europese grond gezet. Ook de controle en de bagage verliepen zeer vlot. Hierdoor konden we nog net de laatste aansluiting naar Zaventem halen. Alleen restte er ons minder dan 40 minuten om de bagage in te checken en ons naar de gate B4 te begeven. Het werd dus een sprint doorheen de luchthaven. Totdat we bij de controlescanners kwamen…daar stond een geweldige file en moesten we dik 25 min. aanschuiven. Eenmaal onze beurt werden we op de koop toe uitgebreid gefolieerd. We werden haast totaal uitgekleed. Tot zelfs onze schoenen gingen apart door de scanner. Uiteraard werd er niets gevonden en konden we na z’n 10 min. doorlopen. Aan het eind van de gangen stonden ze aan gate B4 ongeduldig op ons te wachten. Snel, snel …iedereen zit reeds op het vliegtuig. We werden naar de lift begeleid… naar beneden … de deuren gingen open en … we stonden in de ondergrondse garage, in de bagage afdeling, met net naast de lift een hoge afsluiting van werken in uitvoering. Eigenlijk hadden we een verdieping hoger moeten zijn, maar de lift weigerde zich naar een andere verdieping  te bewegen. Een personeelslid kwam ons vertellen dat we volledig rond de afsluiting konden lopen en daar zou een bus staan wachten. En, ja hoor, de bus stond er. Net toen we wilde opstappen gingen net voor onze neus de deuren dicht en reed de bus verder. Daar stonden we dan opnieuw!

Uiteindelijk zijn we dan toch nog met een andere bus naar het vliegtuig gebracht die ondertussen reeds een vertraging had van zo ‘n 35 minuten. Omstreeks 21.00u zijn we dan eindelijk terug in België geraakt.      

15-03-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

We zijn nu reeds een week thuis en het is anderhave week dat we Mathias niet meer hebben kunnen zien, laatstaan in onze armen houden. Ongelooflijk hoe zeer we hem reeds missen. De tijd gaat hier tergend traag vooruit. Het is echt zwaar...gaan we dit nog al die tijd uithouden?

De laatste informatie die we net voor ons vertrek uit Taraz meekregen was dat de rechtzaak pas na 4 weken zou kunnen voorkomen. Maar ondertussen kregen we nog bijkomend slecht nieuws. Bij de aanvraag tot verschijning vond de rechter blijkbaar dat ons dossier nog niet voldoende dik was en eist hij nog extra documenten. Hij wil twee aanbevelingsbrieven geschreven door familie of vrienden en nogmaals, voor de zoveelste keer, een recent uittreksel uit ons strafregister en een medische gezondheidsverklaring. Dit wil zeggen: “schrijven + handtekeningen wettigen bij notaris + apostilles halen in Brussel + vertalen door een beëdigd vertaler + opsturen naar Taraz” en dan pas krijgen we een afspraak voor verschijning. Dit wordt op zijn minst nog eens 2 weken er boven op. En dan blijft de vraag wat ze nadien nog allemaal gaan uitvinden? 

Ondertussen zit een jongentje van 4,5 jaar, die maar al te goed beseft wat er gebeurt, te wachten op zijn mama en papa. Wat zou er in zijn hoofdje allemaal omgaan? Mama en papa hebben me opnieuw achtergelaten. Ze vertelde me wel dat ze gaan terugkomen en me komen halen...maar wanneer?

Dit is niet verantwoord!  Maar spijtig genoeg is het het gerecht dat dit zo heeft beslist en is daar niets aan te veranderen.

21-03-2008 om 08:59 geschreven door Patsy & Eddy  

Als we dan binnen een X-tal weken gaan kunnen verschijnen voor de jeugdrechter, volgt er nadien nog een beroepsperiode van 2 weken vooraleer er met de papiermolen (geboorteakte, paspoort, visum) kan worden gestart. Dezelaatste zal dan ook nog eens 2 à 3 weken duren.

We weten dat we, in theorie, van de rechtbank en het tehuis, geen toestemming gaan krijgen, om onze zoon te gaan bezoeken voordat de 2 weken beroepsperiode voorbij zijn. En misschien zelfs niet vooraleer zijn paspoort in orde is.  Dit wordt dus een totale wachttijd van maar liefst 11 weken!!!

Maar zoals ik reeds zei, dit is in theorie. Er is een kans dat, gezien zijn leeftijd, er toch een toelating zal worden gegeven om hem te gaan bezoeken na de rechtbank.

22-03-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy