Het weer is totaal omgeslagen. De hele nacht heeft het geregend en tegen de ochtend zelfs wat gesneeuwd. Buiten lopen is helemaal niet prettig. Het is koud en vochtig. Aangezien onze verkoudheid nog niet helemaal genezen is hebben we dan maar een dagje binnen gebleven om ons te verzorgen.

Na de middag. In het tehuis aangekomen ging ik onze grote jongen ophalen op de eerste verdieping in zijn afdeling. De verzorgster maakte me duidelijk dat ze nog allemaal sliepen. Hun dagprogramma ziet er zowat als volgt uit:

-         7.00u: opstaan en ochtendgym

-         7.30u: ontbijt

-         9.00u tot 9.30u: oefeningen zoals bewegingsleer, zang en dans, opvoeding en spel

-         10u: tijd voor melk en koekje

-         10.30u tot 11.30u: speeltijd buiten

-         12.00u middagmaal (soep, rijst, macaroni, aardappelen, vlees, thee met melk )

-         12.30u tot 15.00u: middagrust

-         15.30u: melk en koekje

-         16.00u tot 16.30u: les en nadien spel

-         19.30u: avondeten

-         20.00u:  spelen

-         21.00u: botermelk

-         21.30u à 22.00u: bedtijd

Hij werd snel wakker gemaakt en aangekleed en samen trokken we naar de muziekruimte. Hij zat er maar wat bedeesd bij, duidelijk nog niet wakker. Alleen wat kleuren was het enige dat hij wou doen. Samen met ons in de zaal zijn ook een van de 3 andere Belgische koppels, Annick en Dirk, samen met hun zoontje Yaro , 3 jaar en hun reeds eerder geadopteerde dochtertje van 5, Zeline.  

Deze mensen zijn van Dendermonde. Stilletjes aan kwam er wat meer sfeer in de zaal en begonnen de kindjes samen te spelen. Maar het aller belangrijkste is en blijft de vraag “waar blijven de banaan, yoghurt, het koekje en het chocolade eitje?”

28-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

We hebben beidde een flinke verkoudheid te pakken. Gelukkig hebben we voldoende medicatie meegebracht om ons snel beter te maken. We zijn vandaag dan maar wat langer blijven uitslapen en tegen de middag voelde we ons opnieuw voldoende in vorm. Met de taxi zijn we dan naar de Bazar gereden. Een beetje te vergelijken met de Abattoir van Anderlecht  maar dan 3 of 4 maal zo groot. Een wirwar van containers en houten barakken met er tussen modderige gangetjes. Je moet er goed uitkijken in alle richtingen tegelijk… naar beneden om te zien waar je, je voeten zet, voor en achter je om te zien dat ze je niet omver rijden met hun stootkarren, links en rechts toch wat van de koopwaren genieten en ondertussen zien dat ze je geld en je fototoestel niet stelen. Ze waarschuwen je voordurend voor gauwdieven.

Toch hebben we er heel wat inkopen kunnen doen. Het was een vermoeiende maar toch aangename belevenis.

Om 15u stonden we opnieuw bij onze jongen. We hadden voor heel zijn groepje bananen meegenomen. Je had al die oogjes moeten zien toen we deze tevoorschijn haalden. De juf riep hen iets toe en in een wip zaten ze allemaal op een lange rij op hun stoeltje aan de tafeltjes. Een prachtig tafereeltje. Ze kregen elk hun banaan. Ze in tweeën doen was helemaal niet nodig. Nadien mochten we hun slaapruimte bezoeken. Allemaal dezelfde bedjes met dezelfde kussentjes en dekentjes. Net het huisje van de 7 dwergen. Het derde bedje was dat van Mathias.

Nadien zijn we nog wat gaan spelen met de ballon in de muziekzaal. Daar kwam de dokter nog even langs met wat extra informatie over z’n gezondheidstoestand en voorgeschiedenis. Alles blijkt volledig  normaal te zijn. Hij kreeg reeds alle nodige inentingen, alleen moet hij nog al zijn kinderziektes doormaken. Momenteel is Mathias goed op schema en is hij al 97cm groot. Hij is super opgewekt, nieuwsgierig en aktief. Springen, lachen, dansen en geweldig kittelachtig.

27-02-2008 om 15:48 geschreven door Patsy & Eddy  

26-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Ondertussen heeft Zhanara het probleem met het document op het stadhuis kunnen oplossen. Ook moeten we ervoor zorgen dat we elke dag enkele foto’s van onszelf samen met Mathias maken waarop de datum mee verschijnt. Deze moeten we dan op het einde van de bezoekperiode laten afdrukken zodat we ze op de rechtbank kunnen voorleggen.

Op het appartementje beginnen we stilaan onze draai te vinden, hoewel het behelpen blijft met een minimum aan huishoudgerei. Er ontbreekt zo wat alles. Ook het wassen en afwassen gebeurd zoals in de goede oude tijd aangezien er maar een zeer fijn straaltje warm water uit de kranen komt.

Toch slaagt Patricia er in om telkens weer wat lekkers op tafel te toveren. Alleen groenten vinden zal blijkbaar een probleem worden. Tot nu toe vonden we enkel groene kool, wortelen, tomaten, ajuin en zoete aardappelen.

Al gauw stonden we weer klaar om ons zoontje te gaan bezoeken. Om vier uur is onze chauffeur ons komen ophalen. In het tehuis mochten we mee naar boven gaan naar de speelruimte van Mathias zijn groepje. In zijn groepje zitten 10 speelkameraadjes, allen van dezelfde leeftijd. Ze stonden allen klaar met hun jasje, muts en sjaal aan. De juf ging net met de groep even naar buiten. Dit was een schitterend idee aangezien het hier nog steeds mooi weer is, alleen nog een beetje koud.   Mathias mocht met ons meegaan en we zijn dan maar onmiddellijk een plaatsje gaan zoeken in de zon en nabij de speeltuin van het tehuis. Maar eerst en vooral ging zijn interesse uit naar de appel en het koekje die in onze tas zat. Met veel smaak werd de appel verorberd en dit met de nodige niam niam niam er bij … iets dat papa hem reeds heeft geleerd. Wat ook heel fijn is … telkens hij van mamma een stukje krijgt zegt hij heel lief  “dank u”.

Een tijdje later kwam de juf er aan, samen met al zijn vriendjes. Hij riep naar hen en konden er de woordjes “mama” en “papa” uit verstaan … dus meenden we er uit op te maken “dit is mijn mama en papa. De juf knikte bevestigend ja. Ik was het hele tafereeltje aan het filmen. Een leuk souvenir voor later. Mathias riep hen opnieuw iets toe… en al zijn vriendjes kwamen naar ons toegelopen…kijk, kijk we staan op de camera.

26-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Opnieuw een stralende dag, niet al te koud en zonnig.

Kort na de middag zijn we dan naar het internetcafé bij ons om de hoek getrokken. Eerst even onze mailtjes gelezen en daarna de eerste informatie aan onze blog toegevoegd. Eindelijk!

Ondertussen ontvangen we hier een regen van sms’jes met felicitaties en gelukwensen van al onze vrienden en familie. Dank u wel iedereen! We zijn echt blij dat jullie zo met ons meeleven. Maar vooral de sms’jes van Annemie en Annick zagen we het liefst van al aankomen … K&G heeft ons kindvoorstel goedgekeurd!!!!

Omstreeks 15.30u is onze chauffeur ons komen ophalen om naar het stadhuis te gaan. Daar kwam Zhanara ons tegemoet gelopen met slecht nieuws. Een van de documenten is niet aanvaard en we moesten mee naar binnen om een verklaring af te leggen.

Ook dit kon niet baten en Zhanara besloot alleen daar te blijven en hogerop te gaan.

Met Bayan zijn we dan verder gereden naar het tehuis waar de directrice ons stond op te wachten. Ze vroeg meteen of de pediater even naar haar bureau kon komen en ja hoor, even later kwam ze binnen samen met een schattig ventje die ons beiden harten deed smelten…. Daar stond hij dan … onze Seraphim. Een beetje veel verlegen, met zijn hoofdje naar beneden gericht. We namen hem onmiddellijk in onze armen en eenmaal op de schoot van Patricia verscheen er een lach op zijn gezichtje.

De directrice vertelde dat hij al een tijdje hoopte op een mama en papa die hem zou komen halen.

Heel de namiddag hebben we samen met hem doorgebracht. We hebben gespeeld met zijn nieuwe auto en met de ballon. Seraphim is een gezond en actief jongetje.

Rond 18 u moesten we doorgaan. Onze tolk vroeg hem of het leuk was en of we morgen mochten terugkomen? Het was een welgemeende ja.

Hallo iedereen,

 

Hier ben ik dan, mijn naam is ….

 

Mathias, Seraphim, Vannerum, Biltereyst

 

25-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Kuisdag

Eenmaal goed en wel aangekomen in het appartement ondervonden we pas hoe smerig en vuil er alles bijlag. Overal lagen vuile tapijten en dan nog niet gesproken over wat eronder te zien was. Hier was in geen maanden meer gekuist. De meeste tapijten hebben we opgerold en weggezet, al de meubels herschoven en heel het appartementje een goede beurt gegeven.

De rest van de dag heb ik geprobeerd op internet te geraken via Nursat, een inbelverbinding via de telefoon. De installatie en de verbinding tot stand brengen is gelukt; maar verder geen mogelijkheid om een of andere Belgische site op het scherm te krijgen. Het lijkt alsof de verbinding veel te traag werkt.

s’ Avonds nog even een korte verkenningswandeling gemaakt in de buurt. Net om de hoek van ons appartementsgebouw is een smalle trap die naar een lugubere kelder leidt. Ik heb de indruk dat dit wel eens een internetcafé zou kunnen zijn!?

24-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Druk, druk, druk…

We hebben besloten niet langer in onze luxe hotelkamer te blijven en we gaan samen met Bayan op appartementenjacht. De eerste appartementen die we bezochten waren echt niet te doen. Bij de volgende waren er dan weer veel te veel trappen ( meerdere maal per dag op en af naar een 4^e verdieping zien we echt niet zitten). Uiteindelijk vonden we dan kort na de middag een klein maar geschikt appartementje op de gelijkvloers en niet al te ver van het centrum en het Zhambyl hotel. 

Met de taxi zijn we naar de Gross supermarkt gereden om de nodige inkopen te doen. Een avontuur op zich. Eerst aan de taxichauffeur duidelijk maken waar we naartoe wilden en vooral dat we na het winkelen terug naar het het appart. moesten… en hoe spreek je in godsnaam dat adres uit? Nadien in de supermarkt waren al gauw al de bedienden in alle staten om ons te helpen verstaan en te vinden wat we nodig hadden. Er werd wat afgelachen. Bijna had Patricia een worst gekocht die er op het eerste zicht zeer smakelijk uitzag maar nadien zagen we dat er kleine hondjes op de verpakking waren afgebeeld. Oei deze is blijkbaar niet voor ons, eerder voor Toby.   

23-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Naar de Notaris…

Vandaag zijn we samen met Bayan en Zhanara naar de Notaris geweest. Hier werden de nodige vertrouwensdocumenten opgesteld en ondertekend zodanig dat Bayane in onze naam het woord kan voeren alsook de nodige papieren regelen bij de diverse instanties, de commissie en de rechtbank.

Na de notaris werden dan nog de nodige stempels gezet op onze “Migrational cards” bij onze reispassen.

Kort na de middag zijn we dan opnieuw naar het kindertehuis gereden voor de volgende grote stap…  we kregen voor het eerst een foto van onze jongen te zien…  WAT EEN SCHATJE!!! Een moment met traantjes van geluk.

Ondertussen zouden ook de papieren ivm het kindvoorstel vertrokken zijn naar HKM en naar Kind&Gezin. Nu is het afwachten op de goedkeuring van deze laatste. Hopelijk komt deze snel en kunnen we misschien nog morgen ons schatje voor het eerst ontmoeten.

Normaal hadden vandaag Dirk en Annelies moeten aankomen op de luchthaven van Taraz. Maar hebben het spijtige nieuws ontvangen dat er op het laatste ogenblik iets is misgelopen met hun kindvoorstel en dat hun afreis voor een tijdje wordt uitgesteld. We vinden het vreselijk nieuws voor hen en wensen hun veel sterkte toe. Hou er zeker de moed in. We leven met jullie mee.

’s Avonds in het hotel hebben we kennis gemaakt met de andere Belgische koppels die ongeveer gelijk met ons hier in Taraz zijn aangekomen. Alleen worden zij begeleid door een andere coördinator en hierdoor verloopt hun dagprogramma niet gelijk met het onze.  We weten dus praktisch nooit wanneer en waar we elkaar gaan tegenkomen.

22-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

We kregen een LUXE kamer in hotel Zhambyl. Hotel Zhambyl is het mooiste hotel van de stad, gelegen plak in het centrum. Onze kamer bevat meerdere plaatsen met een salonnetje…tot we de deur open deden… een suite totaaaaal afgeleefd, gaten in de muur, behang volledig verkleurd (afgeschenen), donkere sombere kleuren en wat ne planche!!!

Tussen elke plaats nen entreporte van wel 4 cm hoog en zo geraken we dan in de badkamer.

Een afgeleefd bad, 1 enkele kraan voor zowel wasbak als bad, met wel een cabine die vroeger dienst deed als douche. Alleen is er nu geen kraan meer in. Deze werd waarschijnlijk verwijderd omdat de douche lekte. Onder de wasbak doet een flexibel die in S wordt geplooid met nen elastiek dienst als shifon. 

’s Morgens gingen we naar beneden voor het ontbijt maar er was een probleempje. Het restaurant was verhuurd voor een grote meeting. Dus werden er eerst een tafel gezocht om ons dan in de bar een ontbijt te serveren.

Om 11u zijn we dan samen met Bayan en Zhanara vertrokken naar het kindertehuis. Onderweg nog even de nodige documenten gaan afgeven bij diverse instanties om dan omstreeks 12u in het tehuis aan te komen. We werden er vriendelijk ontvangen door de directrice die ons nog enkele vragen stelden, zoals: zijn jullie getrouwd en hoe lang? Hebben jullie reeds kinderen? En dan stelde ze ons, ons jongetje voor aan de hand van enkele documenten.

Ze vertelde dat het een Russisch, jongetje is van ongeveer vier jaar oud. Zijn naam is Seraphim. Verder vertelde ze dat hij tot zijn 2 jaar bij zijn ouders heeft gewoond maar dat zijn moeder met de noorderzon verdween en  hem dan achterliet bij zijn vader.  Deze laatste kon wegens financiële problemen niet langer voor Serapfim blijven zorgen en bracht hem naar het tehuis. Aanvankelijk bezocht hij nog geregeld zijn zoon, maar de laatste tijd bleven de bezoeken meer en meer uit. Laatst lede heeft de papa van Seraphim, die ondertussen reeds 2 jaar in het tehuis verblijft, hem ter adoptie achtergelaten. Alleen kon hij bij de verklaring tot afstand geen bewijs voorleggen dat hij de wettelijke vader is. Tot nog toe heeft geen van beide (officiële) ouders nog van zich laten horen.

21-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Dinsdag 19/2, 12u ‘s middags, gepakt en gezakt met veel te zware koffers werden we uitgewuifd door mijn ouders in het Zuidstation van Brussel. Onze trein stond reeds klaar aan het perron. Na enkele emotionele momenten namen we dan afscheid voor een zeer lange reis.

De ICE-trein  bracht ons, na 3,5u  in de luchthaven van Frankfurt. En daar was het dan wel wat zoeken om de juiste vertrekhall te vinden. De luchthaven van Frankfurt is heel wat groter dan deze van Zaventem en bestaat uit 2 naast elkaar liggende terminals. We moesten terminal 2  vinden waar we via de “skyline train” werden naartoe gebracht. En natuurlijk helemaal achteraan in de gigantische hall was de incheckbalie van Air Astana.  We hadden natuurlijk prijs…onze bagage was veel te zwaar. Er zat dus niets anders op dan een  klein supplement te betalen. Nog even de luchthaven gaan  verkennen en weldra was het tijd om langs de douanepost te passeren. Patricia verstond er zich niet uit…rondom ons stonden een 4-tal lange rijen aan te schuiven en we stonden daar helemaal alleen tussen allemaal Aziatische mensen. “Gaan die allemaal naar Kazachstan?” vroeg ze mij. Nadien bleek dat er net voor onze vlucht een vliegtuig van Singapore Airlines vertrok.

Met een klein uur vertraging konden we dan omstreeks  20.30u inschepen richting Astana.

Rekening houdend met het uurverschil van 5u zijn we dan omstreeks 6.30u in de morgen geland in Astana. Lokale temperatuur -16°C en een ijzige wind. Als één van de laatste kwamen we bij  de paspoortcontrole. Patricia was niet op haar gemak, “ En als ze mij iets vragen? Wat moet ik zeggen? Ik versta geen Kazachs … en mijn Engels is ook alles behalve…” Resultaat op 1,2,3, was Patricia door de controle en bij mij was het checken en herchecken en nog eens de foto goed bekijken om mij dan na een 5-tal minuten toch het land binnen te laten. De bagage ging supersnel en zoals was afgesproken met Annemie van HKM moesten we nu nog enkel uitkijken naar onze coördinatrice die met een bordje, met onze naam erop, zal klaarstaan. In de aankomsthal stonden heel wat blikken ons aan te staren… taxi, taxi… werd ons toegeroepen, maar geen bordje en geen coördinatrice te bespeuren!

En nu? Ze is misschien wat later? Of zou ze al weg zijn? Aangezien onze vlucht een uur vertraging had. We zullen maar een beetje wachten… Het is wel een prachtige luchthaven, ze lijkt helemaal nieuw en met een grote koepel boven de centrale inkomhall.

Na 2 u wachten hebben we dan maar besloten om Annemie uit haar bed te bellen. Even later kregen we van haar een telefoontje terug dat we op de 2^e verdieping moesten gaan wachten en dat er binnen de 20 min. iemand ons zou komen oppikken. We hadden ons geïnstalleerd met zicht op de roltrap. Na nog eens een uur wachten hadden we elke dame in het oog die de roltrap op kwam… zou ze dat zijn?... neen… zou ze dat zijn?... neen … uiteindelijk na 1,5u werden we aangesproken door Victoria, een van de medewerkers van het adoptiebureau. Ze verontschuldigde zich uitgebreid voor het misverstand. Ze dacht dat we op een andere dag en op een ander uur zouden aankomen. Ook wist ze ons te vertellen dat er pas om 15.15u een vlucht was naar Taraz maar dat ze wel al onze ticketten voor de vlucht was gaan halen. Ze overhandigde ons 2 van de 4 ticketten die ze bij zich had. Na nog wat uitleg over hoe, wat en waar, nam ze na een tijdje afscheid van ons. Toch nog even checken op de ticketten, ….uur, welke incheckbalie … en onze naam. Hela, dit zijn niet onze namen. Ze had ons de verkeerde gegeven. Gelukkig hadden we dit nog net op tijd gezien.

De Concorde naar Taraz was eentje met propellers. Een toestel van meer dan 40 jaar oud. Een autobus met zo’n verouderd  interieur zou bij ons al lang niet meer mogen rondrijden. En een lawaai dat deze bak maakte; je kon met moeite iets tegen elkaar zeggen. Maar doodvermoeid we waren zijn we al snel na het opstijgen in slaap gevallen. Na een 3-tal uur vliegen zijn we veilig aangekomen in Taraz. En ja hoor… daar stonden ze ons op te wachten, Bayan onze coördinatrice en Zhanara, onze tolk. We zijn dan maar onmiddellijk doorgereden naar ons hotel voor een welverdiende nachtrust.      

20-02-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

14-02-2008 om 21:50 geschreven door Patsy & Eddy  

31-01-2008 om 21:45 geschreven door Patsy & Eddy  

04-01-2008 om 23:05 geschreven door Patsy & Eddy  

01-01-2008 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Het bleef lang stil op de blog. Maar geduld blijkt dus toch een mooie deugd...

Zaterdag 29 december omstreeks 18u .... 
HET TELEFOONTJE van Annick van HKM  "Er wachten twee kindjes op jullie in een tehuis in Taraz"

Meer informatie over de kindjes is er spijtig genoeg niet. Maar wat zeker is, een mooier nieuwjaarsgeschenk konden we niet dromen.
We kunnen het nog steeds niet goed geloven. Een onbeschrijfelijk gevoel. We hebben er 2 nachten niet van geslapen.
Nu is het waarschijnlijk nog enkele dagen/weken wachten op de officiële uitnodiging uit Kazachstan. Nadien zal de afreisdatum volgen.

Familie en vrienden worden op de hoogte gebracht.
Help wat nu... waarmee moeten we nu eerst beginnen?

31-12-2007 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

De maand Oktober is voorbij. De belangrijkste gebeurtenissen ivm onze adoptieprocedure tot nu toe waren wachten, wachten en nog eens wachten. Van de zijde van HKM blijft  het zo stil dat we er zelf aan twijfelen dat we nog dit jaar zullen vertrekken. Ons dossier blijkt wel helemaal volledig en in orde te zijn, maar tot nu toe werd het niet doorgestuurd naar een regio. Het is pas wanneer dit is gebeurd dat we gaan weten naar welke stad we zullen gaan en wanneer.

We hebben dan maar onze reistassen opnieuw leeggemaakt.

Ondertussen volgen we met veel aandacht het reilen en zeilen van de andere adoptieouders. Zij die reeds vertrokken zijn en zij die net als wij nog aan het wachten zijn. Op 12 oktober kwam er fantastisch nieuws binnen van Katelijn. Katelijn is een goede vriendin die we hebben leren kennen tijdens de voorbereidingscursus twee jaar geleden. Ze kreeg haar uitnodiging om haar adoptiedochtertje op te halen in Ethiopië.

Op dinsdag 16 oktober was het grote vertrek en op 23 oktober zijn ze opnieuw geland op Zaventem. Zij, samen met haar juweeltje van een dochtertje... ENI.

We wensen hun samen het aller, aller beste toe!

Graag zouden we even iedereen willen bedanken die ons via de reacties op deze blog, de e-mails, telefoontjes ...enz., een riem onder het hart steken. Jullie medeleven doet ons echt plezier!

En tussen al de e-mails zat er vorige week plots eentje tussen van ... HKM. Vlug geopend... en .... nieuws? Neen, het waren alweer bijkomende documenten die moeten worden ingevuld en verder nog enkele onkostennota’s om te betalen.

31-10-2007 om 13:08 geschreven door Patsy & Eddy  

18 september 2007:

Schitterend nieuws!!!

Via de blog van Stefan, Heidje en Mikiël vernemen we dat hun dossier is vrijgekomen en dat ze vertrekken naar Astana. Ook de dossiers van een 10-tal andere koppels is vrijgekomen en hebben hun bestemming gekregen.

Wij zijn ontzettend blij en wensen hen allemaal het allerbeste toe!

Natuurlijk konden we het ons niet laten om zo snel mogelijk kontakt op te nemen met HKM. En ja het klopt! Annick bevestigde dat er een 10-tal dossiers zijn vrijgegeven en dat er snel nog enkele andere zullen volgen. Normaal had ook jullie dossier er moeten bij geweest zijn, zei ze...ALLEEN, er is een probleem met jullie dossier...

De laatste documenten die bij het dossier moesten worden toegevoegd, werden vanuit de Kazachse ambasade verstuurd via de diplomatieke post. Nu blijken deze, in Kazachstan,  niet te zijn aangekomen. Hierdoor is jullie dossier nu onvolledig en wordt het niet verder behandeld.

Volgens Annick is de Consul erg begaan met het ongemak en doet hij er alles aan om de vermiste documenten op te sporen. We zullen enkele dagen moeten afwachten...

Maandag 24 september 2007:

Er is nog geen nieuws i.v.m. de vermiste documenten. Ondertussen hebben we reeds de copy’s van de documenten in kwestie klaar gelegd. Maar Annick vertelt ons dat de ministerie in Kazachstan enkel originele dokumenten wil en dat er niets ander zal opzitten dan deze opniew op te maken en te voorzien van originele handtekeningen en  stempels.

Daar gaan we weer voor een extra rondje ... gemeentehuis, doktersattest, stempels, vertaalster ....enz.

Zaterdag 29 september ... Kazachjesdag in Mol:

Vandaag zijn we naar de Kazachjesdag geweest in Mol. Het was een zeer fijne namiddag waar we heel wat boeiende gesprekken hadden met tal van ouders die reeds in Kazachstan adopteerden alsook met onze lotgenoten die net als wij met volle moed en met de vele “ups and downs” aan hun dossiers aan het werken zijn. .

We hebben er zeker elkaar heel wat moed kunnen inspreken! En alleen al het zien van zoveel gelukkige en lieve gezichtjes van al die Kazachse kindjes die erbij waren!!!

En het beste nieuws kwam er van Annick. Zij kwam ons vertellen dat  ze onze verloren documenten, in Kazachstan, hebben teruggevonden en het dus niet meer nodig is om nieuwe exemplaren op te sturen.

Dit wil dus zeggen dat ons dossier terug uit de kast wordt gehaald en dat we weer kunnen hopen op verder en hopelijk goed nieuws. Alleen zal er dit waarschijnlijk pas binnen enkele weken aankomen en zal ook ons vertrek niet meer voor de komende weken zijn.

Er zit maar één ding op: opnieuw AFWACHTEN!!!

30-09-2007 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

Het is al een tijdje stil gebleven i.v.m. de procedure… de vakantieweken? Of stilte voor de storm?

Het zal het tweede worden. Op 11 augustus krijgen we een E-mail met de fijne mededeling dat de Kazachse autoriteiten 3 extra documenten willen om aan het dossier toe te voegen. En dat deze opnieuw moeten voorzien worden van gewettigde handtekeningen + apostilles van buitenlandse zaken en vertaald. Daar gaan we weer... Eerst een afspraak gemaakt bij de notaris en nadien met de documenten naar Brussel. Vanaf hier zorgden Annemie en Annick  er dan verder voor dat ze worden vertaald en bezorgd aan de Consul op de Kazachse ambasade.

Kort daarop opnieuw een E-mail. Het medisch verslag dat zich in het dossier bevind is vervallen. Deze heeft namelijk een geldigheidsduur van 3 maanden en die zijn ondertussen verstreken. Dus er moet een nieuw verslag worden bezorgd, voorzien van doktershandtekening.

Maar er zat ook een leuk bericht bij de E-mail. Namelijk de uitnodiging voor de langverwachte reisvoorbereiding. Al de kloppels die in de komende maanden gaan afreizen worden op woensdagnamiddag verwacht in de kantoren van HKM voor een informatieronde.

 


15 augustus 2007

Opnieuw een kleine vertraging…

Wegens de verkiezingen in Kazachstan heeft het Ministerie laten weten dat alle lopende adoptiedossiers met 2 weken worden vertraagd. Dit betekend dus dat de koppels, die klaar stonden om te vertrekken, zullen moeten wachten tot eind september. Voor ons betekend dit ook dat het vertrek met 2 weken wordt opgeschoven. We vertrekken dus pas begin Oktober.

24-09-2007 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

5 juli 2007…

Vanmorgen was er vergadering tussen Kind en Gezin (VCA) en Het Kleine Mirakel. Daar werd bevestigd dat volgende vrijdag (de 13de ...) de definitieve goedkeuring zou afgeleverd worden.

Ondertussen zijn de  nieuwe dossiers overhandigd aan de Consul op de Kazachse ambasade in Brussel. Van hieruit vertrekken ze dan naar het Ministerie van educatie in Kazachstan.

15 juli 2007 …in een stroomversnelling

Eindelijk is het zover… weliswaar een maand later dan voorzien… de brief ter bevestiging van  de goedkeuring voor het kanaal Kazachstan is aangekomen bij de adoptiedienst HKM. En ondertussen zijn ook onze dossiers al aangekomen in Kazachstan. Vanaf nu is het nog 2,5 tot 4 maand wachten op de uitnodiging van het Ministerie. Annemie zegt dat het waarschijnlijk snel zal gaan en dat we ons moeten klaar houden om te vertrekken eind september, begin oktober. Nu beginnen we pas echt zenuwachtig te worden… we kunnen het haast niet geloven…HET VERTREK KOMT IN ZICHT!

Toby verstaat er zich niet uit… wat zeggen mijn baasjes nu toch altijd? “Gaan er kindjes komen??? Ga je braaf zijn met de kindjes???”  Ja, ja …laat ze maar zeggen, maar ik blijf toch de  baas in huis!?

23-09-2007 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy  

De maand juni 2007…

Nu de 3 proefdossiers afgerond zijn is het wachten op de definitieve herkenning van HKM als adoptiedienst en op de officiële opening van het kanaal Kazachstan.

Alleen moet hiervoor het VCA zijn goedkeuring geven en deze laten op zich wachten…!

Ondertussen is ons dossier vertrokken naar de vertaalster. Al onze mooi geschreven tekstjes onze motivaties en de diverse attesten worden vertaald in het Russisch. Binnen een 2-tal weken zullen we bericht krijgen van de vertaalster als alles klaar is.

Vandaag minder prettig nieuws gekregen…

Annick en Annemie van Het Kleine Mirakel hebben ons laten weten dat er een document  in ons dossier ontbreekt. Een document dat zij ons vergaten te bezorgen en dat nu zo spoedig mogelijk moet worden ingevuld en ondertekend. Op zich niet zo een probleem, is het niet dat we opnieuw naar de notaris moeten om de handtekeningen te laten wettigen. Daarna met het document naar het ministerie van buitenlandse zaken in Brussel en ten slotte opnieuw naar de vertaalster. 

22-09-2007 om 00:00 geschreven door Patsy & Eddy